Op de Fietse

Dit is een vakantie-aflevering van Op de Fietse. We zijn twee weken in IJhorst. Omdat we geen trekhaak op de auto hebben, kunnen we onze fietsen niet meenemen. Niet getreurd, we hebben voor vijf dagen een fiets gehuurd.

Daardoor heb ik de gelegenheid om mijn spieren soepel te maken met wat fietstochtjes in de omgeving. Nee, geen Tour de France etappes, maar de streek is hier zo fraai dat een paar kilometer al een echt vakantiegevoel oplevert.

Na weken van grijs en grauw weer met heel soms een dagje een beetje zon, blijft het al een paar dagen schitterend weer met strakblauwe lucht. Hoog tijd om de discipline van het Rondje op de Fietse weer op te halen.

Ik rij mijn pauzerondje (via Deurningen, Bornsedijk en de Meester Molendijkweg weer terug) met een kleine uitbreiding om uiteindelijk op een afgerond rondje van 10 kilometer uit te komen.

Ja, het moet een discipline worden. Toen ik nog werkte, was het fietsen een prettige routine, ook al was het weleens pestweer waardoor ik met natte sokken op kantoor kwam.

In mijn aanloop naar mijn pensioen probeer ik met het rondje fietsen de beweging erin te houden. Lekker in de buitenlucht, zonder sportscholen waar je eerst moet aantonen dat er bij de eventuele blessures die je daarbij oploopt geen besmettingsgevaar voor de omgeving vertegenwoordigt.

Laatst hoorde ik een corona-reclamespotje op de radio waarin het volk tips krijgt om de economie toch weer op te starten: Help je sportschooleigenaar, hou je QR-code en identiteitsbewijs gereed.

Ik denk dat je de arme ondernemer eerder van de wal in de sloot helpt, want eerlijk is eerlijk, QR-paspoort met identificatieplicht geeft mij geen welkom gevoel, zeker niet als je ook nog met mondkapje op in de rij moet staan.

Ik ben na mijn vakantie weer aan het werk gegaan. Thuiswerken is hier (ongelukkigerwijs) onderdeel van, dus heb ik een paar vaste bewegingspauzes. ’s Ochtends en ’s middags een rondje van ca 10 minuten lopen door de buurt en in de pauze een rondje fietsen. Dit alles om dichtgroeien te voorkomen.

Normaal gesproken is dit rondje een vast traject, dat ik al heb behandeld in de aflevering Mijn Pauzerondje. Het weer is nu echter zo mooi, dat ik een beetje afwijk van de route.

Het begin van de laatste vakantieweek. Werd ik daarom zo moedeloos wakker vanmorgen? Omdat ik opeens volgende week weer om kwart over zes mijn bed uit moet in plaats van rustig doorsoezen tot acht uur? Ik bedenk me overigens dat dit de laatste vakantie is dat ik mijn dagritme weer moet verzetten: Begin volgend jaar hoop ik met pensioen te gaan.

Het Hulsbeek bij Oldenzaal komt al vroeg voor in de annalen: De eerste notitie dateert uit eind veertiende eeuw. Twente viel toen als Oversticht nog onder kerkelijk gezag van de bisschop van Utrecht, die met strakke hand de pachten inde. Veel boerderijen in Twente waren horigenboerderijen, die pacht verschuldigd waren. Een hofmeijer inde die namens het gezag en hield schulden en achterstanden bij.

Vandaag lees ik een enthousiast verhaal over het Stiftfestival, een kamermuziekfestival dat ooit gehouden werd in de buurtschap Het Stift bij Weerselo.
Ditmaal waren ze naar Twickel in Delden verhuisd, want daar was voldoende ruimte voor de openlucht. Vol trots vermelden ze dat ze ondanks de duur van acht dagen toch geen meerdaags festival zijn en zodoende niet onder de cancel-actie van de overheid vallen. Aha, toch iets toegankelijks?

Tijdens de coronacrisis werd thuiswerken verplicht. Geen optimale situatie voor mijn werk waarvoor ik vaak op pad moet om zaken te gaan bekijken. Bovendien raakte ik mijn lichaamsbeweging kwijt, de tien kilometer op de fiets heen en terug.

Daar moet iets tegenover staan. Zodoende ging ik twee keer per dag een rondje te voet door de buurt en reed ik tussen de middag een kort traject op de fiets.

Het eerste tochtje van de vakantie, een rondje van bijna tien kilometer. Ik rij de wijk uit, binnendoor naar Deurningen langs het aloude fietspad tussen de weilanden, de Hasselerschoolweg. Het Hasselerschooltje is er al lang niet meer, dat is begin tachtiger jaren afgebrand. Inmiddels staat er op die plek een Scouting gebouw.

De fiets is mijn voornaamste vervoermiddel. Ik kreeg mijn eerste fiets toen ik acht jaar was. Ja, in die tijd kregen kinderen het fietsen nog niet met de paplepel ingegoten, je was al blij dat je een step had. De regel was dan ook: Op een oude fiets moet je het leren. Dat had Rob de Nijs goed begrepen met zijn liedje Het werd Zomer.