Du bist nicht Allein (2)

Joachim ziet zichzelf weerspiegeld in het glas van de foto. Daarna vertelde Vati nooit meer over de oorlog. Alsof ze plotseling vijanden waren geworden. Hij had dat gemist, die momenten dat ze vader en zoon waren. Vanaf die tijd was hij op zijn hoede. De bom kon ieder moment ontploffen.

Een vuist slaat op de keukentafel, bestek rinkelt op een bord. Zijn moeder schreeuwt iets terug. Geluid van brekend glas.

Zou hij nu weer? Hoe kan iemand zo leven…

Lees Verder... »

Du bist nicht Allein (1)

Jeder Tag dasselbe, denkt Joachim. De ruzies worden steeds erger.

Geschreeuw uit de keuken. De ouwe is weer dronken en dan krijgt zijn moeder ervanlangs, maar ze biedt tenminste weerstand, dat heeft ze gelukkig geleerd.

Zijn jongere zusje krijst: “Drecksau, bist du wieder blau! Ze hadden je op moeten pakken. Scheiss-Vopos!”

Lees Verder... »

Erkenning

Beste Frank!

Ik heb je concept doorgenomen en mijn conclusie is: “Welkom in ons Fonds!” Binnenkort stuur ik je de contracten toe, na ondertekening kun je contact opnemen met onze redacteur voor redigeren en afwerken van je concept.

We kijken uit naar de publicatie van je boek.

Lees Verder... »

Publicatie Verslaafd

Ik wist niet dat het bestond… tot ik een interessant artikel in de Trouw las. De psychiater Joerie Tijdink had een boek Wetenschapper op de sofa, Hoe te overleven op de universiteit? geschreven over een verschijnsel dat veel wetenschappers teistert.

Publicatieverslaving…

Lees Verder... »

Vijf tot de Derde

Ik bekeek vandaag de berichtenteller van de DOS Amigos Homepage Blog. Honderd vijf en twintig. Niks bijzonders?

Toch wel, want 125 is vijf maal vijf maal vijf ofwel vijf tot de derde. Aangezien vijf een lustrumgetal is waar menigeen een jubileum aan vast hangt, heb ik nu dus mijn lustrum-lustrum-lustrumverhaal.
Allemaal van eigen hand, stuk voor stuk.

Lees Verder... »

Mooie Dag

4 April Anno Domini Tweeduizend en Zeven.

Erna en ik rijden op een lange rechte weg richting Steenbergen, een plaatsnaam waarvan je jezelf de oorsprong af kunt vragen. Het zal wel om hopen stenen gaan, want dit land is strak en vlak, geen bergje te zien.

Lees Verder... »

Bie Oons in De Lutt’ (4)

Het was een merkwaardig gezelschap dat zich op de avond te voet over de essen van De Lutte worstelde. Een Walkure met vleugeltjes, Francien uit De Lutt’ en ik zei de gek.

Francien had aanbevolen om de stille paadjes richting het dorp te nemen, anders vielen we te veel op, zeker met een gevleugelde Walkure. Dus ploegden we door de modder van de weilanden en de houtwallen, met natte voeten, en een natte kuif van de mist.

Lees Verder... »

Bie Oons in De Lutt’ (3)

Al snel bleek dat Fran de Walkure weinig oriëntatie gevoel had op de Twentse paadjes. We kronkelden heen en we kronkelden weer over weg en pad zonder ook maar in de buurt van De Lutt’ te komen. Het bleef maar mistig en om het gezellig te maken werd het ook nog donker.

“Weet je zeker dat we goed rijden?” informeerde ik ten langen leste maar eens.

Lees Verder... »

Bie Oons in De Lutt’ (2)

Het rijtuig was niet het enige dat tot het rijk der fabelen leek te behoren. De berijdster kwam zichtbaar uit de fantasy sfeer. Enigszins schaars gekleed volgens de laatste bikinimode -wat wel een beetje raar is voor een fantasywezen uit een mogelijk ver verleden- zat zij gevleugeld en al in het zadel van haar mechanische rijdier. Ik kon zo gauw niet plaatsen tot welke mythologie zij behoorde.

Lees Verder... »

Bie Oons in De Lutt’ (1)

Ik was eens op een dag een beetje onrustig, de hele tijd op zoek naar niets in een lege tijdpassering van de ene website naar de andere. Nu schijnt dat een uiting van wijsbegeerte te zijn -opgaan in het absolute Niets is bij sommige wijsheidszoekers een ultiem levensdoel- maar mij bevredigde het niet echt. Daarom stapte ik van armoe maar op de fiets om in ieder geval het doel te hebben om terug te komen. Da’s beter dan helemaal niets.

Lees Verder... »

Scroll naar boven