Achter de schermen
Er was eens een spiegel.
Hij hing jarenlang aan de muur van de gang en weerspiegelde tevreden iedereen die langskwam. Hij reflecteerde van alles, het slaperige gezicht dat de dag nog niet beginnen wil, de stralende oogjes van een kind dat gekke bekken trekt en om zichzelf kan lachen, de verliefde blik van verwachting, de woedende ogen door een ruzie die wordt beslist met de klap van de buitendeur die dichtslaat.
Internet heeft heel wat lees- en kijkvoer bereikbaar gemaakt en mogelijkheden geopend tot uitgeverloos en soms oeverloos publiceren. Dat laatste is bij de website 500 Magazine aan Zee absoluut niet het geval. Een toevallige Google hit -ik weet niet eens meer wat ik toen zocht- bracht een leuke verrassing.
500 Magazine aan Zee is een initiatief van een schrijverscollectief uit de omgeving van Castricum.
In deze steeds sneller wordende tijd ontbreekt vaak de tijd om rustig een verhaal te lezen. Daarom zijn handpalmverhalen, ook wel flitsfictie genoemd, tegenwoordig populair. Veel van die verhaaltjes passen op een Smartphonescherm zonder te scrollen.
Een sub-categorie daaruit zijn.
Ultrakorte Verhalen, populair gezegd Ultrakortjes ofwel Ukaveetjes, helemaal afgekort tot UKV.
Het is mooi weer, ik heb een Seniorendag en het is Coronacrisis. Wat ga je dan doen?
Een plek opzoeken waar je binnen anderhalve meter geen mensen ziet. En ja, we hebben er eentje in de buurt.
Aan de rand van het Twickelse Bos in Delden staat een uitspanning, Het Hoogspel. Een klassiek café-restaurant met een biljart en een paar zaaltjes voor bruiloften, partijen en uitvaarten. Ja, ook die komen daar regelmatig voor, de mensen vinden een bruin-café omgeving toch wat intiemer dan de aula van een crematorium.
Heel soms vergeet ik dat je op een blog ook over meer alledaagse zaken kunt schrijven. Juist in deze coronacrisistijd lijkt dat meer voor de hand te liggen, dat het alledaagse weer interessant wordt omdat het dagelijks leven behoorlijk stilligt.
Daarom schrijf ik deze keer eens over een andere hobby van me, geen muziek, geen schrijven, maar treintjes.
Op het plein blijkt Brigid’s verschijning te zijn opgemerkt. Een paar mensen wijzen naar haar met een blik van ontzetting. Dat Patrick bij haar is wekt blijkbaar ook opzien. “Hekserij!” zoemt het, “zij zijn nooit meer samen gezien na haar verdwijning.”
“Ik heb het gevoel dat mijn dubbelgangster hier een zekere reputatie heeft,” fluistert Brigid, “misschien lopen we wat minder in de gaten bij die draaimolen?”