Muziek: Choro Typico Nr. 1 van Heitor Villa-Lobos, gespeeld op piano door Sonia Rubinsky
13 Juli 2022
Villa-Lobos, Motoronderhoud en Groene Maskers
Schermloze Avond Honderd. Een mooi rond getal, tien kwadraat. Nog geen jubileum, voor het tweejarig bestaan moeten we nog drie avonden verder.
Keek op de Week
Ik heb de actualiteit afgelopen week wat minder gevolgd, ik wilde een beetje media hygiëne bereiken. De boerenprotesten waren opvallend genoeg, in onze directe omgeving waren diverse acties. Ik plaats weer een omgekeerde vlag als teken van solidariteit. Ondertussen is er ophef ontstaan over de kwaliteit van de stikstofmetingen die ten grondslag liggen aan de kabinetsplannen. Goochelen met cijfertjes, zo te zien.
De Eerste Kamer heeft de Canadian European Trade Association (CETA) goedgekeurd. Onderdeel daarvan is “wederzijds erkennen van regels en kwalificaties”. Dat betekent dat Nederlandse regelgeving op producten uit Canada feitelijk niet meer van toepassing is, er wordt slechts gekeken naar Europese regels. Omgekeerd zou dat ook zo moeten zijn voor Nederlandse producten richting Canada, maar dat staat te bezien.
Daarnaast kan een Canadees bedrijf de Nederlandse overheid aanklagen als het zich benadeeld of gehinderd voelt op de Europese markt. Als Nederland dus Canadese landbouwproducten wil weren die zijn gekweekt met verboden en gevaarlijke bestrijdingsmiddelen, zou dat overruled kunnen worden door een “gerechtelijke” uitspraak in het voordeel van de grote bedrijven.
Men zag grote kansen voor de vlees-import uit Canada, wat boeren hier tot schaalvergroting zou dwingen om nog te kunnen concurreren. En dat terwijl de klimaat-zeloten proberen vleesconsumptie te ontmoedigen om minder CO2 en stikstof uitstoot te bewerkstelligen. Importeer je dan ook maar de Canadese uitstoot? Tja, dan krijg je het rare idee van onze boeren onteigend en weggewerkt en vervolgens importeer je alles weer uit het buitenland. Erg contraproductief. Weer een voedselafhankelijkheid die de beruchte Agenda 2030 goed uitkomt.
Deze week had ik mijn pensioenreceptie. Afscheid van de collega’s. Gelukkig zonder QR-code misère (ja, dan had ik het feestje wel gecanceld, ik ben mordicus tegen de medische apartheid). Het was kort maar gezellig en ik kon mooi wat gepensioneerde collega’s spreken.
Muziek in de Luie Stoel
Bladeren op de mp3-speler levert vandaag Villa-Lobos Piano Music door Sonia Rubinsky op.
Heitor Villa-Lobos (1877 – 1959) was een Braziliaanse componist die bij klassieke gitaristen onder meer door zijn Preludes, Etudes, Suite Populaire Brésilienne en Choro Nr. 1 bekend is. Ooit waren deze werken alleen maar beschikbaar in de dure Max Eschig edities, nu zijn er ook voordeligere versies.
Ik heb zelf een poging gedaan om een aantal Preludes, stukjes uit de Suite Populaire en Choro Nr. 1 te spelen. Het is muziek die flink studie vereist, ik ben een tijd ermee bezig geweest, maar dat kwam niet ver genoeg voor een goede opname.
Zijn gitaarmuziek is slechts een klein deel van Villa-Lobos’ zeer brede compositierepertoire. Kamermuziek, orkestrale werken, balletten, opera’s, filmmuziek, het zijn meer dan 2000 werken die hem tot de meest bekende Zuid Amerikaanse componist maakten.
Hij groeide op in een tijd dat Brazilië zich losmaakte van Portugal en de traditionele Braziliaanse muziek populair werd. De invloeden van “de muziek van de straat” zijn zeer duidelijk in Villa-Lobos’ muziek. Hij gaf daar een eigenzinnige draai aan en integreerde die met de Europese invloeden waaraan hij als kosmopoliet ook bloot stond.
Villa Lobos’ pianomuziek laat eveneens de invloeden van volksmuziek zien, met hier en daar de ritmes van Afrikaanse oorsprong die met de slaven meegekomen waren naar Brazilië. Als achtergrondmuziek klinkt een stuk dat ik ook op gitaar heb gestudeerd: Choros Typico Nr. 1.
Boek op Schoot
Deze week heb ik Zen en de Kunst van het Motoronderhoud van Robert Pirsig (1928 – 2017) onder handen. Dit boek is al jaren een metgezel van me, ik lees en herlees het iedere keer als ik vragen voel over zingeving.
In de vorige eeuw bracht het boek me ertoe om iets over filosofie en Tao te gaan lezen. Sindsdien kwam het boek steeds terug als ik op mijn werk kwaliteit begon te missen door bezuinigingen en reorganisaties. Nu pak ik het op omdat het vragen stelt die in de huidige crisismaatschappij relevant zijn.
De hoofdpersoon maakt met zijn zoon en een paar vrienden een motortocht in de Verenigde Staten. Al snel wordt duidelijk dat de hoofdpersoon op zoek is naar zijn vroegere persoonlijkheid Phaedrus.
In de geschiedenis was Phaedrus een leerling van de filosoof Socrates, Plato beschrijft het gesprek tussen die twee in een van zijn Dialogen.
De persoonlijkheid Phaedrus is met electroshocks, een gedwongen behandeling tegen psychoses, uit de geest van de hoofdpersoon verwijderd. Niet geheel, want Phaedrus spookt met sporen en herinneringen door in zijn geest. Daarom gaat hij op zoek met zijn motor.
Een belangrijk onderwerp in het boek is de kwaliteit. Ongelukkigerwijs blijft Pirsig’s definitie daarvan vaag. De ondertitel van het boek is Een onderzoek naar waarden. Ja, waarden, wat zijn dat? Goedheid, waarheid, schoonheid. Onderwerpen die in Plato’s Dialogen uitgebreid aan de orde komen.
Waarheid is zeker in deze tijd een belangrijke waarde. Waarheid en vertrouwen zijn gekoppeld. Waarheidsvinding is zodoende ontzettend belangrijk.
Als je echter begint te zoeken en je achter de schermen van een leugen probeert door te dringen, ondervind je weerstand, zeker als je de door een groep aangenomen waarheid niet helemaal vertrouwt of aangetoond wil zien. Dan loop je kans dat ze je gek verklaren, framen, cancelen en sociaal uitstoten.
Die effecten zag ik de afgelopen twee jaar al duidelijk rond Corona, en het blijkt zelfs erger dan ik dacht nu het over het klimaat en Oekraïne gaat. Mijn theewater borrelt heftig bij al die politieke verhaaltjes en halve waarheden en halve leugens die we tegenwoordig voorgeschoteld krijgen.
Kwantiteit versus kwaliteit, dat verbindt dit boek met een voordracht van Mieke Mosmuller in reactie op een artikel in de NRC over de zegeningen van kunstmatig geproduceerde kaas als “oplossing” voor de milieubelasting door veestapels in Nederland. Het verbindt dit boek ook met haar verhandelingen Leer Denken! en Leer Voelen! Die zijn gericht op individuele waarheidsvinding.
Haar punt is, dat men tegenwoordig alleen nog maar kwantitatief kijkt. Alles wordt vervat in getalletjes en grafiekjes, van analyse tot voorspelling. Tonnen stikstof, tonnen CO2, meters zeespiegelstijging, coronadoden, vaccinbijwerkingen. We berekenen en modelleren onszelf het graf in, waarbij getallen en voorspellingen ons vaak een dodelijk schuldgevoel moeten inboezemen. Er wordt zoveel gekwantificeerd, dat de waarheid gemaskeerd raakt door randvoorwaarden en toevalligheden.
Wat helemaal uit zicht verdwijnt is de kijk op kwaliteit. Ja, je kunt volgens de cijfers de kans op ziekenhuisopname door Corona verkleinen met een serie steeds herhaalde vaccinaties. Ooit probeerden die cijfers je te vertellen dat je ook tegen Corona beschermd was, maar dat blijkt een illusie.
De invloed van die vaccinaties op je kwaliteit van leven wordt echter compleet buiten beschouwing gelaten. Dat je levenslang onder bijwerkingen kunt lijden, of niet meer in staat bent om kinderen te krijgen, bijvoorbeeld. Daarnaast blijkt het dat vaccins je niet beschermen tegen Corona an sich. Toch worden we steeds gebombardeerd met kwantitatieve analyses en voorspellingen plus de indruk van een maatschappelijke plicht om ons met dit experimentele middel te laten inspuiten, ongeacht de gevolgen. Gevolgen die nauwgezet buiten de discussie worden gehouden.
Mosmuller betoogt dat we door die kwantitatieve benadering het contact met de natuur kwijtraken, iets dat nog veel verwoestender zal uitpakken dan stikstof- of CO2 uitstoot. De koe produceert melk in een gebalanceerd natuurlijk proces en wij kunnen daar in verwonderde dankbaarheid gebruik van maken om onszelf te voeden. Dat is een kwaliteit die geen synthetische productie kan vervangen.
Ik herinner me het verhaal dat de Indianen de dieren die ze in de jacht hadden gedood dankten en eerden voor hun bijdrage aan het levensonderhoud van de stam. Ze waren zich bewust van het offer dat het dier zo bracht en waren daar dankbaar voor. Een schril contrast met de dier-onterende omstandigheden in bijvoorbeeld plofkippenfarms. Daarin is het contact met de natuur weggerationaliseerd.
Het extreem industrialiseren van de voedselvoorziening met nep-vlees, nep-kaas etc. lijkt mij contraproductief. Men wil bijvoorbeeld insecten gaan gebruiken als grondstof. Is dat wel goed voor ons? Welke chemische processen moet je allemaal gaan uitvoeren om ervoor te zorgen dat insecten-eiwit niet gevaarlijk is voor ons? Wat gaan die stoffen weer met ons doen? Al dat 3D geprinte nepspul lijkt mij een grote leugen.
De worsteling tussen mechanisch en technologisch denken enerzijds en de grensoverschrijdende gedachten rond kwaliteit vormen de kern van Pfirsig’s boek. Klassiek denken versus Romantisch denken, schrijft hij. We zullen ze beiden nodig hebben, want als je de wereld uitlevert aan louter technologie, ben ik wel benieuwd wat er nog voor ons mensen overblijft.
Ik ben nu op ongeveer een derde van het boek. Lekker doorlezen, dus.
Knutselen met Blokjes
Ik haal het Lego-vliegtuig 4953 uit elkaar en bouw een variant in deze set, een hovercraft. Het is heel leuk om te zien hoe scharnierpunten worden gebruikt om een quasi ronde vorm te creëren. Het resultaat lijkt een beetje op een robotstofzuiger.
Details komen te zijner tijd in de rubriek Legolandelijk.
Ik zit achter het huis op de tuintafel te bouwen. Nadeel is, dat er ondanks mijn behoedzaam slopen toch wat stukjes naar de vloer gaan. Gelukkig heeft Erna een scherpe blik.
Bij het demonteren knapt er weer een tegeltje stuk. Blijkbaar zijn ze toch gevoelig voor veroudering of materiaalmoeheid. Gelukkig kun je blokjes nabestellen.
Gitaar op Schoot
Afgelopen weekend heb ik nieuwe snaren op de gitaar gezet. Op dit moment zijn ze aardig stabiel en produceren een lekkere klank. Dat motiveert om te spelen. Ik begin met Ramillete van Jose Ferrer, speel een paar etudes van Stachak en eindig met de drie Ierse liedjes uit Quiet Waters van Linnemann.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees Behind the Green Mask van Rosa Koire uit. Ze schreef het boek toen ze erachter kwam dat de VN Agenda 2021 duidelijk werkzaam werd in de stadsontwikkeling van haar woonplaats Santa Rosa (even ten noorden van San Francisco) via een haatdragend lobby-circuit van klimaatzeloten. Voorbeelden zijn verplichte aanleg van zonnepanelen op straffe van het onverkoopbaar worden van je huis en het fietsvriendelijk maken van doorgaande wegen waardoor je met je auto nergens meer komt en voetgangers loslopend wild worden van gehelmde velocipedisten.
Ze illustreert treffend hoe men plannen uitrolt zonder enige inspraak van de bewoners en hoe iedereen die daar bezwaren tegen maakt wordt gedemoniseerd, gemarginaliseerd en als het even kan geruïneerd. Een nogal agressieve implementatie van de ogenschijnlijk vriendelijke “groene agenda”. Daarnaast verschaft ze interessant inzicht in de Non-Government Organisations (NGOs, de World Health Organization en het World Economic Forum zijn hier voorbeelden van) die op agressieve wijze de democratie omzeilen.
Inderdaad, het zijn niet de punten van de Agenda 2030 die me zorgen baren, maar de wijze waarop en de oppressie waarmee men denkt ze te implementeren. De houding van de overheid richting de boeren spreekt daarin boekdelen. Het kan toch niet zo zijn dat een stelletje ideoloten die zelf totaal geen last hebben van de maatregelen die ze treffen alles dicteert “voor het groter goed” terwijl de rest van de bevolking financieel stuk gaat.
Pfff… somber boek. Ik heb het uit. Volgende keer weer terg naar Game of Thrones. Dat is tenminste fantasie.