Wederzijds

Vooraf…

Nog een schrijfopdracht uit de korte cursus autobiografie Spelen met je Leven. Ditmaal de opdracht Schrijf over een moment dat je gelukkig was. Hoe voelde dat? [half uur], vrije vorm.

Ja, dit was een verhaal met een tijdslimiet. Ik had er geen moeite mee om die te halen. Nu na 40 jaar weet ik het boekje Aandenken nog steeds feilloos te vinden.

Nights in White Satin van The Moody Blues, als cover op klassieke gitaar gespeeld door Nathan Cragg

Wederzijds

“Wat mooi! Hoe wist je dat?”

Ze bladert door het boekje. Twee dagen per bladzijde. Bijna honderdnegentig spreuken en gezegden. Ze stopt een paar keer met bladzijden omslaan en leest. Een twinkeling in haar ogen.

Ik had het in een opwelling gekocht. Aandenken, heet het. Ik kwam het tegen in de seizoensopstelling in de boekwinkel. Ik neem wat leuks mee voor Sinterklaas, dacht ik, rijmpje erbij, dat is me wel toevertrouwd. Het was nog wel geen vijf December, maar wat maakt het uit!

We zitten op de vensterbank naast de pruttelende koffiemachine te midden van de verfspullen. Er staan nog geen meubels, alles is kaal inclusief het licht uit een peertje aan het plafond. Maar er is perspectief, het plafond is geschilderd, de muren hebben hun eerste laag te pakken. Een huis in opbouw, het zoetjes verwijderen van sporen van de vorige bewoners.

Ik help haar met opknappen. Ze is blij met haar nieuwe huis, een plek voor zichzelf. Niet dat ze thuis verkeerd zat, maar dit wordt echt haar eigen stek. Een heel huis en niet slechts een kamer.

Ze legt het boek naast zich neer. “Ik vind het ontzettend leuk!” zegt ze warm, “een echt Aandenken! Je kunt op iedere dag wel iemand opschrijven die iets voor je betekent! En wat een mooie roosjes op de voorkant!”

Ik bloos een beetje: “Het leek me echt iets voor jou!”

Ik voel verwarring. We zijn vrienden. Ooit wilde ik meer, maar ik heb me verzoend met wat er mogelijk is tussen ons. Haar warmte voelt bijna vreemd. Niet onaangenaam, maar wel merkwaardig. Ik ben gelukkig met haar blijdschap. Het is altijd eng om iets persoonlijks te geven.

Ik moet lachen: “Ik ben blij dat je de omslag mooi vindt! Je was zo fanatiek bezig om die plakroosjes boven uit het bad te krabben, dat ik al bang was dat je een hekel had aan rozen. Maar ja, ze hadden geen Aandenken met andere bloemen.”

Ze lacht en raakt mijn schouder aan: “Gekkie!”

***

“Ik heb ook iets voor jou!” zegt ze, “ik vond het eigenlijk heel vervelend dat ik niets had toen je me vorige week het Aandenken gaf. Ik was zo verrast!”

Ik ben net weer terug uit het Westen na Sinterklaas. Ik zou nog even bij haar langs gaan voordat ik naar mijn kamer ging. Ze woont niet ver van het station.

Ik maak het pakje open. Aan de vorm kun je niet direct zien wat het is. Dat maakt het spannend. Twee olijke vilten oogjes kijken me aan achter het gescheurde papier, een klein uiltje in vrolijke kleuren, zelf gemaakt. Er zit een rijmpje bij dat verklaart dat het vogeltje iets op zijn hart heeft. Verbaasd onderzoek ik het diertje, kijk onder zijn snaveltje, probeer of er ergens in de hartstreek een verborgen naadje zit. Ik kan niks vinden en kijk haar verward aan.

Ze glimlacht en pakt mijn hand. Onderop zit een rits die ik niet gezien had. Ik trek hem open en tast in de ingewanden van het uiltje. Een doosje. Nieuwsgierig maak ik het open. Een vriendschapsring met haar naam erop. De ring lijkt op twee ineengestrengelde koordjes.

Wat heeft het vogeltje op haar hart?

Ik kijk haar aan, zij kijkt mij aan. Als in een flits begrijp ik wat ze bedoelt. Ik word ontzettend warm vanbinnen. Verzoenen met wat mogelijk is…. Maar op deze mogelijkheid had ik niet durven rekenen. Een droom van twee jaar terug wordt opeens werkelijkheid.

We omhelzen elkaar, we kussen, we strelen en herkennen elkaar. Ik ben in een roes, dronken, haar lippen en tong en het gevoel van haar warmte zijn verslavend. Nee, verstoor het geluk niet met een vraag over het hoe en waarom. Het is gegroeid, in de tijd, verstopt onder de aarde, ontloken door vriendschapswater. En nu komt het aan het licht en heeft het een plek gevonden om te bloeien.

Een nieuw huis, nieuwe mogelijkheden, nieuwe perspectieven, een nieuwe liefde. Voor ons saampjes. Dat is geluk!

***

Ik bekijk het Aandenken. We zijn bezig om de boekenkast in te richten, ons nieuwe huis is nu bijna klaar. Het eerste van ons samen. Het was nog even hard werken na het feest.

Hee, er staat een opdracht in!

Ik lees haar duidelijke handschrift. Aan mijn Lief van wie ik dit boekje gekregen heb met Sinterklaas en van wie ik erg veel hou. Een rustpunt in mijn leven…

Onwillekeurig tast ik naar mijn ring. Net nieuw, glad. Wederom met haar naam aan de binnenkant. De vriendschapsring heb ik opgeborgen. Die heeft deze vogel nu op zijn hart!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Scroll naar boven