De Poort van de Dungeon Master

Het zonlicht is opnieuw gereduceerd tot een verre oranje gloed achter de bergen als Sonja, Leyla, Syrah en Hanck elkaar terugvinden in de vallei. Hun weerzien is er een van weinig woorden. Ze weten allemaal wat Chaos bijna had bewerkstelligd. Hun eigen persoonlijke duisternis was hun bijna noodlottig geworden.

“De muur is verdwenen”, merkt Hanck op, “laten we de vallei zo ver als dat mogelijk is door trekken.”

Leyla biedt weerstand aan het trekken van haar touw. Ze weet wat haar tegenstandster van plan is, ze wil haar uit balans brengen, zodat ze zou vallen. Het is jammer dat de enterhaak haar gezicht niet aan stukken gescheurd had, wat de oorspronkelijke intentie van haar worp was geweest.

Pech dat haar zwaardarm ertussen zat.

Sonja hakt erop los, maar de bruinharige vrouw in bruin leer is glad als een aal. De manier waarop ze haar touw met enterhaak als wapen gebruikt, is een nachtmerrie. Ze beweegt alsof ze op een smalle richel boven een afgrond staat en daardoor zijn haar bewegingen efficiënt en nauwkeurig.

Ze begrijpt de houding van haar tegenstandster niet. Alles waarvoor je hier op moet passen is, dat je niet over de lijken en de puinhopen struikelt of uitglijdt over de plekken die doordrenkt zijn met bloed.

Syrah wijkt haastig terug wanneer het zwaard van haar tegenstander haar staf treft. Ze is blij dat het hout van Lusanbomen taaier is dan staal, ware de staf van gewoon hout geweest, dan had ze nu geen wapem meer gehad, op haar werpsterren na. Het ongelijkmatige plaveisel van het plein blijkt een nadelige onzekere factor. Ze zet haar voeten doordacht neer om niet te struikelen. Door hun tovenarij zijn een paar gebouwen in brand geraakt. De vlammen vormen een passende verlichting voor deze hete strijd.

Hanck schreeuwt het uit wanneer hij het laatste restje van zijn Mana oproept. Hij voelt zich leeggezogen op het moment dat zijn laatste bliksemschicht zich sissend richting zijn tegenstandster snelt.
Het is raak, ze slaakt een schreeuw van pijn en wankelt achteruit. Restanten van de bliksem treffen een van de bomen van de open plek en zetten de schors in brand. De vlammen verspreiden een spookachtig licht, wars van enige warmte. Het hout knettert.

Nu heb ik alleen mijn vechterskansen nog, bedenkt hij zich.

Het oranje zonlicht doet Leyla zeer aan de ogen. Ze is zodanig gewend geraakt aan de schaduwen van de Kerkers van Chaos, de schaduwen waarvan ze houdt, dat het daglicht haar ogen martelt. Ze tast naar haar klimtouw, dat geruststellend om haar schouder gerold ligt.

Ze voelt aan de muur, die in feite geen gevoel biedt. Ze weet hoe steen voelt, ze kan de hartslag van de aarde er haast in voelen.

Sonja zweet. Ze heeft zo de pest aan dat bleke oranje zonlicht dat haar huid eruit laat zien als een lijkwade en daarbij de grote hoeveelheden sproeten in een kwaad daglicht stelt. Ze is weliswaar blij met het pantser dat ze in de Kerkers gevonden had, maar op dit moment had ze liever soepel leer gedragen. Het metaal schuurt tegen haar huid en veroorzaakt geïrriteerde plekken.

Ze betast de transparante glazen muur. Geen gaatje, geen deur, alles volkomen dicht, hermetisch gesloten. Geen houvast om er overheen te klimmen ook.

Syrah betast de onzichtbare muur. Ze voelt volkomen hardheid en ondoordringbaarheid. Ze haat de barrière die tussen haarzelf en haar doel in staat. Deze muur is gebouwd, niet gegroeid. De zoveelste poging om haar natuur te vernietigen.

Ze kijkt om. Hanck is een heel eind achter geraakt. Syrah vindt dat vreemd, want geen van beiden is gewond of beweegt moeilijk door een andere oorzaak. Ze besluit terug te lopen, want dit is verdacht.

Hanck vraagt zich af in hoeverre deze vallei werkelijk is. Lord Chaos had hun wel meer kolen gestoofd, ook al was de ambiance van de muren van de Kerkers steeds onveranderlijk gebleven.

Misschien misleidt hij ons nu wel, denkt hij, met een schijn van open ruimte.

Hanck moet toegeven dat zijn enige motieven voor deze tocht zijn opdracht van de Guru en zijn professionele nieuwsgierigheid zijn, aangevuld met die ambitie die hij zich vaag herinnert, de wens om de Eerste onder de magiërs te worden. Hij weet ze -op de laatste na- echter overtuigend te brengen, zodat eenieder ook van zijn vastberadenheid overtuigd is.

Ze brengen enkele uren door om hun uitrusting in orde te brengen en hun leeftocht te inventariseren.