Vooraf…
Ik heb in het verleden een cursus autobiografisch schrijven van drie maanden gevolgd, getiteld Spelen met je Leven. Een beetje tegen mijn gewoonte in na de mislukte poging in de vorige eeuw om een schrijfcursus leuk te blijven vinden. Hij kostte niet veel, de prijs van een cursusboek plus nog een extra bedrag voor organisatie en het gebruik van een besloten Facebookgroep en een teleurstellend beperkte redactie van een verhaalfragment. Blijkbaar had ik slechts betaald voor vijf minuten leestijd door een redactietijd. Tja, daar past net een 250 woorden verhaal in. Blijkbaar was deze cursus een teaser.
Het boek was interessant. Voor mij niet zozeer om een autobiografie te schrijven, maar om autobiografische elementen beter in te zetten in fictie. Wat je hebt meegemaakt kun je vaak transformeren naar een ander personage.
De cursus, of liever gezegd het boek leverde wat schrijfopdrachten op. In dit geval Schrijf over een moment dat je verdrietig was. Hoe kwam dit, hoe voelde dat? [geen tijdslimiet], vrije vorm.
; -) De meesten van ons zullen dit herkennen. Een blauwtje lopen doet iedereen, nietwaar?
Falling Out of Love van Burt Bacharach, gezongen door Trijntje Oosterhuis
Weg
Mistflarden, een klamme kilte drijft druppels op de stalen staanders van de perronoverkapping. De koersrol verderop ratelt en toont een nieuwe bestemming, de oude tekst 15:33 Deventer, Apeldoorn, Amersfoort, Hilversum, Amsterdam CS is nu verleden tijd. De achterlichten verdwijnen in de mist en nemen haar mee uit mijn leven.
Ik kan niet hetzelfde voelen voor jou… een echo van desillusie.
Ik ben een deel van de kilte, de mist zit in de lucht en in mijn ogen. Warm zout water slaat tegen de dijken, wil een vloedgolf vormen die mijn land overstroomt in zelfbeklag.
Een man mag niet huilen, herinner ik me de pesterijen van mijn oudste zusje, jaren geleden. Vrouwen zijn blijkbaar goed in je emoties bewerken.
Een zwak eergevoel houdt me overeind, de dijken houden het, maar de storm blijft door woeden in mezelf. Drie letters… het verschil tussen de hoop van gisteren en wat ik op dit moment voel. Liefdesverdriet maak je wel vaker mee, zegt men, maar je kunt het niet oefenen.
Lamgeslagen loop ik in gedachten naar de fietsenstalling. Met een enorme steen in mijn maag en een zeer hart en benen die in de stroop lijken te lopen. Een wee gevoel dat niets er meer toe doet, niks me meer interesseert. Ik fiets naar huis maar kan me achteraf niet meer herinneren welke route ik gefietst heb. Gevangen tussen de fictie van Wat als? en wat het in werkelijkheid geworden is.
Het gekke is, ik heb dat Wat-als? zelf bedacht. Waar komt dat verdriet nu echt van? Omdat ik haar kwijt ben, of omdat ik mezelf zo’n rad voor ogen heb gedraaid?
Het gevoel van leegte wordt er niet minder van. Daar helpt volgieten met drank ook niks tegen. Wat ik pas de volgende ochtend merk, overigens. Niets zo vervelend als je rotzooi opruimen met de gedachte dat het je eigen schuld is…