Hier vind je een inhoudsopgave van alle vervolgverhalen, dat wil zeggen de verhalen die ik in meerdere berichten heb gepubliceerd. Klik op het plaatje om te lezen.
Zeven Zevenjaren
Zeven Zevenjaren (1)
Herkenning verdrijft vermoeidheid: Ik schiet al op…
Aoife schikt de riemen van het foedraal met haar harp en de plunjezak op haar rug en leunt op haar staf. De amethisten knop schittert zonlicht in paars.
Haar benen trillen van de inspanning, de gladgeslepen Lapis Lazuli aan het leren koordje kleeft aan de huid van haar borst en nestelt zich tegen haar hart.
Zeven Zevenjaren (2)
“Kom mee, Aoife, we zijn er bijna. Schiet nou eens op, straks is het donker.”
Met een geërgerd gebaar wacht de vrouw op een klein meisje in de achterhoede. Het duurt een tijdje voordat het kind in zicht komt. Een kinderharp bungelt op haar rug, ze sleept de houtgesneden wandelstok achter zich aan.
“Ik ben zo moe, mama, we lopen al de hele dag door het bos. Ik heb honger.”
Zeven Zevenjaren (3)
“Ik ben zo benieuwd hoe het gaat! Ik kan niet wachten tot we er zijn.”
Een jong meisje danst over het pad door het woud, haar haren golven met de beweging mee. Een vrouw van middelbare leeftijd volgt haar tempo met enige moeite. Beiden zijn in reiskleding, een foedraal met een harp bungelt op de rug van de jongste, de oudste heeft twee lange houten fluiten op de rug gebonden. Beiden hebben een staf in de hand met de juwelen van graden van de Vrouwen van het Woud.
Zeven Zevenjaren (4)
Met stevige pas beent Aoife door het woud, ze schopt ieder eikeltje dat ze tegenkomt van het pad af. Wat had ze moeten marchanderen om dit jaar de tocht voor het eerst alleen te mogen maken! Met een nijdig gebaar verschuift ze de harp op haar rug en trekt de riemen van de plunjezak aan. Ze kan er nog kwaad over worden.
Zeven Zevenjaren (5)
Aoife danst over het pad door het woud en maakt tempo. Ze glimlacht, het is vreemd, juist op haar vierde Zevenjaar is haar terugkeer aanlokkelijker dan de reis. Wat zal ze gaan zeggen als ze terugkomt van het eiland? Zou dit haar laatste reis daarheen worden? Nee, geen weemoed, haar terugkeer zal dat alleszins vergoeden. Ze hoopt dat er op haar wordt gewacht.
Zeven Zevenjaren (6)
“Voorzichtig, Vala Aislin, het pad is ongelijk. De eikenvruchten kunnen je laten struikelen.”
Aoife loopt met vaste tred over het pad door het woud, met aan haar arm een oude vrouw. Op haar rug bungelt slechts een plunjezak, ze had haar harp thuisgelaten, ze had al haar energie nodig om de tocht te volbrengen. Daarom zong ze de oude liederen van de maan cycli als hun tocht zwaar en vermoeiend werd.
Zeven Zevenjaren (7)
De harp is Aoife tot last, het foedraal hangt zwaar op haar rug en de riemen hinderen haar tred. Ze leunt zwaar op haar staf, het ingelegde bergkristal glanst dof in het bewolkte licht. Zweet druppelt over haar rug naar beneden. Ze is nog niet hersteld.
De staf van Aislin van het Woud, zij gaf hem aan mij toen zij overging…
Zeven Zevenjaren (8)
“Mijn maandstonden zijn inmiddels verdwenen,” merkt Aoife op.
“Dat is jouw cyclus, maagd, moeder, wijze, oude. Je Zevende Zevenjaar was het begin van je derde fase.”
“Laat dat moeder er maar af,” klinkt het scherp, “dat was mij niet gegund.”
“Toch ben je als moeder en vriendin geweest voor de mensen van jouw stam, hebt de maandstonden ervaren en de maanrituelen uitgevoerd.”
Dood en Gladiolen
Dood en Gladiolen (1)
Het is vroeg in September. Een mooie nazomer houdt de herfst nog even op afstand. De zon tekent grillige schaduwen op het natuursteen en het marmer van de zerken onder de bomen. Ze verduisteren de glans van woorden van herinnering, voor zover die zelf al niet zijn vervaagd in de tijd.
Dood en Gladiolen (2)
Zijn vingers knijpen speels in Sylvia’s hand. Ze voelt een hartenklop, hij zweept de hare op, ze weet wat er komen gaat.
Karel knipoogt: “Bij de volgende splitsing knijpen we er tussenuit. Ik weet een kortere weg. Dan zijn we even…”
Voor hen uit klinkt gezang: “En Julia is zo schoon, ze heeft van die mooie haren/van voren is het vlas van achter touw met garen.” Als ze het tempo nu nog wat verder vertragen vormen ze echt de achterhoede.
Dood en Gladiolen (3)
Sylvia duwt de zware kinderwagen voorwaarts langs de drukke Sint Annastraat. De zuigeling van vijf maanden oud protesteert als ze over een opstaande stoeptegel hobbelen. Een bos gladiolen deint op het dekentje mee.
Een halve dag in de bus en de trein met zo’n ding, je moet het er maar voor over hebben. Dat verschonen in het toilet van een café is een ramp. En iedereen zit je aan te staren als je de borst geeft.
Dood en Gladiolen (4)
De Sint Annastraat, een drukte van belang. Sylvia kijkt haar ogen uit, het lijkt tegenwoordig wel alsof half Nederland richting het eindpunt van de Vierdaagse loopt. Geen Karel te zien. Hij was ook niet al te best in orde toen hij de uitdaging van de honderdzestig kilometer aanging. En dan nog dat rotweer van tijd tot tijd. Garantie voor blaren.
Tegen de tijd dat hij aankomt, zijn de Gladiolen al verlept…
Dood en Gladiolen (5)
Ze is vroeg op de Via Gladiola, de lopers komen vanmiddag pas aan. Haar hart klopt in haar keel. Ze had nu een jaar met Henry gecorrespondeerd.
Een brief per twee weken, soms nog meer, bedacht ze zich, over en weer…
Karel had een keer gevraagd wat dat voor brieven waren die ze steeds kreeg. “Penvriendin,” had ze geantwoord, “ik raakte er mee aan de praat toen ik op de St. Annastraat op jou aan het wachten was.”
Dood en Gladiolen (6)
De dagen zijn kort en grijs, de kerstdagen hebben hun glans verloren, het laatste vuurwerk is reeds lang in schittering uiteengespat.
Dat geldt al dertig jaar voor ons huwelijk, denkt Sylvia, was dat even een doodloper!
“Ik ga de zolder opruimen,” kondigt ze resoluut aan, “goede voornemens moet je direct uitvoeren.”
Dood en Gladiolen (7)
De oude vrouw knikkebolt en schrikt wakker. Is ze zo moe? Stijfjes komt ze overeind en slaat het juiste pad in.
Langlopers worden uiteindelijk doodlopers, en hetzelfde gold voor Karel. Daarom was ze hier, haar echtgenoot had een mooi plekje aan het pad. Ieder jaar kwam ze er op haar verjaardag. Met een bosje Gladiolen. Om hem er nog eens aan te herinneren wat voor een ontactische en slappe idioot hij was geweest.
Biesbosch
Biesbosch (1)
Reinder baant zich een weg door de menigte op de Riedijk. Het veer van Papendrecht is net aangekomen, het is een drukte van belang. Met een scheef oog kijkt hij naar de wachtposten bij de gasfabriek. Hun pothelmen en machinepistolen glimmen in de zon. Verveeld kijken ze de voetgangers en fietsers na.
Vanmorgen vroeg had hij het briefje gevonden. “Negen uur in ons cafeetje. Groetjes, Lotte.”
Biesbosch (2)
Reinder pakt zijn hengel met attributen en stopt spulletjes in zijn rugzak: “Ik ga vissen, mevrouw Linde…”
De groepsleidster fronst: “Ben je thuis voor het eten?”
“In het donker bijten ze beter.”
“Wat wordt het vandaag, paling of vliegende vissen?”
“Vliegende vissen, mevrouw Linde.”
Haar gezicht betrekt: “Wees voorzichtig, jongen…” Ze legt even een hand op zijn schouder: “Toch ben ik trots op je… laat je niet pakken…”
Biesbosch (3)
Stil nu!
Modder zuigt aan Reinders laarzen. Hij weert een tak van het rijshout af die de wind in zijn gezicht slaat. Een volle maan staat hoog aan de hemel van de winternacht, jagende wolkenflarden verduisteren bij tijd en wijle de bleke glans die het landschap verstard en doods op zijn netvlies afbeeldt. Verderop nadert zwaardere bewolking, binnenkort zal het compleet duister zijn.
Perfect voor het rendez-vous…
Biesbosch (4)
Het maanlicht dringt door een paar gaatjes in het zwaardere wolkendek heen. Reinder ziet een bootje zijn kant op komen. Er valt een last van hem af, hij zit tenminste niet voor niks in de kou te wachten.
“De piloot,” stelt de roeier zijn passagier aan Reinder voor, “breng hem naar de dijk bij de Nieuwe Kat. Daar wacht Jens met zijn kano.”
Over de Grens
Over de Grens (1)
“Redacteuren en schrijvers zijn elkaars ergste vijanden!”
Met een nijdig gebaar zet Dave zijn theeglas op het tafeltje neer. Bezoekers in de buurt kijken steels op, een vrouw aan een tafeltje trekt haar wenkbrauw op. Het is nog rustig op de terrasjes aan de Groenplaats, maar de ontbijtgasten zijn al present.
“Geldt dat ook voor recensenten?”
Over de Grens (2)
Ik ben mijn draad kwijt!
Dave bladert wild. Het papier van zijn manuscript kerft in zijn vingers, kort pijnloos maar daarna scherp. Zijn hand schiet uit van schrik, het koffiekopje duikelt van tafel, een bruine vlek breidt zich langzaam uit op het beton van het balkon als bloed uit een dodelijke verwonding. De mussen in de plantenbak fladderen geschrokken in de richting van de Schelde. Hun verontwaardigde gekwetter smelt samen met de klanken van het carillon van de Onze Lieve Vrouwe dat de uren slaat.
De Zoon van Harley David
De Zoon van Harley David (1)
“Verduiveld, Leon, blijf daar vandaan!”
Harley David, de smid van Wasted Land’s End, sloeg met een daverende klap zijn hamer op het gloeiende staal op het aambeeld. Vonken spatten door de werkplaats, sommigen doofden op zijn leren voorschoot, anderen gloeiden nog wat na op de vloer totdat ook hun levensvuur opgebrand was.
De kleine jongen schrok op en keek hem verschrikt aan. Hij zag Harley David’s felle afkeurende blik. Toen bibberde zijn lip en begon hij zacht te snikken.
De Zoon van Harley David (2)
“Is het ijzer zo heet genoeg, vader?”
Leon hield het metaal in het smidsvuur en trapte de blaasbalg aan. De vlammen loeiden. Het zweet stond op zijn armen en bovenlijf, dat onder de voorschoot naakt was. Harley David had daar al vaak op gemopperd. Als er een vonk tussen de voorschoot spatte, had je zo brandwonden.
Leon lachte zijn bezwaren meestal weg. Die paar brandwondjes waren als littekens in een eerlijke strijd. Een onvermijdelijk deel van zijn leven.
De Zoon van Harley David (3)
De zon brandde genadeloos boven de woestijn. Het uitgedroogde bijna verpulverde asfalt leek nog maar weinig op het materiaal, dat het was geweest, toen de weg nog nieuw was. Sinds de Grote Branden, een eeuwigheid geleden, was de weg niet meer onderhouden.
Het land leek levenloos, wat hier nog aan dieren rondzwierf had zich ongetwijfeld voor het zonlicht verstopt. Drie slanke rotspilaren tekenden zich af tegen de strakblauwe lucht en wierpen hun schaduwen over de Lange Weg.
De Zoon van Harley David (4)
De lucht werd ijler op de weg, die naar de pas van de bergrug leidde. Hier kwamen de ribben van de aarde door de huid heen, gladgeschuurd door de tijd. Sneeuw blonk op de pieken. Het land was kaal, Leon had de boomgrens al uren achter zich gelaten en nog steeds steeg de weg in trage lussen naar wat het dak van de hemel leek.
Leon keek naar zijn benzinemeter en stopte. Laurie’s Droom sprong op zijn schouder en keek bedachtzaam: “Wat kijk je bezorgd?”
De Zoon van Harley David (5)
De boogpees van Leon’s kruisboog zong. Met een schrille kreet en nog wat krachteloos nafladderen tuimelde een vogel uit de lucht en stortte neer met een pijl door de hals. Leon rende er naartoe en floot goedkeurend. Het eten van vandaag was weer binnen.
Hij liep terug naar zijn motor, waar Laurie’s Droom wachtte. Zij wilde er niet bij zijn als hij op jacht ging. De vogel vertoonde zich met een stuurse uitdrukking in haar ogen. Ze had een hekel aan wat hij deed.
De Zoon van Harley David (6)
Die kleine plek groen in de dode stad was een zichtbaar begin van het herstel.
Naarmate Leon verder naar het oosten reed, bleek steeds meer, dat de natuur de wonden van de Grote Branden aan het dichten was. De vlakten waren minder kaal en vertoonden van tijd tot tijd meer begroeiing in de vorm van kleine bosjes struikgewas. Het land veranderde steeds meer van een doods levenloos oord in een domein van goede hoop.
Het Raadsel van het Pedagoochelaars Doosje
De Raadsels van het Pedagoochelaars Doosje (1)
De zonnen wierpen hun licht door de glas in lood ramen met de voorstellingen van een bloederig verleden. De stralen vielen roodgoud op de vrouwengestalte aan de andere kant van de werktafel. Haar grijze haar kreeg een kleur van woedend bloed.
Ik vraag me altijd af, wat sommige kunstenaars bezielt om slechts het bloed van het verleden na te laten, mijmerde Cathyraïnne.
De Raadsels van het Pedagoochelaars Doosje (2)
Alyraënne maakte een gebaar naar een zetel bij haar werktafel. De verbouwereerde Cathyraïnne voldeed aan haar verzoek en ging zitten.
“Het eerste deel van je proeve van bekwaamheid is geslaagd,” zei Alyraënne, “je geest luistert naar de wereld en prikkelt je lichaam om je tegen gevaar en dreiging te verweren. Dat heb je hard nodig op de wegen, die je op Caethlya zult gaan. Alleen die vaardigheid staat in tussen jouw voortijdige dood en het slagen van je missie.
De Snaren van Zayhra
De Snaren van Zayhra (1)
De regen die twee dagen daarvoor nog met tederheid het land van Cathlin’s Heem had besproeid, had vandaag een zeer slechte bui. Uit een broeierig grijs wolkendek plensde het hemelwater naar beneden en tekende kleine riviertjes op de weg die zich allemaal hartstochtelijk probeerde te verenigen met de grote rivier de Syra, een vijftal Straekhs verderop lager in het dal.
De Snaren van Zayhra (2)
Tot laat in de middag bleef het redelijk maar wel druilerig weer. Zippo en Synthe waren zojuist een karavaan naar het zuiden gepasseerd. Bij het passeren hadden ze de Karavaanleider aangeklampt en gevraagd of hij een dorp Jonstede was tegengekomen.
“Oh jawel”, had de Arhb geantwoord, “ik moest wat tuig voor de dieren gerepareerd hebben, er was een bit afgebroken en een paar leidselogen waren kapot. Er zat een smid in dat dorp die dat bijzonder snel en goed kon. Aparte vrouw dat wel, ik heb nooit geweten dat Cathlin iets met Dwergenwerk aan konden. Twee dagreizen naar het noorden!”
De Snaren van Zayhra (4)
Na Zayrha’s repetitie was het behoorlijk laat geworden en zowel Zippo als Synthe voelden de vermoeidheid van de lange dag.
Zayrha maakte een paar slaapplaatsen in orde in de huiskamer met wat ze in haar huis aan extra dekens en kussens kon vinden. Al snel waren het gekletter van de regen, het jagen van de wind en het kraken van het huis de enige geluiden. Maar het vertrouwen in de stevigheid van de woonstede zorgde ervoor dat het achtergrondlawaai als een slaapliedje fungeerde.
De Snaren van Zayrha (3)
Het spreekt vanzelf dat de smakelijke stoofpot er na zo’n regenachtige reis fluks in ging. Zayrha diepte nog een kruikje wijn op uit een voorraadkast. De dieprode fonkelende wijn bracht nog wat extra warmte in het lijf.
Na het eten schoof Zayrha nog wat houtblokken in het vuur en gebaarde haar gasten lekker rond de vuurplaats aan te schuiven. Buiten regende en donderde het onverminderd door, zodat de sfeer extra behaaglijk werd.
Amsterdam, Angst en Woede
Amsterdam, Angst en Woede (1)
“Frank, deel jij de rekenboeken even uit?”
“Zoontje van de bovenmeester, he!” fluistert een meisje en steekt haar tong uit. Frank houdt zijn gezicht in de plooi en legt de boekjes neer. Iedereen kijkt naar hem. Rij voor rij, het is spitsroeden lopen.
“Heb je die drollenvanger weer aan?” gniffelt een ander zachtjes, “echt een boertje van buut’n.”
“Stilte!” klinkt het van voor in de klas.
Amsterdam, Angst en Woede (2)
“Mee jij!”
Zijn vader lijkt nu meer op de strenge bovenmeester dan op de vertrouweling die hij alles kan vragen. Frank volgt hem met lood in zijn schoenen naar de achterkamer. Had hij iets fout gedaan? Was zijn vraag van deze week misschien te brutaal? Zou de juffrouw van zijn broertjes klas er iets van gehoord hebben?
“Doe de deur achter je dicht. Je zus en broer hoeven hier niets van te horen.”
De Rand van de Witte Rotsen
De Rand van de Witte Rotsen (1)
Hij kijkt voor zich uit. Grijze verweerde rotsen markeren het einde van het strand. Hij vraagt zich af waarom het liedje van witte rotsen spreekt. Alleen het strand is hier wit. Een groepje zeehonden bij de vloedlijn kijkt hem verbaasd aan.
Rudy draait zich even om. De visser die hem heeft afgezet zwaait vanuit zijn dinghy en roeit met stevige slagen richting een viskotter die verderop aan haar ankers ligt te rijden. Hij zwaait werktuiglijk terug.
De Rand van de Witte Rotsen (2)
Daar staat hij dan, vroeg in de morgen bepakt en bezakt op de kade van Portmagee. Een rugzak met lichte trekkerstent, warme slaapzak, kleine uitrusting, eten en zijn gitaar in een hoes. Al met al toch een aardige last om kilometerslang te dragen. Hij had geluk gehad dat een vriendelijke boer hem had meegenomen, de bus ging niet verder dan Caherciveen.
De Rand van de Witte Rotsen (3)
De strakke noordwester jaagt de golven aan nadat de viskotter in de middag de Westkaap van Valentia Island rondt. Het schip begint te dansen op de golven en buiswater spat tegen de ramen van de stuurhut. Voor Rudy’s gevoel rolt zijn maag tegen de bewegingen van het schip in en dobbert zijn middagmaal daar ergens tussenin. Hij kijkt uit de ramen van de stuurhut om de horizon te blijven zien, want als hij eenmaal gedesoriënteerd raakt… Hij weet hoe het werkte van een zeiltochtje op het IJsselmeer toen hij benedendeks beroerd werd van de korte golfslag.
De Rand van de Witte Rotsen (4)
Rudy pakt zijn gitaar en stemt haar bij. In de volle zon moet je vaker stemmen. Het hout geurt zoet naar cederbossen, dat gebeurt altijd als de zonnewarmte bij het hout de herinnering aan zijn oorsprong los maakt.
Het is een vriendelijk buurt waar hij en zijn vrouw Tara zijn komen te wonen. Niemand heeft er bezwaar tegen dat hij buiten speelt als het mooi weer is en soms daarbij een liedje zingt. “Aanwinst voor de buurtbarbecue” is de algehele opinie.
De Rand van de Witte Rotsen (5)
“Had je discussie met Virginie?” vraagt Tara terwijl ze ’s avonds op de bank zitten, “jullie waren allebei stil toen ik thee kwam brengen.”
“Mmmw, ja” geeft Rudy toe, “ze wilde iets in haar werkstuk over de Derde Wereld schrijven dat volgens mij niet klopte, maar ze hield vol.”
“En toen?”
De Rand van de Witte Rotsen (6)
Morgen lekker vijf weken op vakantie…
Beneden rommelt Tara in de kasten op zoek naar wat ze mee willen nemen en Rudy verzamelt de muziekboeken die hij in de koffer wil stoppen. Voor hem een mooie gelegenheid om het vakantierepertoire op te halen. Zijn boek met popsongarrangementen gaat altijd mee, de Ierse dansmuziek is altijd van de partij en verder stopt hij alles in zijn map waar hij zich eens uitgebreid op wil concentreren.
De Rand van de Witte Rotsen (7)
Binnen in de kroeg op Greater Blasket is het warm en droog, de storm lijkt ver weg buitengesloten, zingen en lachen overstemt het gehuil in de schoorsteen en het kletteren op de ruiten. Alleen het vuur in de haard flakkert onrustig door de onstuimige trek in de schoorsteen. Alle eilandbewoners zijn bij elkaar, het is traditie dat iedereen samen het Keltische oude jaar uit zingt in de enige kroeg die het eiland rijk is.
Als het zo hard waait, krijgen we morgen de vreugdevuren niet aan, dit jaar, denkt Breandán, een slecht begin van het seizoen! Het zijn kwade tijden, Wat is Samhain zonder Bonfires!
De Rand van de Witte Rotsen (8)
Tara en Rudy rijden weer naar huis vanaf het vliegveld. Vijf weken vakantie in Ierland waren omgevlogen, zoals altijd. Als je er voor staat lijkt het heel wat, maar uiteindelijk gaat de tijd zijn gewone gang. Dat hadden ze ook aan Uncle Paddy kunnen zien, hij had er een paar grijze haren bij gekregen en zijn loop was iets strammer geworden.
“Volgend jaar moet ik nieuwe jig-shoes hebben”, verklaart Tara, “volgens mij heb ik mijn hakken eraf gesleten.”
De Rand van de Witte Rotsen (9)
Rudy laat toch het idee maar varen om in zijn slaapzak te kruipen. De wind gaat warempel liggen en de zee kalmeert. De laatste stralen van de zon schitteren achter de kim in het westen. De ruïnes in het dorp lichten bleek op: Het zal niet helemaal donker worden.
Hij kijkt naar het oosten. Volle maan! Echt iets voor een nacht als deze!
De Rand van de Witte Rotsen (10)
Breandán kijkt Aingeal verbaasd aan. “Soms wel en soms niet van deze wereld?”
Hij raakt haar gezicht aan. Warm, levend, fysiek aanwezig. Geen kilte van de mist vanachter de dood. Met een streling op haar kaaklijn trekt hij zich terug. Het contact brengt een verraste glimlach op haar lippen.
“Dat begrijp ik niet. Waarom denk je dat?” Hij verbaast zich over de intensiteit van zijn vraag. Waarom wil hij dat weten? Wat is de drang erachter? Het gevoel dat ze warm en levendig is?
De Rand van de Witte Rotsen (11)
De zuidwester wakkert behoorlijk aan op het moment dat Breandán in Dingle uit de aanhanger van de tractor stapt. Hij schreeuwt een groet boven de wind uit, zwaait zijn plunjezak over zijn schouder en duikt in de kraag van zijn duffel.
Er ligt al een lange reis achter hem, niet zozeer in afstand als wel in moeite. 12 mijl, over niet eens al te beroerde wegen, alleen de vervoermiddelen zijn zeldzaam. Eerst met de veerboot naar Dunquin en dan maar te voet naar Dingle.
De Rand van de Witte Rotsen (12)
Rudy blijft even stil toen hij zijn verhaal had afgemaakt. De zon is ondergegaan en de vage vormen van een eiland in de zonsondergang zijn vervaagd tot mist. De maan werpt een bleekzilveren licht over de velden van Greater Blasket.
Dank je Rudy, zegt de vrouw in zijn gedachten, het is een prachtig verhaal. Misschien was ik ooit Aingeal, wie weet hoeveel namen ik in al die eeuwigheid gehad heb. Ditmaal was ik Virginie, maar misschien verandert dat ook wel weer. Ik weet nu waarom het draait, ik heb mijn rust gevonden. Dank je wel.
Ik weet hoe het eindigt…
Ik weet hoe het eindigt… (1)
“Ik hou van je” als einde van het verhaal,
Dat klinkt toch wel ontzettend banaal…
De tekst van dat liedje zeurt in zijn hoofd als een mug op een zwoele zomeravond, op zoek naar bloed. Hij weet niet meer wie het zong. De echo van de woorden lijkt te blijven hangen in de ruimte.
Ik weet hoe het eindigt, denkt hij.
Ik weet hoe het eindigt… (2)
De Vijfde van Beethoven schalt door de kamer. Hmm, Noodlotssymfonie, denkt hij, ik moet toch eens een andere ringtone nemen.
“Met Noorderzij.”
“Met Sitz, jouw hoofdredacteur en broodheer. Ferry, ik krijg vandaag de volgende aflevering van het feuilleton van je. Deadline, capito? Vanavond moet het naar de zetter die verduiveld kwaad op je zal zijn omdat je hem overwerk bezorgt! Normaal zie ik je bijdrage ’s morgens al. Je bent te traag.”
Ik weet hoe het eindigt… (3)
“Wilt u de kist geopend hebben tijdens het afscheid?” vraagt de uitvaartleidster.
“Nee!” klinkt het uit zes kelen, “absoluut niet!”
“Zo u wilt. Dicht dus.”
“Als iemand een sigaret opsteekt in haar buurt, ontploft ze. Dan begint de crematie gelijk al!”
Ik weet hoe het eindigt… (4)
Een klop op de deur onderbreekt zijn mijmeringen.
“Binnen!”
“Hier zijn de laatste resultaten van Hubble, professor. Bewerkt met uw recente algoritmen.”
De irritatie verdwijnt terstond van professor Donaldsons gezicht. “Geweldig, ik bekijk ze direct!”
Afslag Gemist?
Afslag Gemist? (1)
Onlangs deed ik mee aan het amateurconcours van het Gitaarfestival Nordhorn, waar ik ook het verslag voor schrijf. Omdat ik zelf te druk was met zweten voor de jury, nam Bobby Rootveld van Kulturhaus NIHZ, de organisator van het festival, de pen even over.
In zijn stukje over mijn concoursbijdrage en verdere gitaarleven vroeg hij zich af of ik niet ergens in mijn leven een afslag gemist had, of ik niet beter mijn passie beroepshalve aan de gitaar had moeten wijden.
Afslag gemist? (2)
Hoe ik als klein kind reageerde op slaapliedjes, weet ik niet. Laat staan dat ik me herinner of mijn moeder of vader ze überhaupt wel zong.
Mijn vroegste herinnering is er dus eentje van latere leeftijd. Mijn belangstelling voor muziek, althans gespeeld door anderen, begon met de koffergrammofoon van mijn ouders.
Afslag gemist? (3)
Als vroege puber leefde ik het liefste op mezelf, ik kon me tot wanhoop van mijn ouders aardig goed alleen vermaken. Regelmatig probeerden ze me aan te moedigen om in de buurt met andere kinderen te spelen, maar zonder succes. Veel vrienden had ik dus niet, en daardoor gelukkig ook weinig vijanden.
Wat me overigens niet beschermde tegen kinderen die graag de pestkop uithangen, had ik op de lagere school tot mijn grote angst bemerkt.
Afslag Gemist? (4)
Een groot nadeel van een radio was, dat je niks grijs kon draaien. De commercie en de deejay bepaalden wat er kwam, en een lievelingsnummer bleef via de Top 40 weleens langer in de roulatie, maar vroeg of laat was het afgelopen.
Nu hadden mijn vader en moeder een vriend die ze al heel lang kenden. Hans Piepenbrink (inmiddels al lang overleden) was een oude klasgenoot van de Kweekschool waarop mijn vader zijn onderwijsakte haalde.
Afslag Gemist? (5)
Ik kreeg ontzettend aardigheid aan muziek luisteren. Zodoende sprokkelde ik alle zes Ekseption LPs en de twee daaropvolgende Trace albums en drie albums van Focus: Focus 3, Moving Waves en Hamburger Concerto bij elkaar. Via klasgenoot Carol van Wieren kwam ik in contact met Emerson, Lake and Palmer (Pictures at an Exhibition en Tarkus) en de muziekles op school werd een feest met Yes, vooral met Close to the Edge, Fragile en Tales from Topographic Oceans. Daar wilde ik dus ook de platen van hebben.
Afslag Gemist? (6)
Ik doorliep de middelbare school met wisselend succes, ik was niet iemand voor hele hoge cijfers en als je de verzuchtingen van mijn ouders mocht geloven liet ik regelmatig na om een goed stel hersens eens een keertje voor een goed doel in te zetten. Het eerste en het vierde jaar van het Gymnasium ging ik met de hakken over de sloot over en liep daarbij taken op ( 🙁 een leuke manier om je vakantie door te brengen!) Het vijfde jaar ging het toch helemaal mis. Ik kon daarop een jaar lang vaststellen dat sommige leraren standaardgrapjes hadden bij hun lesstof voor het vijfde jaar.
Afslag Gemist? (7)
Het vlotte dus niet zo met de gitaar toen ik mijn eindexamen naderde. Dat ik verder wilde studeren stond wel buiten kijf! Ik droomde er mede door de sfeer thuis stilletjes van om na de middelbare school uit huis weg te gaan. Een heel eigen kamer ergens in de stad leek me tof en een woonboot stond ooit ook op mijn verlanglijstje. Maar ik had in de liefde al ervaren dat ik heel goed dromen kon, maar moeite had met de realisatie, en zo kwam daar dus niks van, ik wist aan het begin van mijn laatste jaar op het Gymnasium nog nauwelijks in wat en waar ik verder zou kunnen studeren.
Afslag Gemist? (8)
Dat eerste jaar op de Technische Hogeschool Twente was met recht een avontuur. Het was het afscheid van een zeer beschermde en vaak beklemmende gezinssamenleving. Het was de onzekerheid van een socialiseringsproces op een ander niveau, de studentenwoongemeenschap.
Het was het losmaken van een vriendengroepje dat ooit eeuwig houdbaar leek met op de achtergrond de pogingen om liefdesrelaties te leggen die nooit een succes konden worden.
Het was de ontnuchtering dat een fanatieke hobby niet voldoende is om een serieuze opleiding daarin tot een succes te maken.
Afslag Gemist? (9)
Toen ik eenmaal mijn nieuwe gitaar had, kreeg ik er echt lol aan. Maar al snel merkte ik dat autodidactisch opereren me niet verder hielp. Ik wilde leren spelen, leren noten lezen, leren uitvoeren, maar in mijn eentje kwam ik er niet. Assistentie van een muziekdocent was dringend gewenst. Die noodzaak werd nog groter toen ik pogingen deed om stukken uit Noad’s The Baroque Guitar te spelen.
Afslag Gemist? (10)
De jaren dat ik voor het eerst gitaarles kreeg, maakte ik een aantal opvallende dingen mee.
Allereerst mijn motivatie om te spelen: ik was losgeslagen, ieder vrij moment stopte ik er in. De gitaar was geen gevaar voor mijn studie, maar in tijd een geduchte mededinger qua tijdspassering. Na het instuderen van mijn eerste stukje van Bartolome Calatuyud ging het snel verder met een paar stukjes uit Renaissance en Barok. Ik had al jaren geen hobby gehad waar ik meer tijd en energie in stak dan toen. Het elektronica knutselen was voor op school, gitaarspelen deed ik thuis.
Afslag Gemist? (11)
Als amateurgitarist had ik zeker in het begin een solistenbestaan. Dat is betrekkelijk safe. Ik had inmiddels mijn lesplankenkoorts aardig weten te overwinnen, gelukkig maar, want dat is een voorwaarde om succesvol les te krijgen, dat je durft te tonen wat je kunt en leert te accepteren dat je moet werken aan wat je nog niet beheerst.
Thea begon in mijn eerste jaren ook al vroeg aan ensemblespel. In eerste instantie was dat voor mij ontnuchterend, ik had al moeite genoeg om de stukken alleen te spelen en ook nog opletten en gelijklopen met een ander was te veel gevraagd.
Afslag Gemist? (12)
Het notenschrift was in het begin voor mij geheimtaal, ik had werkelijk geen idee wat er op en tussen die vijf lijntjes stond. Heel vroeger op de lagere school had ik eens gehoord, dat het iets met do-re-mi te maken had. Met mijn eerste gitaarles begon het me te dagen, maar een snelle lezer was ik niet. Ik kon stukken noot voor noot uitzoeken, maar leerde ze uit het hoofd om ze voor te kunnen dragen.
Ik leerde pas echt noten lezen aan de piano bij mijn vrouw Erna.
Afslag Gemist? (13)
Mijn eerste directe aanraking met een recensie was in de laatste week van het bestaan van het Granados Duo. Onder de kop “gênante vertoning” beschreef de recensent in de krant hoe ik op het toneel besloot om de bladmuziek er na een valse start maar bij te pakken omdat het uit het hoofd spelen die dag niet ging lukken. Mijn duo partner kon dat niet waarderen en beëindigde terstond de samenwerking.
Afslag Gemist? (14)
Ooit vroeg iemand me eens of ik haar niet een paar gitaarlessen kon geven, ik speelde al zo’n tien jaar, dat moest toch kunnen, dan wist ik er vast genoeg van. Ik schrok haastig terug, ik had geen papieren, geen leservaring en ik wilde me niet onbewust moeten meten met mijn professionele duo partner die er een rolberoerte van zou krijgen dat een amateur zich op zijn werkveld waagde.
Afslag Gemist (15)
Jarenlang leefde ik in een goede balans tussen werk en vrije tijd, waar onder meer het gitaarspel een vast onderdeel van vormde. Ik was daar zeer tevreden mee.
Ondertussen had ik wel een paar activiteiten met de gitaar die je als professioneel zou kunnen beschouwen. Zo maakte ik arrangementen voor fluit en gitaar die ook werkelijk zijn uitgegeven. En bij DOS Amigos hadden we weleens betaalde optredens. Geen vetpot, maar je kon er in ieder geval nieuwe snaren voor kopen.
Maar al die tijd bleef de gitaar voor mij een vrijetijdsbesteding, met recht een liefhebberij.
Afslag Gemist? (16)
Heb ik nu een afslag gemist door gitaarspelen als liefhebberij aan te houden en niet te proberen om van mijn hobby mijn werk te maken?
Tja, ik heb al een keer van mijn hobby mijn werk gemaakt. En ik heb zelfs als amateurschrijver (bepaalde aspecten van) mijn werk tot hobby gemaakt!
Malta Notities
Malta Notities (1)
Ik las laatst in de krant dat ruim drie miljoen Nederlanders voor geen goud in een vliegtuig zouden stappen en doodsbang zijn als ze eens een keer niet anders kunnen. Speciale cursussen tegen vliegangst zijn tegen de tijd van de vakantie-exodus overvol.
Malta Notities (2)
“A house is a living place”, zeggen de Engelsen. Dit kun je op twee manieren opvatten. Living place is niet alleen een plaats om te wonen, als je de taalkunst wat uit rekt, is het ook een plaats die leeft.
Malta Notities (3)
In de Maltese krant The Times las ik een ingezonden brief over de vernielingen die vandalen in de megalithische tempels in Mnjadra hadden aangericht.
Mnjadra is een plaats die de magie van de oudheid draagt, gebouwd door de toenmalige bewoners van Malta in de steentijd, duizenden jaren voordat de mens geschiedenis begon te schrijven. Een nagelaten plaats van verwondering van mensen die de wereld ondervonden als een krachtenspel van machten die boven hen stonden.
Malta Notities (4)
De religie -het Rooms-Katholicisme- is diep ingeworteld in het dagelijks leven van Malta. Een belangrijke component van die worteling vormt de devotie. Dat wordt heel duidelijk als je de gevels van de Maltese huizen bekijkt. Regelmatig zie je daar afbeeldingen en zelfs beelden van heiligen in allerlei formaten. Ook hier kennen ze de traditie van de landkruizen en de kapelletjes, waar steeds kleine gebedslampjes brandende worden gehouden.
Malta Notities (5)
Openbaar vervoer – de bussen om precies te zijn – is een van de karakteristieken van Malta. Ik schat dat het aantal bussen per 1000 inwoners het grootste is van heel Europa.
Omdat we hier geen auto hebben, is de bus een uitkomst. Het is waar, je kunt een auto huren en over het eiland rijden. Slechts twee kleine dingen houden me hiervan af: links rijden en het chaotische verkeer.
Malta Notities (6)
De oude stad M’dina – bijgenaamd De Stille Stad – is een van de meest opmerkelijke plekken op Malta. Voor deze schets zullen foto’s meer zeggen dan duizend woorden, dus ik zal me beperken tot een paar honderd woorden en foto’s toevoegen die we maakten tijdens een wandeling op een zonnige dag (op een tijd van de dag die de Romeinen karakteriseren met het gezegde ‘Alleen honden en Britten wandelen in de volle zon’).
Malta Notities (7)
Na heel wat vakanties op Malta -we hebben er al zes daar doorgebracht- kunnen we eerlijk zeggen dat we regelmatige bezoekers zijn. Mensen vragen wel eens of we Malta niet zat zijn. Kennelijk zijn ze in de veronderstelling dat het eiland zo klein en druk is dat je na twee keer bezoeken geen verrassingen meer zult tegenkomen. Integendeel, als je de omgeving een beetje leert kennen, heb je meer kans om de echt leuke plekjes te ontdekken.
Drie Schetsen voor Mammie
Drie Schetsen voor Mammie (1)
Zondag was mijn schoonmoeder op bezoek bij ons, of liever gezegd, we hebben haar opgehaald, want ze is zelf niet meer zo mobiel. Ze woont in een verzorgingstehuis, officieel is dat tijdelijk, maar we weten allemaal dat ze thuis niet meer kan wonen. Het is domweg te gevaarlijk.
Drie Schetsen voor Mammie (2)
Afgelopen zondag is mijn schoonmoeder bediend. Bedienen, ook wel zalving der zieken genoemd, is een Rooms-Katholiek sacrament, dat als een Rite de Passage de levensloop markeert. In dit geval het einde van de levensloop, want het sacrament wordt toegediend als het einde nabij is. Voor mijn schoonmoeder is dat zo, ze is ziek en zo verzwakt, dat ze naar alle waarschijnlijkheid het volgend jaar niet meer haalt, alhoewel je zoiets bij haar nooit zeker weet.
Drie Schetsen voor Mammie (3)
Lieve Mammie,
Je bent van ons heengegaan… Het verdriet daarom overvalt me nu pas goed, na een paar dagen bezig zijn en regelen rond de uitvaart, alsof het even heeft gewacht. Je ging zo explosief weg, zo heftig. Alsof je verbeten vocht voor iedere laatste minuut om bij ons te zijn. Ik vond het zo erg om dat te zien, maar het hielp me daarna met aanvaarden dat je was weggegaan, want jouw lijden van dat moment kon alleen maar een overgang zijn naar iets groters en mooiers.
Bie Oons in De Lutt’
Bie Oons in De Lutt’ (1)
Ik was eens op een dag een beetje onrustig, de hele tijd op zoek naar niets in een lege tijdpassering van de ene website naar de andere. Nu schijnt dat een uiting van wijsbegeerte te zijn -opgaan in het absolute Niets is bij sommige wijsheidszoekers een ultiem levensdoel- maar mij bevredigde het niet echt. Daarom stapte ik van armoe maar op de fiets om in ieder geval het doel te hebben om terug te komen. Da’s beter dan helemaal niets.
Bie Oons in De Lutt’ (2)
Het rijtuig was niet het enige dat tot het rijk der fabelen leek te behoren. De berijdster kwam zichtbaar uit de fantasy sfeer. Enigszins schaars gekleed volgens de laatste bikinimode -wat wel een beetje raar is voor een fantasywezen uit een mogelijk ver verleden- zat zij gevleugeld en al in het zadel van haar mechanische rijdier. Ik kon zo gauw niet plaatsen tot welke mythologie zij behoorde.
Bie Oons in De Lutt’ (3)
Al snel bleek dat Fran de Walkure weinig oriëntatie gevoel had op de Twentse paadjes. We kronkelden heen en we kronkelden weer over weg en pad zonder ook maar in de buurt van De Lutt’ te komen. Het bleef maar mistig en om het gezellig te maken werd het ook nog donker.
“Weet je zeker dat we goed rijden?” informeerde ik ten langen leste maar eens.
Bie Oons in De Lutt’ (4)
Het was een merkwaardig gezelschap dat zich op de avond te voet over de essen van De Lutte worstelde. Een Walkure met vleugeltjes, Francien uit De Lutt’ en ik zei de gek.
Francien had aanbevolen om de stille paadjes richting het dorp te nemen, anders vielen we te veel op, zeker met een gevleugelde Walkure. Dus ploegden we door de modder van de weilanden en de houtwallen, met natte voeten, en een natte kuif van de mist.
Du bist nicht Allein
Du bist nicht Allein (1)
Jeder Tag dasselbe, denkt Joachim. De ruzies worden steeds erger.
Geschreeuw uit de keuken. De ouwe is weer dronken en dan krijgt zijn moeder ervanlangs, maar ze biedt tenminste weerstand, dat heeft ze gelukkig geleerd.
Zijn jongere zusje krijst: “Drecksau, bist du wieder blau! Ze hadden je op moeten pakken. Scheiss-Vopos!”
Du bist nicht Allein (2)
Joachim ziet zichzelf weerspiegeld in het glas van de foto. Daarna vertelde Vati nooit meer over de oorlog. Alsof ze plotseling vijanden waren geworden. Hij had dat gemist, die momenten dat ze vader en zoon waren. Vanaf die tijd was hij op zijn hoede. De bom kon ieder moment ontploffen.
Een vuist slaat op de keukentafel, bestek rinkelt op een bord. Zijn moeder schreeuwt iets terug. Geluid van brekend glas.
Zou hij nu weer? Hoe kan iemand zo leven…
Du bist nicht Allein (3)
Zijn vader is nauwelijks te verstaan als hij in zijn dronken bui rondschreeuwt. Opnieuw tumult achter de keukendeur.
“Scheiss-Vopos!” schreeuwt zijn zusje Lotte weer, “ik geef je aan, dit kan zo niet!” tot een klap haar abrupt tot zwijgen brengt.
Joachim voelt lood in zijn schoenen. Zal hij toch? Straks gaat het net zoals bij Mutti.
Du bist nicht Allein (4)
Behoedzaam sluipt Joachim door de voordeur naar het trappenhuis en laat de ruzie achter zich. Ze zullen hem nu niet missen. De stank van kool en urine prikkelt zijn neus. Een kaal peertje werpt zijn schaduw vooruit op de treden. Achter een deur hoort hij bulderend lachen, de deur op de verdieping daaronder zwaait met een klap open. Een kat sprint miauwend en blazend het trappenhuis in en maakt zich haastig tussen Joachim’s benen door uit de voeten.
“Scheisskatze!” klinkt het en de deur slaat dicht.
Du bist nicht Allein (5)
“Halt, Grenzkontrolle!“
Joachim kent de dagelijkse routine. De grensbewaking is verscherpt, Der Alter Spitzbart is bang dat de Westmarken zijn economie onderuithalen en de DDR leegloopt. Een naar begin van 1961.
Hij toont zijn papieren. “Ah, Arbeitsgehehmigung. Niet vergeten uw Westmarken in te wisselen als u terugkomt.”
Du bist nicht Allein (6)
Behoedzaam sluipt Joachim de trap van hun flat op. Niemand te zien, mooi. Iedereen houdt iedereen in de gaten. Ze roddelen hier al snel en hij heeft geen behoefte aan vragen en opmerkingen over zijn allereerste nachtje van huis.
Er wrijft iets tegen zijn benen. Hij schrikt. De kat van Meyer. Het beestje spint als hij haar aait en streelt zijn vingers met haar kopjes. Zacht doch dringend, een uitnodiging tot contact.
Du bist nicht Allein (7)
“Kom, gaan we bij Mami theedrinken. Ze is nieuwsgierig naar je.”
Joachim knuffelt Hannelore: “Wordt het officieel?”
Ze trekt hem aan een oor en kijkt hem strak aan: “Dat is het voor mij al de sinds eerste keer dat je hier bij me thuiskwam.”
“Een half jaar geleden…”
Du bist nicht Allein (8)
Joachim schrikt wakker. Onrust. Wat is dat voor gerammel op straat? Het is toch weekend?
Op kousenvoeten sluipt hij naar de huiskamer. Het licht van een lantaarnpaal valt door een kier in het gordijn. Hij loopt een opengeslagen krant van tafel, Berliner Zeitung, zaterdag 12 augustus 1961, het papier ritselt naargeestig. Er is verder niets te horen in huis, iedereen lijkt in diepe rust.
Du bist nicht Allein (9)
Pas nu begrijp ik waarom briefromans altijd zo dramatisch zijn…
Hij schrijft de laatste regel: “Ik omhels je in gedachten, ik wilde dat ik de grens over kon vliegen, net zoals de duiven op de vensterbank. Je Achim, ik hou van je.”
Ik hoop maar dat de Stasi de romantiek niet censureert.
Hij plakt een postzegel op de envelop. Een neutraal exemplaar zonder opsmuk, als je de verkeerde erop doet, komt de brief niet over.
Du bist nicht Allein (10)
Is het nu dag of nacht?
Joachim komt bij zijn positieven. Was het nu gisteren of vandaag dat hij werd gepakt? De blinddoek knelt op zijn ogen. De stank van de smerige stof prikkelt zijn neus. Hij herinnert zich de rauwe bevelen, het geluid van de motor van de vrachtwagen en de schielijke bochten waardoor hij zijn oriëntatie kwijtraakte. Daarna werd hij voortgeduwd en met een smak op de betonnen vloer van deze ruimte gegooid. Toen ging het licht voor hem uit.
Du bist nicht Allein (11)
Het café is leeg, op twee gasten na. De kastelein wrijft een paar glazen schoon en verdwijnt een moment naar achteren.
“Bij het Silesische Bosje, daar ligt de muur aan het kanaal. Alleen maar betonblokken met puntdraadpaaltjes. Ze bouwen er wel een wachttoren, maar die is nog lang niet klaar, de wachtbarak staat helemaal aan de Pushkinallee. Als je goed kunt zwemmen moet het lukken, het is wel koud in dit seizoen.”
Als een Ander dan Jezelf
Als een Ander dan Jezelf (1)
Een nieuwe stereo moet je vieren!
Sjors Vandegraat drukt op de deurknop en springt bijna uit de tram zodra de deuren openzwaaien. Een oud vrouwtje kijkt hem strak aan met een blik van “jouw tweede jeugd is ook bijna afgelopen, hoor.” Inderdaad, een pijnscheut in zijn been vertelt hem dat de landing op het trottoir wat harder was dan hij had ingeschat. Hij recht zijn rug, wrijft een grijze lok uit zijn gezicht en kijkt triomfantelijk terug.
Als een Ander dan Jezelf (2)
Grachtenpandjes Records, Van Boetzelaerstraat 53 III…
Sjors controleert nogmaals het adres achter op de hoes. Hoe kan hier nu een platenstudio zitten? Hij kent deze buurt wel. Vroeger wilde je er nog niet doodliggen, nu betalen de yuppen grif 2000 euro per maand voor een etage woninkje uit de negentiende eeuw.
Als een Ander dan Jezelf (3)
Op mijn rijtuigie… Helemaal naar Vinkeveen!
Sjors vindt het leuk om evergreens naar zijn behoefte om te vormen, dat spelen met muziek is hem altijd bijgebleven. Hij is best trots op zijn eigen rijtuigie, een praktische elektrische fiets. Geen parkeerproblemen, past in het berghok beneden. Een ritje van Amsterdam-Zuid naar Vinkeveen is met dit weer echt vakantie.
Als een Ander dan Jezelf (4)
Op de terugweg naar Amsterdam trekt Sjors’ leven aan hem voorbij. Hij kwam uit een dorp verhuisde naar de grote stad en ging daar ook studeren. Met een rugzak met de eerste levensbehoeften en een gitaar op zijn rug ging hij met de tram 24 naar het adres waar zijn kamer zich zou moeten bevinden. Later zouden ze met de bakfiets de rest wel brengen.
Beethovenlaan 42, tweede verdieping. De tramhalte zat er vlak tegenover.
Als een Ander dan Jezelf (5)
“Georges Vandegraat, aangenaam.”
Sjors voelt de nagels van de ander in de handdruk: “Sjors Vandegraat, leuk u te ontmoeten.”
“Dezelfde naam? Dat is niet de enige gelijkenis tussen ons zo te zien. Wat een toeval. Wat brengt u hier?”
“Ik ben de buurman van hiernaast. Ik zag de deur openstaan, dus ik dacht…”
“Och, u heeft toch geen last van mij?”
“Niet dat ik weet, waarmee?”
Het Grote Rode Boek
Het Grote Rode Boek (1)
“Morgen komt Sinterklaas op school!”
Het geroezemoes in de klas verstomt. Alle kinderen kijken met een mengsel van verwachting en vrees naar de juffrouw. Ze wijst naar de kalender aan de muur: 5 December 1966.
Een van de kinderen steekt zijn vinger op: “Komt Zwarte Piet ook mee?”
“Zeker. De goede Sint kan niet alles alleen doen en er moet ook iemand zijn die zijn paard in bedwang houdt als het schrikt.”
Het Grote Rode Boek (2)
“Ben je aan het piekeren?” vraagt haar moeder onder het eten, “je kijkt zo sip.”
Anne haalt haar schouders op, maakt een afwerend gebaar en zwijgt.
“Sinterklaas is weer in het land” merkt vader met volle mond op. Moeder wijst hem terecht om zijn gebrek aan manieren en het slechte voorbeeld dat hij daarmee presenteert.
“Sinterklaas da’s leuk die haalt de wortels uit je schoenen”, roept haar jongere zusje, “dan heeft zijn paard ook wat te eten. En hij stopt er pepernoten voor terug. Dan hebben wij ook wat te eten.”
Het Grote Rode Boek (3)
De gestalte wordt duidelijker. Een oude man in een soort lang kleed, een lange baard, borstelige wenkbrauwen, hij heeft sandalen aan zijn voeten. Hij draagt een boek, een Groot Rood Boek met een gouden symbool op de kaft. Een gewone man, zonder tabberd, mijter en staf, zijn lange haren hangen los.
S-s-sinterklaas! denkt Anne, want praten kan ze op dat moment niet.
Het Grote Rode Boek (4)
Ze wijst op het boek: “Staat daarin of kinderen zoet en braaf zijn geweest? En als dat niet zo is, wat staat er dan?”
Een warme glimlach tekent Nicolaas’ gezicht. “Ik ben blij dat je dat vraagt. Veel kinderen zouden dat niet durven, want ze zijn bang dat ik hun vraag als twijfel opvat, dat je het niet zeker weet wat het echt is. En als je gelooft, dan is twijfelen niet toegestaan, zegt men soms. Maar het tegendeel is waar: zonder twijfel stelt geloven niks voor! Maar goed, mag ik bij je komen zitten? Dan kan ik je laten zien wat er in mijn eigen Grote Rode Boek staat.”
Fantasia per il mio Liuto
Fantasia per il mio Liuto (1)
Chiarina sluipt over straat, ze blijft behoedzaam buiten de flakkerende lichtkringen van een enkele toorts aan de poorten van de palazzo’s. Haar hand tast naar de dolk onder haar mannenkleren. Voor de zekerheid! Ze speurt het modderig plaveisel af. Slierten van rook vervagen het uitzicht. Een prikkelende geur, dampen die haar ogen laten tranen.
Fantasia per il mio Liuto (2)
De stank van de leerlooierij verderop in de straat walmt tegen haar gezicht: Chiarina kokhalst, haar maag trekt samen. De armenwijk aan de overkant van de Arno is geen plaats voor een dame, zeker niet zonder gewapend escorte. Wonderbaarlijk dat iemand juist daar op die helse plaats zijn werkplaats vestigt. Haar bedienden lopen naast haar, hand aan het gevest van hun dolken, verdacht op straatslijpers en bedelaars met grijpgrage vingers.
Fantasia per il mio Liuto (3)
Chiarina kijkt naar haar spiegelbeeld. “Chiarina Sforza, edelvrouwe,” fluistert ze spottend, “goede familie, maar met te weinig aanzien om een rol te spelen in het huwelijksspel dat Landjepik heet. Ondanks het feit dat ik zeker het aanzien waard ben! Gelukkig hoef ik niet te trouwen met een oude gek zodat hij van nageslacht verzekerd is. Ik kies uit liefde.”
Fantasia per il mio Liuto (4)
De geur van meekrap, perkamentlijm en vlierbessen, het rood en blauw kleuren helder af tegen het palet. Een nieuw penseel ligt ernaast.
“Vandaag ga je vrij schilderen,” de meester staat naast het nog lege doek. “Ik verwacht over twee uur een ruwschildering. Ik wil zien waarom je jezelf geschikt vindt om mijn leerling te zijn. Geen madonna’s vandaag!”
Fantasia per il mio Liuto (5)
Giovanna schrikt wakker. Ze heeft het laken vast als een van haar penselen.
Waar ben ik? In het atelier?
Een slotakkoord vlindert langs. Ze komt overeind en schikt haar nachtgewaad. Met een energieke beweging gooit ze het dek van zich af.
Chiarina’s luit! realiseert ze zich.
A Trip to the Fair
A Trip to the Fair (1)
“Hoe lang kennen we elkaar al?”
“Kennen? Wat bedoel je met kennen?”
“Van voor…”
Patrick schiet overeind. Een zweetdruppel glibbert tussen zijn schouderbladen naar beneden en trekt een steeds scherper spoor van irritatie.
Welke dag is het?
A Trip to the Fair (2)
Klingelend geluid? Oh, de bel. Op dit uur? Ik heb toch geen pakje besteld?
Patrick staat op. Wat loopt hij licht. Wat lijkt die vloer ver weg. Als hij maar niet van die wolk valt. Hij huppelt een beetje in de gang en haalt de deur van de knip. Hij hoort zichzelf lachen, maar begrijpt de mop niet. Zijn voeten worden koud van de grondmist die door de deuropening naar binnen drijft.
A Trip to the Fair (3)
Brigid rijdt de stad uit en manoeuvreert de snelweg op. De snelheidsmeter schiet richting de 160. Zijn hand schuift naar de clip van de veiligheidsgordel. Vast. Hij zou het nu niet durven vergeten. Haar inhaalmanoeuvres zijn schielijk, zijn riem trekt strak op de bewegingen van de auto.
Is dit een ontvoering?
Hij kijkt opzij naar haar profiel. Haar mond is strak, haar gezicht een gegroefd masker.
A Trip to the Fair (4)
De attracties staan in het donker. De regen neemt af, het water spat alleen nog maar uit de bomen.
“Er is helemaal niemand hier, wie bedient het dan allemaal?” vraagt Patrick zich af.
“Het is al twintig jaar dicht, niet rendabel,” legt Brigid uit, “te afgelegen. Ik maak me sterk dat de stroom er ook af ligt. Ze hebben hem een fortuin geboden om alles te slopen en er een bungalowpark van te maken. Die ouwe meuk trok totaal geen publiek meer, zeiden ze. Hij wilde dat niet. Hij was gisteren zo stellig, vlak voordat hij…”
A Trip to the Fair (5)
Waarom heb ik hem in ’s hemelsnaam meegevraagd?
Ze heeft geen zin in die ouwe koeien die steeds maar weer uit de sloot kruipen. Ze is geen inspirator en zal dat ook nooit worden. Hij verwacht te veel. Ze kan zichzelf niet eens aan het werk zetten op dit moment.
A Trip to the Fair (6)
Even verderop baadt de nieuwe attractie in helder licht. Lopende lichtjes dansen op schilderwerk met felgekleurde auto’s uit de zestiger jaren en swingende figuren met vetkuiven met zonnebrillen.
“Botsautootjes,” wijst Brigid, “daar kreeg ik als kind nog een tand door mijn lip. Ik wist niet dat er geen rem op zat.”
“Botste iemand te hard op jou?”
A Trip to the Fair (7)
De hemel is helemaal opengetrokken, maanlicht sijpelt tussen de bomen en tekent de contouren van de attracties scherp uit. Rails tekenen een traject van bergen en dalen.
“De achtbaan! Ik mocht daar als kind nooit in, opa vond het te gevaarlijk voor me.”
“Mij niet gezien, ik vind het doodeng. Als ik alleen al aan die hoogtevrees denk. Ik ging niet verder dan de zweefmolen.”
A Trip to the Fair (8)
Op het plein blijkt Brigid’s verschijning te zijn opgemerkt. Een paar mensen wijzen naar haar met een blik van ontzetting. Dat Patrick bij haar is wekt blijkbaar ook opzien. “Hekserij!” zoemt het, “zij zijn nooit meer samen gezien na haar verdwijning.”
“Ik heb het gevoel dat mijn dubbelgangster hier een zekere reputatie heeft,” fluistert Brigid, “misschien lopen we wat minder in de gaten bij die draaimolen?”
Omvrienden
Omvrienden (1)
Waarvoor wilt u komen?
Dat was haar eerste vraag tijdens de online intake. Een chatvenster op zijn beeldscherm, zij groot in beeld, hijzelf wat kleiner. Het leek hem een aardige vrouw, haar advertentie gaf goede hoop dat zij hem kon helpen.
Omvrienden (2)
Het trapportaal is halfduister, een vettig touw biedt wat houvast. De treden kraken als hij zich naar boven hijst. Inderdaad, dat trapleertje vormt een struikelblok als je er niet op verdacht bent. Hij herinnert zich de belknoppen beneden. Tweede verdieping, inderdaad, dat was Sjors.
Josias kan een glimlach niet onderdrukken: Hij vertrouwt blijkbaar op dronkemansgeluk.
Omvrienden (3)
Josias rilt. De weersvoorspellingen waren toch goed? Het is ja hoog-zomer… Hij kijkt om zich heen. Een paar wolkenflarden vervagen de bleke glimlach van de maan. De huizen zijn donker, ramen weerspiegelen het schijnsel, ze lijken holle ogen die hem aanstaren. Eenzaam en verlaten. Een blauwe gloed trekt zijn aandacht.
Omvrienden (4)
“Die droom komt zeker drie keer in de week terug. Ik word er panisch van. Sindsdien durf ik geen vriendschapsverzoek meer te accepteren op wat voor sociaal medium ook. En dat is toch vreselijk in deze tijd waarin gewoon contact al bijna niet mogelijk is? SM is alles wat we hebben.”
“Ik denk dat je last hebt van SMA. Es-em-eee.”
Omvrienden (5)
“Veel plezier op school. We zijn mooi op tijd.”
“Ja, mama,” Sterre kijkt haar weg fietsende moeder na.
Vandaag brengt ze haar nog, morgen moet ze zelf lopen. Voor het eerst in de nieuwe klas op de kleuterschool. Vorig jaar was het leuk, maar een heleboel vriendinnetjes zijn verhuisd naar de nieuwbouwwijk aan de rand van de stad. Daar staat een mooie nieuwe school. Ze wilde best mee naar die school, maar haar moeder zei nee.
Omvrienden (6)
“Dus haar man kwam bij jou zijn gerief halen. Hoe is het met Janine afgelopen, dat je er zo van schrok?”
“Van de brug gesprongen toen ze er achter kwam. Niemand ving haar op,” ze zucht, “toen hield ik op om haar te benijden en nijdig op mezelf te zijn. Maar goed, genoeg gepraat, nu is het mijn beurt, ik heb de pet weer even nodig.”
Omvrienden (7)
“Ooit ontmoette ik iemand. In een vreemde omgeving. Heel apart, in dat geval was ik anders. Als je niet thuis bent, let je beter op, sta je meer open. Ik weet niet wat het is, alsof je waakzaam bent, zowel in het positieve als negatieve. Hoe dan ook, we raakten aan de praat en wisselden email-adressen uit. Zo begon het.”
“Wat begon er? Een liefdesrelatie?”
Omvrienden (8)
Sterre zit mistroostig in de hoek en kijkt naar buiten. In de klas klinkt geroezemoes van spelende kinderen. Ze hoort de stem van de juffrouw, ze tikt op het bord in de tekenhoek. Haar blik glijdt naar de poppenhoek. Janine en twee klasgenootjes kibbelen om de verkleedpop en trekken het speelgoed bijna door midden. De juffrouw beent er naartoe met straf in haar stem.
Vriendinnetjes helpen elkaar toch altijd?
De Bedevaart van de Abbreviant
De Bedevaart van de Abbreviant (6)
De keizerlijke begeleider heeft zichtbaar haast om de volgende bedevaartplaats te bezoeken. Hij maant de aanwezigen tot spoed en laat zijn Helvetische legionairs zijn woorden kracht bijzetten. Gregorius, Quirinalis en Maddalena krijgen een eigen escorte.
“Ziehier onze populariteit bij het gezag”, glimlacht de abt.
De wandeling naar hun volgende attractie is kort, al snel doemt de façade en de koepel van het Pantheon voor hen op.
De Bedevaart van de Abbreviant (5)
Na een wandeling van dik een uur komen ze aan bij een trap naar boven. Quirinalis zucht opgelucht, de atmosfeer wordt hem in de catacomben toch wat te eng. Ook al had hij deze tocht al eerder gemaakt, hij kon de juiste route maar niet onthouden. Daarom volgt hij de abt op de voet.
Maddalena heeft haar spraakzaamheid weer teruggevonden en vraagt honderduit over de symbolen en spreuken die her en der op sarcofagen en wanden zijn aangebracht.
De Bedevaart van de Abbreviant (4)
Nadat ze de herbergier van Ante Portas Tiberii hebben betaald, gaan ze te voet naar de ingang van de catacomben van Calixtus. Een bescheiden portaal op enige afstand van de weg vormt de ingang van de plek waar de schrijver van de Abbreviatio begraven zou liggen.
Quirinalis ziet de onafgekorte geschiedenis van het Eerste Imperium voor zich. De schrijver daarvan, Tacitus, kenmerkt zich door kort en bondige beschrijving vol van lading tussen de regels.
De Bedevaart van de Abbreviant (3)
Een partijtje Schaak
En zo vindt Quirinalis zichzelf opeens met Maddalena opgescheept, alhoewel nee, zijn stemming is dermate verbeterd dat hij haar gezelschap niet langer als aanzet tot ketterij opvat, zoals vanmiddag. En dat wordt nog beter wanneer ze op het schaakspel komt.
“Gregorius vertelde me, dat jullie regelmatig schaken”, begint ze, “hij prees je tactiek en inzicht.”
De Bedevaart van de Abbreviant (2)
Van Neapolis naar Minturnus
Quirinalis kijkt om zich heen, de bebouwing van de stad wordt al minder dicht. In de verte ziet hij de pijnbomen die de grote weg omzomen. Steeds als hij hier komt, schieten hem de passages uit een onafgekort oud geschiedkundig document te binnen.
De Bedevaart van de Abbreviant (1)
Ars Longa, Vita Abbrevianda
Het late zonlicht werpt roodgouden stralen door de gebrandschilderde ramen van de Librije van de Abdij. Quirinalis Clemens Qualitatis de Abbreviator slaat zijn ogen op van de documenten die hij bestudeert en neemt het schijnsel onbevangen waar.
De Poort van de Dungeon Master
De Poort van de Dungeon Master (24)
Het zonlicht is opnieuw gereduceerd tot een verre oranje gloed achter de bergen als Sonja, Leyla, Syrah en Hanck elkaar terugvinden in de vallei. Hun weerzien is er een van weinig woorden. Ze weten allemaal wat Chaos bijna had bewerkstelligd. Hun eigen persoonlijke duisternis was hun bijna noodlottig geworden.
“De muur is verdwenen”, merkt Hanck op, “laten we de vallei zo ver als dat mogelijk is door trekken.”
De Poort van de Dungeon Master (23)
Leyla biedt weerstand aan het trekken van haar touw. Ze weet wat haar tegenstandster van plan is, ze wil haar uit balans brengen, zodat ze zou vallen. Het is jammer dat de enterhaak haar gezicht niet aan stukken gescheurd had, wat de oorspronkelijke intentie van haar worp was geweest.
Pech dat haar zwaardarm ertussen zat.
De Poort van de Dungeon Master (22)
Sonja hakt erop los, maar de bruinharige vrouw in bruin leer is glad als een aal. De manier waarop ze haar touw met enterhaak als wapen gebruikt, is een nachtmerrie. Ze beweegt alsof ze op een smalle richel boven een afgrond staat en daardoor zijn haar bewegingen efficiënt en nauwkeurig.
Ze begrijpt de houding van haar tegenstandster niet. Alles waarvoor je hier op moet passen is, dat je niet over de lijken en de puinhopen struikelt of uitglijdt over de plekken die doordrenkt zijn met bloed. Al die obstakels maken het terrein erg moeilijk voor een snel en effectief verweer.
De Poort van de Dungeon Master (21)
Syrah wijkt haastig terug wanneer het zwaard van haar tegenstander haar staf treft. Ze is blij dat het hout van Lusanbomen taaier is dan staal, ware de staf van gewoon hout geweest, dan had ze nu geen wapem meer gehad, op haar werpsterren na. Het ongelijkmatige plaveisel van het plein blijkt een nadelige onzekere factor. Ze zet haar voeten doordacht neer om niet te struikelen. Door hun tovenarij zijn een paar gebouwen in brand geraakt. De vlammen vormen een passende verlichting voor deze hete strijd.
De Poort van de Dungeon Master (20)
Hanck schreeuwt het uit wanneer hij het laatste restje van zijn Mana oproept. Hij voelt zich leeggezogen op het moment dat zijn laatste bliksemschicht zich sissend richting zijn tegenstandster snelt. Het is raak, ze slaakt een schreeuw van pijn en wankelt achteruit. Restanten van de bliksem treffen een van de bomen van de open plek en zetten de schors in brand. De vlammen verspreiden een spookachtig licht, wars van enige warmte. Het hout knettert.
Nu heb ik alleen mijn vechterskansen nog, bedenkt hij zich.
De Poort van de Dungeon Master (19)
Het oranje zonlicht doet Leyla zeer aan de ogen. Ze is zodanig gewend geraakt aan de schaduwen van de Kerkers van Chaos, de schaduwen waarvan ze houdt, dat het daglicht haar ogen martelt. Ze tast naar haar klimtouw, dat geruststellend om haar schouder gerold ligt.
Ze voelt aan de muur, die in feite geen gevoel biedt. Ze weet hoe steen voelt, ze kan de hartslag van de aarde er haast in voelen. Maar deze muur is anders. Volkomen doorzichtig en ogenschijnlijk niet bestaand, maar tegelijkertijd een ondoordringbare barrière. Onbreekbaarder dan de hardste steen.
De Poort van de Dungeon Master (18)
Sonja zweet. Ze heeft zo de pest aan dat bleke oranje zonlicht dat haar huid eruit laat zien als een lijkwade en daarbij de grote hoeveelheden sproeten in een kwaad daglicht stelt. Ze is weliswaar blij met het pantser dat ze in de Kerkers gevonden had, maar op dit moment had ze liever soepel leer gedragen. Het metaal schuurt tegen haar huid en veroorzaakt geïrriteerde plekken.
Ze betast de transparante glazen muur. Geen gaatje, geen deur, alles volkomen dicht, hermetisch gesloten. Geen houvast om er overheen te klimmen ook.
De Poort van de Dungeon Master (17)
Syrah betast de onzichtbare muur. Ze voelt volkomen hardheid en ondoordringbaarheid. Ze haat de barrière die tussen haarzelf en haar doel in staat. Deze muur is gebouwd, niet gegroeid. De zoveelste poging om haar natuur te vernietigen.
Ze kijkt om. Hanck is een heel eind achter geraakt. Syrah vindt dat vreemd, want geen van beiden is gewond of beweegt moeilijk door een andere oorzaak. Ze besluit terug te lopen, want dit is verdacht.
De Poort van de Dungeon Master (16)
Hanck vraagt zich af in hoeverre deze vallei werkelijk is. Lord Chaos had hun wel meer kolen gestoofd, ook al was de ambiance van de muren van de Kerkers steeds onveranderlijk gebleven.
Misschien misleidt hij ons nu wel, denkt hij, met een schijn van open ruimte.
De Poort van de Dungeon Master (15)
Hanck moet toegeven dat zijn enige motieven voor deze tocht zijn opdracht van de Guru en zijn professionele nieuwsgierigheid zijn, aangevuld met die ambitie die hij zich vaag herinnert, de wens om de Eerste onder de magiërs te worden. Hij weet ze -op de laatste na- echter overtuigend te brengen, zodat eenieder ook van zijn vastberadenheid overtuigd is.
Ze brengen enkele uren door om hun uitrusting in orde te brengen en hun leeftocht te inventariseren. Ze hebben niet bijster veel bij zich.
De Poort van de Dungeon Master (14)
“De donkere heer verduisterde de zonneschijn en corrumpeerde mijn wouden en de volkeren van mijn ras”, zegt Syrah zacht, “hij moet tot elke prijs gestopt worden, voordat de natuur verdort.”
In haar ogen blinkt vuur van haat tegen alles wat haar wouden en haar natuur aantast. Die haat betreft echter niet alleen Chaos, maar vooral de mensen die de natuur opofferen aan hun behoeften. Een overwinning op Chaos zal haar krachten schenken, waarmee ze ook de mensen zou kunnen vernietigen, zodat de eenheid van de elfen en de natuur kan worden hersteld.
De herinnering is zoet voordat bitterheid haar smaak zou bepalen.
De Poort van de Dungeon Master (13)
“Die zwartjak heeft mijn stad in brand gezet en mijn volk over de kling gejaagd!” gromt Sonja, “ik zal hem ieder verloren leven betaald zetten!”
Haar ogen schitteren kwaadaardig. Wraak op Chaos is echter niet haar leidmotief. Ze wil zich bewijzen en de sterkste zijn, gevreesd en geliefd door iedereen, en haar wanhoop uitwissen over het feit dat ze de haren niet had durven beschermen op het moment dat ze dat had moeten doen.
De Poort van de Dungeon Master (12)
“De duistere heeft mijn gezin uitgemoord”, sist Leyla, “daar heb ik maar één antwoord op!”
Een wilde schittering in haar ogen vertelt, onmerkbaar voor de waarnemer, dat dit niet haar voornaamste argument is voor actie. Haar hartstocht naar kennis van het Al is groot, daarvoor doorzocht zij zowel licht als schaduw en was zij bereid tot moreel niet verantwoorde offers. De gedachte daaraan kwelt haar. Haar gezicht vertrekt in pijn, maar niemand begrijpt de achtergrond.
De Poort van de Dungeon Master (11)
Hanck neemt het er de volgende dag van en herwint voldoende kracht om de reis naar de Kerkers van Chaos te maken. Hij besluit de reis te starten via de wijnkelder van de waard, die weg is hem bekend en dan hoeft hij tenminste niet de moeilijke afdaling te maken die de waard ooit bij de Poort van de Dungeon Master had gebracht.
De waard doet hem uitgeleide, samen met de dienster die inmiddels enigszins onder de indruk was geraakt van Hanck’s verschijning, diens verhalen en vooral diens handigheid. Hij had proviand en een paar verse toortsen meegekregen voor de noodzakelijke verlichting, voor het geval hij wat Mana wilde sparen.
De Poort van de Dungeon Master (10)
De waard schenkt zichzelf een pul bier in, gaat tegenover Hanck zitten en neemt een slok.
“De herinnering aan de Poort van de Dungeon Master is voor mij een herinnering aan mijn vroege jeugd”, begint hij.
“Deze herberg waarin u nu verblijft, is al generaties lang in de familie. Ik herinner me mijn vader als de waard en mij grootvader als gastheer voor de reizigers die langs dit dorp komen. Het is een geliefde plaats voor vermoeide reizigers, omdat hij op een strategische plek aan de weg tussen Waterwacht en Alvensheem.
De Poort van de Dungeon Master (9)
Hij stapt door de deur en sluit hem. Hij verwacht het geluid van een sleutel in een slot te horen om de deur te sluiten, wat een teken van de angst en mogelijk wantrouwen van de waard zou zijn, maar dat blijft uit.
Scheelt weer wat schade, want zo’n slot is geen probleem voor mij.
De ruimte is aardedonker. De geur van koppige wijnen in houten fusten wordt ruimschoots overvleugeld door de reuk van vochtige aarde met een vleugje verrotting.
De Poort van de Dungeon Master (8)
Na een paar uur lopen over een rustige weg in een overwegend bosachtig gebied komt hij aan in een klein dorp, dat zich tegen de bosrand aan lijkt te nestelen. Uit zijn vorige avonturen weet Hanck één ding zeker, geen dorp zo klein, of er was wel een herberg.
Zijn uitmonstering baart enigszins opzien bij de dorpsbewoners. “Een Aartsmagiër op pad!” hoort hij ze fluisteren.
De Poort van de Dungeon Master (7)
Hanck staat op en strekt zijn benen. Het scherm van de Guru en diens ketenen zijn inactief. Hij voelt aan de met ijzerbeslagen deur. Hij zit nog steeds dicht.
Vervloekt! Van de regen in de drup?
Een paar lichteffecten op het scherm van de Guru trekken zijn aandacht. Hij ontwaardt zijn eigen portret te midden van een tabel met de nodige getallen. Het scherm toont als titel Hanck de Aartsmagiër.
Alsof ik in de spiegel kijk, realiseert hij zich verbaasd.
De Poort van de Dungeon Master (6)
“Ooit bestond er slechts Chaos”, begint de Guru zijn verhaal, “en juist daarin lag de kans voor Orde. Want Chaos kan onmogelijk anticiperen op wat in overeenstemming met zijn Wetten van de Wanorde op een willekeurige plaats of tijd ontstaat. Uit Chaos kan met een weliswaar kleine maar duidelijk aantoonbare kans wel degelijk Orde ontstaan.
Zo ontstond er Orde in de diepte van de tijd.
De Poort van de Dungeon Master (5)
“Mooi, dat je daar nu achter bent”, klinkt een stem, “wijsheid komt met de jaren, maar jaren wachten duurt lang… Ik ben blij dat dit lange wachten nu voorbij is, want de tijd dringt!”
Hanck doet verschrikt zijn ogen open. Hij zit weer geketend in die kleine cel van vier bij vier. Hij is echter niet alleen.
De Poort van de Dungeon Master (4)
Opeens is hij weer terug in zijn WerkCel.
Voor hem gloeit zacht het zwart-witte beeldscherm van een Sun workstation. Boven op het toestel staat een vliegtuigmodelletje geparkeerd, een Corsair uit de tweede wereldoorlog dat opviel door zijn typische gebogen vleugelvorm. De bouwer van het vliegtuig, een Engelsman die totaal verslaafd was aan deze reconstructies in plastic, had zijn best gedaan om het toestel een verweerd uiterlijk te geven.
De Poort van de Dungeon Master (3)
Hanck hijgt, zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd.
De lucht is vochtig en benauwd en beneemt hem volledig de zin om te ademen. De bedompte atmosfeer maakt iedere ademtocht tot een kwelling, hij voelt een angstige en steeds in intensiteit toenemende beklemming alsof hij met barstende longen in diep water aan het verdrinken is.
De Poort van de Dungeon Master (2)
In de tachtiger en negentiger jaren van de twintigste eeuw ontstonden de Computer Role Playing (Adventure) Games (CRPGs, later gewoon ErPeeGeetjes).
Met zo’n spel kon je als avonturier met een groep dapperen op de computer je queeste om de wereld te redden uitvoeren. Veel van deze spellen volgend de regels van de pen en papier RPG-systemen uit die tijd. Echter, veel spelfabrikanten maakten ook hun eigen regels.
De Poort van de Dungeon Master (1)
Stel, je loopt buiten op straat. Het is diep in de nacht en in de meeste huizen is het licht al lang uit… Behalve bij eentje.
Je kijkt nieuwsgierig bij dat huis naar binnen en ziet in de huiskamer een groepje mensen rond de tafel zitten. Ze maken nu eens met een gespannen blik aantekeningen op een stuk papier, tekenen een kaart van de situatie, en gooien dan weer van tijd tot tijd met een aantal wonderlijk gevormde dobbelstenen.