De derde set van 70 verhalen in dit blog
Mistflarden, een klamme kilte drijft druppels op de stalen staanders van de perronoverkapping. De koersrol verderop ratelt en toont een nieuwe bestemming, de oude tekst 15:33 Deventer, Apeldoorn, Amersfoort, Hilversum, Amsterdam CS is nu verleden tijd. De achterlichten verdwijnen in de mist en nemen haar mee uit mijn leven.
Ik kan niet hetzelfde voelen voor jou… een echo van desillusie.
Pats!
Een pijnscheut in zijn gezicht, een gemene piep in de oren overstemt het geluid om hem heen. Haar gezicht is vertrokken, haar ogen flitsen drift, een grimas van woede verwringt haar mond. Hij herkent haar bijna niet meer.
Zijn eerste schok gaat over in woede. Hitte die zich door zijn hele lijf voortplant en hem laat trillen. Adrenaline. Verdediging die koste wat het kost een aanval eist.
Ik moet hier weg!
Marco Miraggio worstelt zich tegen de stroom in de trap op. Nog drie dekken te gaan naar de buitenlucht! Om hem heen knettert en vonkt het, overal kortsluiting. Hij voelt de slagzij.
Shit, als ze kapseist, dan…!
Waar moet hij dan naar toe? Tot en door de bodem gaan? Poseidon Adventure? Nee, voorlopig wordt het naar boven worstelen.
Lieve Buuv,
Allereerst, wees niet bang voor mijn aanhef. Ik begin mijn brieven altijd zo, omdat ik graag uitga van een positieve en zonnige aanpak. Mijn vrouw zegt altijd: “Met een ontwapenende glimlach bereik je meer dan met een begrafenisgezicht.”
Daarom heb ik ook van haar officieel toestemming om U, nee ik zal je gelijk maar tutoyeren, je met “Lieve” aan te schrijven.
Luisterend… Hoor mijn zang in de wind…
Patrick schrikt wakker. De fluistering vlucht uit zijn bewustzijn voor de lichtstraal door de gordijnen. Hij tast naast zich. Zijn hand verkrampt als de werkelijkheid tot hem doordringt.
Leeg… Evie is weg…
