Empty Fridge van Annette Kruisbrink, gespeeld door mijzelf op klassieke gitaar.
Gitaarstuk van deze keer is Empty Fridge van Annette Kruisbrink. Een verrukkelijk lui bossa nova achtig stukje dat me doet denken aan een klimaat waarbij je de koelkast altijd vol moet hebben met frisse dranken. Voor mij is dat voornamelijk water, bij een warme vakantie in de Mediterranée bleek dat dit veel beter werkte dan zoete frisdrankjes.
Het stuk komt uit de bundel Knock before You Enter, 10 specials for you(th), een leuk speelboek voor gitaar dat ook oudjes zoals ik aanspreekt.
Empty Fridge doet me aan de koelkasten van mijn studententijd denken, toen ik in een kamer op de benedenverdieping van de Pyramide van Matenweg 75 in Enschede bivakkeerde, een plek waar ik bijna vier jaar heb gewoond en geleerd heb dat je heimwee wegtrekt als je hart mee verhuist.
We hadden twee koelkasten, allebei tweedehands gekocht op de Rommel- en Antiekmarkt van Weerselo, een plek waar je voor een zacht prijsje afdankertjes kon scoren die nog geruime tijd mee konden. Koelkasten, dat ging goed, een wasmachine was een wat groter probleem.
De ene koelkast stond in de keuken, de groepskoelkast voor de negen studenten en de stagiaire die er woonden. Om te voorkomen dat je elkaars melk opdronk of elkaar de kaas van het brood at, had iedereen een merkteken, een soort acroniem, voor de pakken melk, belegwaren en kuipjes boter.
Ikzelf had Mk, een kwestie van klinkers en een medeklinker van mijn naam weglaten. Wim(pie) Rhebergen had een wiskundig verantwoord acroniem: Wimπ de welbekende letter Pi, soms aangevuld met een integraal van nul tot oneindig. Eddie Bras kortte zijn naam af tot Ed.
En zo bleven we uit elkaars vaarwater wat betreft etenswaren en konden we ook de dader aanwijzen als iets eens maanden na de uiterste verkoopdatum nog in de koelkast bleek te staan. Erg handig als je na de zomervakantie de koelkast weer eens opentrok.
Koelkast Nummer Twee stond in De Kuil, de tot groepsruimte omgebouwde hal. In het verleden was het een met stoeptegels geplaveide tussenruimte, handig als je het eens schoon moest spuiten. Iemand had ooit een stel bielzen en een aantal oude stoelen van een autobus geritseld en een gemeenschapsruimte gemaakt. Sfeerverlichting maakte het gezellig, een oude buizenradio (ook op Weerselo op de kop getikt) bracht verassende muziek.
Het was de gewoonte bij bijzondere radioprogramma’s gezellig bijeen te hangen op de flat. Zo was daar het programma Germaine sans gêne van Germaine Groenier op de vrijdagavond. Probleemtelefoon, maar soms toch stof tot overdenking voor gefrustreerde studenten die daardoor met een biertje ook wat eenzaamheid deelden. Candlelight van Jan van Veen was geliefd vanwege de goede muziek, de gedichten sloegen we over. En Superclean Dream Machine van Ad Visser benadrukte de scherpe tegenstelling in muzieksmaken die je op die leeftijd zeker hebt.
De Kuil bevatte ook een wonderlijk souvenir uit Duitsland, een echte Rotamint gokmachine. De winstkans bleek mechanisch instelbaar en stond veel hoger dan gangbaar voor commercieel bedrijf. Maarrr… winst had zijn prijs, je was verplicht alle munten weer in de machine terug te spelen. Dat kon weleens even duren!
In de Kuil hielden we ook de flatfeesten. Ik herinner me nog goed dat Wim(pie) Rhebergen me overhaalde om mijn gitaar te pakken en een poging tot liedjes zingen te doen. Met enig gerstenat lukte dat en al gauw had ik een kleine verzameling eigen liedjes die vast bij flatfeesten hoorden. Zo waren daar De Engel van Vlaanderen en de De Lairessestraatblues, beiden oden aan Els, een toen voor mij onbereikbare liefde. Ik vulde dat aan met wat liedjes van Fungus en Herman van Veen en uiteraard mocht The House of the Rising Sun niet ontbreken. Ik ben inmiddels de kunst van het zingen kwijtgeraakt, wat ook komt omdat ik niet meer zo veel drink, ik ben instrumentalist geworden.
Koelkast Nummer Twee was de Bierkoelkast, het domein voor beugelflesjes Grolsch. De persoonlijke verantwoordelijkheid van Eddie Bras, onze bier- en drank commissaris. Hij zag het als persoonlijke nederlaag als die koelkast leeg was. Dan stond hij direct aan de deur voor een financiële bijdrage om de voorraad aan te vullen. Er paste twee kratten aan beugels in. Die we weleens in een enkel avondje soldaat maakten.
Op gegeven moment moesten er een paar beugels plaats maken voor wat sterker spul, de Bierpot werd uitgebreid met gedestilleerd. Goed, dat leverde een paar vrolijke avonden op, maar bleek toch iets te prijzig op den duur.
Daarom brengt Empty Fridge een glimlach bij me boven. Wimpie en Eddie zijn net zoals de andere flatgenoten verdwenen in de mist van de tijd, ik hoop dat het ze goed is gegaan, ze vormen immers een deel van een levensfase waar ik nostalgisch op terugkijk.