Muziek: Springdans uit de Norwegian Folk Tunes van Edvard Grieg gespeeld door Haakon Austbo op piano
Tussen Overijssel en Drenthe
Dit is een vakantie-aflevering van Op de Fietse. We zijn twee weken in IJhorst. Omdat we geen trekhaak op de auto hebben, kunnen we onze fietsen niet meenemen. Niet getreurd, we hebben voor vijf dagen een fiets gehuurd.
Daardoor heb ik de gelegenheid om mijn spieren soepel te maken met wat fietstochtjes in de omgeving. Nee, geen Tour de France etappes, maar de streek is hier zo fraai dat een paar kilometer al een echt vakantiegevoel oplevert.
Vandaag rij ik een rondje De Wijk, zeven kilometer om precies te zijn. Ik begin in Overijssel. Aan het eind van IJhorst sla ik rechtsaf bij de kinderboerderij en peddel binnendoor richting De Wijk. Een mooi rustig weggetje met een paar huizen aan de kant.
Een van de huizen laat zien dat zelfs een klein dorp als IJhorst het centrum van de wereld kan zijn (foto 48). Gekleurde bordjes geven de afstand aan tot een aantal plekken op de wereld. Ik ben heel benieuwd of die plaatsen een verhaal hebben voor de bewoners van dit pand. Een mooie vakantie op Ameland en Chios? Een romantisch weekendje Barcelona? Winkelen in Dubai? Zeevissen in Bergen in Noorwegen?
Ik kom aan bij Oud IJhorst (foto 49). Het is grappig om te zien dat dit buurtschap op een terp ligt. Blijkbaar wilde vroeger de Reest nog weleens buiten de oevers treden. Het is een zeer pittoresk plekje. De kerk met een kerkhof neemt een vooraanstaande plek in (foto 50).
Voor het buurtcentrum kom ik een regenboogvlag tegen met de tekst Vrede (foto 51). Wel, met de tekst Vrede ben ik het eens. Ik probeer die vrede zelf ook te bewaren.
Toch heb ik mijn twijfels rond de regenboogbeweging die steeds meer het karakter van woke-waanzin begint te krijgen. Ik ben man. Ik ben zodoende per definitie niet gender-neutraal. Begrijp me niet verkeerd, ik heb helemaal niets tegen mensen die van same-sex houden. Ik voel mee met mensen die niet gelukkig zijn met hun geslacht, ik zal ze niet afwijzen.
Echter, naar mijn idee loopt de gender-woke uit de hand. Moet je kinderen al heel jong aan het twijfelen gaan brengen of ze wel jongen of meisje willen zijn? Is het nodig om ze dan al te seksualiseren, zoals ik in een gender-leerboekje tegenkwam? Moet je ze in een volkomen onnatuurijke gender-modificatie industrie drijven omdat het nu technologisch kan, dat ombouwen?
Vrede, ja. Heel belangrijk. Gender-woke, nee, niet voor mij.
Het Reestdal is een nestel- en verzamelplek van ooievaars. Zodoende kom je op een aantal plekken een ooievaarsnest tegen (foto 52). Ooievaars hebben dus ook een prachtig uitzicht over de Reest (foto 53).
In de tuin van het buurtcentrum kom ik een interessant beeld tegen dat op een dukdalf lijkt te staan. Zou de waterstand nog zo hoog worden dat je hier een boot kunt aanleggen? Een engel heet ons welkom (foto 54 en 55).
Het buurtcentrum heeft een Minibieb (foto 56 en 57)! Je ziet ze steeds meer. Helaas heb ik niets bij me om te ruilen. Het blijft een leuk initiatief.
Op het kerkhof kom ik oorlogsgraven tegen (foto 58). Zo te zien de bemanning van een bommenwerper die in de nabije omgeving eind 1942 is neergeschoten.
Op mijn vorige fietstochtje in de omgeving kwam ik een monument tegen voor de bemanning van een Halifax bommenwerper die voorraden kwam droppen voor het verzet. De komst van het vliegtuig was echter verraden en de logge laagvliegende bommenwerper was een niet te missen doelwit voor kleinkaliber wapens. De hele bemanning kwam om het leven, ze vonden hier hun laatste rustplaats.
Ik heb me vaak verwonderd over de dapperheid van die jongemannen die in die vliegende doodskisten tegen de Nazi’s vochten.
Wat heeft hun moed en idealisme gevoed? Hoe zijn ze tot de overtuiging gekomen dat ze moesten vechten en hun leven in de waagschaal stellen en ook offeren? Wisten ze van het feit dat een oorlog vroeg of laat beide kanten tot het kwaad leidt? Wisten ze dat ze in plaats van strategische doelen ook burgerdoelen zoals Dresden platgooiden, met een vuurstorm en zo veel mogelijk slachtoffers om het moreel van de bevolking te breken? Vertelde het Upper Brass hen wel alles van de strategie die soms net zo immoreel was als die van de vijand? Of was de strategie zo ver verwijderd van degene die haar op het slagveld uitvoerden?
Ik ben hen dankbaar, want het Nationaal Socialisme is een duivelse doctrine. Tragisch is wel, dat allerlei in eerste instantie positief lijkende andere doctrines soms tot kwaad vervallen en dan net zo duivels worden. Het communisme is daar een goed voorbeeld van. Maar vlak onze eigen democratie niet uit, die heel subtiel steeds meer een totalitair karakter begint te krijgen. Ik hoop dat ik in dat geval ook de moed zal hebben om me te verzetten.
Ik rij richting De Wijk. Het prachtige weer maakt alle kleuren helder. Een paard graast lekker in het zonnetje (foto 59 en 60). Bij het bruggetje over de Reest reis ik van Overijssel naar Drenthe (foto 61).
Ik peddel in een rustig gangetje De Wijk door. Ik zie dat de benzineprijs weer onder de twee Euro is gezakt. Komt goed uit, we moeten weer tanken. Met een strak windje van opzij nader ik het einde van de bebouwde kom (foto 62).
Het land rond Staphorst en de Reestvallei is blijkbaar een welvarend landbouw- en veeteeltgebied. In de omgeving staan meerdere kapitale boerderijen (foto 63). De nood is nu echter aan de man, getuige het grote aantal omgekeerde vlaggen in de regio. Het heilloze kabinetsbeleid dreigt deze welvarende streek in een armlastige regio te veranderen met die extreme stikstoftoestanden.
Ik neem een binnendoortje terug naar IJhorst. Een lokaal weggetje waar erg hard gereden wordt. Aan de ene kant zie ik braamstruiken (foto 64). De kapers op de kust zijn echter al langs geweest, de struiken zijn kaal. Aan de andere kant komt het graan al op (foto 65).
Door de strakke tegenwind ben ik al aardig bezweet geraakt. Tijd om even halt te houden en een slok water te nemen. De Reest zorgt ook hier voor een pittoresk uitzicht (foto 66). Warempel, ik zie een bankje. Een mooie gelegenheid om mijn stalen ros ook even in beeld te brengen (foto 67).
Op het bruggetje kijk ik het water van de Reest na, op weg naar zee. Hier is geen waterdrager nodig (foto 68). Mijn flesje is leeg. Met een rustig gangetje peddel ik terug naar mijn vakantieadres.