Muziek: The Final Countdown van Europe op klassieke gitaar, gespeeld door Joao Fuss
“De crisis breidt zich uit als een olievlek op glad water.”
De voorzitter wijst op de kaart, provincies hullen zich in tinten bruin en donkerrood, steden en dorpen vormen zwarte gaten in de grillige vlakken. Alleen de Rottumerplaat is nog maagdelijk wit.
Een van zijn toehoorders wijst daarop: “Hoe verklaart u dit?”
“Onbewoond,” is het antwoord, “zelfs schrijvers wagen zich daar niet meer nu de zeespiegel stijgt.”
Hij maakt een gebaar naar de kaart: “Vijfduizend besmettingen per honderdduizend, heren, en stijgend.”
“Het dodental?”
“Niet belangrijk, dit is al ontwrichtend genoeg. We houden het buiten de media.”
“Belasting van de faciliteiten?”
“Tweehonderd procent.”
“Overbelasting? Is dat verbazingwekkend nadat u driekwart hebt wegbezuinigd?”
“Dat doet niet ter zake. Dat zijn allemaal activiteiten die zich niet direct met de crisis bezighouden. Onze extra effort moet gefinancierd worden. Zonder geld moet je wel in de kosten snijden. Kwestie van focus.”
“Speelde u als kind weleens met een vergrootglas?”
“Dit lijkt me niet relevant voor deze kwestie.”
“Jawel, te veel focus geeft brandplekken. We mogen onze vingers hier niet aan branden.”
“Aantal gevallen?” interrumpeert een ander, “we hebben geen tijd voor afwijkend discours.”
“Naar schatting de helft van de populatie, aantal groeiend.”
“Genezingen?”
“Geen.”
“Mijn God, hoe kunnen we deze lawine beperken?”
“Simpel: Totaal inbinden van sociale contacten, die vormen het medium van deze plaag. Uitsluiten van iedere transmissie. Heren, ik hoor graag uw bijdrage, verdere maatregelen zijn dringend vereist. Als de hele bevolking het heeft, is het einde verhaal.”
“Censureren van alle Social Media en Internet. Die zijn de pest voor de verspreiding.”
“Afgewezen, we gebruiken ze zelf voor onze deep fakes. Onze gerichte aanpak is deels succesvol, die wil ik niet in gevaar brengen. Felle discussies over ja en nee op die media zijn ons tot voordeel. Onzekerheid is onze vriend. Laat het volk elkaar afslachten voor een paar likes.”
“Een verplichte burgerschaps-app die ons precies vertelt waar iedereen is en metadata aftapt. Het is dan simpel om dissidenten op te sporen die het volk besmetten.”
“Hoe wil je dat gaan handelen? Smartphone teststraten? Remote update van alle smartcards? Wat dacht je van die armoedzaaiers met alleen een mobiel telefoontje? Die fossielen met alleen een vaste aansluiting? Of die gevaarlijke medelanders die helemaal onbereikbaar zijn? Bovendien, dat valt te veel op. Big Data is al onze beste vriend met die toestelletjes. Niemand leest de gebruiksvoorwaarden van hun apps. De dyslexie van het volk is ons voordeel.”
“Een paslezer op iedere voordeur en achterdeur, desnoods ook tuinpoorten en garages. Registreert wie er in en uit gaan. Als uitbreidingsoptie kunnen we een elektronisch slot aanbrengen bij contactoverschrijding.”
“Besmettingen vinden altijd een uitweg. Je kunt ook door de ramen naar buiten. Als we die van overheidswege met tralies afsluiten, is dat veel te opvallend. Dat drijft het aantal gevallen gegarandeerd op.”
“Injecties in de geesten van de bevolking, misschien? Op subliminaal niveau hebben we een aantal successen geboekt. Media staan allemaal tot onze beschikking.”
“Dat wordt een mislukking. We hebben het inderdaad geprobeerd. Er kwamen bijwerkingen die het onbeheersbaar maakte. Waardoor het aantal gevallen verder steeg.”
“Meer geel op straat?”
De voorzitter richt zich op en gromt: “Dit is het allerstomste voorstel dat ik in tijden heb gehoord. Meer geel op straat werkt als een rode lap op een stier. Dan kunnen we de percentages beter gelijk op honderd zetten.
Gemompel vult de zaal: “Niemand gelooft en vertrouwt ons nog. Dat is de plaag die ons teistert. En dat terwijl wij het beste weten wat goed is voor het volk.”
De voorzitter haalt een zwarte map tevoorschijn: “Ik denk dat we nu aan onze laatste maatregel toe zijn. Angst helpt niet, isolatie helpt niet, injectie weigert dienst. Onze opties zijn uitgeput.”
De aanwezigen hijgen geschokt. De eindoplossing?
“Er is nu nog maar een oplossing,” kondigt de voorzitter plechtig aan, “we doen bij iedereen in Nederland het licht uit. Die vrijheidsdrang moet absoluut bestreden worden. Geen enkele crisis houdt dat domme volk eronder! Hier moet de hamer der rechtvaardigheid genadeloos en effectief toeslaan en alles verpletteren.”
En verhitte discussie ontstaat. De voorzitter slaat met zijn map op tafel: “Stilte, stilte, orde! Heren, wij mogen niet versagen, wij zijn Het Team! De macht rust op onze schouders!”
“Maakt u geen denkfout?” klinkt het bedachtzaam van de achterste rij.
De voorzitter loopt rood aan: “Hoezo? Denkt u dat ik aan geheugenverlies lijd?”
“U zei Iedereen in Nederland. Waar bevinden wij ons op dit moment?”
“Ah, daar zit iets in,” de voorzitter lacht, “ik was dat vergeten.” Bedachtzaam staart hij naar de crisiskaart van Nederland.
Een brede glimlach tekent zijn gezicht: “Wij voeren onze eindoplossing uit… Vanaf Vrijstaat Rottumerplaat!”