Vooraf…
Er waart een merkwaardige trend rond in de huidige samenleving: Neutraliteit.
We kennen al de term Genderneutraal. Ziehier de opmerkelijke mix van Engels en Nederlands, een soort semi-Barbarisme. Dat klinkt volgens sommigen waarschijnlijk beter dan Geslachtsneutraal of 😉 Onzijdig, want dat stigmatiseert weer.
Daarnaast raakt Taalneutraliteit in zwang, waarbij je allerlei verschillen (ras, gender, opvattingen, traditie etcetera) probeert te overbruggen met een generieke term waarmee je alle kanten op kunt en dus geen kleur hoeft te bekennen.
Daar gaat onderstaand kortverhaal over.
Het geluid van een Midwinterhoorn. In Twente is het een oud gebruik om deze hoorn te blazen van de Eerste Zondag van de Advent tot Driekoningen.
Taalneutraal
De roep van het seizoen echoot in een lied van vijf tonen door het stille bos en vervliegt op de kille wind. De wandelaars spitsen hun oren.
“Het is weer Advent, mooi die Mirrewinterhoorn.”
“Die kennen we bij ons niet.”
“Mid-winter-hoorn in Algemeen Beschaafd Nederlands.”
“Raar ding. Gebruiken ze die de rest van het jaar niet?”
“Nee, net zoals een Kerststol, die eet je alleen met Kerst.”
“Je bedoelt een Feeststol?”
“Waarom zo taalneutraal? Mogen we de Kerst niet meer benoemen?”
“Da’s toch niet meer van deze tijd? Met die terminologie kwets je onze geliefde minderheden en herinner je ze aan een oud buitenlands en heidens gebruik dat ze in hun thuisland niet kennen en daardoor afwijzen. En het heeft commercieel voordeel.”
“Eh? Wat levert dat nou op?”
“Je kunt dan dezelfde doos ook met Pasen en Pinksteren gebruiken. Scheelt weer karton en Cee-Ooo-Twee uitstoot.”
“Dus Mirrewinterhoorn heet voortaan Seizoenstoeter?”
“Precies, dat snappen zowel allochtonen als autochtonen.”
“Aha, je bedoelt mensen?”
“Doe niet zo taalneutraal, man. Je moet eerst verschillen benoemen en waarderen voordat je kunt integreren.”
“Nou, geef mij dan maar liever De Oale Roop…”