Kater Bo (2006 – 2021)

Gato y Malambo door Victor Villandangos. Een Gato is een dans die gelijkenis vertoont met de bewegingen van een kat. Gato betekent ook kat in het Spaans.

Kater Bo kwam in 2006 in huis bij mijn oudste dochter Annelyn en haar vriend en later echtgenoot Paul. Een schattig rood katertje met enorm grote oren.

Reeds in de puberteit bleek Bo een ondernemend en vrijheidslievend type, hij kroop over het balkonhek op de tweede verdieping en stuiterde naar beneden. Hoeveel levens hij daarbij verspeeld heeft, is niet duidelijk, maar wat overbleef was genoeg voor heel wat jaartjes.

Kater Bo bleek aangenaam gezelschap voor Annelyn en Paul. Hij was aanhankelijk en had al snel het eetritme van de dag door. En eten, dat kon hij, en hij deed er alles aan om zijn smaak uit te breiden. Zo gebeurde het een keer dat er een flinke portie gehakt op het aanrecht stond te ontdooien terwijl Bo alleen thuis was. Toen Annelyn aan het eten wilde beginnen, was het gehakt weg en lag Bo op de bank uit te buiken. Hij heeft daarna twee dagen niks gegeten.

Bo hield van zijn vrijheid, het was een echte buitenkat. Overdag was hij op stap en als het even kan ’s nachts ook nog. Desondanks kon hij prima klokkijken, iedere etenstijd was hij stipt op tijd miauwend aanwezig om zijn portie te verorberen.

In die tijd hadden we zelf niet veel met Bo te maken, we zagen hem als we op bezoek kwamen, Erna zag hem geregeld in de tijden dat ze hem verzorgde in het vakantieseizoen. Daar bouw je toch een band mee op.

Annelyn en Paul kregen een dochter, Iris, dus Bo moest zijn territorium delen met een kleine peuter die ontzettend geïntrigeerd raakte door zijn verschijning en ijverig achter hem aan kroop om zijn vacht te onderzoeken. Daardoor trok Bo zich een beetje terug en bleef nog vaker buiten, uiteraard met inachtneming van de etenstijden.

Toch bracht dat spanning mee, en toen een buurman begon te klagen dat hij Bo ervan verdacht dat hij krassen op zijn old-timer had gemaakt door op de motorkap te springen, kwam het besluit dat er een ander huis moest komen voor Bo, waar hij meer vrijheid kreeg.

Tja, waar naartoe? Het Asiel? Overvol. Tja, en wat dan? Zo kwam hij in Oktober 2014 bij ons terecht.

Na een paar daagjes wennen, bakende hij zijn territorium af: Het hoekje van de bank, beide leunstoelen in de huiskamer, het voeteneind van het bed aan Erna’s kant en het bed op de logeerkamer en soms de massagebank op Erna’s werkkamer. En zo lang als dat duurde: De box die we in de huiskamer hadden staan voor de dagen dat Erna op Iris paste en het kinderbedje boven. Daarnaast de krant op de eettafel en toetsenborden van desktop en laptop. Kortom, je moest geluk hebben als er nog een plekje vrij was. En dan kwam hij op schoot zitten.

In de tijd dat hij bij ons was, ontwikkelde Bo een feilloos instinct voor onze stemmingen. Als we boos of bezorgd waren, kwam hij naar je toe om je af te leiden en indien mogelijk te “bezitten”. We kregen het gevoel dat hij een zorgzaam dier was die zich duidelijk een taak stelde om op ons te letten.

Daarnaast liet hij zich ook graag verzorgen. Hij genoot van de kam- en pluksessies om zijn vacht te fatsoeneren. Erna’s chakrabalans met de pendel was altijd aan hem besteed, hij genoot er languit op de vloer van.

Bo bracht regelmaat, ook al hadden we daar zelf niet altijd zin in. Als we ’s morgens niet op tijd waren voor zijn eten, kwam hij ons halen door op het bed te springen of aan het voeteneind te kloppen. Als dat niet werkte, ging hij naar beneden en klopte hij net zo lang op de wc-deur dat we beneden kwamen. Dat was wel nodig ook, want als de deur niet helemaal dicht zat, leek het net alsof iemand op de deur aan het bonken was.

Een kater van de klok, dus. ’s Morgens kattenbrokjes. Daarna een likje roomboter bij ons ontbijt, bij de koffie wat kattensnoepjes, een stevige lunch aan vlees en weer precies op tijd in de avond de brokjes. Ondertussen had hij een scherp oog voor alles wat hij bedelen kon: Vleeswaren, kaas, mayonaise, slagroom, runderhaas, kip en wat dies meer zij.

Hij ging niet meer zo ver van huis als de tijd toen hij nog bij Annelyn woonde. Hij had zijn rondje in de buurt dat hij best zwaar moest bevechten, hij kwam nog weleens met schrammen op de kop en de poten thuis. Hij bleef praktisch geen nachten meer weg en als hij buiten wilde blijven, zocht hij een lekker plekje in de tuin.

En zo werd hij ouder. Ook bij katten komt ouderdom met gebreken. Twee jaar geleden begon hij te vermageren, problemen met de lever en de schildklier. Met een speciaal dieet bleef het nog een hele tijd goed gaan. De warme zomers van de afgelopen jaren deden hem echter geen goed, hij werd kortademig en zijn wandelingetjes werden steeds korter.

De afgelopen maanden bleek, dat het einde in zicht kwam. Desondanks bleef Bo goedgehumeurd en kwam steeds, soms enigszins moeizaam, met een krul in de staart op ons toe. Hij at als een tierelier, maar de vermagering zette door en hij begon moeite te krijgen met zijn evenwicht.

Op gegeven moment kregen we een briefje in de bus van de postbode dat er een sterk verwaarloosde kat op de deurmat lag. Tja, dat deed hij vaker, na zijn rondje even uitpuffen in het zonnetje of in de voortuin van de buurvrouw (die daar totaal geen bezwaar tegen had). Wel, dan merk je even hoe ver het ervoor staat.

Dat eindigde vanmorgen (5-1) in levenloosheid na een korte worsteling om het leven vast te houden. Morgen brengen we hem weg voor de crematie. Daarna strooien ze hem uit in een mooi bosperceel op Landgoed De Oosterhof. We zijn er weleens geweest na de crematie van onze vorige kat. Een mooie plek, waar nog veel van de energie van liefde tussen mens en dier merkbaar is.

Bo, vaarwel. We zijn je dankbaar voor je gezelschap.