De attracties staan in het donker. De regen neemt af, het water spat alleen nog maar uit de bomen.
“Er is helemaal niemand hier, wie bedient het dan allemaal?” vraagt Patrick zich af.
“Het is al twintig jaar dicht, niet rendabel,” legt Brigid uit, “te afgelegen. Ik maak me sterk dat de stroom er ook af ligt. Ze hebben hem een fortuin geboden om alles te slopen…
Brigid rijdt de stad uit en manoeuvreert de snelweg op. De snelheidsmeter schiet richting de 160. Zijn hand schuift naar de clip van de veiligheidsgordel. Vast. Hij zou het nu niet durven vergeten. Haar inhaalmanoeuvres zijn schielijk, zijn riem trekt strak op de bewegingen van de auto.
Is dit een ontvoering?
Hij kijkt opzij naar haar profiel. Haar mond is strak, haar gezicht een gegroefd masker.
Klingelend geluid? Oh, de bel. Op dit uur? Ik heb toch geen pakje besteld?
Patrick staat op. Wat loopt hij licht. Wat lijkt die vloer ver weg. Als hij maar niet van die wolk valt. Hij huppelt een beetje in de gang en haalt de deur van de knip. Hij hoort zichzelf lachen, maar begrijpt de mop niet. Zijn voeten worden koud van de grondmist die door de deuropening naar binnen drijft.
“Hoe lang kennen we elkaar al?”
“Kennen? Wat bedoel je met kennen?”
“Van voor…”
Patrick schiet overeind. Een zweetdruppel glibbert tussen zijn schouderbladen naar beneden en trekt een steeds scherper spoor van irritatie.
Welke dag is het?
Giovanna schrikt wakker. Ze heeft het laken vast als een van haar penselen.
Waar ben ik? In het atelier?
Een slotakkoord vlindert langs. Ze komt overeind en schikt haar nachtgewaad. Met een energieke beweging gooit ze het dek van zich af.
Chiarina’s luit! realiseert ze zich.
De geur van meekrap, perkamentlijm en vlierbessen, het rood en blauw kleuren helder af tegen het palet. Een nieuw penseel ligt ernaast.
“Vandaag ga je vrij schilderen,” de meester staat naast het nog lege doek. “Ik verwacht over twee uur een ruwschildering. Ik wil zien waarom je jezelf geschikt vindt om mijn leerling te zijn. Geen madonna’s vandaag!”
Chiarina kijkt naar haar spiegelbeeld. “Chiarina Sforza, edelvrouwe,” fluistert ze spottend, “goede familie, maar met te weinig aanzien om een rol te spelen in het huwelijksspel dat Landjepik heet. Ondanks het feit dat ik zeker het aanzien waard ben! Gelukkig hoef ik niet te trouwen met een oude gek zodat hij van nageslacht verzekerd is. Ik kies uit liefde.”
De stank van de leerlooierij verderop in de straat walmt tegen haar gezicht: Chiarina kokhalst, haar maag trekt samen. De armenwijk aan de overkant van de Arno is geen plaats voor een dame, zeker niet zonder gewapend escorte. Wonderbaarlijk dat iemand juist daar op die helse plaats zijn werkplaats vestigt. Haar bedienden lopen naast haar, hand aan het gevest van hun dolken, verdacht op straatslijpers en bedelaars met grijpgrage vingers.
Chiarina sluipt over straat, ze blijft behoedzaam buiten de flakkerende lichtkringen van een enkele toorts aan de poorten van de palazzo’s. Haar hand tast naar de dolk onder haar mannenkleren. Voor de zekerheid! Ze speurt het modderig plaveisel af. Slierten van rook vervagen het uitzicht. Een prikkelende geur, dampen die haar ogen laten tranen.
Eindelijk is het stil….
Patrick stapt uit bed en schuift een gordijn open. De wereld is wolkig, hij kan zelfs de protserige kerstverlichting van de overburen niet meer zien. Moet haast een combinatie van mist en kruitdamp zijn. Op de stoep ontwaart hij de resten van een veldslag, kapotgeschoten karton van Cakeboxen, zwartgeblakerde dozen met exotische karakters en een lang verkoold spoor Chinese Mat.
Wie zou dat gaan opruimen?
