Campus Nostalgie

Lekker op mezelf…

Ik zet de buitendeur van 109 wijd open en zet het salontafeltje en de zitkisten op het terras. De zon schijnt naar binnen tussen de takken van de boom. Lekker even de dweil erdoor. Vakantietijd, schoonmaaktijd.

De flat is verlaten. De jongens en meisjes van de groep zijn op vakantie of thuis, of werken ergens om de eindjes aan elkaar te knopen.

Dat heb ik er net op zitten…

Matenweg 75 was samen met 73 begin zeventiger jaren een proefproject voor de uitbreiding van de Studentenhuisvesting van de THT aan de Witbreuksweg. De gebouwen, een ontwerp van de architect Herman Haan (1914 – 1996), kregen de vorm van een Pyramide of een Mastaba, een Egyptisch koningsgraf.

Haan baseerde zich bij zijn ontwerp op traditionele woon- en bouwvormen die hij in Afrika gezien had. Zoals te zien, zijn Matenweg 73 en 75 piramiden.

Gegarandeerde huisvesting was in 1976 een groot voordeel van de Technische Hogeschool Twente. Echter, je wist van tevoren niet waar. Om dat duidelijk te krijgen was kamer-zoeken een deel van de introductie.

De studentenhuisvesting was en is gebaseerd op woongroepen die bepaalde faciliteiten zoals een keuken en een gemeenschapsruimte delen. Iedere woongroep heeft zijn eigen sfeer, huisregels en gemeenschapszin. De groepen hebben er belang bij dat ze aanwas krijgen van eerstejaars die bij hun passen en de groepssfeer versterken.

In de Introductie zoek je tevens een geschikte woongroep. Ga overal langs en laat je zien.

Ik leg het introductieboekje weg op het nog lege bureau in de kamer die ik toegewezen heb gekregen. Ik zit gevangen tussen knalpaarse en hel-oranje muren. De kraan van het wasbakje achterin drupt. De hitte is drukkend met de zon op het platte dak. Ik kijk uit het raam over de patio.

Zon en blauw reflecteren in een vijver. Leuke plek, je kunt hier vast gezellig zitten. Matenweg 30, eerste verdieping…

16 Augustus 1976. Dat was de dag dat ik uitvloog richting Twente.

Ik herinner me dat het dit jaar een prachtige hete zomer was. Net zo warm als die record-zomers van nu die de klimaatpaniek moeten aanwakkeren. We hadden op de kampeervakantie op de fiets met de vriendenclub van de middelbare school geen spatje regen gehad. Een waardige afsluiting van onze VWO-tijd.

Voor de meesten van hen was het geen nieuw begin in een nieuwe woonplaats, ze bleven voor de vervolgstudie in Amsterdam.

Ik heb weinig persoonlijk fotomateriaal uit mijn tijd op de campus van de Technische Hogeschool Twente. Een fototoestel was al iets bijzonders, ik had er zelf geen, en filmpjes moest je laten ontwikkelen en afdrukken om de impressies op mat, half-mat of glanzend fotopapier te krijgen.

Je wist nooit precies hoe je afdrukte, dus er viel het een en ander af.

Gelukkig heeft de Universiteit Twente een beeldbank waarin ik heel wat stemmige impressies uit mijn THT tijd en daarvoor kon overnemen.

Ik begin de fietstocht eigenlijk achterstevoren in de tijd, vanuit Hengelo waar ik aan het eind van mijn opleiding neerstreek. Ik rij vanaf de wijk Groot Driene binnendoor richting de Universiteit Twente. Een route die we als student destijds vaker volgden toen we erachter kwamen dat we in Winkelcentrum Groot Driene veel goedkoper konden slagen dan bij de supermarkt van Bobby Spar op het THT terrein.

Het feit dat Enschede “zo maar” het Landgoed Drienerlo kon aanbieden als vestigingsplaats voor de THT heeft een opmerkelijke geschiedenis.

Rond Enschede bevinden zich ettelijke landgoederen van de toenmalige textielbaronnen zoals Van Heek en Jannink en andere grootgrondbezitters. Deze mensen hadden geld genoeg om de toen nog woeste gronden in de omgeving op te kopen en aan  te wenden als plek voor een landhuis, voor houtbouw of pachtgrond.

In de vijftiger en zestiger jaren van de twintigste eeuw bestond er een onwrikbaar geloof in technologische vooruitgang die de maatschappij zou verheffen.
Ik herinner me zelf nog het enthousiasme van de ruimtevaart uit mijn kinder- en tienerjaren met de geanimeerde verslagen van Apollo-Henkie en Chriet Titulaer.
Dat het in feite een machts- en prestigestrijd was binnen de Koude Oorlog, bleef alom buiten de boeken. Technologie was de onbetwiste vooruitgang naar een betere wereld!

In 1975 stond ik voor mijn eindexamen VWO. Wat ik daarna zou gaan doen? Nog geen idee. Ik was technisch geïnteresseerd, knutselde al een paar jaar met elektronica, maar had geen concrete plannen in die richting. Ik was druk genoeg met het leven bij de dag.

Dat veranderde toen ik op de verjaardag van Oma de Gooijer uit Hilversum mijn neven uit Eindhoven sprak.

Deze waren op een open dag van de Technische Hogeschool aldaar geweest en praatten honderd-uit over de opleiding en de praktische mogelijkheden die je daar had.