Muziek: Inspiração van Garoto op klassieke gitaar, gespeeld door Ricardo Cobo
Wat een rust op de weg vandaag…
Ik draai de A1 op, ik hoef geen enkele moeite te doen om op de rijbaan te geraken. Vrij uitzicht vooruit, ver achter me rijdt een vrachtwagen. De chauffeur heeft er zin in en passeert me met een stevig tempo. Ik bestudeer zijn nummerbord.
LT, Litouwen. Hoe is die man door Duitsland gekomen? Oost-Europa is toch rood?
Het is een rare tijd. Grenzen dicht, alleen toestemming voor doorreis als de wattenstokjes in je neus aantonen dat je geen drager bent van allerlei virale resten die zich vermommen als Corona. Waarschijnlijk mag die Litouwer Duitsland alleen passeren als hij in zijn cabine blijft. Vrachtwagenchauffeur in coronatijd. Ik benijd hem niet. Er is in Nederland niks open waar hij kan eten of gewoon een toilet bezoeken. In Duitsland schijnen ze toch meer respect te hebben voor de Nomaden van de Weg.
Ik laveer over de rand van de Kardinaalshoed. Even delen A1 en A35 het asfalt. Bij Almelo rechtdoor, waar A35 opeens in N35 verandert.
Ik sla een blik naar buiten. Hier bouwt Kees Smit. Tja, als iedereen alleen maar op zijn eigen terras mag zitten zo lang het avondklokje niet slaat, spint hij daar garen bij. Het weiland erachter weerspreekt echter zijn voornemen van bedrijvigheid. Groen zonder bouwputten. Een enkele koe staart me na.
Vandaag is een uitje, bedenk ik me.
Ik realiseer me hoe weinig ik tegenwoordig buiten mijn bubbeltje kom. Waarom eigenlijk? Wint sociaal gedreven volgzaamheid het plots van aanvallen van opstandigheid tegen alles? Die maatregelen, die dwang onder het mom van met elkaar? Gedwongen worden tot risico’s die je zelf niet zou nemen? Ik schud mijn hoofd. Nee. Zo ver laat ik het niet komen. Dat is ook risico, maar dan wel een eigen keus.
Ik zet de radio wat harder. Het geluid van zes snaren is mijn vaste metgezel op deze rit. Dan kan ik pas in de stemming komen. Op de achterbank rusten zes snaren in de koffer. In mijn rugzak dansen noten op papier. Stemvork en schuurpapier verheugen zich op contact.
Het leuke van dit ritje is dat ik een mooi uitzicht krijg op Nederland in alle seizoenen. Ik maak dit tochtje al een paar jaar. Ditmaal is het lente. In de bermen wiegt ontluikend geel in de zon en overdekt menselijk dumpgedrag, ook al schittert een enkel colablikje onnatuurlijk in het lentelicht.
De snelweg vernauwt zich tot tweebaans. Tachtig kilometer per uur max. Ik kan het rustig aan doen. Mooi gelegenheid om de vaste oriëntatiepunten de revue te laten passeren. Hee, die vent uit Wierden heeft zijn boot blijkbaar nu verkocht. Eerst stond die roestbak pontificaal in zijn voortuin als voorbereiding op de beloofde stijging van de zeespiegel.
Ik passeer het Nijvere Dal. Borden wijzen de weg naar avontuur in een park. Ik ben er een keertje geweest met de kinderen. Ik weet het niet, ik ben niet gek op pretparken. Ik had halverwege de trip in de piratenbootschommel mijn buik al vol. Gelukkig bleef dat zo…
Nijverdal gaat een stukje ondergronds. High-tech tunnel met onvervalste software-ontwikkelproblemen. Het duurde een paar jaar voordat hij open mocht. Tja, dat was voor de tijd dat ik deze ritjes maakte. Het bespaart me de slakkengang door de Grotestraat.
Het schiet lekker op. Normaal is deze weg een beetje kruipen tussen de vrachtwagens. Da’s dan nog een voordeel van dat dringende advies om thuis te blijven. De Sallandse Heuvelrug trekt langzaam haar lentetooi aan. Mariënheem ligt stil aan de weg die de bewoners zichtbaar liever kwijt dan rijk zijn.
Raalte komt in zicht. Voor de oorlog werkte mijn schoonmoeder daar in een hoedenwinkel. Ze woonde in Almelo en daar ze geen geld voor de bus had, liep ze nog weleens tussen Almelo en Raalte vice versa. Dat is nog eens wandelen, hemelsbreed 25 kilometer! Behalve in de winter, zie ik haar nog glunderen. Want dan bond ze de schaatsen onder. Ik vraag me weleens af hoe ze dat deed, want de enige “directe” waterweg tussen Almelo en Raalte is het Overijssels Kanaal, een afstandje van bijna 40 kilometer. Praktisch een schaatsmarathon! Tja, ik kan haar nu niet meer vragen naar haar avonturen op de ijzers.
Ik kan praktisch doorrijden langs de drie stoplichten van Raalte. Een unicum, want hier staat het meestal vast.
Ik neurie mee met de muziek. Inspiratie voor de gitaarles zo meteen. Want die is de bestemming van mijn ritje, het uitje van vandaag. Onwillekeurig denk ik aan mijn allereerste gitaarles, in Enschede in ’77, toen ik besloten had dat mijn toekomst na een rommelig eerste jaar op de Technische Hogeschool aldaar toch echt in Twente moest liggen.
’77. Toen was ik 19, nu ben ik 64. Reken maar uit, 45 jaar gitaar educatie…
Ja, 45 jaar, wel met tussenpozen, er zitten een paar pauzejaren tussen. Maar goed, dankzij Thea, Rob, Ed, Robert en Jaap ben ik een heel eind gekomen. Thea leerde me de beginselen en de drang om mijn eigen stukken te kiezen. Rob leerde me dat samenspelen leuk is. Ed toonde me hoe je grenzen oprekt en gevoel in de muziek toelaat, maar ook dat motivatie kan krimpen. Robert gaf me de ruimte om zelf les te gaan geven. Jaap bracht me nieuw repertoire en goede en slechte ervaringen met gitaarconcoursen.
En nu ben ik op weg naar Annette.
Mensen hebben mij weleens gevraagd of ik na al die jaren nog wel iets leer. Ik kon en kan dat bevestigend beantwoorden, maar ieder van mijn leraren uit het verleden is belangrijk geweest voor bepaalde aspecten, zoals ik eerder schets. Je groeit zelf ook en in ieder levensfase worden andere aspecten en details van het gitaarspel belangrijk. Soms is dat techniek, soms is dat een genre, soms is dat optreden en competitie, soms is dat het eindelijk durven uiten van gevoel in de muziek.
Heino schiet voorbij. In het bos toont een groen waas dat de bomen weer gaan starten met hun bijdrage aan het verminderen van de CO2. Het is me ook een raadsel dat men bomen gaat kappen om biomassa te genereren. Laat ze staan! Plant er wat extra bij! Ze verbranden levert alleen maar meer CO2 op.
Al die jaren en juist nu levert de les me iets heel belangrijks op. Inspiração. Inspiratie, enthousiasme om dat instrument te pakken. Garoto, ook bekend als Annibal Augusto Sardinha (1915 – 1955) schreef dit stuk als hommage aan zijn leraar en vriend Attilio Bernardini (1888 – 1975).
Inspiratie, een belangrijk aspect! Ik trap het gaspedaal een beetje in bij Hoonhorst. Zo willen sommigen de hele N35 tot Almelo graag hebben. Lekker 100 scheuren. Tja, of daar ruimte voor is?
Inspiratie, dat gaat verder dan technische aanwijzingen en oefeningen. Dat is water voor verdroogde worteltjes van motivatie, een drang om je innerlijk tot muziek maken aan te zetten. Iemand die je daarbij helpt, die je inspireert, dat is de zoektocht langs de leraren.
Zwolle, ik laat het gas los tot de zeventig. Ik ben er bijna. Afslaan bij het ziekenhuis, de lange laan van Wipstrik door, goed uitkijken bij de door fietsers levensgevaarlijke rotondes en een parkeerplaats zoeken.
Mijn ervaring met Annette is dat ik straks op de terugweg weer de plezierige drang in me voel om met de stukken aan het werk te gaan, een geweldige remedie tegen crisisgedachten. Een moment waarop mijn (gedwongen) thuiswerkkantoor weer in een muziekstudio verandert.
Na voorspelen krijgen we een dialoog over oplossingen, vingerzettingen, tempi en afwerking, en vooral aanmoediging en bemoediging dat oefening helpt om die lastige passage vloeiend te krijgen. Als ik straks buiten kom, weet ik dat ik haast de neiging krijg om het op de parkeerplaats alvast uit te proberen. Tja, daar krijg ik vast een boete mee door overtreding van de algemene politieverordening op het in het openbaar bedienen van muziekinstrumenten.
Een fijn gevoel. Inspiração. Annette, dank je wel!