Valsa sem Nome van Baden Powel de Aquinho, gespeeld door hemzelf
5 Augustus 2020
De eerste keer
Mijn eerste poging. Na het thuiswerk gingen ’s middags mijn schermen op zwart. Geen mail, geen Facebook, geen wereldnieuws.
Het is een stap, ik voelde in de loop van de avond inderdaad de nodige onrust opkomen. Je praat ergens over, je ontmoet een begrip of woord dat je niet kent en vervalt gelijk in het concept dat zoeken we op. Ik kan me in uit mijn Internetloze tijdperk niet heugen dat ik toen continu in de encyclopedie zat te bladeren, maar nu: Google is your best Friend, zeker als je een Smartphone bij je hebt. Heel soms denk ik: “Wat moet ik met die kennis? Heb ik er iets aan dat ik dat weet?” Maar ja, mijn ingebouwde nieuwsgierigheid is sterk.
Het was prachtig weer, dus hebben we een rondje gefietst in de buurt. Iets wat we sowieso gedaan zouden hebben, ons dagelijks luchtje scheppen na het werk, te voet of per fiets, hoort bij het dagprogramma, schermgedrag heeft daar geen invloed op.
Op mijn tafeltje ligt een boek dat me al heel lang vragend aankijkt: Onvoltooide Reis van Yehudi Menuhin. Een ongelooflijk interessant relaas over een musicus en zijn drijfveren in een tijd dat globalisatie nog niet algemeen was. Wel in erg kleine letters. Gelukkig heb ik een nieuwe bril in bestelling. Verbazingwekkend hoe zijn leven als musicus is verlopen en wat voor mensen hij allemaal heeft ontmoet.
Gitaarspelen doe ik bijna iedere dag. Nu gunde ik me daar iets meer tijd voor. Ik deed een stapje terug in tempo van Valsa sem Nome van Baden Power de Aquino, een inmiddels overleden Braziliaanse bossa-nova en jazzgitarist. Dit stuk komt van zijn album Estudos, en studie kost dit stuk inderdaad. Niet super-moeilijk, maar het vraagt veel aandacht voor de overgangen. Zonder de tijdsdruk van het scherm op mijn schouders, kon ik die aandacht opbrengen.
Inderdaad, tijdsdruk. Dat is wat het scherm oplevert, alsof je steeds nog iets moet doen dat je gemist hebt. Overdag is dat evident, ik werk met planningen en deadlines. Thuis hoeft dat eigenlijk niet, maar het sluipt er in.
Ik heb een tijdje de gewoonte gehad om na het eten liggend op de bank precies een CD te beluisteren. Dat kon nu mooi in de achtertuin. Een stukje ruimtelijke muziek, African Skies van Diane en David Arkenstone. Een stukje new age/ambient met hier en daar exotische ritmes. Op de bank deed ik dan al snel een dutje, in de stoel bleek dat iets lastiger.
Desalniettemin sloeg die avond soms de onrust toe. Een soort gevoel van magnetisme als ik langs de computerplek in de huiskamer liep.
Met een scherm op zwart kom ik niet in de verleiding om late uurtjes met een avonturenspel of Internet te maken. Kortom, ik ging op tijd naar bed. Lekker nog even een paar Kronkels van Carmiggelt lezen, want al te zwaar materiaal lezen vlak voor het slapen gaan is niet goed voor de nachtrust.
Een avondje schermloos is dus te doen. Kijken wat het volgende week woensdag oplevert.