Fantasia per il mio Liuto (2)

Non mi Negar, Signora, van Joan Ambrosio Dalza, gespeeld door Christopher Wilson

Pietro’s domein

De stank van de leerlooierij verderop in de straat walmt tegen haar gezicht: Chiarina kokhalst, haar maag trekt samen. De armenwijk aan de overkant van de Arno is geen plaats voor een dame, zeker niet zonder gewapend escorte. Wonderbaarlijk dat iemand juist daar op die helse plaats zijn werkplaats vestigt. Haar bedienden lopen naast haar, hand aan het gevest van hun dolken, verdacht op straatslijpers en bedelaars met grijpgrage vingers.

Een uithangbord met zijn naam. Jaren geleden had Pietro al een instrument voor haar vervaardigd. Toch merkte ze gaandeweg bij het spelen dat ze iets miste: het geluid stemde haar niet meer tevreden, de snaren voelden stug, ondanks dat ze er prachtige klanken uit haalde. Ze had een nieuw instrument nodig dat haar aan kon en dat voor haar persoonlijk gebouwd was. Pietro’s reputatie was uitstekend en hij werkte snel.

Een herinnering ontvouwt zich.

Pietro’s domein was een kleine ruimte met verrassend veel ramen, er viel soms een streepje zon op zijn werkbank, ze had niet gedacht dat zoiets in deze arme wijk mogelijk was. Ze had het hout geroken, sterker nog dan de penetrante stank van de straat. Het was de geur van de Apennijnen, krachtig naaldhout en zoete ceder.

Pietro’s vingers betastten de bovenbladen, zijn ogen gesloten. De oude verweerde handen van de meester streelden de nerven van het hout. Pure liefde, dezelfde passie die zij had om het instrument tot leven te wekken. Dit was de juiste ambachtsman voor haar luit.

In gedachte hoort ze zijn melodieuze klopje op het hout voor hals en dragende delen. “Dit hout, dat zingt, het is het beste om een luit zijn kracht te geven!” Ze herinnert zich een stapeltje dun geschaafde strippen. “Licht en sterk, perfect om de toon te vangen in een elegante klankkast.”  Ze ziet de geometrie voor zich die de tonen moet leiden door het klankgat, met een patroon van een bloem die bloeit. “Edel houtsnijwerk. Vertel mij van welke bloem u houdt en ik druk die uit in elegante lijnen binnen het klankgat.”

Een zachte kuch haalt Chiarina uit haar dagdroom. Meester Pietro staat voor haar, in zijn handen heeft hij de luit, haar luit. Hij houdt het instrument vast alsof het zijn zoon is. Haar nekharen kriebelen. Het is lang geleden dat ze zo benieuwd is geweest, nachten droomde ze van dit moment: hoe zal hij eruitzien? Hoe zou hij klinken? Hoe zou het hout voelen. In gedachten had ze de snaren al vaak tegen haar vingers voelen trillen. Ze kan haar opgevlamde ongeduld met moeite beheersen.

Haar handen trillen als ze het instrument aanpakt, haar vingers volgen de nerven van het hout. Voorzichtig slaat ze een snaar aan: een perfect zuivere toon vult de ruimte. Zittend speelt Chiarina een aantal preludes. Het instrument is perfect geconstrueerd en gebalanceerd. Ze voelt de ruwheid van de verse darmsnaren als ze contact maakt met de klank van de luit. Liefde op het eerste gezicht. Pietro heeft haar vertrouwen niet beschaamd.

 “Geweldig vakmanschap. Ik neem hem direct mee!”

“Ik zal hem discreet laten inpakken, zodat hij verborgen blijft voor de ogen van handlangers van Il Dominicano, het zou mijn hart breken als de luit op het Vreugdevuur der IJdelheden eindigt,” Pietro wringt zijn handen, “laat u hem alstublieft voorzichtig dragen, het is een delicaat instrument. Als u hem thuis niet bespeelt, past u alstublieft op dat u hem niet te dicht bij het haardvuur of in de brandende zon zet. Het hout is dat niet gewend. En ik zal u olie en hars meegeven voor het hout en de snaren. Ook een instrument heeft liefdevolle aandacht nodig voor zijn onderhoud.”

Chiarina krijgt even het gevoel dat hij niet van het instrument wil scheiden. Zo stevig houdt hij het instrument vast: alsof het daadwerkelijk zijn kind is.

Ik begrijp hem, het is soms net zo moeilijk als je composities aan een speler anders dan jezelf toevertrouwen…

Haar bedienden controleren de omgeving. Een van hen draagt onopvallend de goed ingepakte luit, de anderen houden de voorbijgangers in de straat in het oog. Heimelijkheid is geboden, sinds Savonarola aan de macht is.

Bovendien heb ik nog een geheim dat me op de brandstapel zou brengen als ze het wisten…

Dat geheim is haar nog liever dan haar eigen leven.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

error: Inhoud is beschermd!
Scroll naar boven