Het vervolgverhaal Biesbosch, een oorlogsverhaal dat gewijd is aan de line-crossers.
Het maanlicht dringt door een paar gaatjes in het zwaardere wolkendek heen. Reinder ziet een bootje zijn kant op komen. Er valt een last van hem af, hij zit tenminste niet voor niks in de kou te wachten.
“De piloot,” stelt de roeier zijn passagier aan Reinder voor, “breng hem naar de dijk bij de Nieuwe Kat. Daar wacht Jens met zijn kano.”
Stil nu!
Modder zuigt aan Reinders laarzen. Hij weert een tak van het rijshout af die de wind in zijn gezicht slaat. Een volle maan staat hoog aan de hemel van de winternacht, jagende wolkenflarden verduisteren bij tijd en wijle de bleke glans die het landschap verstard en doods op zijn netvlies afbeeldt. Verderop nadert zwaardere bewolking, binnenkort zal het compleet duister zijn.
Perfect voor het rendez-vous…
Reinder pakt zijn hengel met attributen en stopt spulletjes in zijn rugzak: “Ik ga vissen, mevrouw Linde…”
De groepsleidster fronst: “Ben je thuis voor het eten?”
“In het donker bijten ze beter.”
“Wat wordt het vandaag, paling of vliegende vissen?”
“Vliegende vissen, mevrouw Linde.”
Haar gezicht betrekt: “Wees voorzichtig, jongen…” Ze legt even een hand op zijn schouder: “Toch ben ik trots op je… laat je niet pakken…”
Reinder baant zich een weg door de menigte op de Riedijk. Het veer van Papendrecht is net aangekomen, het is een drukte van belang. Met een scheef oog kijkt hij naar de wachtposten bij de gasfabriek. Hun pothelmen en machinepistolen glimmen in de zon. Verveeld kijken ze de voetgangers en fietsers na.
Vanmorgen vroeg had hij het briefje gevonden. “Negen uur in ons cafeetje. Groetjes, Lotte.”
