Muziek: Farewell van Sergio Assad, gespeeld door Takuya Okamoto op gitaar
Aan het eind van het eerste decennium van deze eeuw moesten we onze poes Kimmie laten inslapen. We waren daarbij. Toen het gedaan was vroeg de dierenarts ons wat we wilden: crematie of destructiebedrijf.
Een destructiebedrijf, dat was een onaanvaardbaar lot voor een lieve huisgenote die tien jaar bij ons was geweest en een deel van het gezin was geworden. We kozen dus voor crematie.
De Bréborg in Bentelo kon dat verzorgen. We brachten Kimmie weg, namen afscheid en hoorden dat ze zou worden uitgestrooid op een mooi plekje in de buurt. Sindsdien zijn ook onze katten Snoes, Dexter en laatstelijk Bo die weg gegaan.
Het uitstrooiveld ligt in een bosperceel dat Landgoed Oosterhof heet. Een opmerkelijke benaming, want er staat geen landhuis op dat perceel, tegen de weg aan is op het terrein een trainingscentrum voor springpaarden, maar dat is niet permanent bewoond.
We zijn sinds de crematie van onze katten daar een aantal keren geweest. Het is een mooie rustige plek, waar je even kunt wandelen en waar je de vogels boven het verkeersgeruis in de verte uit kunt horen zingen. Door de lading van de functie van het terrein is het ook een meditatieve plek geworden.
Na het afscheid voor de crematie van Kater Bo zijn we er begin dit jaar weer even geweest. Ja, het was toen winter, de bomen waren kaal en het weer was miezerig en koud. Uiteraard was hij toen nog niet uitgestrooid. Daarom lijkt het Erna en mij nu het voorjaar een eind op weg is een goede gelegenheid om weer eens te gaan kijken en onze gedachten laten gaan.
Voorjaar? Daar merken we nog niet veel van als we er naartoe rijden. We zitten de hele week al met stevige buien met daartussen oogverblindende zonneschijn. We hebben geluk, als we aankomen, breekt de zon net weer door.
Landgoed Oosterhof ligt op de hoek van twee landwegen in Bentelo. Van buitenaf lijkt het op een bos waarin je kunt wandelen. We zetten de auto bij een ingang en lopen het bos in. Het pad leidt langs een houten huisje en een vennetje.
Het houten huisje maakt ons nog steeds nieuwsgierig. Het lijkt ons bewoonbaar, maar wie gaat hier bivakkeren? Wie weet zit er wel een kunstenaar in de zomer die inspiratie op wil doen. Het ziet er niet ontzettend comfortabel uit, tekenen van modern gemak ontbreken. Maar ja, een dak boven je hoofd is al heel wat als je nagaat dat veel mensen in de wereld die luxe niet hebben.
Het pad naar het strooiveld leidt om het vennetje heen. Jong groen probeert overal de ruimte van menselijke doorgang terug te claimen. We lopen langs een prachtige diep paarse Rododendron in bloei.
De eerste “bewoners” van de dierenbegraafplaats, want dat is het in feite, zijn een tweetal renpaarden, waaronder Partout van Anky van Grunsven. Niet de eerste de beste. Verderop langs het pad zie je allerlei gedenkplaatjes op de stenen langs het pad, sommigen nog extra voorzien van gedenkkaarsjes, een geplastificeerde brief, een klein beeldje of bloemen.
De sfeer op deze dierenbegraafplaats verschilt niet erg van die van een mensenbegraafplaats. De teksten op de plaatjes ademen hetzelfde verdriet om het verlies, dezelfde weemoed om wat er was, dezelfde herinneringen en dankbaarheid dat het leven van de “baasjes” verrijkt was door hun leven. 😉 Ja, onze katten zagen ons zeker niet als baasjes, maar meer als onderdanen voor tafeltje dek je.
De plaquettes zijn eenvoudig, dat is beleid van het terrein, maar tonen toch geschiedenis. Er is er eentje bij waarop alle huisdieren van een bepaalde familie zijn afgebeeld, tot een papagaai toe, er zijn er behoorlijk veel waarop meerdere huisdieren zijn genoemd.
De sfeer op deze plek is bemoedigend. Liefde bestaat ook hier, de mensen die hun huisdier hier hebben laten brengen zijn niet de mensen die even een hond nemen om de avondklok te ontduiken of in de vakantietijd “Caesar op de Veluwe aan een boom binden” (zo herinner ik me een advertentie van de dierenbescherming die daar lang geleden al tegen ageerde).
De sfeer brengt je ook even buiten de waan van de dag. Zo denk ik terug aan Kater Bo die ons stond op te wachten aan de deur als we een dag waren weggeweest, die bij je op schoot klom als je een sippe dag had en je met spinnen probeerde op te vrolijken. Ik denk ook wel aan zijn laatste fase, waarin hij dapper door het bestaan strompelde en zich niet wilde laten helpen om zijn leven hier achter zich te laten.
Het ga je goed, Bo! Farewell, dat is dan ook de titel van de achtergrondmuziek bij dit blog.
We gaan weer terug, de hemel gaat weer op slot en de engelen huilen. Toch voelen we allebei een stukje vrede in het hart. Dat is een groot goed in deze verwarrende tijden.
De bescheiden fotogalerij geeft een indruk van het Landgoed Oosterhof.
