“Wilt u de kist geopend hebben tijdens het afscheid?” vraagt de uitvaartleidster.
“Nee!” klinkt het uit zes kelen, “absoluut niet!”
“Zo u wilt. Dicht dus.”
“Als iemand een sigaret opsteekt in haar buurt, ontploft ze. Dan begint de crematie gelijk al!”
Ik weet hoe het eindigt… (3) Lees verder »
De Vijfde van Beethoven schalt door de kamer. Hmm, Noodlotssymfonie, denkt hij, ik moet toch eens een andere ringtone nemen.
“Met Noorderzij.”
“Met Sitz, jouw hoofdredacteur en broodheer. Ferry, ik krijg vandaag de volgende aflevering van het feuilleton van je. Deadline, capito? Vanavond moet het naar de zetter die verduiveld kwaad op je zal zijn omdat je hem overwerk bezorgt!
Ik weet hoe het eindigt… (2) Lees verder »
“Ik hou van je” als einde van het verhaal,
Dat klinkt toch wel ontzettend banaal…
De tekst van dat liedje zeurt in zijn hoofd als een mug op een zwoele zomeravond, op zoek naar bloed. Hij weet niet meer wie het zong. De echo van de woorden lijkt te blijven hangen in de ruimte.
Ik weet hoe het eindigt, denkt hij.
Ik weet hoe het eindigt… (1) Lees verder »
De mist was behoorlijk dik, toen ik op een laat winterse avond min of meer doelloos langs de Amsterdamse Brouwersgracht wandelde.
Zo dik zelfs, dat de ophaalbrug niet meer te zien was en de lantarens langs het water een ijl en spookachtig licht verspreidden over de glimmende straat en de vage vormen van de schepen, die aan de wallekant van de gracht gemeerd lagen. Een enkel verlicht raam gaf de illusie van verre warmte.
Janny (In a Mist) Lees verder »
Een droge, warme en zonnige dag liep ten einde in een klein Mediterraan stadje. De huizen met witte en bijna terracotta gekleurde muren straalden nog de hitte af van de brandende zon.
Op de straten begon het leven te bruisen, het werk was gedaan: mensen liepen af en aan, aten op een terrasje of balkon in de relatieve koelte of stonden zomaar op straat met elkaar te praten over wat het leven hen voor de mond bracht.
Rudy blijft even stil toen hij zijn verhaal had afgemaakt. De zon is ondergegaan en de vage vormen van een eiland in de zonsondergang zijn vervaagd tot mist. De maan werpt een bleekzilveren licht over de velden van Greater Blasket.
Dank je Rudy, zegt de vrouw in zijn gedachten, het is een prachtig verhaal. Misschien was ik ooit Aingeal, wie weet hoeveel namen ik in al die eeuwigheid gehad heb. Ditmaal was ik Virginie, maar misschien verandert dat ook wel weer. Ik weet nu waarom het draait, ik heb mijn rust gevonden. Dank je wel.
De Rand van de Witte Rotsen (12) Lees verder »
De zuidwester wakkert behoorlijk aan op het moment dat Breandán in Dingle uit de aanhanger van de tractor stapt. Hij schreeuwt een groet boven de wind uit, zwaait zijn plunjezak over zijn schouder en duikt in de kraag van zijn duffel.
Er ligt al een lange reis achter hem, niet zozeer in afstand als wel in moeite. 12 mijl, over niet eens al te beroerde wegen, alleen de vervoermiddelen zijn zeldzaam. Eerst met de veerboot naar Dunquin en dan maar te voet naar Dingle.
De Rand van de Witte Rotsen (11) Lees verder »
Breandán kijkt Aingeal verbaasd aan. “Soms wel en soms niet van deze wereld?”
Hij raakt haar gezicht aan. Warm, levend, fysiek aanwezig. Geen kilte van de mist vanachter de dood. Met een streling op haar kaaklijn trekt hij zich terug. Het contact brengt een verraste glimlach op haar lippen.
“Dat begrijp ik niet. Waarom denk je dat?” Hij verbaast zich over de intensiteit van zijn vraag. Waarom wil hij dat weten? Wat is de drang erachter? Het gevoel dat ze warm en levendig is?
De Rand van de Witte Rotsen (10) Lees verder »
Rudy laat toch het idee maar varen om in zijn slaapzak te kruipen. De wind gaat warempel liggen en de zee kalmeert. De laatste stralen van de zon schitteren achter de kim in het westen. De ruïnes in het dorp lichten bleek op: Het zal niet helemaal donker worden.
Hij kijkt naar het oosten. Volle maan! Echt iets voor een nacht als deze!
De Rand van de Witte Rotsen (9) Lees verder »
Tara en Rudy rijden weer naar huis vanaf het vliegveld. Vijf weken vakantie in Ierland waren omgevlogen, zoals altijd. Als je er voor staat lijkt het heel wat, maar uiteindelijk gaat de tijd zijn gewone gang. Dat hadden ze ook aan Uncle Paddy kunnen zien, hij had er een paar grijze haren bij gekregen en zijn loop was iets strammer geworden.
“Volgend jaar moet ik nieuwe jig-shoes hebben”, verklaart Tara, “volgens mij heb ik mijn hakken eraf gesleten.”
De Rand van de Witte Rotsen (8) Lees verder »
