Mijn vader werd geboren in 1933, het jaar dat Hitler in Duitsland aan de macht kwam, het definitieve einde van de democratische ideeën van de Republiek van Weimar. Het werd zoetjesaan duidelijk wat de doctrine van Lebensraum voor Europa en […]
Het maanlicht dringt door een paar gaatjes in het zwaardere wolkendek heen. Reinder ziet een bootje zijn kant op komen. Er valt een last van hem af, hij zit tenminste niet voor niks in de kou te wachten.
“De piloot,” stelt de roeier zijn passagier aan Reinder voor, “breng hem naar de dijk bij de Nieuwe Kat. Daar wacht Jens met zijn kano.”
Stil nu!
Modder zuigt aan Reinders laarzen. Hij weert een tak van het rijshout af die de wind in zijn gezicht slaat. Een volle maan staat hoog aan de hemel van de winternacht, jagende wolkenflarden verduisteren bij tijd en wijle de bleke glans die het landschap verstard en doods op zijn netvlies afbeeldt. Verderop nadert zwaardere bewolking, binnenkort zal het compleet duister zijn.
Perfect voor het rendez-vous…
Reinder pakt zijn hengel met attributen en stopt spulletjes in zijn rugzak: “Ik ga vissen, mevrouw Linde…”
De groepsleidster fronst: “Ben je thuis voor het eten?”
“In het donker bijten ze beter.”
“Wat wordt het vandaag, paling of vliegende vissen?”
“Vliegende vissen, mevrouw Linde.”
Haar gezicht betrekt: “Wees voorzichtig, jongen…” Ze legt even een hand op zijn schouder: “Toch ben ik trots op je… laat je niet pakken…”
Reinder baant zich een weg door de menigte op de Riedijk. Het veer van Papendrecht is net aangekomen, het is een drukte van belang. Met een scheef oog kijkt hij naar de wachtposten bij de gasfabriek. Hun pothelmen en machinepistolen glimmen in de zon. Verveeld kijken ze de voetgangers en fietsers na.
Vanmorgen vroeg had hij het briefje gevonden. “Negen uur in ons cafeetje. Groetjes, Lotte.”
Dit is een blog voor verhalen en muziek. Sommige verhalen gaan over muziek, maar deze keer plaats ik een verhaaltje bij een stukje dat ik zelf ingespeeld heb. Op Youtube heb ik een kanaal voor gitaarmuziek, maar hou ik de verhaaltjes kort Op deze plaats kan ik wat meer uitweiden over mijn eigen opnamen.
Stuk van vandaag: Tendresse
van Annette Kruisbrink (*1958).
Ik kreeg dit stuk van mijn vrouw Erna voor Sinterklaas in een tijd dat ik met de gitaar in een dip zat. Die dip was een van de uiterlijke kenmerken, het was ook een symptoom van een inzinking op dieper niveau.
De oude vrouw knikkebolt en schrikt wakker. Is ze zo moe? Stijfjes komt ze overeind en slaat het juiste pad in.
Langlopers worden uiteindelijk doodlopers, en hetzelfde gold voor Karel. Daarom was ze hier, haar echtgenoot had een mooi plekje aan het pad. Ieder jaar kwam ze er op haar verjaardag. Met een bosje Gladiolen. Om hem er nog eens aan te herinneren wat voor een ontactische en slappe idioot hij was geweest.
Dood en Gladiolen (7) Lees Meer »
De dagen zijn kort en grijs, de kerstdagen hebben hun glans verloren, het laatste vuurwerk is reeds lang in schittering uiteengespat.
Dat geldt al dertig jaar voor ons huwelijk, denkt Sylvia, was dat even een doodloper!
“Ik ga de zolder opruimen,” kondigt ze resoluut aan, “goede voornemens moet je direct uitvoeren.”
Dood en Gladiolen (6) Lees Meer »
Ze is vroeg op de Via Gladiola, de lopers komen vanmiddag pas aan. Haar hart klopt in haar keel. Ze had nu een jaar met Henry gecorrespondeerd.
Een brief per twee weken, soms nog meer, bedacht ze zich, over en weer…
Karel had een keer gevraagd wat dat voor brieven waren die ze steeds kreeg. “Penvriendin,” had ze geantwoord, “ik raakte er mee aan de praat toen ik op de St. Annastraat op jou aan het wachten was.”
Dood en Gladiolen (5) Lees Meer »
De Sint Annastraat, een drukte van belang. Sylvia kijkt haar ogen uit, het lijkt tegenwoordig wel alsof half Nederland richting het eindpunt van de Vierdaagse loopt. Geen Karel te zien. Hij was ook niet al te best in orde toen hij de uitdaging van de honderdzestig kilometer aanging. En dan nog dat rotweer van tijd tot tijd. Garantie voor blaren.
Tegen de tijd dat hij aankomt, zijn de Gladiolen al verlept…
Dood en Gladiolen (4) Lees Meer »
