Muziek: I almost cut my Hair, van het album Déjà Vu van Crosby, Stills, Nash and Young
In Oktober 2020 ging ik voor het laatst naar de kapper.
Toen begonnen de Corona-modelletjes van Van Dissel statistische verdelingen met grote deviaties en varianten te ratelen en koos men op kabinetsniveau voor de aller-somberste curve als beleidsgrondslag. Algehele lock-down tot nader order, kappers dicht, cultuur blijft dicht, niet essentiële winkels dicht, voordeur dicht voor meer dan een gast (het liefst hadden ze een automaat geplaatst die bezoekers telde en het huis liet ontploffen als er meer gasten kwamen) en uiteindelijk ook des avonds de straat dicht na het klokje van negen. Enkele beleidsvoerders wilden er de Franse slag van zes uur op slaan, maar dat werd in debat verijdeld.
Het gehoorzame volk moest maar vroeg naar bed: Oogjes dicht en snaveltjes toe. Vooral snaveltjes toe, want demonstreren wordt niet gewaardeerd.
In die tijd hield mijn haargroei uiteraard niet op. Toegegeven, de groei was niet zo snel als in mijn jonge jaren, maar er zat wel degelijk progressie in. Zo dekte mijn haardos langzamerhand mijn oren (lastig voor de oordopjes en hoofdtelefoon), mijn kraag (dat zie je heel goed op witte overhemden) en de bovenrand van mijn bril (met dreigend uitzicht verlies).
Met de Kerst leek er nog niks aan de hand, maar in het nieuwe jaar gingen mijn haarwortels met hernieuwde ijver er tegenaan. Dat alles gedreven door mijn nekharen die stijf overeind stonden van alle pessimistische geluiden en zinloze maatregeltjes zoals een avondklok. Voortaan waren we Sperrzeitverbrecher als we na negenen nog even het kippengaasrek onder de auto gingen leggen tegen de Steenmarters.
Ik raakte dus in een Lokdown van wilde haren. Een soort Déjà Vu van mijn jeugd, maar gezien alles er omheen duidelijk minder aangenaam.
In mijn jonge jaren vond ik die lange lokken niet erg. Hoe wilder hoe beter en hoe langer hoe beter. Tot en met mijn studententijd tooide ik me dus met de jongerenhaardracht van The Seventies. Het is niet voor niets dat Crosby, Stills, Nash and Young op het album Déjà Vu een hit scoorden met het angstige I almost cut my Hair.
Ik herinner me dat ik in die tijd driemaal naar de kapper ben geweest. Kappers waren best duur in die tijd, dus dat werd een economische keuze tussen een elpee van een populaire popgroep of een nummertje kortwieken.
Eentje daarvan was een uitstapje met mijn vader toen ik een keertje een weekendje thuis was vanuit Twente waar ik studeerde. Een zeldzaam geval van mannen onder elkaar, een erkenning van het feit dat je gegroeid bent. Op zo’n moment zie je als de lokken vallen dat je op elkaar lijkt, dat je verwant bent. 😉 Hij heeft in de zeventiger jaren ook een tijd gehad dat lang haar, een snor en een baard tot het vaste imago van een onderwijzer behoorde. Hij moest er wel aan wennen, want in de zestiger jaren was de onderwijshaardracht duidelijk anders.
Na mijn afstuderen werd een bezoek aan de kapper een regelmaat, eens per twee maanden liet ik mijn lokken bijknippen, lees inkorten. Dat is zo gebleven tot de twee lock-downs die we tot nog toe hebben gehad.
Op deze koude zaterdag 6 Maart was het eindelijk zo ver. Ik zou om twee uur plaatselijke tijd uit de Lokdown komen. Een zeldzaam ritje richting het centrum van Hengelo. Ooit fietste ik er dagelijks tweemaal doorheen als woon-werk verkeer, maar sinds ik tot thuiswerken veroordeeld ben, kom ik er nauwelijks meer.
Erna komt er nog wel, voornamelijk voor een beperkt rondje markt op woensdag en zaterdag. Zaterdag ga ik nog weleens met haar mee, uitje voor ons samen. Daarom waren Erna en ik in de ochtend al even in de stad.
Hengelo oogt kaal en doods zonder het zaterdagse leven in de winkelstraten en de volle terrassen als het mooi weer is. De gaten Te Koop en Te Huur vallen in deze tijd daarom extra op, het centrum verpaupert. We liepen vanaf de parkeerplaats van de De Wetstraat naar de Weemenstraat, want het gebruikelijke afsnijdertje door de Hema is al de gehele lockdown dicht, net zoals deze hele winkel, trouwens en het o zo nuttige openbare toilet. Nu is het racen en knijpen geblazen in de stad als je voordien geen sanitaire stop hebt gehad.
De Wet, Christiaan de Wet om precies te zijn. Ja, Hengelo heeft een hele buurt waar de straten zijn vernoemd naar de helden uit de Boerenoorlogen rond de eeuwwisseling van de negentiende en twintigste eeuw. De discussie rond het uitwissen van “smetten” op ons verleden heeft hier niet plaats gevonden. Ach en waarom ook. Zonder de namen van vroeger kun je niet terugkijken op de geschiedenis en je een eigen oordeel vormen. Slechts het uit het hoofd leren en presenteren van namen van mensen die zich tegen racisme hebben verzet, leidt niet tot een gegrond oordeel. Zodoende hebben we in die buurt dus geen Steve Biko Steeg.
Ghandi, Biko, Mandela en Luther King hebben overigens al wel straatnamen gekregen in een wat duurdere buurt in Hengelo Noord. 😉 Zou dat toevallig zijn? Als je geld hebt, kun je geëngageerd doen?
Naast de Lambertusbasiliek is een plantsoen met ruimte voor kunsttentoonstellingen. Ditmaal stond er de actie Muur van Veerkracht, een verzameling tableaus met gedichten rond de corona. Deze actie speelt in diverse plaatsen in Twente, alle gedichten zijn verzameld in de bundel Muur van Veerkracht, uitgegeven door Boekhandel Broekhuis met ISBN 9789077780039.
Normaal fietste ik er met een vaart langs, maar in deze redelijk verstilde drukte namen we de tijd om ze te lezen. Eentje wil ik je er niet onthouden:
Na de zomer tref ik jou,
in de kroeg of op terras
denk dat ik vergeten zal
wat anderhalve meter was.
(Met dank aan Robert van der Meulen)
Ik ben eigenlijk nu al bereid dat zeker met familie en vrienden gewoon te vergeten. Of in situaties waarin nabijheid en aanraking een uiting van saamhorigheid is. Een anderhalve meter samenleving waarin iedereen gemaskerd in ademnood rondloopt is onmenselijk. Daarom stem ik absoluut tegen het feit dat dit woord de titel Woord van het Jaar krijgt.
Tijd om te lezen dus. Daarna snel naar de markt. Zijn de boodschappen binnen, dan haasten we ons steevast naar ons gebruikelijke kopje koffie met bonbons bij Meesterlijke Koffie in de Drienerstraat. Een nuttige combinatie van iets extra’s en steun voor de middenstand. Koffie en bonbons nuttigden we in de auto (ja, take-away…) met uitzicht op een praktisch lege parkeerplaats. Het blijft onwerkelijk. Een picknick op beton.
’s Middags stapte ik op de fiets voor de beëindiging van mijn tweede Lokdown. Ik had netjes een afspraak gemaakt, de kapsalon bood voldoende ruimte voor anderhalve meter tussen de patiënten. Geen mondkapjesplicht, gelukkig. Dat zou ook erg onpraktisch zijn bij het knippen van je haar. Voor je het weet heb je een elastiekje te pakken.
De kapper begon en tikte me van tijd tot tijd aan. Ik kreeg de merkwaardige gedachte dat het al meer dan een jaar geleden is dat ik werd aangeraakt door anderen dan mijn allernaasten, zelfs mijn vrienden onthielden zich van de gebruikelijke knuffel. Ontzettend ongemakkelijk! Heb ik eindelijk geleerd dat aanraken een wezenlijk deel van contact is, komt die domme Corona ertussen.
De kapper raakte me uiteraard functioneel aan: Het onwillig hoofd moet hier en daar een zetje hebben om de juiste houding aan te nemen voor de knip en om scheermesverwondingen te voorkomen.
Ik was een aanraking bijna ontwend. Niets voor mij. We zijn als Nederlanders al zo aanrakingsangstig, en die vervloekte Corona maakt dat nog veel erger. Het zou me niks verbazen als er in dat vaccin dat men iedereen wil toedienen wat genetische modificaties zitten om al het gevoel uit onze donder “weg te evolueren”.
Na een kwartiertje was de lokdown geslaagd en kon ik weer gestroomlijnd op weg. “Ik hoop jullie over twee maanden weer te zien!” was mijn afscheid. En zo nee? Dan moeten Rutte en De Jonge hun pruik opeten.
Het resultaat staat op de foto van dit blog. Ja, het valt tegenwoordig niet mee om leuk op de foto te komen. 😊 Het resultaat is echter zichtbaar.