Het aantal verhalen op de blog jongt lekker aan. Daarom vind je hier de volgende zeventig ( 😉 zo ver kom ik vast wel).
Klik op het plaatje om het verhaal te lezen. Via het topmenu kun je de verschillende categorieen verhalen kiezen.
Afslag Gemist (15)
Jarenlang leefde ik in een goede balans tussen werk en vrije tijd, waar onder meer het gitaarspel een vast onderdeel van vormde. Ik was daar zeer tevreden mee.
Ondertussen had ik wel een paar activiteiten met de gitaar die je als professioneel zou kunnen beschouwen. Zo maakte ik arrangementen voor fluit en gitaar die ook werkelijk zijn uitgegeven. En bij DOS Amigos hadden we weleens betaalde optredens. Geen vetpot, maar je kon er in ieder geval nieuwe snaren voor kopen.
Maar al die tijd bleef de gitaar voor mij een vrijetijdsbesteding, met recht een liefhebberij.
Afslag Gemist? (1)
Onlangs deed ik mee aan het amateurconcours van het Gitaarfestival Nordhorn, waar ik ook het verslag voor schrijf. Omdat ik zelf te druk was met zweten voor de jury, nam Bobby Rootveld van Kulturhaus NIHZ, de organisator van het festival, de pen even over.
In zijn stukje over mijn concoursbijdrage en verdere gitaarleven vroeg hij zich af of ik niet ergens in mijn leven een afslag gemist had, of ik niet beter mijn passie beroepshalve aan de gitaar had moeten wijden.
Afslag Gemist? (10)
De jaren dat ik voor het eerst gitaarles kreeg, maakte ik een aantal opvallende dingen mee.
Allereerst mijn motivatie om te spelen: ik was losgeslagen, ieder vrij moment stopte ik er in. De gitaar was geen gevaar voor mijn studie, maar in tijd een geduchte mededinger qua tijdspassering. Na het instuderen van mijn eerste stukje van Bartolome Calatuyud ging het snel verder met een paar stukjes uit Renaissance en Barok. Ik had al jaren geen hobby gehad waar ik meer tijd en energie in stak dan toen. Het elektronica knutselen was voor op school, gitaarspelen deed ik thuis.
Afslag Gemist? (11)
Als amateurgitarist had ik zeker in het begin een solistenbestaan. Dat is betrekkelijk safe. Ik had inmiddels mijn lesplankenkoorts aardig weten te overwinnen, gelukkig maar, want dat is een voorwaarde om succesvol les te krijgen, dat je durft te tonen wat je kunt en leert te accepteren dat je moet werken aan wat je nog niet beheerst.
Thea begon in mijn eerste jaren ook al vroeg aan ensemblespel. In eerste instantie was dat voor mij ontnuchterend, ik had al moeite genoeg om de stukken alleen te spelen en ook nog opletten en gelijklopen met een ander was te veel gevraagd.
Afslag Gemist? (12)
Het notenschrift was in het begin voor mij geheimtaal, ik had werkelijk geen idee wat er op en tussen die vijf lijntjes stond. Heel vroeger op de lagere school had ik eens gehoord, dat het iets met do-re-mi te maken had. Met mijn eerste gitaarles begon het me te dagen, maar een snelle lezer was ik niet. Ik kon stukken noot voor noot uitzoeken, maar leerde ze uit het hoofd om ze voor te kunnen dragen.
Ik leerde pas echt noten lezen aan de piano bij mijn vrouw Erna.
Afslag Gemist? (13)
Mijn eerste directe aanraking met een recensie was in de laatste week van het bestaan van het Granados Duo. Onder de kop “gênante vertoning” beschreef de recensent in de krant hoe ik op het toneel besloot om de bladmuziek er na een valse start maar bij te pakken omdat het uit het hoofd spelen die dag niet ging lukken. Mijn duo partner kon dat niet waarderen en beëindigde terstond de samenwerking.
Afslag Gemist? (14)
Ooit vroeg iemand me eens of ik haar niet een paar gitaarlessen kon geven, ik speelde al zo’n tien jaar, dat moest toch kunnen, dan wist ik er vast genoeg van. Ik schrok haastig terug, ik had geen papieren, geen leservaring en ik wilde me niet onbewust moeten meten met mijn professionele duo partner die er een rolberoerte van zou krijgen dat een amateur zich op zijn werkveld waagde.
Afslag Gemist? (16)
Heb ik nu een afslag gemist door gitaarspelen als liefhebberij aan te houden en niet te proberen om van mijn hobby mijn werk te maken?
Tja, ik heb al een keer van mijn hobby mijn werk gemaakt. En ik heb zelfs als amateurschrijver (bepaalde aspecten van) mijn werk tot hobby gemaakt!
Afslag gemist? (2)
Hoe ik als klein kind reageerde op slaapliedjes, weet ik niet. Laat staan dat ik me herinner of mijn moeder of vader ze überhaupt wel zong.
Mijn vroegste herinnering is er dus eentje van latere leeftijd. Mijn belangstelling voor muziek, althans gespeeld door anderen, begon met de koffergrammofoon van mijn ouders.
Afslag gemist? (3)
Als vroege puber leefde ik het liefste op mezelf, ik kon me tot wanhoop van mijn ouders aardig goed alleen vermaken. Regelmatig probeerden ze me aan te moedigen om in de buurt met andere kinderen te spelen, maar zonder succes. Veel vrienden had ik dus niet, en daardoor gelukkig ook weinig vijanden.
Wat me overigens niet beschermde tegen kinderen die graag de pestkop uithangen, had ik op de lagere school tot mijn grote angst bemerkt.
Afslag Gemist? (4)
Een groot nadeel van een radio was, dat je niks grijs kon draaien. De commercie en de deejay bepaalden wat er kwam, en een lievelingsnummer bleef via de Top 40 weleens langer in de roulatie, maar vroeg of laat was het afgelopen.
Nu hadden mijn vader en moeder een vriend die ze al heel lang kenden. Hans Piepenbrink (inmiddels al lang overleden) was een oude klasgenoot van de Kweekschool waarop mijn vader zijn onderwijsakte haalde.
Afslag Gemist? (5)
Ik kreeg ontzettend aardigheid aan muziek luisteren. Zodoende sprokkelde ik alle zes Ekseption LPs en de twee daaropvolgende Trace albums en drie albums van Focus: Focus 3, Moving Waves en Hamburger Concerto bij elkaar. Via klasgenoot Carol van Wieren kwam ik in contact met Emerson, Lake and Palmer (Pictures at an Exhibition en Tarkus) en de muziekles op school werd een feest met Yes, vooral met Close to the Edge, Fragile en Tales from Topographic Oceans. Daar wilde ik dus ook de platen van hebben.
Afslag Gemist? (6)
Ik doorliep de middelbare school met wisselend succes, ik was niet iemand voor hele hoge cijfers en als je de verzuchtingen van mijn ouders mocht geloven liet ik regelmatig na om een goed stel hersens eens een keertje voor een goed doel in te zetten. Het eerste en het vierde jaar van het Gymnasium ging ik met de hakken over de sloot over en liep daarbij taken op ( 🙁 een leuke manier om je vakantie door te brengen!) Het vijfde jaar ging het toch helemaal mis. Ik kon daarop een jaar lang vaststellen dat sommige leraren standaardgrapjes hadden bij hun lesstof voor het vijfde jaar.
Afslag Gemist? (7)
Het vlotte dus niet zo met de gitaar toen ik mijn eindexamen naderde. Dat ik verder wilde studeren stond wel buiten kijf! Ik droomde er mede door de sfeer thuis stilletjes van om na de middelbare school uit huis weg te gaan. Een heel eigen kamer ergens in de stad leek me tof en een woonboot stond ooit ook op mijn verlanglijstje. Maar ik had in de liefde al ervaren dat ik heel goed dromen kon, maar moeite had met de realisatie, en zo kwam daar dus niks van, ik wist aan het begin van mijn laatste jaar op het Gymnasium nog nauwelijks in wat en waar ik verder zou kunnen studeren.
Afslag Gemist? (8)
Dat eerste jaar op de Technische Hogeschool Twente was met recht een avontuur. Het was het afscheid van een zeer beschermde en vaak beklemmende gezinssamenleving. Het was de onzekerheid van een socialiseringsproces op een ander niveau, de studentenwoongemeenschap.
Het was het losmaken van een vriendengroepje dat ooit eeuwig houdbaar leek met op de achtergrond de pogingen om liefdesrelaties te leggen die nooit een succes konden worden.
Het was de ontnuchtering dat een fanatieke hobby niet voldoende is om een serieuze opleiding daarin tot een succes te maken.
Afslag Gemist? (9)
Toen ik eenmaal mijn nieuwe gitaar had, kreeg ik er echt lol aan. Maar al snel merkte ik dat autodidactisch opereren me niet verder hielp. Ik wilde leren spelen, leren noten lezen, leren uitvoeren, maar in mijn eentje kwam ik er niet. Assistentie van een muziekdocent was dringend gewenst. Die noodzaak werd nog groter toen ik pogingen deed om stukken uit Noad’s The Baroque Guitar te spelen.
Bie Oons in De Lutt’ (1)
Ik was eens op een dag een beetje onrustig, de hele tijd op zoek naar niets in een lege tijdpassering van de ene website naar de andere. Nu schijnt dat een uiting van wijsbegeerte te zijn -opgaan in het absolute Niets is bij sommige wijsheidszoekers een ultiem levensdoel- maar mij bevredigde het niet echt. Daarom stapte ik van armoe maar op de fiets om in ieder geval het doel te hebben om terug te komen. Da’s beter dan helemaal niets.
Bie Oons in De Lutt’ (2)
Het rijtuig was niet het enige dat tot het rijk der fabelen leek te behoren. De berijdster kwam zichtbaar uit de fantasy sfeer. Enigszins schaars gekleed volgens de laatste bikinimode -wat wel een beetje raar is voor een fantasywezen uit een mogelijk ver verleden- zat zij gevleugeld en al in het zadel van haar mechanische rijdier. Ik kon zo gauw niet plaatsen tot welke mythologie zij behoorde.
Bie Oons in De Lutt’ (3)
Al snel bleek dat Fran de Walkure weinig oriëntatie gevoel had op de Twentse paadjes. We kronkelden heen en we kronkelden weer over weg en pad zonder ook maar in de buurt van De Lutt’ te komen. Het bleef maar mistig en om het gezellig te maken werd het ook nog donker.
“Weet je zeker dat we goed rijden?” informeerde ik ten langen leste maar eens.
Bie Oons in De Lutt’ (4)
Het was een merkwaardig gezelschap dat zich op de avond te voet over de essen van De Lutte worstelde. Een Walkure met vleugeltjes, Francien uit De Lutt’ en ik zei de gek.
Francien had aanbevolen om de stille paadjes richting het dorp te nemen, anders vielen we te veel op, zeker met een gevleugelde Walkure. Dus ploegden we door de modder van de weilanden en de houtwallen, met natte voeten, en een natte kuif van de mist.
De Honderdste!
“Nocturnal after John Dowland” was het eerste verhaal van dit blog. Het was ruim drie jaar geleden ook het eerste verhaal dat ik na een behoorlijk tijd schrijfblokkade op papier kreeg. En nu zitten we inmiddels op de honderd afleveringen, losse verhalen, vervolgverhalen, mijmeringen, muziek op schrift, schrift op muziek, want bij de meeste verhalen zit een melodie als achtergrondmuziek.
De Rand van de Witte Rotsen (1)
Hij kijkt voor zich uit. Grijze verweerde rotsen markeren het einde van het strand. Hij vraagt zich af waarom het liedje van witte rotsen spreekt. Alleen het strand is hier wit. Een groepje zeehonden bij de vloedlijn kijkt hem verbaasd aan.
Rudy draait zich even om. De visser die hem heeft afgezet zwaait vanuit zijn dinghy en roeit met stevige slagen richting een viskotter die verderop aan haar ankers ligt te rijden. Hij zwaait werktuiglijk terug.
De Rand van de Witte Rotsen (10)
Breandán kijkt Aingeal verbaasd aan. “Soms wel en soms niet van deze wereld?”
Hij raakt haar gezicht aan. Warm, levend, fysiek aanwezig. Geen kilte van de mist vanachter de dood. Met een streling op haar kaaklijn trekt hij zich terug. Het contact brengt een verraste glimlach op haar lippen.
“Dat begrijp ik niet. Waarom denk je dat?” Hij verbaast zich over de intensiteit van zijn vraag. Waarom wil hij dat weten? Wat is de drang erachter? Het gevoel dat ze warm en levendig is?
De Rand van de Witte Rotsen (11)
De zuidwester wakkert behoorlijk aan op het moment dat Breandán in Dingle uit de aanhanger van de tractor stapt. Hij schreeuwt een groet boven de wind uit, zwaait zijn plunjezak over zijn schouder en duikt in de kraag van zijn duffel.
Er ligt al een lange reis achter hem, niet zozeer in afstand als wel in moeite. 12 mijl, over niet eens al te beroerde wegen, alleen de vervoermiddelen zijn zeldzaam. Eerst met de veerboot naar Dunquin en dan maar te voet naar Dingle.
De Rand van de Witte Rotsen (12)
Rudy blijft even stil toen hij zijn verhaal had afgemaakt. De zon is ondergegaan en de vage vormen van een eiland in de zonsondergang zijn vervaagd tot mist. De maan werpt een bleekzilveren licht over de velden van Greater Blasket.
Dank je Rudy, zegt de vrouw in zijn gedachten, het is een prachtig verhaal. Misschien was ik ooit Aingeal, wie weet hoeveel namen ik in al die eeuwigheid gehad heb. Ditmaal was ik Virginie, maar misschien verandert dat ook wel weer. Ik weet nu waarom het draait, ik heb mijn rust gevonden. Dank je wel.
De Rand van de Witte Rotsen (2)
Daar staat hij dan, vroeg in de morgen bepakt en bezakt op de kade van Portmagee. Een rugzak met lichte trekkerstent, warme slaapzak, kleine uitrusting, eten en zijn gitaar in een hoes. Al met al toch een aardige last om kilometerslang te dragen. Hij had geluk gehad dat een vriendelijke boer hem had meegenomen, de bus ging niet verder dan Caherciveen.
De Rand van de Witte Rotsen (3)
De strakke noordwester jaagt de golven aan nadat de viskotter in de middag de Westkaap van Valentia Island rondt. Het schip begint te dansen op de golven en buiswater spat tegen de ramen van de stuurhut. Voor Rudy’s gevoel rolt zijn maag tegen de bewegingen van het schip in en dobbert zijn middagmaal daar ergens tussenin. Hij kijkt uit de ramen van de stuurhut om de horizon te blijven zien, want als hij eenmaal gedesoriënteerd raakt… Hij weet hoe het werkte van een zeiltochtje op het IJsselmeer toen hij benedendeks beroerd werd van de korte golfslag.
De Rand van de Witte Rotsen (4)
Rudy pakt zijn gitaar en stemt haar bij. In de volle zon moet je vaker stemmen. Het hout geurt zoet naar cederbossen, dat gebeurt altijd als de zonnewarmte bij het hout de herinnering aan zijn oorsprong los maakt.
Het is een vriendelijk buurt waar hij en zijn vrouw Tara zijn komen te wonen. Niemand heeft er bezwaar tegen dat hij buiten speelt als het mooi weer is en soms daarbij een liedje zingt. “Aanwinst voor de buurtbarbecue” is de algehele opinie.
De Rand van de Witte Rotsen (5)
“Had je discussie met Virginie?” vraagt Tara terwijl ze ’s avonds op de bank zitten, “jullie waren allebei stil toen ik thee kwam brengen.”
“Mmmw, ja” geeft Rudy toe, “ze wilde iets in haar werkstuk over de Derde Wereld schrijven dat volgens mij niet klopte, maar ze hield vol.”
“En toen?”
De Rand van de Witte Rotsen (6)
Morgen lekker vijf weken op vakantie…
Beneden rommelt Tara in de kasten op zoek naar wat ze mee willen nemen en Rudy verzamelt de muziekboeken die hij in de koffer wil stoppen. Voor hem een mooie gelegenheid om het vakantierepertoire op te halen. Zijn boek met popsongarrangementen gaat altijd mee, de Ierse dansmuziek is altijd van de partij en verder stopt hij alles in zijn map waar hij zich eens uitgebreid op wil concentreren.
De Rand van de Witte Rotsen (7)
Binnen in de kroeg op Greater Blasket is het warm en droog, de storm lijkt ver weg buitengesloten, zingen en lachen overstemt het gehuil in de schoorsteen en het kletteren op de ruiten. Alleen het vuur in de haard flakkert onrustig door de onstuimige trek in de schoorsteen. Alle eilandbewoners zijn bij elkaar, het is traditie dat iedereen samen het Keltische oude jaar uit zingt in de enige kroeg die het eiland rijk is.
Als het zo hard waait, krijgen we morgen de vreugdevuren niet aan, dit jaar, denkt Breandán, een slecht begin van het seizoen! Het zijn kwade tijden, Wat is Samhain zonder Bonfires!
De Rand van de Witte Rotsen (8)
Tara en Rudy rijden weer naar huis vanaf het vliegveld. Vijf weken vakantie in Ierland waren omgevlogen, zoals altijd. Als je er voor staat lijkt het heel wat, maar uiteindelijk gaat de tijd zijn gewone gang. Dat hadden ze ook aan Uncle Paddy kunnen zien, hij had er een paar grijze haren bij gekregen en zijn loop was iets strammer geworden.
“Volgend jaar moet ik nieuwe jig-shoes hebben”, verklaart Tara, “volgens mij heb ik mijn hakken eraf gesleten.”
De Rand van de Witte Rotsen (9)
Rudy laat toch het idee maar varen om in zijn slaapzak te kruipen. De wind gaat warempel liggen en de zee kalmeert. De laatste stralen van de zon schitteren achter de kim in het westen. De ruïnes in het dorp lichten bleek op: Het zal niet helemaal donker worden.
Hij kijkt naar het oosten. Volle maan! Echt iets voor een nacht als deze!
De Strijd om God
Vooraf… Uit Schrijfblock 2001 In 2001 had ik voor het eerst last van een Writers Block. Om toch in de running te blijven, besloot ik voor mijn website, de DOS Amigos Homepage, een soort proto-blog op te zetten, getiteld Schrijfblock. Een stukje schrijven werd toen mijn eerste bezigheid achter het…
Drie Schetsen voor Mammie (1)
Zondag was mijn schoonmoeder op bezoek bij ons, of liever gezegd, we hebben haar opgehaald, want ze is zelf niet meer zo mobiel. Ze woont in een verzorgingstehuis, officieel is dat tijdelijk, maar we weten allemaal dat ze thuis niet meer kan wonen. Het is domweg te gevaarlijk.
Drie Schetsen voor Mammie (2)
Afgelopen zondag is mijn schoonmoeder bediend. Bedienen, ook wel zalving der zieken genoemd, is een Rooms-Katholiek sacrament, dat als een Rite de Passage de levensloop markeert. In dit geval het einde van de levensloop, want het sacrament wordt toegediend als het einde nabij is. Voor mijn schoonmoeder is dat zo, ze is ziek en zo verzwakt, dat ze naar alle waarschijnlijkheid het volgend jaar niet meer haalt, alhoewel je zoiets bij haar nooit zeker weet.
Drie Schetsen voor Mammie (3)
Lieve Mammie,
Je bent van ons heengegaan… Het verdriet daarom overvalt me nu pas goed, na een paar dagen bezig zijn en regelen rond de uitvaart, alsof het even heeft gewacht. Je ging zo explosief weg, zo heftig. Alsof je verbeten vocht voor iedere laatste minuut om bij ons te zijn. Ik vond het zo erg om dat te zien, maar het hielp me daarna met aanvaarden dat je was weggegaan, want jouw lijden van dat moment kon alleen maar een overgang zijn naar iets groters en mooiers.
Du bist nicht Allein (1)
Jeder Tag dasselbe, denkt Joachim. De ruzies worden steeds erger.
Geschreeuw uit de keuken. De ouwe is weer dronken en dan krijgt zijn moeder ervanlangs, maar ze biedt tenminste weerstand, dat heeft ze gelukkig geleerd.
Zijn jongere zusje krijst: “Drecksau, bist du wieder blau! Ze hadden je op moeten pakken. Scheiss-Vopos!”
Du bist nicht Allein (10)
Is het nu dag of nacht?
Joachim komt bij zijn positieven. Was het nu gisteren of vandaag dat hij werd gepakt? De blinddoek knelt op zijn ogen. De stank van de smerige stof prikkelt zijn neus. Hij herinnert zich de rauwe bevelen, het geluid van de motor van de vrachtwagen en de schielijke bochten waardoor hij zijn oriëntatie kwijtraakte. Daarna werd hij voortgeduwd en met een smak op de betonnen vloer van deze ruimte gegooid. Toen ging het licht voor hem uit.
Du bist nicht Allein (11)
Het café is leeg, op twee gasten na. De kastelein wrijft een paar glazen schoon en verdwijnt een moment naar achteren.
“Bij het Silesische Bosje, daar ligt de muur aan het kanaal. Alleen maar betonblokken met puntdraadpaaltjes. Ze bouwen er wel een wachttoren, maar die is nog lang niet klaar, de wachtbarak staat helemaal aan de Pushkinallee. Als je goed kunt zwemmen moet het lukken, het is wel koud in dit seizoen.”
Du bist nicht Allein (2)
Joachim ziet zichzelf weerspiegeld in het glas van de foto. Daarna vertelde Vati nooit meer over de oorlog. Alsof ze plotseling vijanden waren geworden. Hij had dat gemist, die momenten dat ze vader en zoon waren. Vanaf die tijd was hij op zijn hoede. De bom kon ieder moment ontploffen.
Een vuist slaat op de keukentafel, bestek rinkelt op een bord. Zijn moeder schreeuwt iets terug. Geluid van brekend glas.
Zou hij nu weer? Hoe kan iemand zo leven…
Du bist nicht Allein (3)
Zijn vader is nauwelijks te verstaan als hij in zijn dronken bui rondschreeuwt. Opnieuw tumult achter de keukendeur.
“Scheiss-Vopos!” schreeuwt zijn zusje Lotte weer, “ik geef je aan, dit kan zo niet!” tot een klap haar abrupt tot zwijgen brengt.
Joachim voelt lood in zijn schoenen. Zal hij toch? Straks gaat het net zoals bij Mutti.
Du bist nicht Allein (4)
Behoedzaam sluipt Joachim door de voordeur naar het trappenhuis en laat de ruzie achter zich. Ze zullen hem nu niet missen. De stank van kool en urine prikkelt zijn neus. Een kaal peertje werpt zijn schaduw vooruit op de treden. Achter een deur hoort hij bulderend lachen, de deur op de verdieping daaronder zwaait met een klap open. Een kat sprint miauwend en blazend het trappenhuis in en maakt zich haastig tussen Joachim’s benen door uit de voeten.
“Scheisskatze!” klinkt het en de deur slaat dicht.
Du bist nicht Allein (5)
“Halt, Grenzkontrolle!“
Joachim kent de dagelijkse routine. De grensbewaking is verscherpt, Der Alter Spitzbart is bang dat de Westmarken zijn economie onderuithalen en de DDR leegloopt. Een naar begin van 1961.
Hij toont zijn papieren. “Ah, Arbeitsgehehmigung. Niet vergeten uw Westmarken in te wisselen als u terugkomt.”
Du bist nicht Allein (6)
Behoedzaam sluipt Joachim de trap van hun flat op. Niemand te zien, mooi. Iedereen houdt iedereen in de gaten. Ze roddelen hier al snel en hij heeft geen behoefte aan vragen en opmerkingen over zijn allereerste nachtje van huis.
Er wrijft iets tegen zijn benen. Hij schrikt. De kat van Meyer. Het beestje spint als hij haar aait en streelt zijn vingers met haar kopjes. Zacht doch dringend, een uitnodiging tot contact.
Du bist nicht Allein (7)
“Kom, gaan we bij Mami theedrinken. Ze is nieuwsgierig naar je.”
Joachim knuffelt Hannelore: “Wordt het officieel?”
Ze trekt hem aan een oor en kijkt hem strak aan: “Dat is het voor mij al de sinds eerste keer dat je hier bij me thuiskwam.”
“Een half jaar geleden…”
Du bist nicht Allein (8)
Joachim schrikt wakker. Onrust. Wat is dat voor gerammel op straat? Het is toch weekend?
Op kousenvoeten sluipt hij naar de huiskamer. Het licht van een lantaarnpaal valt door een kier in het gordijn. Hij loopt een opengeslagen krant van tafel, Berliner Zeitung, zaterdag 12 augustus 1961, het papier ritselt naargeestig. Er is verder niets te horen in huis, iedereen lijkt in diepe rust.
Du bist nicht Allein (9)
Pas nu begrijp ik waarom briefromans altijd zo dramatisch zijn…
Hij schrijft de laatste regel: “Ik omhels je in gedachten, ik wilde dat ik de grens over kon vliegen, net zoals de duiven op de vensterbank. Je Achim, ik hou van je.”
Ik hoop maar dat de Stasi de romantiek niet censureert.
Hij plakt een postzegel op de envelop. Een neutraal exemplaar zonder opsmuk, als je de verkeerde erop doet, komt de brief niet over.
Erkenning
Beste Frank!
Ik heb je concept doorgenomen en mijn conclusie is: “Welkom in ons Fonds!” Binnenkort stuur ik je de contracten toe, na ondertekening kun je contact opnemen met onze redacteur voor redigeren en afwerken van je concept.
We kijken uit naar de publicatie van je boek.
Gevallen Vrouwen
Op vakantie zoek je naar een paar leuke uitjes. In IJhorst vonden we een kunstroute, genaamd “Grensloos Kunst Verkennen”. De route leidde langs diverse locaties in de dorpen IJhorst en De Wijk. Daar stelden particulieren binnen- en buitenruimten ter beschikking voor het ten toon stel-len van allerlei kunstobjecten. Die varieerden van beelden tot schilderijen en van multimedia-show tot een kunstig in breiwerk verpakte oude Renault 4.
Gratis
Ik beheer inmiddels al meer dat 20 jaar een website, de DOS Amigos Homepage. Met als doel het wereldwijd delen van mijn hobby, klassiek gitaar spelen. Met geschreven stukjes over de muziek daarvoor, mijn belevenissen met het instrument en niet te vergeten bladmuziek. Voornamelijk van componisten die voldoende lang geleden het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld en niet zijn “vereeuwigd” met een trust fund om auteursrechten na hun dood door derden te laten opstrijken. Public domain muziek in mijn eigen zettingen.
Hemel
“Hier moet je zijn, Opa! Ik mag niet mee, hoor, dat is een jongetjes-WC.”
Trots wijst mijn kleindochter naar het toiletgebouw op de camping. Ze mag zelf overal naartoe, dat is pas vakantie. Ik duik even achter de deurtjes, een hele opluchting na een uur onderweg.
“Nu gaan we naar de waterspeeltuin, Opa!”
Ik weet hoe het eindigt… (1)
“Ik hou van je” als einde van het verhaal,
Dat klinkt toch wel ontzettend banaal…
De tekst van dat liedje zeurt in zijn hoofd als een mug op een zwoele zomeravond, op zoek naar bloed. Hij weet niet meer wie het zong. De echo van de woorden lijkt te blijven hangen in de ruimte.
Ik weet hoe het eindigt, denkt hij.
Ik weet hoe het eindigt… (2)
De Vijfde van Beethoven schalt door de kamer. Hmm, Noodlotssymfonie, denkt hij, ik moet toch eens een andere ringtone nemen.
“Met Noorderzij.”
“Met Sitz, jouw hoofdredacteur en broodheer. Ferry, ik krijg vandaag de volgende aflevering van het feuilleton van je. Deadline, capito? Vanavond moet het naar de zetter die verduiveld kwaad op je zal zijn omdat je hem overwerk bezorgt! Normaal zie ik je bijdrage ’s morgens al. Je bent te traag.”
Ik weet hoe het eindigt… (3)
“Wilt u de kist geopend hebben tijdens het afscheid?” vraagt de uitvaartleidster.
“Nee!” klinkt het uit zes kelen, “absoluut niet!”
“Zo u wilt. Dicht dus.”
“Als iemand een sigaret opsteekt in haar buurt, ontploft ze. Dan begint de crematie gelijk al!”
Ik weet hoe het eindigt… (4)
Een klop op de deur onderbreekt zijn mijmeringen.
“Binnen!”
“Hier zijn de laatste resultaten van Hubble, professor. Bewerkt met uw recente algoritmen.”
De irritatie verdwijnt terstond van professor Donaldsons gezicht. “Geweldig, ik bekijk ze direct!”
Janny (In a Mist)
De mist was behoorlijk dik, toen ik op een laat winterse avond min of meer doelloos langs de Amsterdamse Brouwersgracht wandelde. Zo dik zelfs, dat de ophaalbrug niet meer te zien was en de lantarens langs het water een ijl en spookachtig licht verspreidden over de glimmende straat en de vage vormen van de schepen, die aan de wallekant van de gracht gemeerd lagen. Een enkel verlicht raam gaf de illusie van verre warmte.
Malta Notities (1)
Ik las laatst in de krant dat ruim drie miljoen Nederlanders voor geen goud in een vliegtuig zouden stappen en doodsbang zijn als ze eens een keer niet anders kunnen. Speciale cursussen tegen vliegangst zijn tegen de tijd van de vakantie-exodus overvol.
Malta Notities (2)
“A house is a living place”, zeggen de Engelsen. Dit kun je op twee manieren opvatten. Living place is niet alleen een plaats om te wonen, als je de taalkunst wat uit rekt, is het ook een plaats die leeft.
Malta Notities (3)
In de Maltese krant The Times las ik een ingezonden brief over de vernielingen die vandalen in de megalithische tempels in Mnjadra hadden aangericht.
Mnjadra is een plaats die de magie van de oudheid draagt, gebouwd door de toenmalige bewoners van Malta in de steentijd, duizenden jaren voordat de mens geschiedenis begon te schrijven. Een nagelaten plaats van verwondering van mensen die de wereld ondervonden als een krachtenspel van machten die boven hen stonden.
Malta Notities (4)
De religie -het Rooms-Katholicisme- is diep ingeworteld in het dagelijks leven van Malta. Een belangrijke component van die worteling vormt de devotie. Dat wordt heel duidelijk als je de gevels van de Maltese huizen bekijkt. Regelmatig zie je daar afbeeldingen en zelfs beelden van heiligen in allerlei formaten. Ook hier kennen ze de traditie van de landkruizen en de kapelletjes, waar steeds kleine gebedslampjes brandende worden gehouden.
Malta Notities (5)
Openbaar vervoer – de bussen om precies te zijn – is een van de karakteristieken van Malta. Ik schat dat het aantal bussen per 1000 inwoners het grootste is van heel Europa.
Omdat we hier geen auto hebben, is de bus een uitkomst. Het is waar, je kunt een auto huren en over het eiland rijden. Slechts twee kleine dingen houden me hiervan af: links rijden en het chaotische verkeer.
Malta Notities (6)
De oude stad M’dina – bijgenaamd De Stille Stad – is een van de meest opmerkelijke plekken op Malta. Voor deze schets zullen foto’s meer zeggen dan duizend woorden, dus ik zal me beperken tot een paar honderd woorden en foto’s toevoegen die we maakten tijdens een wandeling op een zonnige dag (op een tijd van de dag die de Romeinen karakteriseren met het gezegde ‘Alleen honden en Britten wandelen in de volle zon’).
Malta Notities (7)
Na heel wat vakanties op Malta -we hebben er al zes daar doorgebracht- kunnen we eerlijk zeggen dat we regelmatige bezoekers zijn. Mensen vragen wel eens of we Malta niet zat zijn. Kennelijk zijn ze in de veronderstelling dat het eiland zo klein en druk is dat je na twee keer bezoeken geen verrassingen meer zult tegenkomen. Integendeel, als je de omgeving een beetje leert kennen, heb je meer kans om de echt leuke plekjes te ontdekken.
Mooie Dag
4 April Anno Domini Tweeduizend en Zeven.
Erna en ik rijden op een lange rechte weg richting Steenbergen, een plaatsnaam waarvan je jezelf de oorsprong af kunt vragen. Het zal wel om hopen stenen gaan, want dit land is strak en vlak, geen bergje te zien.
Onderdrukking
Vanmorgen zag ik in de krant een foto van Afghaanse vrouwen. Zij waren gekleed volgens de voorschriften van de Taliban, een zak van een gewaad met een sluier met een kijkgat. Nou ja, kijkgat, het was een stukje vitrage dat nauwelijks uitzicht bood.
Op deze wijze is zowel het uitzicht óp de vrouw als het uitzicht ván de vrouw gereduceerd tot hoogstens een suggestie van wat erachter steekt.
Publicatie Verslaafd
Ik wist niet dat het bestond… tot ik een interessant artikel in de Trouw las. De psychiater Joerie Tijdink had een boek Wetenschapper op de sofa, Hoe te overleven op de universiteit? geschreven over een verschijnsel dat veel wetenschappers teistert.
Publicatieverslaving…
Regen
Ik hoor regendruppels tegen het raam kletteren. Het is halfduister, de wekker is nog niet eens begonnen met zijn wake-up call. Op zo’n moment verlies ik de motivatie om uit bed te komen. Dan draai ik me het liefst nog eens lekker om en stijgt de aandrang om een dag vrij te nemen tot bijna ondraaglijke hoogte. Het idee alleen al om me in een zweterig regenpak en met soppende schoenen op de fiets door weer en wind richting de arbeid te moeten worstelen…
Rommelmarkt
Rommelmarkt. Voor velen een heel vroeg begin van de Koningsdag. Voor dag en dauw op jacht naar de beste plek. Dat wordt kleumen langs het trottoir als het weer niet mee zit, maar ach, de stemming is opperbest bij een vroege belofte van een grote omzet en het vooruitzicht van de zolder thuis die eindelijk wat leger wordt. Goede hoop op een positieve marktwerking!
Summertime in Blue
Toetsen in zwart en wit. Harde tralies tussen zijn leefwereld en de rest van het universum. Hij is zich er niet van bewust.
Gershwin , Rodgers en Hammerstein , dat speel ik graag, herinnert hij zich.
Zijn vingers volgen de muziek uit een op dat moment grijs verleden.
The End Again
“Allahoe Akbar!”
De schreeuw plant zich voort door zijn spieren. Zijn vinger drukt de knop in.
Een flits, een ontploffing die hem tegen de stoelleuning platdrukt, scherven en spijkers spatten rond, eentje rukt zijn oor af, de ander dringt zijn oog binnen en dooft het licht.
Aswad voelt geen pijn, het is alsof hij er niet echt bij is.
Zijn hoofd draait weg. Nisa ligt naast hem, kleren gescheurd haar hoofd in een vreemde hoek, haar ogen staren.
Twee Gitaren
Een droge, warme en zonnige dag liep ten einde in een klein Mediterraan stadje. De huizen met witte en bijna terracotta gekleurde muren straalden nog de hitte af van de brandende zon. Op de straten begon het leven te bruisen, het werk was gedaan: mensen liepen af en aan, aten op een terrasje of balkon in de relatieve koelte of stonden zomaar op straat met elkaar te praten over wat het leven hen voor de mond bracht.
Utrecht CS 1934
Ik kan niet meer blijven, mijn reislust roept. Of is het de drang om te vluchten? Ik dacht een reisgenoot gevonden te hebben, maar zij zwichtte voor liefde, ik had vergeefs vertrouwd en zij liet mij met lege handen achter.
De mist kolkt over het plein en verkilt me tot het bot. Woede verstart mijn hand rond de handgreep van mijn valies. Ik duik in mijn kraag en steek het water over op weg naar het station.
Vijf tot de Derde
Een lang verhaal omwerken naar blogformaat… da’s een uitdaging! Lettre Encore (uit 20 Lettres van Roland Dyens) gespeeld door Elena Papandreiou Ik bekeek vandaag de berichtenteller van de DOS Amigos Homepage Blog. Honderd vijf en twintig. Niks bijzonders? Toch wel, want 125 is vijf maal vijf maal vijf ofwel vijf…