Bie Oons in De Lutt’

Het was een merkwaardig gezelschap dat zich op de avond te voet over de essen van De Lutte worstelde. Een Walkure met vleugeltjes, Francien uit De Lutt’ en ik zei de gek.

Francien had aanbevolen om de stille paadjes richting het dorp te nemen, anders vielen we te veel op, zeker met een gevleugelde Walkure. Dus ploegden we door de modder van de weilanden en de houtwallen, met natte voeten, en een natte kuif van de mist.

Al snel bleek dat Fran de Walkure weinig oriëntatie gevoel had op de Twentse paadjes. We kronkelden heen en we kronkelden weer over weg en pad zonder ook maar in de buurt van De Lutt’ te komen. Het bleef maar mistig en om het gezellig te maken werd het ook nog donker.

“Weet je zeker dat we goed rijden?” informeerde ik ten langen leste maar eens.

Het rijtuig was niet het enige dat tot het rijk der fabelen leek te behoren. De berijdster kwam zichtbaar uit de fantasy sfeer. Enigszins schaars gekleed volgens de laatste bikinimode -wat wel een beetje raar is voor een fantasywezen uit een mogelijk ver verleden- zat zij gevleugeld en al in het zadel van haar mechanische rijdier. Ik kon zo gauw niet plaatsen tot welke mythologie zij behoorde.

Ik was eens op een dag een beetje onrustig, de hele tijd op zoek naar niets in een lege tijdpassering van de ene website naar de andere. Nu schijnt dat een uiting van wijsbegeerte te zijn -opgaan in het absolute Niets is bij sommige wijsheidszoekers een ultiem levensdoel- maar mij bevredigde het niet echt. Daarom stapte ik van armoe maar op de fiets om in ieder geval het doel te hebben om terug te komen. Da’s beter dan helemaal niets.