Dagboek

Verbazingwekkend hoe een stamboom uit kan dijen…

Patrick laat zijn oog langs de voorste rijen gaan. Hoe lang had hij zijn familie al niet meer gezien na alle verwikkelingen van de laatste jaren?

Vergeving verlicht zijn geest. Hij voelt ruimte. Met de ruimte komt geluid.

Muziek?

De muziek dringt tot hem door als fragmenten van een gesprek. Klanken die zich aaneenrijgen tot herinneringen. Liedjes, melodietjes, ze dansen over de tijdlijn. Hij ziet een radiootje voor zich. Daarnaast een kleine koffergrammofoon. Een bijzondere entourage voor een meisjeskamer uit de vijftiger jaren.

Zo begon zijn leven in de buitenwereld. Ja, zij was daar ook. De spanning en het verdriet bleven, maar nu in een andere dimensie. Daarom is hij nu hier. Tegen verwarring en woede. Slaapt hij?

Hij herinnert zich zijn behoedzaamheid in doen en laten. Zijn gevoeligheid voor haar stemmingen. Het gevoel dat haar pijn door hem is veroorzaakt. De angst om verkeerd te doen. De zelfveroordeling in tribunalen.

Hij leeft in een cyclus. Nu hij denkt, merkt hij dat op. Er is een tijd van beweging, gedempte geluiden, een hartslag die in tempo en intensiteit varieert, een stroom van gedachten. Hij merkt ook een periode dat het rustiger is, stilte van buiten, een kalme hartslag op de momenten na dat stromen van onsamenhangende gedachten en beelden de revue passeren. Haar verdriet verscherpt bij tijd en wijle haar onrust. Hij voelt en leeft alles mee. Symbiose.

“Dat is tijd,” fluistert zijn gids, “cirkelgang.”

Een ernstige zalvende stem: “Bekent gij hier voor God en deze zijn heilige gemeente, dat gij genomen hebt, en neemt, tot uw wettige huisvrouw, hier tegenwoordig; haar belovende, dat gij haar nimmermeer zult verlaten; dat gij haar zult liefhebben, en trouwelijk onderhouden, gelijk een getrouw en Godvrezend man aan zijn wettige vrouw schuldig is; dat gij ook heiliglijk met haar leven wilt, haar trouw en geloof houdende in alle dingen, naar uitwijzen van het Heilig Evangelie?

“Gaat u zitten zuster.”

Patrick voelt haar behoedzaamheid. De geneesheer-directeur is geen gemakkelijke. Bovendien weet hij alles wat er in het ziekenhuis omgaat.

“Ik heb vernomen dat u voornemens bent om te gaan trouwen,” hij slaakt een zucht, “u weet wat dan de normale gang van zaken is.”

“Jawel, mijnheer,” klinkt het benepen.

“We willen gaan trouwen. Zo snel mogelijk. We zijn er klaar voor.”

Patrick voelt blijde verrassing op de woorden van zijn moeder. Twee ouderparen brommen tevreden. Zijn vader zwijgt behoedzaam.

“Geweldig,” klinkt een mannenstem, “dan hebben jullie twee bruiloften en wij eentje. Een beetje feest in deze moeilijke tijden. Duitsland mag weer bewapenen. Alsof de Moffen ons niet genoeg kwaad hebben gedaan.”

Patrick voelt een tweede aanwezige in de kamer.

“Wat moeten we nu?” klinkt een mannenstem. Jong, onzeker. “Waar moeten we naartoe met een kind?”

Hij voelt diepe onzekerheid en totale verrassing. De man ziet zichzelf niet als vader. Hij zou niet weten hoe dat moet. Hij weet hoe hij kinderen moet onderwijzen, dat heeft hij geleerd. In eer en deugd en met autoriteit. Maar een zuigeling die niet kan praten en niet reageert op rationele argumenten en zich niets aantrekt van woorden? Hoe gaat hij daar mee om?

“Heb je je maandstonden al gehad?”

Patrick voelt een golf van schrik en angst. Ik had het kunnen weten, hoort hij haar gedachten, moeder houdt me in de gaten. Al jaren.

“Nog niet begonnen,” houdt ze zich op de vlakte, “vorige keer was het ook wat later. Zal wel door de drukte komen, die nachtdiensten zijn best zwaar, ook voor de leerlingen.”

“Kun je het nog een beetje vinden met de buurjongen? Jullie gaan best vaak met elkaar op stap de laatste tijd.”

Ik ben zwanger, hoe kan dat nou?

Patrick voelt haar schrik en angst.
Dat kan niet! Niet van dat ene keertje. Wat zullen ze zeggen? Gaat het me nu net als Sonja? Ze was niet getrouwd. Disciplinair van de opleiding verwijderd… De schande… Iemand met zo’n lage morele instelling kan en mag niet op het instituut blijven, werd gezegd…

Stelletje hypocrieten. Nee, dat kan niet! Ik zit daar op mijn plek. Ik wil ermee door. Wat moet ik nou?

Hij voelt haar ontkenning. Er zit niks. Ik voel me gewoon niet zo lekker. Ik ben wel vaker misselijk.