Aan de Ketting
Vroeger kwam ik hier elke dag langs…
Riens houdt van lekker fietsen in de buitenlucht zonder trapondersteuning. Het gestage ritme van zijn inspanning maakt zijn hoofd leeg en schept ruimte voor inspiratie. Veertig jaar lang peddelde hij deze route heen en weer. Dag in, dag uit, net zoals de veerpont van Drs. P. Nee, hij was nog nooit gezonken, maar wel van tijd tot tijd kleddernat geworden.
72.000 kilometer, rekent hij uit, ik heb zes fietsen versleten in die tijd.
Ieder braaf Kind verdient een Slimme Telefoon
Onze wereld en ons wereldbeeld bevindt zich tegenwoordig voor een belangrijk deel achter glas. Veilig opgeborgen tegen onze eigen inschattingen van wat we zien. Automatisch verbonden met het ziekelijk kweken van behoeftes door de nooit slapende markt. Als je niet uitkijkt: Gecensureerd en gefocusseerd op het heersende narratief.
Vanmorgen gingen we na de inkopen op de markt koffiedrinken bij ons favoriete cappuccino-tentje. Binnenshuis ditmaal, want de stevige kille wind motiveerde ons niet om het terras op te zoeken.
Nog een paar op Pad, Jongs!
Een bezit dat nergens toe dient, is een last…
Heer Bommel
Na mijn eerste Minibiebjes odyssee is de voorraad nog niet op. Van mijn stapeltje De Zang van de Zonnewende wil ik er eentje voor mezelf overhouden. Van Feast on Six Strings, het verhaal van het Nordhorn Guitar Festival wil ik er nog zoveel kwijt dat ik het kastje in mijn gitaarkamer voor iets anders kan gebruiken.
Ik vind de Minibieb een leuk concept. We kijken regelmatig of er iets bij zit en lenen of ruilen iets als we een interessant boek tegenkomen. Met die instelling ga ik ook op pad bij mijn tweede Minibieb-zwerftocht. Minibiebjes moeten geen dumpplaats worden voor oud papier.
Önder d’n Droad deur!
Kleinschaligheid is de toekomst. Wat hebben we aan de misstappen van sterren in Hilversum, New York of Hollywood? Wat moeten we met de geiligheid van royals, celebrities en richies overal ter wereld?
Ook deze week blijft u in de buurt met een nieuwe aflevering van Önder d’n droad deur!
Nee, ik plaats geen foto’s. Het zou toch vervelend zijn als jullie onze roddelonderwerpen in de supermarkt zouden herkennen. Gebruik dus jullie fantasie!
Carte Postale
Een klein dorpje met een café en, gezien de carrousel met ansichtkaarten, misschien een souvenirwinkel. Ik zet de fiets op slot en loop er naartoe.
Een moment leidt het krantenrek bij de deur mijn aandacht af. Koppen schreeuwen crisis, iedereen maakt ruzie en laat elkaar in de kou staan. Nog meer wapentuig naar Oekraïne, met de complimenten van de Nederlandse belastingbetaler.
Een dubbelpaspoortige defensieminister lacht me toe in zwart-wit.
Prenatale
Ik denk, dus ik besta…
Verbazing glijdt over zijn gezicht. Begrijpt hij de taal?
“Je bewustzijn was er al eerder,” fluistert een stem, “we hebben dezelfde oorsprong”.
Hij draait in het warme water en strekt zijn benen. Het is donker en veilig, hij voelt het ritme van het leven dat hem omvat en het bloed met hem deelt. Hij bemerkt stemming, een woordeloze boodschap.
Spanning…
De Angstaanjagertjes
In een land hier ver vandaan leefde eens een koning. Hij was geliefd bij zijn volk en regeerde met wijs inzicht. Het land kende vrede en de onderdanen verheugden zich, de welstand en de handel floreerden. De havens lagen vol schepen, op de kades kon je de kruiden en specerijen uit verre landen ruiken.
De koning had een zoon. Een grote opluchting voor hem, de opvolger was duidelijk, zodat het land na zijn dood niet hoefde te vervallen in een verwoestende oorlog tussen allen die meenden aanspraak te moeten maken op de troon.
Avondvierdaagse 2022 (4)
De laatste dag alweer. Ditmaal wandelen we niet in het buitengebied, maar in de bebouwde kom. Vandaag vertrekken we als laatsten voor de vijf kilometer. Gevolg is dat we hier en daar de nodige opstoppingen tegenkomen. In de stad heb je nu eenmaal minder ruimte voor een kolonne voetgangers.
Vandaag was het aandeel vaders bij de begeleiders relatief hoog. Ja, zo’n feestelijke intocht, dat heeft natuurlijk wat. Vader Paul loopt met kleindochter Iris mee, mijn dochter en mijn vrouw staan klaar voor het welkom aan het einde van de rit.
Avondvierdaagse 2022 (3)
Dag Drie start op het grasveldje bij de Isaac Da Costastraat in Groot Driene. Een menigte kinderen in kleurige hesjes en t-shirts wacht samen met hun begeleiders op het startsignaal. Nee, er wordt niet geschoten. Het is geweldig weer, dus deze keer verschijn ik in shorts.
In Groot Driene herinneren de straatnamen me aan de literatuurlijst van de middelbare school, en aan de pogingen van onze leraar Nederlands om ons te enthousiasmeren voor onze nationale literatuur.
Avondvierdaagse 2022 (2)
Dag Twee start vanaf het grasveld bij het Twickel College in de Woolder Es. Een vrolijke happening waarbij een band met bas, slagwerk en blazers voor gezellige muziek zorgt.
Ik kijk met verbazing hoe het Twickel College er tegenwoordig bij staat. In de tachtiger jaren was het laagbouw met een gedeelte noodgebouwen. Toen mijn dochters op die school zaten, was het wijdvleugelige laagbouw rond een centrale ruimte met kronkelende gangen waar je de weg weleens kwijtraakte.
Avondvierdaagse 2022 (1)
Een maandje geleden vroeg kleindochter Iris of ik wilde meelopen met de avondvierdaagse. Wel als pas-gepensioneerde opa wilde ik daar geen nee op zeggen. Ze zou met een groot aantal kinderen van haar klas de vijf kilometer lopen. Dat is te doen. Als premie kwam daar nog een fietstochtje naar de startplaatsen bij, aan beweging geen gebrek.
Omdat ik tegenwoordig een beetje stijf in de rug ben van het wennen aan de pensionering, besloot ik wel van tevoren een beetje te gaan trainen.
Op Pad, Jongs!
De kunst wordt altijd aan de zolen gelapt, makker.
Terpen Tijn
Men zegt dat publiceren de droom van elke schrijver is. Als opstapje naar een stapeltje van je boeken in het bestsellersvak in de boekwinkel, Gouden Griffels en een bezoekje aan De Wereld Draait Door of een andere praatshow teneinde in aanmerking te komen voor de sticker Bekend van de TV.
Is een publicatie de echte droom? Vast niet. Het gaat dieper. Gelezen worden, dat is de droom. Het bewustzijn dat je verhaal op pad gaat buiten de muren van je werkkamer en beelden schildert in de geest van je lezer. Het liefst van een lezer die zich niet wetenschappelijk af gaat vragen wat de schrijver bedoeld of bezield heeft, maar onbevooroordeeld zijn wereld koppelt aan die van jou.
BCO
“Jongens, wat ben ik blij dat ik jullie hier eindelijk weer zie.”
“Net zo, makker,” bromt Sjors, “wanneer was het voor het laatst?”
“Meer dan een jaar terug?” oppert Alfons, “Gerrit zei nog dat dit gedonder slecht was voor de branche.”
“Een wonder dat ons kroegje er nog zit,” voegt Richard toe, “dat was een harde dobber met die gedwongen sluiting. De huisbaas doet het niet voor niks.”
Kees slaat een blik op de bar voor hij gaat zitten: “Vandaar dat hij de zwart-wit TV nog niet vervangen heeft.”
Nostalgie in Lego
Mijn dochters groeiden op met Duplo en Lego, net zoals de zoons van mijn zwager. Ieder hadden ze hun eigen belangstelling, mijn dochters vonden huisjes, boompjes en beestjes geweldig, de jongens zwoeren bij vaar- en voertuigen en raketten.
Traditioneel? Tegenwoordig is dat vloeken in de kerk van de genderneutralisten. Ik hang die overdreven genderdogma’s overigens niet aan. De jongens en meisjes kozen zelf.
Toentertijd vond ik Lego als volwassene net zo leuk. Vooral om er zelf dingen mee te ontwerpen buiten de standaard sets.
Zelfscan-affaire
De supermarktketen Albert Heijn presenteert zich als een moderne maatschappijbewuste onderneming.
Hun website propageert de missie Samen beter eten bereikbaar maken. Voor iedereen. Een loffelijk streven in een tijd dat blijkt dat goed voedsel een belangrijke randvoorwaarde is voor een goede gezondheid. Oké, dat samen-narratief maakt niet zoveel indruk op me, twee jaar coronacrisis heeft me enigszins allergisch gemaakt voor deze term.
In dat streven noemen ze zich een vertrouwde inspirerende partner met initiatieven voor onszelf, voor elkaar en voor de aarde.
Gratis Account
Lang geleden hadden we een regionale krant. Een papieren exemplaar dat ’s middags op een redelijk tijdstip door de bus gleed. Tijd genoeg om na het werk al koppensnellend een beetje op de hoogte te blijven zonder verplicht Acht Uur Journaal.
De neoliberale efficiencygedachte sloeg echter toe. Middagkrant werd ochtendkrant. De bezorging haperde regelmatig, zodat ochtendkrant weer middagkrant werd, maar dan met oud nieuws. Goed, het was een zelfstandige krant met een eigen identiteit, dus lieten we het abonnement doorlopen.
2TheLoo
De auto heeft onze actieradius enorm vergroot. Begin zestiger jaren waren wij net zoals vele anderen autoloos. Als je buiten je woonplaats iets te doen had, gebruikte je openbaar vervoer, of je huurde een auto voor een korte tijd. Dat waren bijzondere gelegenheden, normaal werd het lopen of fietsen. Dat bleef dicht bij huis.
Onze eerste auto, een Renault 4 Dauphine, vergrootte onze wereld.
Paaseitjes
Ik begin met een bekentenis. Het heeft even geduurd voor ik de schaamtedrempel over was om toe te geven dat ik probleemgedrag vertoon.
Nou, daar gaat ie dan. Diep ademhalen en dan…
Ik ben paaseitjesverslaafd. Een extreem geval van een breder probleem, de chocoladeverslaving.
Paaseitjes? Die rare gewoonte van een ei is geen ei, twee ei is een half ei, drie ei is een paasei? Waarvoor de kippen op Goede Vrijdag en Stille Zaterdag overuren moeten draaien?
InfluenZer
“Jean, dat is eeuwen geleden!”
De aangesprokene ontwaakt uit zijn Smartphoneglaslethargie, kijkt op en werpt een blik van verbazing. Een snelle beweging voorkomt dat zijn pilsje van de bar duikelt. De barman lijkt opgelucht, scherven kosten tegenwoordig meer geld dan ze aan geluk opbrengen.
“Jacques!” hij legt zijn Smartphone neer, “zijn we werkelijk zo veel ouder geworden?”
Read the Fucking Manual
Zondag 27 Maart 2022. Het is weer tijd voor de zomertijd.
De klok gaat een uurtje verder dan de standaard-tijd om zoveel mogelijk daglicht te vangen.
Sinds de oliecrisis van 1973 is zomer- en wintertijd in Nederland regel geworden uit vermeende en ook omstreden redenen van energiebesparing door meer daglicht. Tja, als computers en datacenters 24/7 ingeschakeld blijven, heeft het dagritme geen invloed meer op het energieverbruik.
Twee keer per jaar wordt de klok een uur verzet.
Van Bos Los
Het lijkt de laatste jaren een trend te worden om Nederland te ontbossen. Volgens een aantal milieubeschermingsorganisaties streven we hierbij zelfs Brazilië voorbij. Ik kom als voornaamste reden hiervoor de biomassa-industrie tegen, maar ook het faciliteren van het 5G-surveillancenetwerk wordt als argument genoemd, bomen blokkeren de straling van de 5G-zendpunten en beperken zodoende het bereik.
Biomassa: Hout stoken levert nogal wat CO2 op. De politiek heeft echter besloten dat dit niet zo is, biomassa stoken is CO2-neutraal verklaard, het telt niet mee. In de praktijk komt dit uiteraard net zo hard in de atmosfeer terecht
Harmonia Mundi
Ploink…
Steelstring schrikt wakker: “Wat resoneert daar zo ontstemd? Het is midden in de nacht, verdorie.”
“Je weet vast wel wie,” bromt Klassieke, “altijd weer de eerste viool spelen.”
“Ik kan er niks aan doen,” piept Violão, “dat komt door die houtkachel. Dat werkt op mijn bovenblad. Het koelt af. Het is mijn familiebouw, ik heb een gelijkmatig verwarmd vertrek nodig.”
“Jouw familie?” sneert Steelstring, “begin je daar alweer over?”
De Driehonderdste
Ik begon de DOS Amigos Homepage Blog in Maart 2019 als onderdeel van de modernisering van de DOS Amigos Homepage. Ik zocht een onafhankelijk platform voor mijn rubrieken en verhalen. Ik startte met het omzetten van de korte verhalen die ik op dat moment op mijn computer had staan en schreef ondertussen lustig verder.
Omhelzing
Aanvraag voor bevoorrading geaccordeerd. Volg route Z-27, coördinatenstelsel 77. Afwijken van de route wordt zwaar gestraft.
Matthieu klikt het scherm op zwart. “Het mag. Heb jij nog iets nodig, Pa?”
De grijsaard fronst: “Frisse lucht! Da’s alles. The Air that I breathe. Gewone buitenlucht, zelfs met uitlaatgassen is dat nog beter dan die synthetisch gefilterde steriele binnenzooi die de Staat ons in haar oneindige goedheid toestaat.”
Museumdorp
We hebben een week een vakantiehuisje in de buurt van Orvelte, een museumdorp in Drenthe. Het komt niet vaak voor dat een toeristische attractie op loopafstand van ons vakantieadres ligt, dus besluiten we de wandeling van twee kilometer te maken.
Het is bewolkt maar droog. Vandaag geen zonnige foto’s, dus. Wandelschoenen aan en het avonturenpad door het vakantiepark langs.
Contact 2025
Voor het eerst real-life!
Georges versnelt zijn pas. Te laat komen is een slecht begin. Hij is er bijna. Vlak boven zijn maag ontwikkelt zich een knoop die probeert angstige en plezierige spanning te verbinden.
Kom op zeg, denkt hij, het is de tandarts niet.
Ultrakortjes Diversen
De laatste post alweer met UltraKorte Verhalen van maximaal 99 woorden, met nu de exemplaren die niet in de categorie Facebook, Schrijven of Relaties vallen. Veel van die verhalen zijn reactief, op thema’s die toevallig passeren in de verhalen.
Helpdesk
“Hier is je werkplek. Helemaal voorbereid op de winter. Covid-21 proof.”
“Covid-21?”
De manager maakt een breed gebaar: “Regeren is vooruitzien, we zijn daarin veel verder dan de Haagse leading-class. Ziehier bijna doorzichtige spat- en kuchschermen en scheidingswanden rond de werkplek, goed voor een semi-transparante organisatie.
Kruipruimte
Wij hebben in onze woonplaats behoorlijk hard water. Ontkalken is een regelmatige routine voor onze waterkoker en de afwasmachine vraagt geregeld om zout. Daarnaast merk je dat het water je huid wat droger maakt, iets waar je wat meer last van hebt als je ouder wordt.
Voor hard water zijn er remedies beschikbaar van anti-kalk magneten tot complete drinkwaterzuiveringsinstallaties.
De Tweehonderd Vijftigste
Iets meer dan twee jaar geleden begon ik dit blog op de DOS Amigos Homepage. Na een bescheiden begin zitten we inmiddels op de tweehonderdvijftigste aflevering.
Terugdenken op Oosterhof
Aan het eind van het eerste decennium van deze eeuw moesten we onze poes Kimmie laten inslapen. We waren daarbij. Toen het gedaan was vroeg de dierenarts ons wat we wilden: crematie of destructiebedrijf.
Een destructiebedrijf, dat was een onaanvaardbaar lot voor een lieve huisgenote die tien jaar bij ons was geweest en een deel van het gezin was geworden. We kozen dus voor crematie.
Complex
“Hij zit er perfect in, u kunt altijd bellen als er iets mee is.”
De deur slaat dicht. Pauline en haar moeder kijken het wegrijdende bestelbusje na.
“Ik ben blij dat het voor elkaar is, Ma,” de klank van opluchting kleurt haar stem, “ik maakte me er echt zorgen over, dat smalle trapje naar boven, zeker in deze tijd. Zo snel gemonteerd. En dat nog voor Moederdag!”
Bermtoerist
Ik ging op een dag uit fietsen,
Ik voelde mij moedeloos…
Een straffe noordoostenwind waait me tegemoet over de weilanden, ik zet me schrap op de pedalen.
Ik heb die frisse neus hard nodig na twee uur opsluiting in mijn coronagedwongen thuiskantoor met een teleconferentie waarbij iedereen door elkaar klept en de voorzitter steeds net te laat is om orde te houden. Mijn oren tuiten ervan. Geen steek verder gekomen, de figuurlijke polder is onder water gelopen. Overlegstructuur, ’t mocht wat!
Op de Vlucht, op de Fietse…
“Blijft Allen Thuis” is nog steeds het overheidelijk gebod in deze coronatijd. Dat wil zeggen dat je langer in huis bent en daardoor gevoeliger wordt voor hinder in de huiselijke omgeving. Dat vormt bijvoorbeeld met thuiswerken een duidelijk spanningsveld als je rust wordt verstoord, concentratie wordt dan moeilijk zo niet onmogelijk.
Eindoplossing
“De crisis breidt zich uit als een olievlek op glad water.”
De voorzitter wijst op de kaart, provincies hullen zich in tinten bruin en donkerrood, steden en dorpen vormen zwarte gaten in de grillige vlakken. Alleen de Rottumerplaat is nog maagdelijk wit.
Een van zijn toehoorders wijst daarop: “Hoe verklaart u dit?”
Cent Mille Chansons
De eerste druppels van een forse regenbui spatten uiteen op het plaveisel van het marktplein. Laaghangende bewolking voorspelt niet veel goeds. Tijd voor een schuilplaats!
Midden op het plein probeert een kerktoren aarde en hemel te verbinden. Binnen brandt licht en de wind draagt flarden van muziek over, ze komt me bekend, maar ik kan haar niet duiden. Ik kijk om me heen.
Gelukkig staat er bij iedere kerk een café…
Stippen
Ik ben er…
Sienna houdt haar badge tegen de deur. Een zoem en een klik. Open. Ze klikt de badge aan haar jeans en bedient de ontsmettingszuil. Een scherpe synthetische lucht prikkelt haar neus. Een kilte trekt door haar handen.
Ik ruik het, denkt ze opgelucht, dus geen corona.
Lokdown
In Oktober 2020 ging ik voor het laatst naar de kapper.
Toen begonnen de modelletjes van Van Dissel statistische verdelingen met grote deviaties te ratelen en koos men op kabinetsniveau voor de aller-somberste curve als beleidsgrondslag. Algehele lock-down, kappers dicht, cultuur blijft dicht, niet essentiële winkels dicht, voordeur dicht voor meer dan een gast (het liefst hadden ze een automaat geplaatst die bezoekers telde en het huis lieten ontploffen als er meer gasten kwamen) en uiteindelijk ook des avonds de straat dicht.
In the Year 2025, 2025
Sjors Vandegraat kijkt mistroostig uit zijn raam aan de Beethovenstraat. De avond valt. Het display van zijn audio set toont 27-02-2021 20:59. Het is al stil op straat, de tramrails trekken een verlaten spoor op het midden van de weg.
Twee handhavers in gele hesjes fietsen in een kalm tempo voorbij en kijken waakzaam op zich heen op zoek naar Sperrzeitverbrecher. De drie kruisjes op hun badge schitteren in het late licht.
Vastberaden, heldhaftig, barmhartig… Sjors trekt een zuur gezicht.
Neusworteltjes
“Ik mij laten testen? Dat is toch helemaal niet nodig, ik heb geen klachten.”
Hij heeft nog spijt van die uitspraak. Met al die journalisten erbij, stom, stom, stom. En dat terwijl hij het volk tijdens wekelijkse persconferenties op het hart had gedrukt om de teststraten plat te lopen, desnoods na de avondklok nog. De getallen moeten up to date blijven. Anders verzwakt de urgentie.
Barbaars onmenselijk!
Vandaag viel mijn oog op een foto bij een artikel in Trouw. Een meisje met rituele beschildering gedurende een Rite de Passage. Ze behoort tot de Pokot stam uit Kenia en is in ceremonieel tenue op weg naar haar rustplaats na haar besnijdenis. Ze wordt voortgeduwd. Haar blik is wezenloos, ze staart in de verte…
Zelfdood
De brievenbus kleppert. Jesse siddert, het is niet de wind. De klok aan de muur neemt zijn rol als dominante lawaaimaker weer over. Tik, tak, seconden vervliegen op de gestage puls van het raderwerk.
Heel voorzichtig schuift hij naar het raam, trekt aan het touwtje en gluurt tussen de lamellen van de luxaflex. Een man in bruin met oranje outfit haast zich naar de overkant en propt daar een brievenbuspakje door de gleuf.
Bij de Neus Genomen
Afslag Delden/Bentelo/Bornerbroek. Tijd voor ons weekenduitje, een rondje door het Twickelse Bos. Weer of geen weer, in deze coronacrisistijd waarin thuisblijven niet langer leuk is, is dit wandelingetje een hoognodige afwi8sseling die hapje frisse lucht met zich meebrengt.
We zetten de auto neer op de parkeerplaats van Uitspanning Het Hoogspel, een horecagelegenheid waar de vorige twee generaties van de familie van Erna, mijn vrouw, al koffiedronken en wat balletjes stootten op het biljart terwijl de kinderen zich vermaakten in de speeltuin.
De Katten van Vroeger
Ik schreef een blog naar aanleiding van het overlijden van onze Kater Bo. De laatste in een periode van meer dan 25 jaar waarin we met tussenpozen katten als huisdieren in huis hadden. Op de oude DOS Amigos Homepage heb ik twee van hen beschreven in een soort In Memoriam, want ook zij overleden in die tijd. Zodoende vind je hieronder de verhalen van Kimmie, Snoes en Dexter.
Kater Bo (2006 – 2021)
Kater Bo kwam in 2006 in huis bij mijn oudste dochter Annelyn en haar vriend en later echtgenoot Paul. Een schattig rood katertje met enorm grote oren.
Reeds in de puberteit bleek Bo een ondernemend en vrijheidslievend type, hij kroop over het balkonhek op de tweede verdieping en stuiterde naar beneden. Hoeveel levens hij daarbij verspeeld heeft, is niet duidelijk, maar wat overbleef was genoeg voor heel wat jaartjes.
Benauwd
“Kijk, daar is de bus al.”
Moeder trekt Patrick mee, haar greep knelt zijn hand.
De chauffeur knikt: “Goedemorgen, mevrouw. Waar gaat de reis naartoe?”
“Leiden, een volwassene, een kind.”
De chauffeur stelt een paar hendeltjes in en draait aan de zwengel. Patrick kijkt zijn ogen uit. Wat een interessant apparaat. Waar zouden die hendeltjes voor dienen? Er komen twee stripjes papier tevoorschijn.
De man scheurt ze af: “Een vijfentwintig, mevrouw.”
2-1-0 On the Road Again!
De DOS Amigos Homepage blog is actief sinds Maart 2019.
Daarmee begon ik destijds het gewaagde en arbeidsintensieve experiment om de DOS Amigos Homepage om te werken naar WordPress technologie. Dat werkt mooi, vriendelijk voor weergave op Desktop, Tablet en Smartphone (dat wilde bij het oorspronkelijke hard-coded HTML niet zo lukken).
De Kikkerprins
Op de markt in Staphorst kwamen we een koopman tegen die glazen miniatuurtjes verkocht. Hij had er twee buiten het doosje staan, een steigerend paard dat leek op een glazen Twents Ros en een kikker op een waterlelieblad. Bij nader inzien bleek de kikker van koninklijke bloede, ook al was zijn blauwe bloed door zijn transparante uiterlijk niet waar te nemen.
Opoffering
Gaarne verwelkomen we u Zaterdag 8 Augustus op ons hoofdkantoor.
Jesse vouwt de brief van de testinstantie dicht. Een vreemde reactie op zijn Corona-test van gisteren, normaal krijg je toch de uitslag binnen 48 uur? Deze brief lag er de volgende dag al, maar vermeldde geen uitslag. Alleen deze afspraak.
Bel voor een Wonder
Eindelijk lucht…
De spanning van drie telefoonvergaderingen glijdt van me af. Er is niks zo erg als blind zijn als je met iemand praat en merken dat je stem niet voorbereid is op repliek.
Sinds ik thuiswerk, maak ik iedere werkdag tussen de middag een rondje op de fiets om de benen te strekken, de rug in beweging te zetten en het hoofd leeg te maken.
Ultrakortjes over Relaties
UKVs zijn zeer geschikt om snelle invallen, lees hersenspinsels, te verwoorden, flash-thoughts en flash fiction zijn wel compatible.
Favoriet onderwerp van snelle invallen, associaties en ook hersenspinsels zijn relaties. Hoe vaak doet een locatie of liedje op de radio je niet plotseling denken aan die verloren liefde van vroeger, waar je weliswaar al lang overheen bent, je hebt zelfs een nieuw lief, maar die pijn en verloren hoop blijven toch in je systeem zitten?
Contact
Corona! Contact is levensgevaarlijk. Hou afstand, wees sociaal, social distancing is het nieuwe normaal.
Het woord contact heeft een lange geschiedenis, met als oorsprong het Latijnse werkwoord Contangere met als voltooid deelwoord Contactum. Dat lijkt al behoorlijk op ons Nederlandse woord, nietwaar?
500 Magazine aan Zee
Internet heeft heel wat lees- en kijkvoer bereikbaar gemaakt en mogelijkheden geopend tot uitgeverloos en soms oeverloos publiceren. Dat laatste is bij de website 500 Magazine aan Zee absoluut niet het geval. Een toevallige Google hit -ik weet niet eens meer wat ik toen zocht- bracht een leuke verrassing.
500 Magazine aan Zee is een initiatief van een schrijverscollectief uit de omgeving van Castricum.
Ultrakortjes over Facebook en Messenger
In deze steeds sneller wordende tijd ontbreekt vaak de tijd om rustig een verhaal te lezen. Daarom zijn handpalmverhalen, ook wel flitsfictie genoemd, tegenwoordig populair. Veel van die verhaaltjes passen op een Smartphonescherm zonder te scrollen.
Een sub-categorie daaruit zijn.
Ultrakorte Verhalen, populair gezegd Ultrakortjes ofwel Ukaveetjes, helemaal afgekort tot UKV.
Uitspanning
Het is mooi weer, ik heb een Seniorendag en het is Coronacrisis. Wat ga je dan doen?
Een plek opzoeken waar je binnen anderhalve meter geen mensen ziet. En ja, we hebben er eentje in de buurt.
Aan de rand van het Twickelse Bos in Delden staat een uitspanning, Het Hoogspel. Een klassiek café-restaurant met een biljart en een paar zaaltjes voor bruiloften, partijen en uitvaarten. Ja, ook die komen daar regelmatig voor, de mensen vinden een bruin-café omgeving toch wat intiemer dan de aula van een crematorium.
Modelspoor
Heel soms vergeet ik dat je op een blog ook over meer alledaagse zaken kunt schrijven. Juist in deze coronacrisistijd lijkt dat meer voor de hand te liggen, dat het alledaagse weer interessant wordt omdat het dagelijks leven behoorlijk stilligt.
Daarom schrijf ik deze keer eens over een andere hobby van me, geen muziek, geen schrijven, maar treintjes.
Linkshandig
Glazen rinkelen, het bier klokt in het glas, in de hoek klinkt een oude mop die het na jaren nog steeds doet. Een vuist op tafel benadrukt een triomfantelijk: “Troef!” Buiten doen lichtflitsen en knallen denken aan zowel bezetting als bevrijding. Een nummer uit de hoogste regionen van de Top 2000 brengt nostalgie:
He says, “Son, can you play me a memory,
I’m not really sure how it goes
Kerstnacht
De smalle straatjes en steegjes met de hoge oude huizen liggen als in een spinnenweb rond de grote kathedraal van de stad. De toren steekt gotisch in zandsteen ver boven de daken in rood oranje en grijs uit. De hof rond het gebouw ligt kaal en stil onder de bomen. Takken strekken kale vingers naar de hemel.
In het oosten schildert de hemel in het geel tot rode palet van de dageraad, met vlak daarboven de schittering van de morgenster.
Taalneutraal
Er waart een merkwaardige trend rond in de huidige samenleving: Neutraliteit.
We kennen al de term Genderneutraal. Ziehier de opmerkelijke mix van Engels en Nederlands, een soort semi-Barbarisme. Dat klinkt volgens sommigen waarschijnlijk beter dan Geslachtsneutraal of 😉 Onzijdig, want dat stigmatiseert weer.
Zingen na de Kerk
“Frank, naar voren. Nummer Twee en Veertig Vers Een en Twee.”
Frank’s hart slaat zwaar, hij voelt lood in zijn benen. Een knoop klopt vlak onder zijn borstbeen. Zijn hand trilt als hij opstaat en steun zoekt aan het schrijftafeltje. Klasgenoten staren hem aan, een blik van nu zijn wij lekker niet aan de beurt in de ogen.
Honderdvijftig
De blog jongt aan en bereikt nu de honderdvijftig afleveringen. Ik heb zo langzamerhand een boek met korte en middellange verhalen op het net staan. Dus gooi ik er weer een jubileumsoverwegingsmoment tegenaan.
Honderdvijftig, dat brengt een aparte herinnering bij me boven. In ons psalmen en gezangen boekje stonden vroeger (en nog steeds, zo te zien) honderdvijftig psalmen. Naar de overlevering waren die het werk van onze Bijbelse singer/songwriter David.
Het Laatste Sacrament
Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris.
Pádraig’s zang overwint het geluid van de donderende branding op de rotsen van Skellig Michael en zet het huilen van de wind en het krijsen van de zeevogels op afstand.
Ik haat en heb lief. Waaróm ik dat doe, zul je misschien vragen, galmt het in de holte van het Oratorium, de lettergrepen uitgerekt in sequensen van tonen die de hele toonladder verkennen. Een vraag van lang geleden, voordat hij intrad.
Wederzijds
“Wat mooi! Hoe wist je dat?”
Ze bladert door het boekje. Twee dagen per bladzijde. Bijna honderdnegentig spreuken en gezegden. Ze stopt een paar keer met bladzijden omslaan en leest. Een twinkeling in haar ogen.
Ik had het in een opwelling gekocht. Aandenken, heet het. Ik kwam het tegen in de seizoensopstelling in de boekwinkel.
Microverhalen
Om een beetje aan te sluiten bij de schrijverscommunity heb ik een tijd geleden een Sweek Account aangemaakt. Sweek is een website waarop je verhalen kunt plaatsen en uiteraard ook lezen en becommentariëren. Het verhaal gaat dat uitgevers deze site afstruinen op zoek naar nieuw talent. Bovendien kun je er publicaties in eigen beheer laten maken, tegen een prijs uiteraard.
Sweek organiseert schrijfwedstrijden in de #Micro serie, verhalen die maximaal 250 woorden mogen tellen.
Weg
Mistflarden, een klamme kilte drijft druppels op de stalen staanders van de perronoverkapping. De koersrol verderop ratelt en toont een nieuwe bestemming, de oude tekst 15:33 Deventer, Apeldoorn, Amersfoort, Hilversum, Amsterdam CS is nu verleden tijd. De achterlichten verdwijnen in de mist en nemen haar mee uit mijn leven.
Ik kan niet hetzelfde voelen voor jou… een echo van desillusie.
Terugslaan
Pats!
Een pijnscheut in zijn gezicht, een gemene piep in de oren overstemt het geluid om hem heen. Haar gezicht is vertrokken, haar ogen flitsen drift, een grimas van woede verwringt haar mond. Hij herkent haar bijna niet meer.
Zijn eerste schok gaat over in woede. Hitte die zich door zijn hele lijf voortplant en hem laat trillen. Adrenaline. Verdediging die koste wat het kost een aanval eist.
Onbegonnen Werk
Ik moet hier weg!
Marco Miraggio worstelt zich tegen de stroom in de trap op. Nog drie dekken te gaan naar de buitenlucht! Om hem heen knettert en vonkt het, overal kortsluiting. Hij voelt de slagzij.
Shit, als ze kapseist, dan…!
Waar moet hij dan naar toe? Tot en door de bodem gaan? Poseidon Adventure? Nee, voorlopig wordt het naar boven worstelen.
Lieve Buuv
Lieve Buuv,
Allereerst, wees niet bang voor mijn aanhef. Ik begin mijn brieven altijd zo, omdat ik graag uitga van een positieve en zonnige aanpak. Mijn vrouw zegt altijd: “Met een ontwapenende glimlach bereik je meer dan met een begrafenisgezicht.”
Daarom heb ik ook van haar officieel toestemming om U, nee ik zal je gelijk maar tutoyeren, je met “Lieve” aan te schrijven.
Facebook Paniek
Luisterend… Hoor mijn zang in de wind…
Patrick schrikt wakker. De fluistering vlucht uit zijn bewustzijn voor de lichtstraal door de gordijnen. Hij tast naast zich. Zijn hand verkrampt als de werkelijkheid tot hem doordringt.
Leeg… Evie is weg…
Gevallen Vrouwen
Op vakantie zoek je naar een paar leuke uitjes. In IJhorst vonden we een kunstroute, genaamd “Grensloos Kunst Verkennen”. De route leidde langs diverse locaties in de dorpen IJhorst en De Wijk. Daar stelden particulieren binnen- en buitenruimten ter beschikking voor het ten toon stel-len van allerlei kunstobjecten. Die varieerden van beelden tot schilderijen en van multimedia-show tot een kunstig in breiwerk verpakte oude Renault 4.
Erkenning
Beste Frank!
Ik heb je concept doorgenomen en mijn conclusie is: “Welkom in ons Fonds!” Binnenkort stuur ik je de contracten toe, na ondertekening kun je contact opnemen met onze redacteur voor redigeren en afwerken van je concept.
We kijken uit naar de publicatie van je boek.
Publicatie Verslaafd
Ik wist niet dat het bestond… tot ik een interessant artikel in de Trouw las. De psychiater Joerie Tijdink had een boek Wetenschapper op de sofa, Hoe te overleven op de universiteit? geschreven over een verschijnsel dat veel wetenschappers teistert.
Publicatieverslaving…
Vijf tot de Derde
Een lang verhaal omwerken naar blogformaat… da’s een uitdaging! Lettre Encore (uit 20 Lettres van Roland Dyens) gespeeld door Elena Papandreiou Ik bekeek vandaag de berichtenteller van de DOS Amigos Homepage Blog. Honderd vijf en twintig. Niks bijzonders? Toch wel, want 125 is vijf maal vijf maal vijf ofwel vijf tot de derde. Aangezien vijf…
Mooie Dag
4 April Anno Domini Tweeduizend en Zeven.
Erna en ik rijden op een lange rechte weg richting Steenbergen, een plaatsnaam waarvan je jezelf de oorsprong af kunt vragen. Het zal wel om hopen stenen gaan, want dit land is strak en vlak, geen bergje te zien.
Rommelmarkt
Rommelmarkt. Voor velen een heel vroeg begin van de Koningsdag. Voor dag en dauw op jacht naar de beste plek. Dat wordt kleumen langs het trottoir als het weer niet mee zit, maar ach, de stemming is opperbest bij een vroege belofte van een grote omzet en het vooruitzicht van de zolder thuis die eindelijk wat leger wordt. Goede hoop op een positieve marktwerking!
Utrecht CS 1934
Ik kan niet meer blijven, mijn reislust roept. Of is het de drang om te vluchten? Ik dacht een reisgenoot gevonden te hebben, maar zij zwichtte voor liefde, ik had vergeefs vertrouwd en zij liet mij met lege handen achter.
De mist kolkt over het plein en verkilt me tot het bot. Woede verstart mijn hand rond de handgreep van mijn valies. Ik duik in mijn kraag en steek het water over op weg naar het station.
Hemel
“Hier moet je zijn, Opa! Ik mag niet mee, hoor, dat is een jongetjes-WC.”
Trots wijst mijn kleindochter naar het toiletgebouw op de camping. Ze mag zelf overal naartoe, dat is pas vakantie. Ik duik even achter de deurtjes, een hele opluchting na een uur onderweg.
“Nu gaan we naar de waterspeeltuin, Opa!”
The End Again
“Allahoe Akbar!”
De schreeuw plant zich voort door zijn spieren. Zijn vinger drukt de knop in.
Een flits, een ontploffing die hem tegen de stoelleuning platdrukt, scherven en spijkers spatten rond, eentje rukt zijn oor af, de ander dringt zijn oog binnen en dooft het licht.
Aswad voelt geen pijn, het is alsof hij er niet echt bij is.
Zijn hoofd draait weg. Nisa ligt naast hem, kleren gescheurd haar hoofd in een vreemde hoek, haar ogen staren.
Gratis
Ik beheer inmiddels al meer dat 20 jaar een website, de DOS Amigos Homepage. Met als doel het wereldwijd delen van mijn hobby, klassiek gitaar spelen. Met geschreven stukjes over de muziek daarvoor, mijn belevenissen met het instrument en niet te vergeten bladmuziek. Voornamelijk van componisten die voldoende lang geleden het tijdelijke met het eeuwige hebben verwisseld en niet zijn “vereeuwigd” met een trust fund om auteursrechten na hun dood door derden te laten opstrijken. Public domain muziek in mijn eigen zettingen.
Ultrakortjes over Schrijven
Mijn lidmaatschap van de Facebookgroepen Ultrakorte Verhalen en Korte Verhalen en Gedichten gaf mij een interessant inkijkje in de wereld van het schrijven voor liefhebberij of semi-professionaliteit met vaak als ultieme droom de uitgave van een eigen boek. Sommigen krijgen voet aan de grond bij een uitgever, anderen betalen die droom zelf (redactie met publicatie of eigen beheer), voor heel velen blijft het bij een droom.
De Honderdste!
“Nocturnal after John Dowland” was het eerste verhaal van dit blog. Het was ruim drie jaar geleden ook het eerste verhaal dat ik na een behoorlijk tijd schrijfblokkade op papier kreeg. En nu zitten we inmiddels op de honderd afleveringen, losse verhalen, vervolgverhalen, mijmeringen, muziek op schrift, schrift op muziek, want bij de meeste verhalen zit een melodie als achtergrondmuziek.
De Strijd om God
Vooraf… Uit Schrijfblock 2001 In 2001 had ik voor het eerst last van een Writers Block. Om toch in de running te blijven, besloot ik voor mijn website, de DOS Amigos Homepage, een soort proto-blog op te zetten, getiteld Schrijfblock. Een stukje schrijven werd toen mijn eerste bezigheid achter het bureau. Sommige stukjes reflecteren de…
Regen
Ik hoor regendruppels tegen het raam kletteren. Het is halfduister, de wekker is nog niet eens begonnen met zijn wake-up call. Op zo’n moment verlies ik de motivatie om uit bed te komen. Dan draai ik me het liefst nog eens lekker om en stijgt de aandrang om een dag vrij te nemen tot bijna ondraaglijke hoogte. Het idee alleen al om me in een zweterig regenpak en met soppende schoenen op de fiets door weer en wind richting de arbeid te moeten worstelen…
Onderdrukking
Vanmorgen zag ik in de krant een foto van Afghaanse vrouwen. Zij waren gekleed volgens de voorschriften van de Taliban, een zak van een gewaad met een sluier met een kijkgat. Nou ja, kijkgat, het was een stukje vitrage dat nauwelijks uitzicht bood.
Op deze wijze is zowel het uitzicht óp de vrouw als het uitzicht ván de vrouw gereduceerd tot hoogstens een suggestie van wat erachter steekt.
Janny (In a Mist)
De mist was behoorlijk dik, toen ik op een laat winterse avond min of meer doelloos langs de Amsterdamse Brouwersgracht wandelde. Zo dik zelfs, dat de ophaalbrug niet meer te zien was en de lantarens langs het water een ijl en spookachtig licht verspreidden over de glimmende straat en de vage vormen van de schepen, die aan de wallekant van de gracht gemeerd lagen. Een enkel verlicht raam gaf de illusie van verre warmte.
Twee Gitaren
Een droge, warme en zonnige dag liep ten einde in een klein Mediterraan stadje. De huizen met witte en bijna terracotta gekleurde muren straalden nog de hitte af van de brandende zon. Op de straten begon het leven te bruisen, het werk was gedaan: mensen liepen af en aan, aten op een terrasje of balkon in de relatieve koelte of stonden zomaar op straat met elkaar te praten over wat het leven hen voor de mond bracht.
Sliedrecht
Hier de hoek om, ik ben een eind op weg…
Frank loopt in een stevig tempo de Zoutstoep door. De tijd dringt. Als hij vlak voor tijd komt, zijn ze misschien al… Daar is de oude dijk. Nog een klein eindje.
Hij zoekt houvast aan de muur van het dijkhuis en gluurt de Kerkbuurt in.
Afslag Rijssen
Voor iedere weg heb je een omweg… het motto van een ontdekkingsreiziger…
Mike trapt het gaspedaal in. De motor gromt en brengt de snelheid op honderdtwintig. Hij is verbaasd over zijn gedachte. Hij een ontdekkingsreiziger? Hij is meer iemand van de gebaande weg. Bovendien, vandaag is van A naar B voldoende.
“Kauwgompje?”
Rendez-vous in Utrecht
In de tijd dat ik nog UltraKorte Verhalen schreef, kwam er iemand op het idee om een schrijverscollectief op te richten met als doel een bundel van 99-woorden verhalen onder de naam Kort en Prachtig.
Iedere deelnemer kon 6 verhalen insturen en een jury/redactie zou daar een selectie uit maken voor een boek in eigen beheer. Later is dat eigen beheer overgenomen door Ambilicious, een uitgeverij annex cursusinstituut annex multimediastudio.
Engel op Zes Snaren
Er was eens een visser, Jiang geheten, die dagelijks met zijn aalscholvers de rivier op ging om te vissen. Voor dag en dauw nam hij zijn vogels mee en boomde zijn bamboevlot met olielamp het water op om vlak voor zonsopgang op de juiste plek aan te komen. Het licht lokte de vissen en de aalscholvers deden de rest.
De visser had een aalscholver die hij van jongs af aan had opgevoed en er was een voelbare band tussen hen ontstaan.
De Zeemeermin in het Dikkersbos
Lang, lang geleden was heel Twente bedekt met bossen. Een eekhoorn kon van de rivier de IJssel tot ver in Duitsland reizen door simpelweg van de ene boom naar de andere te springen. Het woud was het domein van konijnen, eekhoorns, vogels, herten en wilde zwijnen, en heel soms een pak wolven dat op zoek was naar buit. De enkele Tubanter die zich in de bossen waagde was vervuld van vrees voor de geheimzinnige wezens die achter iedere boom verscholen konden zitten.
Grote Beer
De avond valt, in de diepte schitteren de straatlantarens. Daarboven een diepblauwe hemel met de eerste sterren. Enthousiast pak ik mijn hemelkaart.
“Het is donker, Papa, nu wil ik de Grote Beer zien.”
Parafrase
Er leefde aan de Zee van de Ziel eens een schrijver, een hardwerkend man die de hele dag bezig was om zijn gedachten uit die zee te vissen om die te beschrijven en uit te beelden op papier, zodat anderen ze konden begrijpen. Zo verdiende hij zijn brood en haalde dagelijks voldoende gedachten binnen om van te kunnen schrijven en leven.
De tijden werden echter zwaarder en het leek net alsof de Zee van de Ziel was leeggevist.
Opera
Zaterdagavond. Kulturhaus NIHZ in Nordhorn, aprés concert.
Deelnemers en toehoorders stromen de concertzaal uit. Op weg naar wat verfrissing na twee afleveringen gitaarmuziek, de zaal is warm van aanwezigheid en opwinding. De trap af naar de Lounge, want de bar boven is al dicht. Uitgelatenheid alom, druk gepraat in meerdere talen. Hier kun je leren hoe je in Polen of in Hongkong bier bestelt.
Oma
Zijn stem door de intercom: “Alles OK? je bent zo stil…”
Stil… het komt Maud bijna surrealistisch voor. De rijwind raast langs haar heen en gaat op de vlucht met haar haren die onder haar helm vandaan pieken. Het klappen van de motor vormt een hartenklop die de hare overstemt. De cadans op de betonplaten van de snelweg, het lawaai van auto’s om hen heen, de vering van haar buddy seat, alles toont de onrust van de buitenwereld…
Doden Herdenking
Mijn vader werd geboren in 1933, het jaar dat Hitler in Duitsland aan de macht kwam, het definitieve einde van de democratische ideeën van de Republiek van Weimar. Het werd zoetjesaan duidelijk wat de doctrine van Lebensraum voor Europa en de wereld zou gaan betekenen. Mijn vader maakte de oorlog en de angstige sfeer bewust…
Pelgrim
Autricum…
De pelgrim vertraagt zijn pas. De slingerende weg door het dichte woud komt uit op een grote groen getooide vlakte vol bloemen en biedt uitzicht op een breder perspectief nu het geboomte niet langer het zicht blokkeert. Het roze van de vroege morgen wordt langzaam tot het goud van een nieuwe dag.
De belofte van een nieuwe dag, verbetert hij zich in gedachten.
Boeket
“Zonnig Zuiden, daar komen we aan!”
De geur van bloemen dwarrelt in haar neus. Ze snuift. Fris.
En lief…
Liefde in kleur. Rood, okergeel met een warm hart, en een frisgroen blaadje.
De Goden verzoeken
“Ik ga naar buiten, moeder! Er moet nog water worden gehaald bij de put.”
“Wacht even, meisje!”
De oude vrouw kijkt door het raam naar buiten. De zon brandt boven het zand, de horizon trilt en lijkt te spiegelen als een vijver waarop een kalme ademtocht van de wind een golvenpatroon tekent. De hemel is wolkeloos.
Dan kunnen ze ons zien…
Het Eerste Hoofdstuk
Alle begin is moeilijk…
Ze zucht en scherpt haar ganzenveer om in ieder geval iets te ondernemen in plaats van slechts te wachten op inspiratie. Het perkament ligt maagdelijk voor haar. Tabula Rasa. Onbeschreven blad. Althans bijna. De vage lijnen waarop de tekst zich moet ontvouwen tekenen zich af, werk van een andere zuster.
Linea sacra, verzucht ze.