Na een paar uur lopen over een rustige weg in een overwegend bosachtig gebied komt hij aan in een klein dorp, dat zich tegen de bosrand aan lijkt te nestelen. Uit zijn vorige avonturen weet Hanck één ding zeker, geen dorp zo klein, of er was wel een herberg.

Zijn uitmonstering baart enigszins opzien bij de dorpsbewoners. “Een Aartsmagiër op pad!” hoort hij ze fluisteren.

Hanck staat op en strekt zijn benen. Het scherm van de Guru en diens ketenen zijn inactief. Hij voelt aan de met ijzerbeslagen deur. Hij zit nog steeds dicht.

Vervloekt! Van de regen in de drup?

Een paar lichteffecten op het scherm van de Guru trekken zijn aandacht. Hij ontwaardt zijn eigen portret te midden van een tabel met de nodige getallen. Het scherm toont als titel Hanck de Aartsmagiër.

“Ooit bestond er slechts Chaos”, begint de Guru zijn verhaal, “en juist daarin lag de kans voor Orde. Want Chaos kan onmogelijk anticiperen op wat in overeenstemming met zijn Wetten van de Wanorde op een willekeurige plaats of tijd ontstaat. Uit Chaos kan met een weliswaar kleine maar duidelijk aantoonbare kans wel degelijk Orde ontstaan.

Zo ontstond er Orde in de diepte van de tijd.

“Mooi, dat je daar nu achter bent”, klinkt een stem, “wijsheid komt met de jaren, maar jaren wachten duurt lang… Ik ben blij dat dit lange wachten nu voorbij is, want de tijd dringt!”

Hanck doet verschrikt zijn ogen open. Hij zit weer geketend in die kleine cel van vier bij vier. Hij is echter niet alleen.

Opeens is hij weer terug in zijn WerkCel.

Voor hem gloeit zacht het zwart-witte beeldscherm van een Sun workstation. Boven op het toestel staat een vliegtuigmodelletje geparkeerd, een Corsair uit de tweede wereldoorlog dat opviel door zijn typische gebogen vleugelvorm. De bouwer van het vliegtuig, een Engelsman die totaal verslaafd was aan deze reconstructies in plastic, had zijn best gedaan om het toestel een verweerd uiterlijk te geven.