Verhalen 2

“Halt, Grenzkontrolle!“

Joachim kent de dagelijkse routine. De grensbewaking is verscherpt, Der Alter Spitzbart is bang dat de Westmarken zijn economie onderuithalen en de DDR leegloopt. Een naar begin van 1961.

Hij toont zijn papieren. “Ah, Arbeitsgehehmigung. Niet vergeten uw Westmarken in te wisselen als u terugkomt.”

Behoedzaam sluipt Joachim door de voordeur naar het trappenhuis en laat de ruzie achter zich. Ze zullen hem nu niet missen. De stank van kool en urine prikkelt zijn neus. Een kaal peertje werpt zijn schaduw vooruit op de treden. Achter een deur hoort hij bulderend lachen, de deur op de verdieping daaronder zwaait met een klap open. Een kat sprint miauwend en blazend het trappenhuis in en maakt zich haastig tussen Joachim’s benen door uit de voeten.

“Scheisskatze!” klinkt het en de deur slaat dicht.

Zijn vader is nauwelijks te verstaan als hij in zijn dronken bui rondschreeuwt. Opnieuw tumult achter de keukendeur.

“Scheiss-Vopos!” schreeuwt zijn zusje Lotte weer, “ik geef je aan, dit kan zo niet!” tot een klap haar abrupt tot zwijgen brengt.

Joachim voelt lood in zijn schoenen. Zal hij toch? Straks gaat het net zoals bij Mutti.

Joachim ziet zichzelf weerspiegeld in het glas van de foto. Daarna vertelde Vati nooit meer over de oorlog. Alsof ze plotseling vijanden waren geworden. Hij had dat gemist, die momenten dat ze vader en zoon waren. Vanaf die tijd was hij op zijn hoede. De bom kon ieder moment ontploffen.

Een vuist slaat op de keukentafel, bestek rinkelt op een bord. Zijn moeder schreeuwt iets terug. Geluid van brekend glas.

Zou hij nu weer? Hoe kan iemand zo leven…

Jeder Tag dasselbe, denkt Joachim. De ruzies worden steeds erger.

Geschreeuw uit de keuken. De ouwe is weer dronken en dan krijgt zijn moeder ervanlangs, maar ze biedt tenminste weerstand, dat heeft ze gelukkig geleerd.

Zijn jongere zusje krijst: “Drecksau, bist du wieder blau! Ze hadden je op moeten pakken. Scheiss-Vopos!”