Aoife danst over het pad door het woud en maakt tempo. Ze glimlacht, het is vreemd, juist op haar vierde Zevenjaar is haar terugkeer aanlokkelijker dan de reis. Wat zal ze gaan zeggen als ze terugkomt van het eiland? Zou dit haar laatste reis daarheen worden? Nee, geen weemoed, haar terugkeer zal dat alleszins vergoeden. Ze hoopt dat er op haar wordt gewacht.
Zeven Zevenjaren (5) Read More »
Met stevige pas beent Aoife door het woud, ze schopt ieder eikeltje dat ze tegenkomt van het pad af. Wat had ze moeten marchanderen om dit jaar de tocht voor het eerst alleen te mogen maken! Met een nijdig gebaar verschuift ze de harp op haar rug en trekt de riemen van de plunjezak aan. Ze kan er nog kwaad over worden.
Zeven Zevenjaren (4) Read More »
“Ik ben zo benieuwd hoe het gaat! Ik kan niet wachten tot we er zijn.”
Een jong meisje danst over het pad door het woud, haar haren golven met de beweging mee. Een vrouw van middelbare leeftijd volgt haar tempo met enige moeite. Beiden zijn in reiskleding, een foedraal met een harp bungelt op de rug van de jongste, de oudste heeft twee lange houten fluiten op de rug gebonden. Beiden hebben een staf in de hand met de juwelen van graden van de Vrouwen van het Woud.
Zeven Zevenjaren (3) Read More »
“Kom mee, Aoife, we zijn er bijna. Schiet nou eens op, straks is het donker.”
Met een geërgerd gebaar wacht de vrouw op een klein meisje in de achterhoede. Het duurt een tijdje voordat het kind in zicht komt. Een kinderharp bungelt op haar rug, ze sleept de houtgesneden wandelstok achter zich aan.
“Ik ben zo moe, mama, we lopen al de hele dag door het bos. Ik heb honger.”
Zeven Zevenjaren (2) Read More »
Herkenning verdrijft vermoeidheid: Ik schiet al op…
Aoife schikt de riemen van het foedraal met haar harp en de plunjezak op haar rug en leunt op haar staf. De amethisten knop schittert zonlicht in paars.
Haar benen trillen van de inspanning, de gladgeslepen Lapis Lazuli aan het leren koordje kleeft aan de huid van haar borst en nestelt zich tegen haar hart.
Zeven Zevenjaren (1) Read More »
Zijn stem fluistert in mijn hoofd. Je denkt toch wel aan mijn laatste wens?
Ik knik werktuiglijk en kijk op mijn horloge. 13:30 24-12-2018. Het is tijd. Sleutel in het slot, de deur knarst open. Ik vind het lichtknopje en kijk hem regelrecht in zijn papieren ogen.
“Victor Zwartmann (1933 – 2017) Gevallen Verhalen.”
Verhalen Tentoonstelling Read More »
De slaapkamer is donker. Alles is in rust, behalve ikzelf. Gedachten houden mijn slaap op afstand en slaan als branding op mijn kust. Golven, ik lijk mee te deinen, een gevoel van duizelend wegglijden, alsof ik wentel op de stroom. De wind blaast wolken van donkerte weg, fel zonlicht schittert op het water.
Ik had toch mijn ogen dicht?
Iemand tikt me op de schouder.
Haast verstoord kijk ik opzij. Ik zit op de snelweg E80 in een gammele bak van een huurauto met ruitensproeiers die dienstweigeren en een gaspedaal dat je door de plank heen moet trappen om vooruit te komen. Sneeuw jaagt tegen de voorruit en de wissers kunnen het nauwelijks aan. Van strooien hebben ze hier nooit gehoord. Geconcentreerd hou ik al een uur lang de achterlichten van een vrachtwagen voor me in de gaten, twee bakens in een donkere massa tussen de dansende vlokken in het halfduister.
Wat doet ze nu?
Nick pakt het boek van Sandra’s bureau en bladert het door. Zij negeert hem en typt ongestoord door.
Levens-fictie… maar het leven is toch harde realiteit? Dat verzin je niet!
Hij bestudeert de inhoudsopgave: “Kun je ook al spelen met je leven op de computer?”
Spelen met je Leven Read More »
“Ga een kaarsje branden…”
Ik kijk verschrikt om me heen. Niemand! Een stem in mijn hoofd, van mezelf of van iemand anders? Ik weet wat me te doen staat. De klink voelt koud aan. Ik trek de deur open, glip door de opening, de scharnieren knerpen.
