Muziek: In Ola Valley, in Ola Lake uit de Norwegian Folk Tunes van Edvard Grieg gespeeld door Haakon Austbo op piano
Rondje Pensionado
In ’t veurjoar wördt de èèrpel beteun.
(In het voorjaar worden aardappelen schaars)
Na weken van grijs en grauw weer met heel soms een dagje een beetje zon, blijft het al een paar dagen schitterend weer met strakblauwe lucht. Hoog tijd om de discipline van het Rondje op de Fietse weer op te halen.
Ik rij mijn pauzerondje (via Deurningen, Bornsedijk en de Meester Molendijkweg weer terug) met een kleine uitbreiding. Dat die ik om uiteindelijk op een afgerond rondje van 10 kilometer uit te komen.
Ja, het moet een discipline worden. Toen ik nog werkte, was het fietsen een prettige routine. Zelfs al was het weleens pestweer waardoor ik met natte sokken op kantoor kwam. Ik stelde er een eer in om de auto zo min mogelijk te gebruiken tijdens mijn veertig jaar woon-werkverkeer. Tuurlijk, een routine bleef het, want ik moest toch naar het werk. Echter, ze was een goede combinatie met de noodzaak om in beweging te blijven.
Wel, dat werk speelt op dit moment geen rol in mijn aanloop naar pensionering. De routine hoeft niet meer. Dat is een uitdaging waar ik me bewust van ben, ik moet als het ware van noodzaak switchen. Van noodzakelijk woon-werk verkeer naar nuttige lichaamsbeweging.
Een soortgelijke omschakeling merk ik nu met mijn hobby’s. In het verleden vormden die een balans met wat moest. Wat soms tot gevolg had dat liefhebberijen ook iets van moeten kregen, omdat ze soms een compensatie vormden voor het reguliere dagelijkse leven. Ik zocht een gevoel van vrijheid via een soort dwangmatigheid om liefhebberijen maximaal uit te spelen. Tja, dat is bepaald geen vrijheid.
Nu is het anders: Ik mag het wat meer zelf bepalen, daar heb ik acht uur per dag extra voor. Dat is een omschakeling, een herinrichten van mijn ruimte. Mooi dat ik dat nu mee kan maken.
Op de Fietse is daar een aspect van. Op de pedalen, dus. De plantsoenendiensten lijken uit hun schuilplaatsen tevoorschijn te zijn gekomen, overal zie ik snoeien en kappen. Men zegt dat je met snoeien klaar moet zijn voor de bladeren aan de bomen komen.
Dat moment komt naderbij: Overal steken sneeuwklokjes, krokussen en narcissen hun kopjes op uit de nog drassige grond. Als ze tenminste niet worden platgereden door de shovels die het gekapte hout afvoeren.
Bij tijd en wijle ziet dat snoeien eruit als radicalisme. Bij ons in de buurt worden een aantal bosjes gekapt en percelen kaal gemaakt die al jarenlang onaangeroerd groeien, waarbij de reden van die snoei-ijver geenszins duidelijk is. Een voorbeeld zie je op het titelplaatje, dit was het bosje aan de rand van onze wijk.
Soms geeft dat een verassend doorkijkje op eerder door geboomte verborgen zaken. Zo zie ik dat een huis midden in het bos wordt gesloopt, ongetwijfeld om plaats te maken voor een nieuw miljonairsparadijsje. Onderzoek toont aan dat sloop inderdaad als optie is genoemd in de reclamefolder van het huis. De Gemeente Hengelo zal niets in de weg leggen met het bestemmingsplan.
Een opmerkelijke ontwikkeling: Zeker rond Hengelo lijkt de elite een keur aan eerste of tweede huisjes aan het bouwen te zijn, met de Bornsedijk als lichtend voorbeeld. Ooit was dit een landweg met een paar afgelegen boerderijen totdat projectontwikkelaars hier spaden in de grond staken met als resultaat een groot aantal kapitale huizen. Sommigen daarvan zijn regelrechte architectonische wangedrochten. Ja, de boerderijen staan er nog en ik denk dat de bewoners daarvan zich gelukkig prijzen dat ze een ruim stuk land er omheen hebben.
Ik fiets de hele Miljonairsallee af tot en met de zandweg aan het eind. De laatste aanwinst, een optrekje aan de kruising van Bornsedijk en Veergoorsdijk, is bijna klaar, een ietwat aparte imitatie van een Engels landhuis dat recht uit de tv-serie James Heriott lijkt te komen.
Ik vraag me al tijden af, waar die lui het geld vandaan halen om al die dure vrijstaande huisjes onder architectuur neer te zetten. Met gewoon werken kun je dat geld namelijk allang niet meer verdienen. De huidige woningnood voor starters laat dit duidelijk zien, je moet al een stevig inkomen hebben om mee te dingen naar een tussenwoning.
Toen ik nog werkte, had ik die verbazing ook, maar ik deed mijn best om daardoor niet afgunstig te worden. Misschien is die verbazing nu wat dringender omdat ik tegenwoordig tot de financiële risicogroep van de pensionados behoor. Met de capriolen van de huidige door de Rutte-doctrine aangestuurde overheid lijkt het erop dat zowel AOW als pensioenen niet meer worden geïndexeerd terwijl prijzen en inflatie wel stijgen. Dat maakt de vraag hoe die huisjes-yuppen aan hun geld komen nog dringender. Misschien kunnen we er iets van leren.
Follow the money brengt ons vast aan de oevers van die geldstromen. Een materie die men niet graag prijsgeeft. Toen de Tweede Kamer een motie wilde indienen om geldstromen van Poetin richting Forum voor Democratie in kaart te brengen, trokken ze de keutel al snel in toen als reactie een geldstroomonderzoek voor alle partijen werd voorgesteld. Tja, je zult er maar achter komen wat er via Minister Kaag allemaal naar de Palestijnse Bevrijdings Organisatie gaat… Ook de raketten die de Palestijnen op Israël afschieten kosten immers geld.
Een ding is wel zeker, door deze ongecontroleerde kap- en bouwwoede raakt het landschap zo langzamerhand zijn karakteristieken kwijt door al die regelloze “onder architectuur” bouw die menige houtwal omvormt tot een grasgroen golferstuintje.
Ik trap maar lekker door, want fietsen en politiek gaat niet samen, politici worden alleen op de fiets gefotografeerd als ze figureren op de omslag van een klimaatfolder. En zo kom ik opgefrist weer thuis op tijd voor de middagsla.