Een verhaal over vriendschap, onbalans, liefde en bijna haat.
Sterre zit mistroostig in de hoek en kijkt naar buiten. In de klas klinkt geroezemoes van spelende kinderen. Ze hoort de stem van de juffrouw, ze tikt op het bord in de tekenhoek. Haar blik glijdt naar de poppenhoek. Janine en twee klasgenootjes kibbelen om de verkleedpop en trekken het speelgoed bijna door midden. De juffrouw beent er naartoe met straf in haar stem.
Vriendinnetjes helpen elkaar toch altijd?
“Ooit ontmoette ik iemand. In een vreemde omgeving. Heel apart, in dat geval was ik anders. Als je niet thuis bent, let je beter op, sta je meer open. Ik weet niet wat het is, alsof je waakzaam bent, zowel in het positieve als negatieve. Hoe dan ook, we raakten aan de praat en wisselden email-adressen uit. Zo begon het.”
“Wat begon er? Een liefdesrelatie?”
“Dus haar man kwam bij jou zijn gerief halen. Hoe is het met Janine afgelopen, dat je er zo van schrok?”
“Van de brug gesprongen toen ze er achter kwam. Niemand ving haar op,” ze zucht, “toen hield ik op om haar te benijden en nijdig op mezelf te zijn. Maar goed, genoeg gepraat, nu is het mijn beurt, ik heb de pet weer even nodig.”
“Veel plezier op school. We zijn mooi op tijd.”
“Ja, mama,” Sterre kijkt haar weg fietsende moeder na.
Vandaag brengt ze haar nog, morgen moet ze zelf lopen. Voor het eerst in de nieuwe klas op de kleuterschool. Vorig jaar was het leuk, maar een heleboel vriendinnetjes zijn verhuisd naar de nieuwbouwwijk aan de rand van de stad. Daar staat een mooie nieuwe school. Ze wilde best mee naar die school, maar haar moeder zei nee.
“Die droom komt zeker drie keer in de week terug. Ik word er panisch van. Sindsdien durf ik geen vriendschapsverzoek meer te accepteren op wat voor sociaal medium ook. En dat is toch vreselijk in deze tijd waarin gewoon contact al bijna niet mogelijk is? SM is alles wat we hebben.”
“Ik denk dat je last hebt van SMA. Es-em-eee.”
Josias rilt. De weersvoorspellingen waren toch goed? Het is ja hoog-zomer… Hij kijkt om zich heen. Een paar wolkenflarden vervagen de bleke glimlach van de maan. De huizen zijn donker, ramen weerspiegelen het schijnsel, ze lijken holle ogen die hem aanstaren. Eenzaam en verlaten. Een blauwe gloed trekt zijn aandacht.
Het trapportaal is halfduister, een vettig touw biedt wat houvast. De treden kraken als hij zich naar boven hijst. Inderdaad, dat trapleertje vormt een struikelblok als je er niet op verdacht bent. Hij herinnert zich de belknoppen beneden. Tweede verdieping, inderdaad, dat was Sjors.
Josias kan een glimlach niet onderdrukken: Hij vertrouwt blijkbaar op dronkemansgeluk.
Waarvoor wilt u komen?
Dat was haar eerste vraag tijdens de online intake. Een chatvenster op zijn beeldscherm, zij groot in beeld, hijzelf wat kleiner. Het leek hem een aardige vrouw, haar advertentie gaf goede hoop dat zij hem kon helpen.
