One Piece a Day…
Zaterdag 21 Juni is het de Dag van de Componist, een landelijk festival onder auspiciën van New Music Now dat is gewijd aan (hedendaagse) componisten in dit land. Je kunt je inschrijven op een speciale treinreis waarmee je een aantal concerten op stations van Arnhem, Utrecht, Amsterdam, Rotterdam en Den Haag aandoet. Daarnaast is er in diverse grote steden aandacht voor het thema hedendaagse muziek via concerten.
Twee jaar geleden was ik op die dag te gast bij mijn gitaarlerares Annette Kruisbrink, zij organiseerde een huisconcert waarop zijzelf en de jonge gitarist Serhat Bulut haar werk speelden. Ook dit jaar is zij van de partij met een kleinschalig huisconcert. Zij voert daarbij een deel van haar nieuwste compositie Calendar Music uit.
Annette Kruisbrink (*1958) is een van de meest vooraanstaande hedendaagse gitaarcomponisten in de wereld met een breed en gevarieerd repertoire dat zich niet beperkt tot gitaar alleen. Dat alles naast haar loopbaan als kundig en bevlogen gitariste en docente. Twee jaar geleden stond zij op meer dan vierhonderd composities. Daar is sindsdien het nodige bij gekomen.
Daarnaast geeft ze ook werken uit van vergeten muziek van vrouwelijke componisten van de Barok tot in deze tijd. Bij haar Canadese uitgever Les Productions d’ Oz zijn inmiddels zes boeken in de serie verschenen. Bladmuziek met daarbij interessante research informatie.
😊 Een mooie gelegenheid voor een dagje uit naar Zwolle.
Heen
Het is een prachtige dag voor een reisje met de trein. Dus brengt mijn Lief me naar het station. De trein is er nog niet, maar er is genoeg te zien. Ik kom direct in een kunstzinnige stemming als ik de wagons van een Europese goederentrein zie staan. De trein bestaat uit huifwagens en het canvas is bedekt met extravagante graffiti. Er zitten zeer artistieke creaties tussen, het geheel lijkt op een rijdende schilderijententoonstelling. 😉 Tja, ik krijg even het beeld van sluipende spuitbusschilders op een duister rangeerterrein. Zaklampjes erbij…
Een passant leidt mijn aandacht af. Hij produceert een melodietje. Na een paar keer merk ik dat hij dat met vingerknakken doet. Gewrichtsgeluiden, doodeng. Een basis voor een nieuwe Danse Macabre?
De trein arriveert. Plek genoeg. De aankondigingen binnen blijven me opvallen. AI-stemmen, want er kan geen grapje af. Ik heb toch liever een live-machinist. Ik rij met Blauwnet. We worden steeds sneller, vermeldt een reclameposter, 3 minuten tijdwinst op het traject Enschede – Zwolle. Mmm… Drie minuten op een uur. Inderdaad, de trein trekt sneller op. Maar win je er echt iets mee als je eens per half uur rijdt?
Het lijkt op een situatie uit het boek dat ik nu aan het lezen ben, getiteld De Kunst van het Helder Denken door Rolf Dobelli. Dit boek geeft een beschrijving van een aantal populaire denkfouten en ik denk dat deze reclameboodschap er eentje van oproept. 😉 Gelukkig heb ik de tijd!
Dankzij mijn boek lijkt de tijd te vliegen. Soms kijk ik uit het raam en geniet even van het vrolijke zomerse landschap. Voor het weet sta ik stil in Zwolle. De poortjes van het station laten me er warempel uit met mijn papieren kaartje en na een aangename stadswandeling kom ik aan op mijn bestemming.
Concert
One piece a day keeps the doctor away is het devies van Calendar Music, een van Annette’s recente composities. Jawel, het boek bevat 365 stukjes plus een blanco regel voor een eigen schrikkeldag-compositie. Keurig gerangschikt van 1 Januari tot 31 December in een zeer praktische ringband. 😉 Dat moeten ze vaker doen bij bladmuziek, want volgens Murphy slaat een ingebonden boek gegarandeerd dicht als je net die moeilijke passage aan het lezen bent.
Heel kleine stukjes, dus geen micro, maar nano.
365 stukjes, een compositie per dag? Nee, dat ging beduidend sneller, in minder dan een half jaar. Annette legt uit hoe ze te werk is gegaan. 365 is veel, dus ging ze een aantal ideeën langs. Verjaardagen van familieleden en vrienden, muziekstijlen, dagelijkse belevenissen, feestdagen of gewoon passerende flitsen.
Zij speelt 45 stukjes van de verzameling, een programma van bijna een uur. Aan het eind krijgt het publiek bij wijze van toegift de gelegenheid om een datum te kiezen van de extra stukken.
Een gevarieerde collectie stemmingen en stijlen. De stukjes zijn kort, bij een aantal komt het einde plotseling, maar wel met het eigenaardige effect dat de verwachting die de muziek in je geest verwekt in je hoofd doorspeelt. 😉 Je hebt als speler dus een mogelijkheid om er een stukje bij te bedenken.
We krijgen er een programma bij waarop de thema’s van de stukjes zijn vermeld. Dat stuurt zeker de manier waarop je ernaar luistert. 😊 Daarom hoor ik een duidelijk hartje bij het stukje van 4 Augustus. Het lijkt me leuk om zelf een datum te kiezen en vast te stellen hoe het resoneert met mijn eigen beleving.
Ook al zijn de stukjes kort, ze vragen wel degelijk technische en muzikale aandacht. 😉 Ik denk dat ik een behoorlijk aantal daarvan niet in een enkele dagelijkse speelsessie onder de knie heb.
De uitgever noemde het in eerste instantie een crazy project. Nou, als ik de bladmuziek bekijk, heeft de graveur zijn hoofd er zeker bij gehouden. Goed leesbaar, overzichtelijk en met vingerzettingen.
Ook met korte stukjes vliegt de tijd. Ik had een boek van Calendar Music besteld, dus nu kan ik er zelf mee gaan spelen.
Terug
Inmiddels baadt Zwolle in de tropische zon als ik terug loop naar het station. De stadsgracht is druk met roeibootjes, sups en wonderlijke gezinsvaartuigen. De grasveldjes zijn het domein van picknickers en zonnebaders. Zomerse kleding kleurt vrolijk en laat soms iets beter zien dan de drager in gedachten had. Tja, dat hoort bij dit seizoen!
Ik eet lekker in het park op een bankje mijn brood op waarbij ik heel opmerkelijk een aantal malen doelwit ben van bekeringspogingen. 😉 Ik had al een broodje in de hand, blijkbaar willen ze er nog wat vissen aan toevoegen voor een wonder.
Ik had geluk met de trein, ik zat net en daar ging hij! Net zoals vorige keer blijkt het ingewikkeld als de NS en een andere vervoerder een baanvak delen. Ja, dat uitchecken van de een naar de andere exploitant vice versa is misschien een economische noodzaak, maar je moet het als reiziger net weten. Gelukkig deed mijn zelf-geprinte papieren kaartje gewoon dienst.
Als ik in Hengelo het station uitloop, is het een vrolijke boel. Net zoals twee jaar terug een bruisend skateboardfeest achter het station. Ik zie mijn Lief al aan komen rijden. Gauw naar huis. Wie weet peur ik er nog een verslagje uit.
Oei, de achtergrondmuziek bij de blog… Dat zal nog even moeten wachten tot ik zelf iets uit Calendar Music heb opgenomen. Wie weet later nog.