Vooraf…
In een ver verleden ben ik begonnen met een verhaal over een schrijver die voor zijn brood erotische verhalen schrijft, maar het liefste een literair schrijver zou willen worden. Alsof het schrijven van een goed erotisch verhaal een minderwaardige activiteit is. Tsja, zinnen prikkelen wordt door de mainstream blijkbaar niet als respectabele schrijfactiviteit gezien.
In dat verhaal ontmoet de schrijver Marco Miraggio de cineaste Soniya Illuzywic die zijn verhalen bewondert en er eentje als basis wil gebruiken voor een animatiefilm. Het verhaal getiteld Erotica Provocata is nooit afgekomen.
😉 Afmaken bleek vooralsnog onbegonnen werk.
Het leek me leuk om de beide hoofdpersonen nog even aan te halen in een kortverhaal vorm waarin Marco zelfs op tv komt en tegen een indringende vraag van de presentatrice oploopt.
Erotic Interlude van het album Kiss my Axe van Al di Meola
Onbegonnen werk
Ik moet hier weg!
Marco Miraggio worstelt zich tegen de stroom in de trap op. Nog drie dekken te gaan naar de buitenlucht! Om hem heen knettert en vonkt het, overal kortsluiting. Hij voelt de slagzij.
Shit, als ze kapseist, dan…!
Waar moet hij dan naar toe? Tot en door de bodem gaan? Poseidon Adventure? Nee, voorlopig wordt het naar boven worstelen.
Binnenstromende letters razen de trappen af. Een vloeibaar alfabet ramt hem bijna van de benen. Nog maar net vinden zijn graaiende vingers een trapleuning. De zuiging is verschrikkelijk, maar nog gevaarlijker is zijn tanende strijdlust die hem daaraan wilde laten toegeven.
Naar boven, ik moet ontsnappen!
Sloependek staat er op een bordje. Kortsluiting zet de aanwijzing in brand. Zijn gang wordt traag en stroperig.
Moed houden! Nog een enkel dek en dan ben ik boven!
De weg wordt steeds moeilijker, de letterstroom bevat opeens fragmenten. Hij moet zich beheersen om ze niet te lezen. Citaten uit zijn literatuur die nog nooit op papier waren gekomen.
Hij klemt zijn tanden op elkaar. Niet vertragen! Zo ver ben ik nog niet!
Eindelijk, de deur naar het dek! Naar adem happend tuimelt hij naar buiten. Wanhopig zoekt zijn blik de reddingsboten.
Allemaal weg!
Het schip kraakt en knerst. Spanten van zekerheid knappen een voor een. Hoe lang blijft deze bak nog drijven? De doodsstrijd van zijn schip is niet het enige geluid. Een donker en zwaar gerommel leidt zijn aandacht af van de ontsnappingsmogelijkheden.
Gealarmeerd kijkt hij over de reling. Een vloedgolf slaat alle illusies onder zijn bestaan vandaan en verandert het schip in een hellend vlak waarop geen letter meer zal beklijven.
Alles wat ik ooit te schrijven droom!
Waar moet hij nu naar toe? Hoe kan hij dit overleven?
Blanco!
***
Marco hoort zijn schreeuw van angst tegen de wanden van zijn slaapkamer terugkaatsen. Hij zet zich sidderend af tegen het voeteneinde van het bed. Hij tast naar zijn kuiten. Zijn hele lijf druipt van het zweet.
Vervloekte kramp.
Hij tast naast zich. Niets. Leegte. Geen geborgenheid, geen ontlading voor zijn angst, geen rustige hartslag die hem kan kalmeren, geen streling door zijn haar die hem vertelt dat hij iets betekent.
Soniya Illuzywic, cineaste en artieste. Hun afscheid was kort.
Hij ligt nog in het bed dat ze tot voor kort samen deelden. Ze komt binnen, bepakt en bezakt. Macbook in de rugzak, haar hele wereld in beelden op de harde schijf.
Hij bestudeert het gezicht dat hem vreemd was geworden, maar hem desondanks aantrekt als een mot die een kaarsvlam in zicht krijgt. Hij tast in gedachten haar omhelzing af die hem had beschermd tegen de alfabetische monsters uit zijn dromen. Hij denkt aan haar aandacht waardoor hij het zelfvertrouwen ontwikkelde om onderwerpen en verhalen te schrijven die ertoe deden, die iets toevoegden.
“Ik ga”, zegt ze, “het is jammer dat jouw scripts niet meer bij mijn films passen, maar het is niet anders. Ik hoop dat je jouw ambitie kunt waarmaken!”
Weg is ze.
Gedachteloos streelt zijn hand de plek waar ze altijd lag. Misschien was onze liefde inderdaad een illusie, mijmert hij, maar ze liet mij wel achter met die werkelijkheid.
Zijn blik raakt het display van de wekker. O shit! Het interview bij Ontbijtje op Bed!
Urgentie! Versnelde routine. Douchen helpt hem niet om goed wakker te worden: de warme straal heeft moeite om zijn koude zweet te verdrijven, zelfs na het afdrogen heeft hij nog steeds het idee dat hij transpireert.
Tijd voor een passende outfit. Achter de spiegeldeuren van de inbouwkast. Even ziet hij haar spiegelbeeld, de tedere lijn van haar lippen, glans van haar ogen, de elegante welving van borsten en een gouden driehoek waarin hij zich verliezen kon.
Terstond verdwijnt de illusie als bij een cynische toverslag, de spiegel toont hem genadeloos zichzelf. Middelbare leeftijd, hier en daar wat weeldevet en een kop die al grijs begint te worden. Met geschikte kledij kan hij veel camoufleren. Hij moet het elegante sjaaltje niet vergeten.
Marco ontbijt snel en effectief en werkt zijn toilet af. De sleutels van zijn Porsche Carrera zitten zoals altijd in zijn rechter jaszak. Je moet als broodschrijver een beetje structuur in je bestaan hebben. Porsche en grachtengordelappartement zijn een prettige bijkomstigheid van zijn succes. Dat gaat hem gemakkelijk af, maar diep in zijn hart wil hij iets anders.
Zijn droom hangt als een donkere wolk over zijn humeur. Wachten op een uitladende vrachtwagen op de Overtoom en de nauwelijks te vermijden file bij het Surinameplein irriteren hem. Zo’n dure kar en dan zo’n slakkengang! Marco verbijt zijn ergernis en is bijna verbaasd dat hij vijf minuten vóór het afgesproken uur de parkeerplaats van de studio’s op rijdt.
De ontvangst bij de studio is kortaf en efficiënt. Een grimeuse maakt zijn enigszins gegroefde gelaat geschikt voor openbare vertoning en poetst en passant wat wallen onder zijn ogen weg. De regieassistente begeleidt hem haastig naar de studio.
Marco krijgt last van claustrofobie, zweet breekt hem uit. Alles bespringt hem. De hitte van de lichtbundels, de priemende blik van de cameralenzen, de drukte van de organisatie om beeld en geluid te verenigen, de nabijheid van een publiek dat daar alleen zit om applaus te genereren. Het verbaast hem altijd hoe weinig ruimte dat stukje huiskamergevoel op de TV in de werkelijkheid inneemt.
Een korte voorbespreking legt de kaders van het interview vast. Een strakke grens tussen conventie en spontaniteit afgezet tegen company policy. Marco voelt de kruiperigheid richting de mainstream kijkers. Hij is op zijn hoede.
Hij en de interviewster pakken een stoel in de virtuele huiskamer. Het seintje On Air vormt het startschot: Beeld en geluid gaan richting de opname.
“Welkom bij Ontbijtje op Bed, meneer Miraggio”, begint de interviewster, “u bent auteur bij Sensual Services, een Internetsite voor online erotische lectuur…” Marco herkent de duidelijke nadruk op dat woord, “die de laatste tijd booming business is geworden. U hebt bekendheid gekregen met uw verhalenserie Erotica Provocata die op Internet min of meer viraal is gegaan. Wilt u kort beschrijven wat Sensual Services zo al doet?”
Op de schermen op de achtergrond verschijnt de homepage van Sensual Services. Strak en discreet met een vleugje verleiding. Het login venster ziet er huiselijk uit. Perfect gecamoufleerd voor het gevalletje If the Boss drops By.
“Ik beperk me tot een algemene indruk. Voor details moet u uiteraard bij de manager of marketingspecialiste zijn, ik vertegenwoordig maar een klein maar wel essentieel deel van het proces. Wij leveren een abonneeservice voor erotische verhalen. Een pay-site voor erotiek op en tussen de regels, en uiteraard ook volgens de regels. Je maakt een account aan, betaalt een paar Euro’s in de maand en dan heb je toegang tot al onze verhalen. Erotica Provocata is slechts het topje van een ijsberg, een bescheiden bijdrage mijnerzijds, we hebben enige tientallen auteurs in dienst om alle nationaliteiten, culturen en geaardheden in ons portfolio te bedienen.”
“Pay-site, erotiek op Internet… dat is toch gewoon porno? Recht op en neer op papier zonder plaatjes?”
“Ik wil dat zonder meer nuanceren. Het is kunst. Heeft u de previews bekeken?”
“Ja, het deed me niks!”
“Werkelijk? Hebt u het gelezen? Verstond u wat u las?”
De interviewster straalt woede. Grensoverschrijding! Marco slaat een snelle blik. Inderdaad, de camera staat even niet op haar gericht.
“Ik heb het gelezen. Het was niet zo spectaculair als in de advertentie stond.”
“Da’s het nadeel van previews. Waar ik benieuwd naar ben, wat doet u als u leest?”
“Ik probeer de tekst te snappen, de betekenis te ontwaren en niet te vergeten ontwarren, de beelden te visualiseren, emoties te koppelen… Kortom een beeld krijgen van wat de schrijver bedoeld heeft.”
“Aha, visueel maken. Een film afspelen voor uw geestesoog. Leeft u zich dan ook in, identificeert u zichzelf met wat u leest?”
De interviewster knikt voordat de camera haar in beeld brengt. Haar ogen flitsen een waarschuwing. “Ik heb er een beeld bij…”
Ze weet waar we aan toe zijn, denkt hij, ik weet zelf hoe dat werkt… het lichaam merkt geen verschil tussen realiteit en inbeelding als je maar krachtig genoeg visualiseert bij de geschikte prikkels. Een perfecte binding tussen lichaam en geest, het gewillige vlees en de zwakke geest die mensen graag ontkennen.
“Sensual Services heeft enorm veel succes met dit concept van een soort subliminaal schrijven over seks, er staat geen onvertogen woord in de verhalen, maar de beeldvorming is eh… krachtig”, vat de interviewster samen, “een soort X-Art op papier, nee correctie, op het scherm. Ik hoorde dat uw verhalen zowel mannen als vrouwen aanspreken. Dat is toch uniek. Wat is uw geheim?”
“Inlevingsvermogen en de nodige fantasie.”
“Die heb ik zelf ook. Wilt u iets preciezer zijn?”
Met een ondeugende knipoog verwerpt hij het idee om na te vragen op welk gebied zij fantasie heeft. “Zeker. Mijn geheim is aansluiten op het inbeeldingsvermogen en onuitputtelijke fantasie van mijn lezers. Ik bouw de coulissen en de entourage, zij spelen het spel.”
“Virtueel liefdesspel, bedoelt u?”
“Zo u wilt. Maar de keuze is aan de lezer. Het is natuurlijk wel zo, dat mijn scenario aanknopingspunten biedt om die keus in te vullen. Ik zorg voor een aangenaam tempo, de juiste filosofie en een goede omgeving, de beeldvorming doet de rest richting happy end. En als ik naar de hit-rates van de site kijk, is ons publiek gek op happy end.”
“Ik hoor nu niet zoveel verschil met een Bouquetreeks pamfletje.”
“Die pamfletjes voldoen aan een behoefte, maar laten wat minder aan het toeval over dan mijn werk. Ik bekijk het meer vanuit een artistiek en filosofisch oogpunt.”
“Hoezo artistiek? Bij jullie soort websites is het onderwerp toch laag-bij-de-gronds? Hoe kan zoiets artistiek zijn? Laat staan filosofisch?”
“Dat zou ik niet zeggen”, hij werpt een blik op haar trouwring, “of denkt u alleen aan Plato als u de liefde bedrijft?”
Een plotselinge schaterlach. “Gek die je bent, Plato is ons huiskonijn! Het beestje loopt overal in huis vrij rond.”
Het kost even wat tijd voordat ze bekomen is. “Niks niet Platonisch. Ik ben blij dat ik het in real-life met mijn vent op de bank kan doen”, lacht ze nog wat na, “en dan gaat Plato achter de keukendeur in zijn hok! Met een bakje brokjes voor de schrik.”
Ze maakte een gebaar naar de regiekamer. Cut!
“Toch lijken me de Dialogen van Plato, vooral de Symposium en Phaedrus, een wat hoogstaander verhandeling over de liefde dan jouw lectuur over de fysieke aspecten van de liefde en bevrediging, ook al moet je dat wel in het licht van zijn tijd bekijken, want erg vrouwvriendelijk was Plato’s werk niet.”
“Ik ben het niet helemaal met je eens. Het is zoals je het brengt. Wist je dat mystiek, bepaald een hoogstaand onderwerp, vaak wordt overgebracht als een ervaring van puur erotisch opgaan in elkaar en samensmelten? Er zijn talloze voorbeelden in de literatuur die dat redelijk grafisch beschrijven, ik noem Hadewych en Juan de la Cruz, De Donkere Nacht van de Ziel is wat dat betreft heel illustratief. Het blijkt een effectief beeld om iets abstract onzegbaar spiritueels te verduidelijken. Dat is feitelijk het verlangen waaraan ik appelleer in mijn verhalen: samensmelten, deel worden van iets groters, verbinding zoeken en krijgen. Oplossing van de eenzaamheid. Kernfusie. In termen van echte liefde en verlangen.”
“Tussen de lakens…”
“Niet noodzakelijkerwijs! Mijn verhalen bieden ook ruimte voor een meer abstracte oplossing, zelfs iets gesublimeerd misschien.”
“Put je bij het schrijven van jouw verhalen uit praktijkervaring?”
“Jazeker! Je kunt niet alles verzinnen.” Op dit moment zal ik dat echter wel moeten, realiseert hij zich.
“Op het moment ook?”
Hij schudt langzaam zijn hoofd. “Op dit moment moet ik alles aan de fantasie overlaten. Op zich is dat redelijk effectief, maar lang niet zo gezellig.”
De herinnering aan zijn droom bekruipt hem. Soniya wist die nachtmerrie te beteugelen, maar ze was nu weg. Hij is nu net zo eenzaam als zijn klanten, in zijn eentje achter een glazen deur naar een virtuele wereld waarin liefde niet reëel bestaat, op zijn hoogst als een flits van tijdelijke inbeelding ergens in je hersencellen. De geest negeert dat en het arme lichaam merkt het verschil nauwelijks op.
Als ik die eenzaamheid maar wist te vangen en vast te leggen, dat is pas een verhaal dat je in de wereldliteratuur kwijt kunt en dat iedereen begrijpt!
De interviewster onderbreekt zijn gedachtegang. “Bevredigt het jou als auteur om in splendid isolation deze verhalen te schrijven?”
“Het schrijven…,” hij grijnst wrang, “in ieder geval financieel. Het enige nadeel is dat ik er nooit een PC Hooftprijs voor zal krijgen. Maar het ligt in mijn ambitie om dat te veranderen.”
De interviewster trekt verbaasd een wenkbrauw op: “Hoe wil je in ’s hemelsnaam van een erotische lectuurklopper in een echte literator veranderen?”
“Simpel,” antwoordt hij met een zweem van droefheid in zijn blik, “gewoon mijn praktijkervaring van het moment verwoorden.”
“Heb je al een naam voor uw eerste poging tot literatuur?”
“Onbegonnen werk…”