DOS Amigos Homepage Blog

Op het plein blijkt Brigid’s verschijning te zijn opgemerkt. Een paar mensen wijzen naar haar met een blik van ontzetting. Dat Patrick bij haar is wekt blijkbaar ook opzien. “Hekserij!” zoemt het, “zij zijn nooit meer samen gezien na haar verdwijning.”

“Ik heb het gevoel dat mijn dubbelgangster hier een zekere reputatie heeft,” fluistert Brigid, “misschien lopen we wat minder in de gaten bij die draaimolen?”

De hemel is helemaal opengetrokken, maanlicht sijpelt tussen de bomen en tekent de contouren van de attracties scherp uit. Rails tekenen een traject van bergen en dalen.

“De achtbaan! Ik mocht daar als kind nooit in, opa vond het te gevaarlijk voor me.”

“Mij niet gezien, ik vind het doodeng. Als ik alleen al aan die hoogtevrees denk. Ik ging niet verder dan de zweefmolen.”

Even verderop baadt de nieuwe attractie in helder licht. Lopende lichtjes dansen op schilderwerk met felgekleurde auto’s uit de zestiger jaren en swingende figuren met vetkuiven met zonnebrillen.

“Botsautootjes,” wijst Brigid, “daar kreeg ik als kind nog een tand door mijn lip. Ik wist niet dat er geen rem op zat.”

“Botste iemand te hard op jou?”

Waarom heb ik hem in ’s hemelsnaam meegevraagd?

Ze heeft geen zin in die ouwe koeien die steeds maar weer uit de sloot kruipen. Ze is geen inspirator en zal dat ook nooit worden. Hij verwacht te veel. Ze kan zichzelf niet eens aan het werk zetten op dit moment.