Het vierde groepje van zeventig verhalen alweer. Op weg naar het virtuele boek. Klik op het plaatje of klik de Lees meer.. knop om een verhaal te lezen. Via het topmenu kun je verhalen via categorieen kiezen.
Aan de Ketting
Vroeger kwam ik hier elke dag langs…
Riens houdt van lekker fietsen in de buitenlucht zonder trapondersteuning. Het gestage ritme van zijn inspanning maakt zijn hoofd leeg en schept ruimte voor inspiratie. Veertig jaar lang peddelde hij deze route heen en weer. Dag in, dag uit, net zoals de veerpont van Drs. P. Nee, hij was nog nooit gezonken, maar wel van tijd tot tijd kleddernat geworden.
72.000 kilometer, rekent hij uit, ik heb zes fietsen versleten in die tijd.
Ieder braaf Kind verdient een Slimme Telefoon
Onze wereld en ons wereldbeeld bevindt zich tegenwoordig voor een belangrijk deel achter glas. Veilig opgeborgen tegen onze eigen inschattingen van wat we zien. Automatisch verbonden met het ziekelijk kweken van behoeftes door de nooit slapende markt. Als je niet uitkijkt: Gecensureerd en gefocusseerd op het heersende narratief.
Vanmorgen gingen we na de inkopen op de markt koffiedrinken bij ons favoriete cappuccino-tentje. Binnenshuis ditmaal, want de stevige kille wind motiveerde ons niet om het terras op te zoeken.
Nog een paar op Pad, Jongs!
Een bezit dat nergens toe dient, is een last…
Heer Bommel
Na mijn eerste Minibiebjes odyssee is de voorraad nog niet op. Van mijn stapeltje De Zang van de Zonnewende wil ik er eentje voor mezelf overhouden. Van Feast on Six Strings, het verhaal van het Nordhorn Guitar Festival wil ik er nog zoveel kwijt dat ik het kastje in mijn gitaarkamer voor iets anders kan gebruiken.
Ik vind de Minibieb een leuk concept. We kijken regelmatig of er iets bij zit en lenen of ruilen iets als we een interessant boek tegenkomen. Met die instelling ga ik ook op pad bij mijn tweede Minibieb-zwerftocht. Minibiebjes moeten geen dumpplaats worden voor oud papier.
Önder d’n Droad deur!
Kleinschaligheid is de toekomst. Wat hebben we aan de misstappen van sterren in Hilversum, New York of Hollywood? Wat moeten we met de geiligheid van royals, celebrities en richies overal ter wereld?
Ook deze week blijft u in de buurt met een nieuwe aflevering van Önder d’n droad deur!
Nee, ik plaats geen foto’s. Het zou toch vervelend zijn als jullie onze roddelonderwerpen in de supermarkt zouden herkennen. Gebruik dus jullie fantasie!
Carte Postale
Een klein dorpje met een café en, gezien de carrousel met ansichtkaarten, misschien een souvenirwinkel. Ik zet de fiets op slot en loop er naartoe.
Een moment leidt het krantenrek bij de deur mijn aandacht af. Koppen schreeuwen crisis, iedereen maakt ruzie en laat elkaar in de kou staan. Nog meer wapentuig naar Oekraïne, met de complimenten van de Nederlandse belastingbetaler.
Een dubbelpaspoortige defensieminister lacht me toe in zwart-wit.
Prenatale
Ik denk, dus ik besta…
Verbazing glijdt over zijn gezicht. Begrijpt hij de taal?
“Je bewustzijn was er al eerder,” fluistert een stem, “we hebben dezelfde oorsprong”.
Hij draait in het warme water en strekt zijn benen. Het is donker en veilig, hij voelt het ritme van het leven dat hem omvat en het bloed met hem deelt. Hij bemerkt stemming, een woordeloze boodschap.
Spanning…
De Poort van de Dungeon Master (24)
Het zonlicht is opnieuw gereduceerd tot een verre oranje gloed achter de bergen als Sonja, Leyla, Syrah en Hanck elkaar terugvinden in de vallei. Hun weerzien is er een van weinig woorden. Ze weten allemaal wat Chaos bijna had bewerkstelligd. Hun eigen persoonlijke duisternis was hun bijna noodlottig geworden.
“De muur is verdwenen”, merkt Hanck op, “laten we de vallei zo ver als dat mogelijk is door trekken.”
De Poort van de Dungeon Master (23)
Leyla biedt weerstand aan het trekken van haar touw. Ze weet wat haar tegenstandster van plan is, ze wil haar uit balans brengen, zodat ze zou vallen. Het is jammer dat de enterhaak haar gezicht niet aan stukken gescheurd had, wat de oorspronkelijke intentie van haar worp was geweest.
Pech dat haar zwaardarm ertussen zat.
De Angstaanjagertjes
In een land hier ver vandaan leefde eens een koning. Hij was geliefd bij zijn volk en regeerde met wijs inzicht. Het land kende vrede en de onderdanen verheugden zich, de welstand en de handel floreerden. De havens lagen vol schepen, op de kades kon je de kruiden en specerijen uit verre landen ruiken.
De koning had een zoon. Een grote opluchting voor hem, de opvolger was duidelijk, zodat het land na zijn dood niet hoefde te vervallen in een verwoestende oorlog tussen allen die meenden aanspraak te moeten maken op de troon.
De Poort van de Dungeon Master (22)
Sonja hakt erop los, maar de bruinharige vrouw in bruin leer is glad als een aal. De manier waarop ze haar touw met enterhaak als wapen gebruikt, is een nachtmerrie. Ze beweegt alsof ze op een smalle richel boven een afgrond staat en daardoor zijn haar bewegingen efficiënt en nauwkeurig.
Ze begrijpt de houding van haar tegenstandster niet. Alles waarvoor je hier op moet passen is, dat je niet over de lijken en de puinhopen struikelt of uitglijdt over de plekken die doordrenkt zijn met bloed. Al die obstakels maken het terrein erg moeilijk voor een snel en effectief verweer.
De Poort van de Dungeon Master (21)
Syrah wijkt haastig terug wanneer het zwaard van haar tegenstander haar staf treft. Ze is blij dat het hout van Lusanbomen taaier is dan staal, ware de staf van gewoon hout geweest, dan had ze nu geen wapem meer gehad, op haar werpsterren na. Het ongelijkmatige plaveisel van het plein blijkt een nadelige onzekere factor. Ze zet haar voeten doordacht neer om niet te struikelen. Door hun tovenarij zijn een paar gebouwen in brand geraakt. De vlammen vormen een passende verlichting voor deze hete strijd.
Avondvierdaagse 2022 (4)
De laatste dag alweer. Ditmaal wandelen we niet in het buitengebied, maar in de bebouwde kom. Vandaag vertrekken we als laatsten voor de vijf kilometer. Gevolg is dat we hier en daar de nodige opstoppingen tegenkomen. In de stad heb je nu eenmaal minder ruimte voor een kolonne voetgangers.
Vandaag was het aandeel vaders bij de begeleiders relatief hoog. Ja, zo’n feestelijke intocht, dat heeft natuurlijk wat. Vader Paul loopt met kleindochter Iris mee, mijn dochter en mijn vrouw staan klaar voor het welkom aan het einde van de rit.
Avondvierdaagse 2022 (3)
Dag Drie start op het grasveldje bij de Isaac Da Costastraat in Groot Driene. Een menigte kinderen in kleurige hesjes en t-shirts wacht samen met hun begeleiders op het startsignaal. Nee, er wordt niet geschoten. Het is geweldig weer, dus deze keer verschijn ik in shorts.
In Groot Driene herinneren de straatnamen me aan de literatuurlijst van de middelbare school, en aan de pogingen van onze leraar Nederlands om ons te enthousiasmeren voor onze nationale literatuur.
Avondvierdaagse 2022 (2)
Dag Twee start vanaf het grasveld bij het Twickel College in de Woolder Es. Een vrolijke happening waarbij een band met bas, slagwerk en blazers voor gezellige muziek zorgt.
Ik kijk met verbazing hoe het Twickel College er tegenwoordig bij staat. In de tachtiger jaren was het laagbouw met een gedeelte noodgebouwen. Toen mijn dochters op die school zaten, was het wijdvleugelige laagbouw rond een centrale ruimte met kronkelende gangen waar je de weg weleens kwijtraakte.
Avondvierdaagse 2022 (1)
Een maandje geleden vroeg kleindochter Iris of ik wilde meelopen met de avondvierdaagse. Wel als pas-gepensioneerde opa wilde ik daar geen nee op zeggen. Ze zou met een groot aantal kinderen van haar klas de vijf kilometer lopen. Dat is te doen. Als premie kwam daar nog een fietstochtje naar de startplaatsen bij, aan beweging geen gebrek.
Omdat ik tegenwoordig een beetje stijf in de rug ben van het wennen aan de pensionering, besloot ik wel van tevoren een beetje te gaan trainen.
De Poort van de Dungeon Master (20)
Hanck schreeuwt het uit wanneer hij het laatste restje van zijn Mana oproept. Hij voelt zich leeggezogen op het moment dat zijn laatste bliksemschicht zich sissend richting zijn tegenstandster snelt. Het is raak, ze slaakt een schreeuw van pijn en wankelt achteruit. Restanten van de bliksem treffen een van de bomen van de open plek en zetten de schors in brand. De vlammen verspreiden een spookachtig licht, wars van enige warmte. Het hout knettert.
Nu heb ik alleen mijn vechterskansen nog, bedenkt hij zich.
Op Pad, Jongs!
De kunst wordt altijd aan de zolen gelapt, makker.
Terpen Tijn
Men zegt dat publiceren de droom van elke schrijver is. Als opstapje naar een stapeltje van je boeken in het bestsellersvak in de boekwinkel, Gouden Griffels en een bezoekje aan De Wereld Draait Door of een andere praatshow teneinde in aanmerking te komen voor de sticker Bekend van de TV.
Is een publicatie de echte droom? Vast niet. Het gaat dieper. Gelezen worden, dat is de droom. Het bewustzijn dat je verhaal op pad gaat buiten de muren van je werkkamer en beelden schildert in de geest van je lezer. Het liefst van een lezer die zich niet wetenschappelijk af gaat vragen wat de schrijver bedoeld of bezield heeft, maar onbevooroordeeld zijn wereld koppelt aan die van jou.
BCO
“Jongens, wat ben ik blij dat ik jullie hier eindelijk weer zie.”
“Net zo, makker,” bromt Sjors, “wanneer was het voor het laatst?”
“Meer dan een jaar terug?” oppert Alfons, “Gerrit zei nog dat dit gedonder slecht was voor de branche.”
“Een wonder dat ons kroegje er nog zit,” voegt Richard toe, “dat was een harde dobber met die gedwongen sluiting. De huisbaas doet het niet voor niks.”
Kees slaat een blik op de bar voor hij gaat zitten: “Vandaar dat hij de zwart-wit TV nog niet vervangen heeft.”
De Poort van de Dungeon Master (19)
Het oranje zonlicht doet Leyla zeer aan de ogen. Ze is zodanig gewend geraakt aan de schaduwen van de Kerkers van Chaos, de schaduwen waarvan ze houdt, dat het daglicht haar ogen martelt. Ze tast naar haar klimtouw, dat geruststellend om haar schouder gerold ligt.
Ze voelt aan de muur, die in feite geen gevoel biedt. Ze weet hoe steen voelt, ze kan de hartslag van de aarde er haast in voelen. Maar deze muur is anders. Volkomen doorzichtig en ogenschijnlijk niet bestaand, maar tegelijkertijd een ondoordringbare barrière. Onbreekbaarder dan de hardste steen.
Nostalgie in Lego
Mijn dochters groeiden op met Duplo en Lego, net zoals de zoons van mijn zwager. Ieder hadden ze hun eigen belangstelling, mijn dochters vonden huisjes, boompjes en beestjes geweldig, de jongens zwoeren bij vaar- en voertuigen en raketten.
Traditioneel? Tegenwoordig is dat vloeken in de kerk van de genderneutralisten. Ik hang die overdreven genderdogma’s overigens niet aan. De jongens en meisjes kozen zelf.
Toentertijd vond ik Lego als volwassene net zo leuk. Vooral om er zelf dingen mee te ontwerpen buiten de standaard sets.
De Poort van de Dungeon Master (18)
Sonja zweet. Ze heeft zo de pest aan dat bleke oranje zonlicht dat haar huid eruit laat zien als een lijkwade en daarbij de grote hoeveelheden sproeten in een kwaad daglicht stelt. Ze is weliswaar blij met het pantser dat ze in de Kerkers gevonden had, maar op dit moment had ze liever soepel leer gedragen. Het metaal schuurt tegen haar huid en veroorzaakt geïrriteerde plekken.
Ze betast de transparante glazen muur. Geen gaatje, geen deur, alles volkomen dicht, hermetisch gesloten. Geen houvast om er overheen te klimmen ook.
Zelfscan-affaire
De supermarktketen Albert Heijn presenteert zich als een moderne maatschappijbewuste onderneming.
Hun website propageert de missie Samen beter eten bereikbaar maken. Voor iedereen. Een loffelijk streven in een tijd dat blijkt dat goed voedsel een belangrijke randvoorwaarde is voor een goede gezondheid. Oké, dat samen-narratief maakt niet zoveel indruk op me, twee jaar coronacrisis heeft me enigszins allergisch gemaakt voor deze term.
In dat streven noemen ze zich een vertrouwde inspirerende partner met initiatieven voor onszelf, voor elkaar en voor de aarde.
Gratis Account
Lang geleden hadden we een regionale krant. Een papieren exemplaar dat ’s middags op een redelijk tijdstip door de bus gleed. Tijd genoeg om na het werk al koppensnellend een beetje op de hoogte te blijven zonder verplicht Acht Uur Journaal.
De neoliberale efficiencygedachte sloeg echter toe. Middagkrant werd ochtendkrant. De bezorging haperde regelmatig, zodat ochtendkrant weer middagkrant werd, maar dan met oud nieuws. Goed, het was een zelfstandige krant met een eigen identiteit, dus lieten we het abonnement doorlopen.
2TheLoo
De auto heeft onze actieradius enorm vergroot. Begin zestiger jaren waren wij net zoals vele anderen autoloos. Als je buiten je woonplaats iets te doen had, gebruikte je openbaar vervoer, of je huurde een auto voor een korte tijd. Dat waren bijzondere gelegenheden, normaal werd het lopen of fietsen. Dat bleef dicht bij huis.
Onze eerste auto, een Renault 4 Dauphine, vergrootte onze wereld.
Paaseitjes
Ik begin met een bekentenis. Het heeft even geduurd voor ik de schaamtedrempel over was om toe te geven dat ik probleemgedrag vertoon.
Nou, daar gaat ie dan. Diep ademhalen en dan…
Ik ben paaseitjesverslaafd. Een extreem geval van een breder probleem, de chocoladeverslaving.
Paaseitjes? Die rare gewoonte van een ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een paasei? Waarvoor de kippen op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag overuren moeten draaien?
InfluenZer
“Jean, dat is eeuwen geleden!”
De aangesprokene ontwaakt uit zijn Smartphoneglaslethargie, kijkt op en werpt een blik van verbazing. Een snelle beweging voorkomt dat zijn pilsje van de bar duikelt. De barman lijkt opgelucht, scherven kosten tegenwoordig meer geld dan ze aan geluk opbrengen.
“Jacques!” hij legt zijn Smartphone neer, “zijn we werkelijk zo veel ouder geworden?”
De Poort van de Dungeon Master (17)
Syrah betast de onzichtbare muur. Ze voelt volkomen hardheid en ondoordringbaarheid. Ze haat de barrière die tussen haarzelf en haar doel in staat. Deze muur is gebouwd, niet gegroeid. De zoveelste poging om haar natuur te vernietigen.
Ze kijkt om. Hanck is een heel eind achter geraakt. Syrah vindt dat vreemd, want geen van beiden is gewond of beweegt moeilijk door een andere oorzaak. Ze besluit terug te lopen, want dit is verdacht.
De Poort van de Dungeon Master (16)
Hanck vraagt zich af in hoeverre deze vallei werkelijk is. Lord Chaos had hun wel meer kolen gestoofd, ook al was de ambiance van de muren van de Kerkers steeds onveranderlijk gebleven.
Misschien misleidt hij ons nu wel, denkt hij, met een schijn van open ruimte.
Read the Fucking Manual
Zondag 27 Maart 2022. Het is weer tijd voor de zomertijd.
De klok gaat een uurtje verder dan de standaard-tijd om zoveel mogelijk daglicht te vangen.
Sinds de oliecrisis van 1973 is zomer- en wintertijd in Nederland regel geworden uit vermeende en ook omstreden redenen van energiebesparing door meer daglicht. Tja, als computers en datacenters 24/7 ingeschakeld blijven, heeft het dagritme geen invloed meer op het energieverbruik.
Twee keer per jaar wordt de klok een uur verzet.
De Poort van de Dungeon Master (15)
Hanck moet toegeven dat zijn enige motieven voor deze tocht zijn opdracht van de Guru en zijn professionele nieuwsgierigheid zijn, aangevuld met die ambitie die hij zich vaag herinnert, de wens om de Eerste onder de magiërs te worden. Hij weet ze -op de laatste na- echter overtuigend te brengen, zodat eenieder ook van zijn vastberadenheid overtuigd is.
Ze brengen enkele uren door om hun uitrusting in orde te brengen en hun leeftocht te inventariseren. Ze hebben niet bijster veel bij zich.
De Poort van de Dungeon Master (14)
“De donkere heer verduisterde de zonneschijn en corrumpeerde mijn wouden en de volkeren van mijn ras”, zegt Syrah zacht, “hij moet tot elke prijs gestopt worden, voordat de natuur verdort.”
In haar ogen blinkt vuur van haat tegen alles wat haar wouden en haar natuur aantast. Die haat betreft echter niet alleen Chaos, maar vooral de mensen die de natuur opofferen aan hun behoeften. Een overwinning op Chaos zal haar krachten schenken, waarmee ze ook de mensen zou kunnen vernietigen, zodat de eenheid van de elfen en de natuur kan worden hersteld.
De herinnering is zoet voordat bitterheid haar smaak zou bepalen.
De Poort van de Dungeon Master (13)
“Die zwartjak heeft mijn stad in brand gezet en mijn volk over de kling gejaagd!” gromt Sonja, “ik zal hem ieder verloren leven betaald zetten!”
Haar ogen schitteren kwaadaardig. Wraak op Chaos is echter niet haar leidmotief. Ze wil zich bewijzen en de sterkste zijn, gevreesd en geliefd door iedereen, en haar wanhoop uitwissen over het feit dat ze de haren niet had durven beschermen op het moment dat ze dat had moeten doen.
Van Bos Los
Het lijkt de laatste jaren een trend te worden om Nederland te ontbossen. Volgens een aantal milieubeschermingsorganisaties streven we hierbij zelfs Brazilië voorbij. Ik kom als voornaamste reden hiervoor de biomassa-industrie tegen, maar ook het faciliteren van het 5G-surveillancenetwerk wordt als argument genoemd, bomen blokkeren de straling van de 5G-zendpunten en beperken zodoende het bereik.
Biomassa: Hout stoken levert nogal wat CO2 op. De politiek heeft echter besloten dat dit niet zo is, biomassa stoken is CO2-neutraal verklaard, het telt niet mee. In de praktijk komt dit uiteraard net zo hard in de atmosfeer terecht
De Poort van de Dungeon Master (12)
“De duistere heeft mijn gezin uitgemoord”, sist Leyla, “daar heb ik maar één antwoord op!”
Een wilde schittering in haar ogen vertelt, onmerkbaar voor de waarnemer, dat dit niet haar voornaamste argument is voor actie. Haar hartstocht naar kennis van het Al is groot, daarvoor doorzocht zij zowel licht als schaduw en was zij bereid tot moreel niet verantwoorde offers. De gedachte daaraan kwelt haar. Haar gezicht vertrekt in pijn, maar niemand begrijpt de achtergrond.
De Poort van de Dungeon Master (11)
Hanck neemt het er de volgende dag van en herwint voldoende kracht om de reis naar de Kerkers van Chaos te maken. Hij besluit de reis te starten via de wijnkelder van de waard, die weg is hem bekend en dan hoeft hij tenminste niet de moeilijke afdaling te maken die de waard ooit bij de Poort van de Dungeon Master had gebracht.
De waard doet hem uitgeleide, samen met de dienster die inmiddels enigszins onder de indruk was geraakt van Hanck’s verschijning, diens verhalen en vooral diens handigheid. Hij had proviand en een paar verse toortsen meegekregen voor de noodzakelijke verlichting, voor het geval hij wat Mana wilde sparen.
De Poort van de Dungeon Master (10)
De waard schenkt zichzelf een pul bier in, gaat tegenover Hanck zitten en neemt een slok.
“De herinnering aan de Poort van de Dungeon Master is voor mij een herinnering aan mijn vroege jeugd”, begint hij.
“Deze herberg waarin u nu verblijft, is al generaties lang in de familie. Ik herinner me mijn vader als de waard en mij grootvader als gastheer voor de reizigers die langs dit dorp komen. Het is een geliefde plaats voor vermoeide reizigers, omdat hij op een strategische plek aan de weg tussen Waterwacht en Alvensheem.
Harmonia Mundi
Ploink…
Steelstring schrikt wakker: “Wat resoneert daar zo ontstemd? Het is midden in de nacht, verdorie.”
“Je weet vast wel wie,” bromt Klassieke, “altijd weer de eerste viool spelen.”
“Ik kan er niks aan doen,” piept Violão, “dat komt door die houtkachel. Dat werkt op mijn bovenblad. Het koelt af. Het is mijn familiebouw, ik heb een gelijkmatig verwarmd vertrek nodig.”
“Jouw familie?” sneert Steelstring, “begin je daar alweer over?”
De Poort van de Dungeon Master (9)
Hij stapt door de deur en sluit hem. Hij verwacht het geluid van een sleutel in een slot te horen om de deur te sluiten, wat een teken van de angst en mogelijk wantrouwen van de waard zou zijn, maar dat blijft uit.
Scheelt weer wat schade, want zo’n slot is geen probleem voor mij.
De ruimte is aardedonker. De geur van koppige wijnen in houten fusten wordt ruimschoots overvleugeld door de reuk van vochtige aarde met een vleugje verrotting.
De Poort van de Dungeon Master (8)
Na een paar uur lopen over een rustige weg in een overwegend bosachtig gebied komt hij aan in een klein dorp, dat zich tegen de bosrand aan lijkt te nestelen. Uit zijn vorige avonturen weet Hanck één ding zeker, geen dorp zo klein, of er was wel een herberg.
Zijn uitmonstering baart enigszins opzien bij de dorpsbewoners. “Een Aartsmagiër op pad!” hoort hij ze fluisteren.
De Poort van de Dungeon Master (7)
Hanck staat op en strekt zijn benen. Het scherm van de Guru en diens ketenen zijn inactief. Hij voelt aan de met ijzerbeslagen deur. Hij zit nog steeds dicht.
Vervloekt! Van de regen in de drup?
Een paar lichteffecten op het scherm van de Guru trekken zijn aandacht. Hij ontwaardt zijn eigen portret te midden van een tabel met de nodige getallen. Het scherm toont als titel Hanck de Aartsmagiër.
Alsof ik in de spiegel kijk, realiseert hij zich verbaasd.
De Poort van de Dungeon Master (6)
“Ooit bestond er slechts Chaos”, begint de Guru zijn verhaal, “en juist daarin lag de kans voor Orde. Want Chaos kan onmogelijk anticiperen op wat in overeenstemming met zijn Wetten van de Wanorde op een willekeurige plaats of tijd ontstaat. Uit Chaos kan met een weliswaar kleine maar duidelijk aantoonbare kans wel degelijk Orde ontstaan.
Zo ontstond er Orde in de diepte van de tijd.
De Poort van de Dungeon Master (5)
“Mooi, dat je daar nu achter bent”, klinkt een stem, “wijsheid komt met de jaren, maar jaren wachten duurt lang… Ik ben blij dat dit lange wachten nu voorbij is, want de tijd dringt!”
Hanck doet verschrikt zijn ogen open. Hij zit weer geketend in die kleine cel van vier bij vier. Hij is echter niet alleen.
De Poort van de Dungeon Master (4)
Opeens is hij weer terug in zijn WerkCel.
Voor hem gloeit zacht het zwart-witte beeldscherm van een Sun workstation. Boven op het toestel staat een vliegtuigmodelletje geparkeerd, een Corsair uit de tweede wereldoorlog dat opviel door zijn typische gebogen vleugelvorm. De bouwer van het vliegtuig, een Engelsman die totaal verslaafd was aan deze reconstructies in plastic, had zijn best gedaan om het toestel een verweerd uiterlijk te geven.
De Poort van de Dungeon Master (3)
Hanck hijgt, zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd.
De lucht is vochtig en benauwd en beneemt hem volledig de zin om te ademen. De bedompte atmosfeer maakt iedere ademtocht tot een kwelling, hij voelt een angstige en steeds in intensiteit toenemende beklemming alsof hij met barstende longen in diep water aan het verdrinken is.
De Poort van de Dungeon Master (2)
In de tachtiger en negentiger jaren van de twintigste eeuw ontstonden de Computer Role Playing (Adventure) Games (CRPGs, later gewoon ErPeeGeetjes).
Met zo’n spel kon je als avonturier met een groep dapperen op de computer je queeste om de wereld te redden uitvoeren. Veel van deze spellen volgend de regels van de pen en papier RPG-systemen uit die tijd. Echter, veel spelfabrikanten maakten ook hun eigen regels.
De Poort van de Dungeon Master (1)
Stel, je loopt buiten op straat. Het is diep in de nacht en in de meeste huizen is het licht al lang uit… Behalve bij eentje.
Je kijkt nieuwsgierig bij dat huis naar binnen en ziet in de huiskamer een groepje mensen rond de tafel zitten. Ze maken nu eens met een gespannen blik aantekeningen op een stuk papier, tekenen een kaart van de situatie, en gooien dan weer van tijd tot tijd met een aantal wonderlijk gevormde dobbelstenen.
De Driehonderdste
Ik begon de DOS Amigos Homepage Blog in Maart 2019 als onderdeel van de modernisering van de DOS Amigos Homepage. Ik zocht een onafhankelijk platform voor mijn rubrieken en verhalen. Ik startte met het omzetten van de korte verhalen die ik op dat moment op mijn computer had staan en schreef ondertussen lustig verder.
Omhelzing
Aanvraag voor bevoorrading geaccordeerd. Volg route Z-27, coördinatenstelsel 77. Afwijken van de route wordt zwaar gestraft.
Matthieu klikt het scherm op zwart. “Het mag. Heb jij nog iets nodig, Pa?”
De grijsaard fronst: “Frisse lucht! Da’s alles. The Air that I breathe. Gewone buitenlucht, zelfs met uitlaatgassen is dat nog beter dan die synthetisch gefilterde steriele binnenzooi die de Staat ons in haar oneindige goedheid toestaat.”
Museumdorp
We hebben een week een vakantiehuisje in de buurt van Orvelte, een museumdorp in Drenthe. Het komt niet vaak voor dat een toeristische attractie op loopafstand van ons vakantieadres ligt, dus besluiten we de wandeling van twee kilometer te maken.
Het is bewolkt maar droog. Vandaag geen zonnige foto’s, dus. Wandelschoenen aan en het avonturenpad door het vakantiepark langs.
De Bedevaart van de Abbreviant (6)
De keizerlijke begeleider heeft zichtbaar haast om de volgende bedevaartplaats te bezoeken. Hij maant de aanwezigen tot spoed en laat zijn Helvetische legionairs zijn woorden kracht bijzetten. Gregorius, Quirinalis en Maddalena krijgen een eigen escorte.
“Ziehier onze populariteit bij het gezag”, glimlacht de abt.
De wandeling naar hun volgende attractie is kort, al snel doemt de façade en de koepel van het Pantheon voor hen op.
De Bedevaart van de Abbreviant (5)
Na een wandeling van dik een uur komen ze aan bij een trap naar boven. Quirinalis zucht opgelucht, de atmosfeer wordt hem in de catacomben toch wat te eng. Ook al had hij deze tocht al eerder gemaakt, hij kon de juiste route maar niet onthouden. Daarom volgt hij de abt op de voet.
Maddalena heeft haar spraakzaamheid weer teruggevonden en vraagt honderduit over de symbolen en spreuken die her en der op sarcofagen en wanden zijn aangebracht.
De Bedevaart van de Abbreviant (4)
Nadat ze de herbergier van Ante Portas Tiberii hebben betaald, gaan ze te voet naar de ingang van de catacomben van Calixtus. Een bescheiden portaal op enige afstand van de weg vormt de ingang van de plek waar de schrijver van de Abbreviatio begraven zou liggen.
Quirinalis ziet de onafgekorte geschiedenis van het Eerste Imperium voor zich. De schrijver daarvan, Tacitus, kenmerkt zich door kort en bondige beschrijving vol van lading tussen de regels.
De Bedevaart van de Abbreviant (3)
Een partijtje Schaak
En zo vindt Quirinalis zichzelf opeens met Maddalena opgescheept, alhoewel nee, zijn stemming is dermate verbeterd dat hij haar gezelschap niet langer als aanzet tot ketterij opvat, zoals vanmiddag. En dat wordt nog beter wanneer ze op het schaakspel komt.
“Gregorius vertelde me, dat jullie regelmatig schaken”, begint ze, “hij prees je tactiek en inzicht.”
De Bedevaart van de Abbreviant (2)
Van Neapolis naar Minturnus
Quirinalis kijkt om zich heen, de bebouwing van de stad wordt al minder dicht. In de verte ziet hij de pijnbomen die de grote weg omzomen. Steeds als hij hier komt, schieten hem de passages uit een onafgekort oud geschiedkundig document te binnen.
De Bedevaart van de Abbreviant (1)
Ars Longa, Vita Abbrevianda
Het late zonlicht werpt roodgouden stralen door de gebrandschilderde ramen van de Librije van de Abdij. Quirinalis Clemens Qualitatis de Abbreviator slaat zijn ogen op van de documenten die hij bestudeert en neemt het schijnsel onbevangen waar.
Contact 2025
Voor het eerst real-life!
Georges versnelt zijn pas. Te laat komen is een slecht begin. Hij is er bijna. Vlak boven zijn maag ontwikkelt zich een knoop die probeert angstige en plezierige spanning te verbinden.
Kom op zeg, denkt hij, het is de tandarts niet.
Helpdesk
“Hier is je werkplek. Helemaal voorbereid op de winter. Covid-21 proof.”
“Covid-21?”
De manager maakt een breed gebaar: “Regeren is vooruitzien, we zijn daarin veel verder dan de Haagse leading-class. Ziehier bijna doorzichtige spat- en kuchschermen en scheidingswanden rond de werkplek, goed voor een semi-transparante organisatie.
Kruipruimte
Wij hebben in onze woonplaats behoorlijk hard water. Ontkalken is een regelmatige routine voor onze waterkoker en de afwasmachine vraagt geregeld om zout. Daarnaast merk je dat het water je huid wat droger maakt, iets waar je wat meer last van hebt als je ouder wordt.
Voor hard water zijn er remedies beschikbaar van anti-kalk magneten tot complete drinkwaterzuiveringsinstallaties.
De Tweehonderd Vijftigste
Iets meer dan twee jaar geleden begon ik dit blog op de DOS Amigos Homepage. Na een bescheiden begin zitten we inmiddels op de tweehonderdvijftigste aflevering.
Terugdenken op Oosterhof
Aan het eind van het eerste decennium van deze eeuw moesten we onze poes Kimmie laten inslapen. We waren daarbij. Toen het gedaan was vroeg de dierenarts ons wat we wilden: crematie of destructiebedrijf.
Een destructiebedrijf, dat was een onaanvaardbaar lot voor een lieve huisgenote die tien jaar bij ons was geweest en een deel van het gezin was geworden. We kozen dus voor crematie.
Complex
“Hij zit er perfect in, u kunt altijd bellen als er iets mee is.”
De deur slaat dicht. Pauline en haar moeder kijken het wegrijdende bestelbusje na.
“Ik ben blij dat het voor elkaar is, Ma,” de klank van opluchting kleurt haar stem, “ik maakte me er echt zorgen over, dat smalle trapje naar boven, zeker in deze tijd. Zo snel gemonteerd. En dat nog voor Moederdag!”
Bermtoerist
Ik ging op een dag uit fietsen,
Ik voelde mij moedeloos…
Een straffe noordoostenwind waait me tegemoet over de weilanden, ik zet me schrap op de pedalen.
Ik heb die frisse neus hard nodig na twee uur opsluiting in mijn coronagedwongen thuiskantoor met een teleconferentie waarbij iedereen door elkaar klept en de voorzitter steeds net te laat is om orde te houden. Mijn oren tuiten ervan. Geen steek verder gekomen, de figuurlijke polder is onder water gelopen. Overlegstructuur, ’t mocht wat!
Op de Vlucht, op de Fietse…
“Blijft Allen Thuis” is nog steeds het overheidelijk gebod in deze coronatijd. Dat wil zeggen dat je langer in huis bent en daardoor gevoeliger wordt voor hinder in de huiselijke omgeving. Dat vormt bijvoorbeeld met thuiswerken een duidelijk spanningsveld als je rust wordt verstoord, concentratie wordt dan moeilijk zo niet onmogelijk.
Crisis? Welke Crisis?
Als mijn denken eens lichte vleugels had,
het zou vliegen als een vogel over de stad,
naar een plek van liefde zonder verlegenheid
waar niemand nog lijdt onder gebrek aan tijd.
Waar ik het kan geloven als iemand me zegt
“Alles komt werkelijk op zijn pootjes terecht!”
Inspiração
Wat een rust op de weg vandaag…
Ik draai de A1 op, ik hoef geen enkele moeite te doen om op de rijbaan te geraken. Vrij uitzicht vooruit, ver achter me rijdt een vrachtwagen. De chauffeur heeft er zin in en passeert me. Ik bestudeer zijn nummerbord.
Eindoplossing
“De crisis breidt zich uit als een olievlek op glad water.”
De voorzitter wijst op de kaart, provincies hullen zich in tinten bruin en donkerrood, steden en dorpen vormen zwarte gaten in de grillige vlakken. Alleen de Rottumerplaat is nog maagdelijk wit.
Een van zijn toehoorders wijst daarop: “Hoe verklaart u dit?”
Stippen
Ik ben er…
Sienna houdt haar badge tegen de deur. Een zoem en een klik. Open. Ze klikt de badge aan haar jeans en bedient de ontsmettingszuil. Een scherpe synthetische lucht prikkelt haar neus. Een kilte trekt door haar handen.
Ik ruik het, denkt ze opgelucht, dus geen corona.
Lokdown
In Oktober 2020 ging ik voor het laatst naar de kapper.
Toen begonnen de modelletjes van Van Dissel statistische verdelingen met grote deviaties te ratelen en koos men op kabinetsniveau voor de aller-somberste curve als beleidsgrondslag. Algehele lock-down, kappers dicht, cultuur blijft dicht, niet essentiële winkels dicht, voordeur dicht voor meer dan een gast (het liefst hadden ze een automaat geplaatst die bezoekers telde en het huis lieten ontploffen als er meer gasten kwamen) en uiteindelijk ook des avonds de straat dicht.
In the Year 2025, 2025
Sjors Vandegraat kijkt mistroostig uit zijn raam aan de Beethovenstraat. De avond valt. Het display van zijn audio set toont 27-02-2021 20:59. Het is al stil op straat, de tramrails trekken een verlaten spoor op het midden van de weg.
Twee handhavers in gele hesjes fietsen in een kalm tempo voorbij en kijken waakzaam op zich heen op zoek naar Sperrzeitverbrecher. De drie kruisjes op hun badge schitteren in het late licht.
Vastberaden, heldhaftig, barmhartig… Sjors trekt een zuur gezicht.
Neusworteltjes
“Ik mij laten testen? Dat is toch helemaal niet nodig, ik heb geen klachten.”
Hij heeft nog spijt van die uitspraak. Met al die journalisten erbij, stom, stom, stom. En dat terwijl hij het volk tijdens wekelijkse persconferenties op het hart had gedrukt om de teststraten plat te lopen, desnoods na de avondklok nog. De getallen moeten up to date blijven. Anders verzwakt de urgentie.
Barbaars onmenselijk!
Vandaag viel mijn oog op een foto bij een artikel in Trouw. Een meisje met rituele beschildering gedurende een Rite de Passage. Ze behoort tot de Pokot stam uit Kenia en is in ceremonieel tenue op weg naar haar rustplaats na haar besnijdenis. Ze wordt voortgeduwd. Haar blik is wezenloos,…
Zelfdood
De brievenbus kleppert. Jesse siddert, het is niet de wind. De klok aan de muur neemt zijn rol als dominante lawaaimaker weer over. Tik, tak, seconden vervliegen op de gestage puls van het raderwerk.
Heel voorzichtig schuift hij naar het raam, trekt aan het touwtje en gluurt tussen de lamellen van de luxaflex. Een man in bruin met oranje outfit haast zich naar de overkant en propt daar een brievenbuspakje door de gleuf.
Bij de Neus Genomen
Afslag Delden/Bentelo/Bornerbroek. Tijd voor ons weekenduitje, een rondje door het Twickelse Bos. Weer of geen weer, in deze coronacrisistijd waarin thuisblijven niet langer leuk is, is dit wandelingetje een hoognodige afwi8sseling die hapje frisse lucht met zich meebrengt.
We zetten de auto neer op de parkeerplaats van Uitspanning Het Hoogspel, een horecagelegenheid waar de vorige twee generaties van de familie van Erna, mijn vrouw, al koffiedronken en wat balletjes stootten op het biljart terwijl de kinderen zich vermaakten in de speeltuin.
De Katten van Vroeger
Ik schreef een blog naar aanleiding van het overlijden van onze Kater Bo. De laatste in een periode van meer dan 25 jaar waarin we met tussenpozen katten als huisdieren in huis hadden. Op de oude DOS Amigos Homepage heb ik twee van hen beschreven in een soort In Memoriam, want ook zij overleden in die tijd. Zodoende vind je hieronder de verhalen van Kimmie, Snoes en Dexter.
Kater Bo (2006 – 2021)
Kater Bo kwam in 2006 in huis bij mijn oudste dochter Annelyn en haar vriend en later echtgenoot Paul. Een schattig rood katertje met enorm grote oren.
Reeds in de puberteit bleek Bo een ondernemend en vrijheidslievend type, hij kroop over het balkonhek op de tweede verdieping en stuiterde naar beneden. Hoeveel levens hij daarbij verspeeld heeft, is niet duidelijk, maar wat overbleef was genoeg voor heel wat jaartjes.