Herkenning verdrijft vermoeidheid: Ik schiet al op…
Aoife schikt de riemen van het foedraal met haar harp en de plunjezak op haar rug en leunt op haar staf. De amethisten knop schittert zonlicht in paars.
Haar benen trillen van de inspanning, de gladgeslepen Lapis Lazuli aan het leren koordje kleeft aan de huid van haar borst en nestelt zich tegen haar hart.
Zeven Zevenjaren (1) Lees Meer »
Zijn stem fluistert in mijn hoofd. Je denkt toch wel aan mijn laatste wens?
Ik knik werktuiglijk en kijk op mijn horloge. 13:30 24-12-2018. Het is tijd. Sleutel in het slot, de deur knarst open. Ik vind het lichtknopje en kijk hem regelrecht in zijn papieren ogen.
“Victor Zwartmann (1933 – 2017) Gevallen Verhalen.”
Verhalen Tentoonstelling Lees Meer »
De slaapkamer is donker. Alles is in rust, behalve ikzelf. Gedachten houden mijn slaap op afstand en slaan als branding op mijn kust. Golven, ik lijk mee te deinen, een gevoel van duizelend wegglijden, alsof ik wentel op de stroom. De wind blaast wolken van donkerte weg, fel zonlicht schittert op het water.
Ik had toch mijn ogen dicht?
Iemand tikt me op de schouder.
Haast verstoord kijk ik opzij. Ik zit op de snelweg E80 in een gammele bak van een huurauto met ruitensproeiers die dienstweigeren en een gaspedaal dat je door de plank heen moet trappen om vooruit te komen. Sneeuw jaagt tegen de voorruit en de wissers kunnen het nauwelijks aan. Van strooien hebben ze hier nooit gehoord. Geconcentreerd hou ik al een uur lang de achterlichten van een vrachtwagen voor me in de gaten, twee bakens in een donkere massa tussen de dansende vlokken in het halfduister.
Wat doet ze nu?
Nick pakt het boek van Sandra’s bureau en bladert het door. Zij negeert hem en typt ongestoord door.
Levens-fictie… maar het leven is toch harde realiteit? Dat verzin je niet!
Hij bestudeert de inhoudsopgave: “Kun je ook al spelen met je leven op de computer?”
Spelen met je Leven Lees Meer »
“Ga een kaarsje branden…”
Ik kijk verschrikt om me heen. Niemand! Een stem in mijn hoofd, van mezelf of van iemand anders? Ik weet wat me te doen staat. De klink voelt koud aan. Ik trek de deur open, glip door de opening, de scharnieren knerpen.
Een podium met daarachter rijk met kleur gevulde schilderstukken in warm geel, vlammend oranje en koelblauw. Spots werpen licht en verdiepen de oneindigheid achter het doek. De zaal zit vol, het publiek wacht nieuwsgierig in het halfduister.
De gitarist op het podium zet zijn eerste toon… Langzaam sterft de ijle klank uit in een zoete dood.
Nocturnal after John Dowland Lees Meer »
