De Rand van de Witte Rotsen

Rudy blijft even stil toen hij zijn verhaal had afgemaakt. De zon is ondergegaan en de vage vormen van een eiland in de zonsondergang zijn vervaagd tot mist. De maan werpt een bleekzilveren licht over de velden van Greater Blasket.

Dank je Rudy, zegt de vrouw in zijn gedachten, het is een prachtig verhaal. Misschien was ik ooit Aingeal, wie weet hoeveel namen ik in al die eeuwigheid gehad heb. Ditmaal was ik Virginie, maar misschien verandert dat ook wel weer. Ik weet nu waarom het draait, ik heb mijn rust gevonden. Dank je wel.

De zuidwester wakkert behoorlijk aan op het moment dat Breandán in Dingle uit de aanhanger van de tractor stapt. Hij schreeuwt een groet boven de wind uit, zwaait zijn plunjezak over zijn schouder en duikt in de kraag van zijn duffel.

Er ligt al een lange reis achter hem, niet zozeer in afstand als wel in moeite. 12 mijl, over niet eens al te beroerde wegen, alleen de vervoermiddelen zijn zeldzaam. Eerst met de veerboot naar Dunquin en dan maar te voet naar Dingle.

Breandán kijkt Aingeal verbaasd aan. “Soms wel en soms niet van deze wereld?”

Hij raakt haar gezicht aan. Warm, levend, fysiek aanwezig. Geen kilte van de mist vanachter de dood. Met een streling op haar kaaklijn trekt hij zich terug. Het contact brengt een verraste glimlach op haar lippen.

“Dat begrijp ik niet. Waarom denk je dat?” Hij verbaast zich over de intensiteit van zijn vraag. Waarom wil hij dat weten? Wat is de drang erachter? Het gevoel dat ze warm en levendig is?

Rudy laat toch het idee maar varen om in zijn slaapzak te kruipen. De wind gaat warempel liggen en de zee kalmeert. De laatste stralen van de zon schitteren achter de kim in het westen. De ruïnes in het dorp lichten bleek op: Het zal niet helemaal donker worden.

Hij kijkt naar het oosten. Volle maan! Echt iets voor een nacht als deze!

Tara en Rudy rijden weer naar huis vanaf het vliegveld. Vijf weken vakantie in Ierland waren omgevlogen, zoals altijd. Als je er voor staat lijkt het heel wat, maar uiteindelijk gaat de tijd zijn gewone gang. Dat hadden ze ook aan Uncle Paddy kunnen zien, hij had er een paar grijze haren bij gekregen en zijn loop was iets strammer geworden.

“Volgend jaar moet ik nieuwe jig-shoes hebben”, verklaart Tara, “volgens mij heb ik mijn hakken eraf gesleten.”

Binnen in de kroeg op Greater Blasket is het warm en droog, de storm lijkt ver weg buitengesloten, zingen en lachen overstemt het gehuil in de schoorsteen en het kletteren op de ruiten. Alleen het vuur in de haard flakkert onrustig door de onstuimige trek in de schoorsteen.

Alle eilandbewoners zijn bij elkaar, het is traditie dat iedereen samen het Keltische oude jaar uit zingt in de enige kroeg die het eiland rijk is.

Als het zo hard waait, krijgen we morgen de vreugdevuren niet aan, dit jaar, denkt Breandán, een slecht begin van het seizoen! Het zijn kwade tijden, Wat is Samhain zonder Bonfires!

Morgen lekker vijf weken op vakantie…

Beneden rommelt Tara in de kasten op zoek naar wat ze mee willen nemen en Rudy verzamelt de muziekboeken die hij in de koffer wil stoppen. Voor hem een mooie gelegenheid om het vakantierepertoire op te halen. Zijn boek met popsongarrangementen gaat altijd mee, de Ierse dansmuziek is altijd van de partij en verder stopt hij alles in zijn map waar hij zich eens uitgebreid op wil concentreren.

“Had je discussie met Virginie?” vraagt Tara terwijl ze ’s avonds op de bank zitten, “jullie waren allebei stil toen ik thee kwam brengen.”

“Mmmw, ja” geeft Rudy toe, “ze wilde iets in haar werkstuk over de Derde Wereld schrijven dat volgens mij niet klopte, maar ze hield vol.”

“En toen?”

Rudy pakt zijn gitaar en stemt haar bij. In de volle zon moet je vaker stemmen. Het hout geurt zoet naar cederbossen, dat gebeurt altijd als de zonnewarmte bij het hout de herinnering aan zijn oorsprong los maakt.

Het is een vriendelijk buurt waar hij en zijn vrouw Tara zijn komen te wonen. Niemand heeft er bezwaar tegen dat hij buiten speelt als het mooi weer is en soms daarbij een liedje zingt. “Aanwinst voor de buurtbarbecue” is de algehele opinie.

De strakke noordwester jaagt de golven aan nadat de viskotter in de middag de Westkaap van Valentia Island rondt. Het schip begint te dansen op de golven en buiswater spat tegen de ramen van de stuurhut.

Voor Rudy’s gevoel rolt zijn maag tegen de bewegingen van het schip in en dobbert zijn middagmaal daar ergens tussenin. Hij kijkt uit de ramen van de stuurhut om de horizon te blijven zien, want als hij eenmaal gedesoriënteerd raakt… Hij weet hoe het werkte van een zeiltochtje op het IJsselmeer toen hij benedendeks beroerd werd van de korte golfslag.