Muziek: Valse Impromptu uit de Lyrische Stuecke van Edvard Grieg gespeeld door Haakon Austbo op piano
Muiderslot
Van boawn pronk en van oondern stront
(Van boven pronk en van onderen stront)
Ik ben na mijn vakantie weer aan het werk gegaan. Thuiswerken is hier (ongelukkigerwijs) onderdeel van, dus heb ik een paar vaste bewegingspauzes. ’s Ochtends en ’s middags een rondje van ca 10 minuten lopen door de buurt en in de pauze een rondje fietsen. Dit alles om dichtgroeien te voorkomen.
Normaal gesproken is dit rondje een vast traject, dat ik al heb behandeld in de aflevering Mijn Pauzerondje. Het weer is nu echter zo mooi, dat ik een beetje afwijk van de route. Ik rij weer naar en door Deurningen en steek te voet de Deurningerstraat over, ze zijn met de weg bezig en ik heb geen zin om in net opgegoten asfalt terecht te komen.
Twente is een coulisselandschap met houtwallen. Niet iedere boer is daar blij mee, dus er wordt re hier en daar eentje gerooid. Zo ook hier aan de Bornsedijk (foto 39). Echter, als je de bomen echt weg wilt hebben, moet je ook de wortels uitgraven. Dat is hier niet gebeurd, dus na twee jaar tekent zich alweer een mooie wal af. Dat is oké, want bomen verlagen de CO2.
Aan de rechterkant van de Bornsedijk lag vroeger het landbouwgebied Dalmeden, langs de dijk stonden een aantal boerderijen. Dat gebied is inmiddels geannexeerd door de gemeente Hengelo en wat gebeurt er met dit soort gebieden? Woningbouw, we hebben huizen nodig. Zo is mijn woonwijk, de Hasseler Es, ook ooit uit platteland ontstaan. Er is hier echter een significant verschil, Dalmeden is blijkbaar toegewezen aan gefortuneerden. Sociale woningbouw komt hier niet voor, die weg is ook handig afgesneden door de kabinetten Rutte met een verhuurdersheffing die de corporaties uitkleedt en huisjesmelkers zoals Prins Bernhard voordeel oplevert. Kortom, Dalmeden is een rijkeluisbuurtje, een symbool van de neoliberale zegen.
Een onderdeel valt hier bijzonder op, en dat is de buurt Muiderslot. Een naam die alleen gestudeerde westerlingen iets zegt, vermoed ik. Ik sla voor de gein eens af naar een straatje dat Loevestein heet. Ja, die weet ik nog, van de boekenkist van Hugo de Groot.
Daar worden huizen neergezet die inderdaad iets antieks hebben. Leuk van kleur (foto 40). De straat loopt echter dood op mogelijke expansiedrift van Hengelo. De brug ligt er al, verder niks (foto 41). Verderop wordt het platteland enigszins ontsierd door een modernistisch kasteeltje.
Goed, terug naar de Bornsedijk, dan maar. Deze straat is gaandeweg veranderd in een low-end miljonairsdomein (foto 42). Alles onder architectuur met een soms heel aparte mengeling van ouderwets en hedendaags. Zonder geld kom je hier niet te wonen.
Ik blijf nieuwsgiering naar de Hengelose expansie en sla rechtsaf de Vlierbesstraat in. De straatnamen in deze buurt zijn allemaal gewijd aan laaghangend fruit. Ook hier bevinden de huizen zich in het hogere prijssegment, maar een goede baan voor twee is nu voldoende om een optrekje te kopen. De straat eindigt in een alleraardigst dorpspleintje (foto 43). Alleen, leven zit er niet in, er is geen winkel in de buurt. Een troost, je hoeft geen driehonderd meter te lopen voor de vuilcontainer zoals bij ons in de buurt. Opvallend is dat het pleintje doods is, geen kinderstem te horen, niemand loopt langs, alleen een bezorgbusje van de DHL verstoort de stilte. Een echt slaapdorpje, dus.
Ik rij weer terug langs het fietspad achter de Bornsedijk (foto 44) en kijk in de achtertuinen. Daar blijkt dat al die rijke huizen toch vrij beperkte percelen hebben, ze staan zeer dicht op elkaar. Je zou zeggen dat de kavelprijs voor deze gefortuneerden toch wat aan de hoge kant was.
Verderop zie je iets wat in deze tijd ook steeds populairder wordt: Beperkte teruggave van land aan de natuur (foto 45). Dit moerasgebied is min of meer kunstmatig aangelegd. Tja, je moet toch iets van de reclameslogan Wonen in het Groen waarmaken, nietwaar?
Ik sla linksaf en kom via het fietspad weer terug op mijn pauzerondje. Aait Verdan!