Dagboek

Ik denk, dus ik besta…

Verbazing glijdt over zijn gezicht. Begrijpt hij de taal?

“Je bewustzijn was er al eerder,” fluistert een stem, “we hebben dezelfde oorsprong”.

Hij draait in het warme water en strekt zijn benen. Het is donker en veilig, hij voelt het ritme van het leven dat hem omvat en het bloed met hem deelt. Hij bemerkt stemming, een woordeloze boodschap.

“Wanneer heb je haar voor het laatste gezien?”

“Voordat we de laatste ruzie kregen.”

“Voor die tijd? Hoe lang geleden?”

“Vijf jaar geleden.”

“Wie was je toen?”

“Een vermoeide zestiger in de aanloop naar zijn pensioen.”

“Waar ging de ruzie over?”

Patrick kijkt langs de trap naar beneden: “Goh, je hebt zelfs nog een souterrain.”

Eline knikt: “Heel handig voor mijn keldertje met ingemaakte groenten en fruit. Net zoals ze vroeger deden. Hierheen, mijn werkruimte is achter met uitzicht op de tuin.”

“Goh, en dan ook nog een toilet, wachtkamer en een kantoortje?”

“Tuurlijk, dat heb je in een praktijk gewoon nodig. Het loopt nooit zo storm, hoor. De wachtkamer is ruim genoeg. Hier naar binnen.”

“De trap op, beneden werk ik alleen.”

Eline bukt zich en maakt het halsbandje van de kat los. Patrick loopt achter Eline aan. Bastet kijkt om en miauwt bevestigend.

In de huiskamer is het lekker warm. De kachel snort en verspreidt een warme gloed.

“Het is elektrisch, hoor,” het klinkt als een excuus, “echt vuur is not done tegenwoordig. Wat dat betreft denk ik nog weleens met weemoed terug aan de kachel aan de Jan Luijkenstraat.

Patrick zit in de lounge. Een kop koffie dampt voor hem, hij kauwt op een broodje uit het ontbijtbuffet.

Het is een drukte van belang. Sommige gasten zijn aan het uitchecken, anderen bestuderen folders en kaarten om de stad te gaan verkennen. Vreemde talen gonzen om hem heen.

Hij wrijft in zijn ogen. Hij heeft slecht geslapen. Zijn tocht door het spookhuis dat ooit zijn ouderlijk huis was, had hem aangegrepen.

Ik was blij dat ik nog een eigen kamer kon boeken…

Toerisme is altijd actief in Amsterdam. Dat merk je hier net zo goed als bij de duurdere hotels. Het had hem behoorlijk veel moeite gekost om een overnachting te vinden. Hij kende hier niemand meer en er woonde ook geen familie meer. Iedereen was uitgevlogen aan het einde van de tienerjaren.

Nou ja, behalve Chantal dan, die ging op haar zestiende het huis al uit.

Het is helemaal donker als Patrick de pont naar het centrum op rijdt. Hoog tijd om iets te gaan eten. Hij voelt het gewicht van de twee dagboeken. Tot dusver is zijn expeditie succesvol gebleken.

Amsterdam Noord is compleet veranderd sinds hij dagelijks heen en weer fietste naar school in het centrum. De scheepswerf met de supertankers: Verdwenen. Het Turkenwoonoord: Ataturk Yurdu… Met de grond gelijk gemaakt en overwoekerd door bedrijfspanden en een nieuwbouwwijk.

16 November 1973

We gingen naar het MOB voor de laatste sessie. Alleen Pa en Ma gingen naar binnen. Het is klaar. Er komt een rapport, maar wanneer dat komt en wat we ermee moeten doen is me onduidelijk. Ze houden zich op de vlakte. Alsof ze zich ervoor schamen dat ons gezin op papier staat, met alles wat goed en fout loopt erbij. Een examen met een cijfer…

In ieder geval voldoende voor Peter, hij krijgt geen strafblad. Zou hij zijn lesje hebben geleerd? Ik weet het zo net nog niet…

9 November 1973

Ditmaal moest ik samen met Pa in het hok bij Baardmans en Mooie Schrijfster. Ik was er niet zo bang voor. Soms noemt Ma Pa en ik een stel samenzweerders. Ook al kan hij streng zijn, met rapporten valt het mee. Dat komt vast omdat hij zelf zo veel cijfers moet geven.

Toch was ik onzeker over zijn rol in deze therapie. Is hij het er mee eens dat ik Peter slecht beïnvloed? Ik ben er nog steeds verward over.

3 November 1973

Mooie Schrijfster is met me naar huis gefietst. Ik werd steeds onrustiger naarmate we dichter bij huis kwamen. Was dit mijn huis nog wel? Wat zou ik te verduren krijgen na die woede van Ma gisteren?

Ze waren niet kwaad thuis, maar ik bleef me ongemakkelijk voelen. Ik durf niet te vertellen dat ik dolgraag een eigen plek wil, dat ik me op het moment niet thuis voel hier omdat ze me de schuld geven.