Muziek: Dark Band of Clouds van Einaudi gespeeld door Jeroen van Veen op piano

3 April 2022

Aprilletje Zoet geeft nog weleens een Witte Hoed, is het aloude spreekwoord. Tot onze verbazing begint April met sneeuw op de daken en een verkillende wind uit het noordwesten.

Is dit nu afkoeling van de Aarde omdat de Aarde opwarmt? Of is er een klein meteorietje gevallen zoals in de Jonge Dryas periode toen bijna dertienduizend jaar geleden een meteorietinslag in Groenland de temperatuur in een tiental jaren 15 graden deed dalen.

😉 Daar kan geen mensheid tegenop, of het moest met massa’s kernbommen gaan… Laat ik nu niet het wantrouwen tegen de mensheid koesteren dat er inderdaad een stel idioten bestaat dat hiertoe in staat is.

Vandaag is het zwaar bewolkt, maar droog. We rijden naar Delden en hebben ditmaal geen last van een volle parkeerplaats bij Het Hoogspel. Overal is te zien dat de houtvesters flink hebben gewerkt, al dan niet geholpen door Storm Eunice. Het Hoogspel heeft weer genoeg voor de open haard (foto 209). Dat wordt nog wel wat hakken en zagen voor de ober!

De stevige wind heeft de lucht flink schoon geblazen. We krijgen weidse Hollandse wolkengezichten te zien waarmee de schildermeesters uit de zeventiende eeuw wereldberoemd werden door kunstenaars als Van Goyen en Ruysdael. De contrasten zijn interessant (foto 210 en 211).

Het grasveld naast het pad blijkt te zijn omgeploegd (foto 212). Wat zou er dit jaar komen te staan? Mais? Aardappelen. Het schijnt wel goed te zijn om de beplanting af te wisselen.

Het contrastenspel in de lucht blijft me intrigeren (foto 213 – 216). Een enkel spatje regen verhoogt de pret. Ik krijg warempel een stukje skyline van Delden op de plaat zonder de ontsierende appartementengebouwen aan de N346 (foto 215).

We zitten in April. Het Rondje Twickel is bijna het jaar rond, nog maximaal twee rondjes te gaan. De wereld heeft een opmerkelijk rondje gemaakt, tussen corona-angst en oorlogsvrees. Tja, Kiek’n wat ’t wordt, zeggen we in Twente voor het volgende rondje.

Aan de Twickelerlaan zien we de voortgang van een groter levensrondje: Oud maakt plaats, jong plant zich voort (foto 217 – 218). Vorig jaar kondigden de rode stippen op de oude eiken het noodlot al aan, begin dit jaar zagen we dat noodlot breed voltrokken. Gevolgd door nieuw boomleven.

Ik realiseer me dat het wel twee generaties kan duren voordat deze twijgjes net zo zijn uitgegroeid als de oude eikenlaan. Dat levert me een moment het bewustzijn van sterfelijkheid op.

Uiteraard hoop ik dat men over twee generaties nog steeds ongedwongen Rondjes Twickel maakt zonder chips in de kop en 24/7 surveillance door de volgelingen van Klaus S.