Erkenning

😉 Rembrandt wist het al, ook schrijvers hebben beschermengelen.

Vooraf…

Erkenning is een geliefde prijs voor inspanning. Dat geldt absoluut voor schrijvers, wat moet je met je verhaal als jij de enige lezer bent? Een publicatie geldt daarom als erkenning van (in ieder geval eenmalig) schrijftalent. Let wel, een publicatie buiten het eigen beheercircuit of blog, want die tellen volgens velen niet mee in het echie.

😉 Om dat te ondervangen, ben ik een uitgeverij begonnen, ik heb nog acht ISBN-en ter beschikking en verkopen kun je mooi via www.boekenbestellen.nl regelen. Ik kan dus een carrière opbouwen als Mark the Selfpublisher. Of zou dit een soort schrijvers-onanie zijn?

Tja, het is met erkennen net zoals met wereldverbetering: Het begint bij jezelf. Pas dan komen de lezers aan bod. Of juryleden, of redacteuren zo je wilt.

Erkenning was een onderwerp in een opdracht van een schrijfcursus waar ik ooit aan meedeed. Stof voor een verhaal waarin de schrijversbeschermengel een rol speelt. Met als raadsel de aard van de uitgeverij Sensual Services BV. 😉 Dat kookt al een tijdje mee in een ander verhaal.

Felicidade uit Orfeo Negro, uitgevoerd door Roland Dyens. Erkenning levert een stukje geluk, maar verkijk je er niet op!

Erkenning

Beste Frank!

Ik heb je concept doorgenomen en mijn conclusie is: “Welkom in ons Fonds!” Binnenkort stuur ik je de contracten toe, na ondertekening kun je contact opnemen met onze redacteur voor redigeren en afwerken van je concept.

We kijken uit naar de publicatie van je boek. Een boekpresentatie vormt onderdeel van de marketingactiviteiten waaraan je volgens de voorwaarden van het contract aan deel moet nemen. Dat lijkt mij een prima begin van een vruchtbare samenwerking.

Ik wacht met spanning je antwoord af. Ik hoop dat wel binnen twee weken vanaf dagtekening te vernemen.

Met vriendelijke groet,

Sensual Services Publications BV Bestseller Creators!

Frank leest de brief nog eens, hij kan het niet geloven. Het zweet breekt hem uit, voor zijn ogen verandert de strakke tekst in een kriebelig handschrift.

Mijn boek? Uitgegeven? Gedrukt? Op de planken in de handel? E-books op Internet? Dat kan niet! Onmogelijk!

Een warm windje blaast om zijn oor. Als op een vleugelslag, met een geluid dat ruist als een gordijn dat wiegt in de wind.

Mooi toch? Dat is nou erkenning…

“Ah, fijn dat je er bent. Zoek een plek!”

Linkerschouder, zoals altijd.

Frank voelt de subtiele gevederde beweging langs zijn oor.

“Ik ben hartstikke blij! Na al die jaren worstelen op mijn zolderkamertje, steeds gemopper van mijn Lief over laat naar bed gaan (waardoor ik haar wakker maakte), eindeloos schaven aan het concept en zeventig zendingen aan uitgevers met concept en brief, wat me een kapitaal aan kopietjes heeft gekost. En nu wil iemand het zomaar hebben om uit te geven! UITGEVEN! Dat had ik nooit gedacht!”

Dat is mooi een stukje erkenning voor jou!

Frank trek een frons. “Mmm… Ik twijfel toch…”

Waarom? Denk je dat je het niet verdient?

“De wereld is groot. Er is altijd iemand die het meer verdient dan ik.”

En er zijn er ook een heleboel die dat ook minder doen

“Waarom zou nou juist ik dat verdienen?”

Omdat je uit je loopgraven bent gekomen en het niemandsland achter je hebt gelaten met dat boek.

“Da’s toch niks bijzonders? Dat doen er honderden per dag…”

Dan ben jij een van die honderden. Wees er toch gewoon blij mee.

“Maar dat boek van me, het verhaal dat daarin staat, daar zijn er toch veel meer van? Zo’n verhaal is van alle tijden!”

Heb je iemand nageschreven dan? Of geïmiteerd?

“Nee, dacht ik toch niet. Ik heb het verhaal helemaal zelf bedacht. Maar dan weet ik nog niet of het origineel is.”

Geen overschrijven, geen imitatie. Dan is het toch uniek?

“Maar wat als ze erachter komen dat mijn idee niet origineel is?”

Waarom is het niet origineel?

“Nou, ik heb me toch laten inspireren? Dan is het niet origineel, dan is het idee van iemand anders!”

Wie of wat heeft jou geïnspireerd?

“Tja, eh…. De buurvrouw. Ze kletst over de hele buurt en maakt iedereen zwart. Dat vond ik maar niks, dus ik heb daarover een boek met kleurtje en een zonnetje erbij in geschreven.”

Dan is het toch jouw idee en niet dat van haar?

“Ja, maar zij heeft de aanleiding bedacht door overal te gaan kletsen.”

Nou, dan geef je haar een boek en dan zeg je: Buuv, jij was mijn grote inspiratiebron, maar niet mijn muze. Misschien herkent ze zichzelf dan en leert ze er nog iets van…

“Volgens mij weet ze niet eens wat een muze is. Als ik haar dàt zeg, dan denkt ze dat ik achter haar aan zit. En als ze denkt dat ik een oogje op haar heb, kletst ze dat de hele buurt weer door. Ik heb al eens ruzie gehad met mijn vrouw over haar geruchten. Iedereen zat haar al meelijdend aan te kijken.”

Tja, tegen roddel kan ik je niet beschermen. Zo lang jij er maar eerlijk in staat. Daar gaat het toch om? Ik neem aan dat je vrouw dat geloofde?

“Gelukkig wel!”

Dan kijkt ze er vast wel doorheen als het weer gebeurt. Ik blijf erbij dat je een origineel verhaal hebt geschreven.

“Oké, mijn boek is dus origineel. Maar wat als het een origineel maar banaal thema is? We hebben al die bladen die roddels verspreiden als waarheden toch al? En die regeringscommuniqués van onze Mark waarin hij van alles belooft, maar niks nakomt?”

Jouw verhaal is anders. Je hebt heel goed beschreven welke draai roddels aan de waarheid geven en het soms zo gedraaid dat de waarheid weer naar voren komt.

“Maar stel je voor dat de mensen in de buurt zich in mijn verhaal herkennen?”

Mag ik een spiritueel zuchtje slaken? We zijn over het algemeen eeuwig geduldig, maar er zijn wel grenzen.

Ik zeg je dit: Zelfs als ze zichzelf zouden herkennen, is er nog niks aan de hand. Je hebt het toch waarheidsgetrouw opgeschreven?

“Ja, maar dat is slechts mijn waarheid…”

Het is de enige die je hebt, je moet het ermee doen…”

“Hoort dat bij erkenning?”

[Welgemoed] Ja. Blijkbaar hebben anderen jouw eigen waarheid gezien en erkend.

“Mmmm, daar zit wat in…”

Ben je nu blij met jezelf? Ik wel voor jou!

“Maar… stel dat…”

Wat maar?

[Geïrriteerde vleugelslag] Ik heb wat te stellen met die jongen! Hij is er bijna. Nog een enkel stapje… Misschien wel de moeilijkste…

“Wat?”

Erkenning van… nou raad eens?

“Kan ik dat wel? Zo goed ben ik toch niet?”

Zucht. Wat een baan… Daar is Engelengeduld voor nodig! Maar eh… Frank?

“Wat is er?”

Hoe loopt het af met de buurvrouw in dat verhaal?

“Ze wordt stapel op een vent, hij ook op haar, en vertrekt met hem op een zeilboot naar de Caribbean.”

Ah, daar weet je alles van, zeilboten. Ligt hij al in de winterstalling? Ik was er gelukkig net op tijd bij toen je de verkeerde vaargeul in stuurde…

“Ik heb een vaarbewijs, hoor…!”

Ja, nu alleen het navigeren nog. Maar wie was de gelukkige waarmee de buurvrouw naar de Westerzon vertrok?

“Eh… De buurman…”

Maar… Dat kun je toch niet maken! Dus haar roddels…

“Jawel hoor, het is die van de goede kant…”

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven