Muziek: Bicycle Race van Queen
Tijdens mijn werkzame leven, meer dan veertig jaar, ging ik dagelijks op de fiets naar het werk. Steeds dezelfde route tussen mijn huis in de Hasseler Es in Hengelo en het bedrijventerrein aan de zuidkant van het Twentekanaal, eveneens in Hengelo. Een lekker ritje om zowel fysiek als mentaal uit te waaien voor en na de werkdag.
Zo ook tijdens de Coronajaren waarin ik het verplichte thuiswerken zo vaak mogelijk afwisselde met werkplekbezoek. De kantoren waren praktisch leeg, dus het viel niemand op dat ik er vaker was dan men in Den Haag raadzaam achtte.
Op mijn route kwam ik langs Het Onland, een straat in de wijk Het Tuindorp. Daar stond plots een onbeheerd kinderfietsje aan een lantarenpaal geketend. Iedere keer zag ik het weer en was ik nieuwsgierig hoe het daar kwam. Wat voor verhaal zat erachter?
Ik ging met pensioen in Februari 2022. Mijn pensioenreceptie werd wat verlaat omdat het coronatoegangsbewijs, de beruchte polariserende QR-code, van toepassing was. Ik zou dan als niet-gevaccineerde niet op mijn eigen feestje mogen komen, dus dat werd hem niet. Daarmee stopte het woon-werkverkeer. Totdat ik later dat jaar een keer met een oud-collega ging lunchen en opnieuw Het Onland op de fiets passeerde.
Het fietsje stond er nog!
Het werd de inspiratie voor het verhaal Aan de Ketting, de een na laatste aflevering uit mijn cyclus Coronaliteiten. Zoals de naam al zegt is die cyclus geïnspireerd door de Coronatijd, het was een van me af schrijven op allerlei manieren. Aan de Ketting vat met mijn gesprek met het fietsje mijn laatste werkende jaren 2020 – 2022 een beetje samen.
Inmiddels is het 2025. Hier en daar duiken pogingen om de Coronatijd te herdenken op, maar ze zijn spaarzaam. Juist nu spreek ik weer af voor een lunch met diezelfde oud-collega. Zodoende kom ik weer langs Het Onland op mijn fiets.
Het fietsje stond er nog! Nou ja, staan… Het verval was compleet. Het achterwiel was weg, het frame platgetrapt en verbogen. Onkruid overwoekerde het arme oude en nu gestorven kinderrijwiel. Ik kon geen gesprek meer aangaan, alleen een foto maken van het fietsgrafje.
Die foto is zo ontzettend karakteristiek over hoe men met de Coronatijd omgaat, alsof het een schandvlek is, een publieke schaamte waar men liever over zwijgt in plaats van ervan te leren. En als ze er al iets van leren is het de effectieve methode om de bevolking te manipuleren: Angst!
Men lijkt te hopen dat het onkruid van deze tijd, de klimaatwaanzin, de hetze tegen Israël en de oorlogshitserij tegen de Russen de herinnering aan de Corona zal overwoekeren, net zoals het onkruid op de foto het fietsje uit het zicht laat verdwijnen. Iedereen draait om de hete Corona-brij heen, de opvallende oversterfte wordt opeens normaal verklaard, bijwerkingen van vaccins zijn nog steeds geen discussie.
Om ons af te leiden houdt men, je zou het een kwaadaardige elite kunnen noemen, ons continu in destructieve crisis-stand. Kijk maar eens naar de vijandbeelden die uit vele media-uitingen sijpelen.
Een ding is me wel duidelijk geworden, een schandvlek is het! Een duidelijke oefening in narratief-slavernij die een maatschappij omvormde tot gewillige slaafjes die het keurig voor een ander deden. Terwijl ze daarna door de bijwerkingen het gelag betaalden. Bekende maar onder het tapijt geveegde bijwerkingen…
Dit zijn wonden die geen tijd kan helen zonder rechtvaardigheid…