Achter de schermen
Zondagavond kwart voor zes. Arnold passeert de dierenwinkel op weg naar zijn vaste afhaalstek. Hij staat even stil voor de etalage en bestudeert het aquarium achter het glas. Vissen dartelen tussen de planten en kijken nieuwgierig naar het onbekende buiten hun domein.
How much is that fishie in the window?
Arnold haalt een hand door zijn haar: Weet je wat mijn probleem is?
Hij staart naar zijn scherm. De screensaver staat aan, een droomaquarium met ronddartelende tropische vissen en vegetatie die zacht wuift op een niet voelbare stroom. Een kreeft op de bodem houdt de vissen in de gaten en heft zijn scharen als er eentje te dichtbij komt. Ogenschijnlijk leven in het platte vlak. Een paar brokjes virtueel voer dwarrelen naar het grind van de bodem. De vissen drommen samen rond het kunstmatig leven brengende materiaal. Het geluid van klaterend water geeft een schijn van werkelijkheid.
Het is tijd…
De deur gaat open. De competitieleider haalt me op uit de inspeelruimte. Ik pak mijn gitaar en de bladmuziek en volg hem naar boven.
“Good luck!” fluistert hij en houdt de deur naar de zaal voor me open. Daar zit de jury en publiek.
De spanning is anders…
“Verdomd, alweer Toutes Directions! Ik word gek. Lees die kaart dan eens goed!”
De Volkswagen Kever maakt een schielijke beweging richting de berm en komt schuivend tegen de trottoirband tot stilstand. De trekhaak knarst onder de ongeremde belasting van een aanhanger vol met zespersoons bungalowtent, twee grote gasflessen, een opvouwbaar keukenblokje en niet te vergeten een ganse voorraad Nederlands eten inclusief een kwart mud eigenheimers tegen lange tanden in den vreemde. Het zwaarbeladen imperiaal kraakt mee.
“Mijn maandstonden zijn inmiddels verdwenen,” merkt Aoife op.
“Dat is jouw cyclus, maagd, moeder, wijze, oude. Je Zevende Zevenjaar was het begin van je derde fase.”
“Laat dat moeder er maar af,” klinkt het scherp, “dat was mij niet gegund.”
“Toch ben je als moeder en vriendin geweest voor de mensen van jouw stam, hebt de maandstonden ervaren en de maanrituelen uitgevoerd.”
De harp is Aoife tot last, het foedraal hangt zwaar op haar rug en de riemen hinderen haar tred. Ze leunt zwaar op haar staf, het ingelegde bergkristal glanst dof in het bewolkte licht. Zweet druppelt over haar rug naar beneden. Ze is nog niet hersteld.
De staf van Aislin van het Woud, zij gaf hem aan mij toen zij overging…