Achter de schermen
Eindelijk is het stil….
Patrick stapt uit bed en schuift een gordijn open. De wereld is wolkig, hij kan zelfs de protserige kerstverlichting van de overburen niet meer zien. Moet haast een combinatie van mist en kruitdamp zijn. Op de stoep ontwaart hij de resten van een veldslag, kapotgeschoten karton van Cakeboxen, zwartgeblakerde dozen met exotische karakters en een lang verkoold spoor Chinese Mat.
Wie zou dat gaan opruimen?
Glazen rinkelen, het bier klokt in het glas, in de hoek klinkt een oude mop die het na jaren nog steeds doet. Een vuist op tafel benadrukt een triomfantelijk: “Troef!” Buiten doen lichtflitsen en knallen denken aan zowel bezetting als bevrijding. Een nummer uit de hoogste regionen van de Top 2000 brengt nostalgie:
He says, “Son, can you play me a memory,
I’m not really sure how it goes
De smalle straatjes en steegjes met de hoge oude huizen liggen als in een spinnenweb rond de grote kathedraal van de stad. De toren steekt gotisch in zandsteen ver boven de daken in rood oranje en grijs uit. De hof rond het gebouw ligt kaal en stil onder de bomen. Takken strekken kale vingers naar de hemel.
In het oosten schildert de hemel in het geel tot rode palet van de dageraad, met vlak daarboven de schittering van de morgenster.
Er waart een merkwaardige trend rond in de huidige samenleving: Neutraliteit.
We kennen al de term Genderneutraal. Ziehier de opmerkelijke mix van Engels en Nederlands, een soort semi-Barbarisme. Dat klinkt volgens sommigen waarschijnlijk beter dan Geslachtsneutraal of 😉 Onzijdig, want dat stigmatiseert weer.
“Waarom, Richard, waarom gebeurt mij dit?”
Met een nijdig gebaar mikt hij de ganzenveer op de tafel.
Richard haalt zijn schouders op en neemt een teug uit zijn roemer.
Op de achtergrond nemen een paar toneelspelers van de troupe hun rollen door. Drama en passie schallen door de ruimte en kaatsen terug tegen de rijen lege stoelen op de gaanderijen van het theater The Globe.
Ze wijst op het boek: “Staat daarin of kinderen zoet en braaf zijn geweest? En als dat niet zo is, wat staat er dan?”
Een warme glimlach tekent Nicolaas’ gezicht. “Ik ben blij dat je dat vraagt. Veel kinderen zouden dat niet durven, want ze zijn bang dat ik hun vraag als twijfel opvat, dat je het niet zeker weet wat het echt is. En als je gelooft, dan is twijfelen niet toegestaan, zegt men soms. Maar het tegendeel is waar: zonder twijfel stelt geloven niks voor! Maar goed, mag ik bij je komen zitten? Dan kan ik je laten zien wat er in mijn eigen Grote Rode Boek staat.”