Verhalen 4

Hanck schreeuwt het uit wanneer hij het laatste restje van zijn Mana oproept. Hij voelt zich leeggezogen op het moment dat zijn laatste bliksemschicht zich sissend richting zijn tegenstandster snelt.
Het is raak, ze slaakt een schreeuw van pijn en wankelt achteruit. Restanten van de bliksem treffen een van de bomen van de open plek en zetten de schors in brand. De vlammen verspreiden een spookachtig licht, wars van enige warmte. Het hout knettert.

Nu heb ik alleen mijn vechterskansen nog, bedenkt hij zich.

Het oranje zonlicht doet Leyla zeer aan de ogen. Ze is zodanig gewend geraakt aan de schaduwen van de Kerkers van Chaos, de schaduwen waarvan ze houdt, dat het daglicht haar ogen martelt. Ze tast naar haar klimtouw, dat geruststellend om haar schouder gerold ligt.

Ze voelt aan de muur, die in feite geen gevoel biedt. Ze weet hoe steen voelt, ze kan de hartslag van de aarde er haast in voelen.

Sonja zweet. Ze heeft zo de pest aan dat bleke oranje zonlicht dat haar huid eruit laat zien als een lijkwade en daarbij de grote hoeveelheden sproeten in een kwaad daglicht stelt. Ze is weliswaar blij met het pantser dat ze in de Kerkers gevonden had, maar op dit moment had ze liever soepel leer gedragen. Het metaal schuurt tegen haar huid en veroorzaakt geïrriteerde plekken.

Ze betast de transparante glazen muur. Geen gaatje, geen deur, alles volkomen dicht, hermetisch gesloten. Geen houvast om er overheen te klimmen ook.