Muziek: Cobalt van het Album Bridge van Oystein Sevag
27 Juli 2022
Corpsballen, Ambient en Wetenschapsreligie
Schermloze Avond Honderd en Twee. We gaan richting jaargang nummer drie.
Het jaar twee van deze eeuw werd volgens velen het begin van de grootste koopkrachtdiefstal van deze eeuw: De invoering van de Euro. Een Euro was in het begin het equivalent van twee gulden twintig. We rekenden in die tijd alles om, net alsof we in het buitenland waren.
Er zit psychologie in getallen van prijzen. De prijzen in Euro’s veranderden gaandeweg in de getallen die je van de gulden “gewend” was. Veel dingen werden dus 2,2 maal zo duur, terwijl je salaris lang zo snel niet steeg. Daarnaast werden belastingen ook hoger, de BTW steeg zelfs tot 21%. We zien ook dat de onbalans binnen de EU, met name door de financieringstekorten van de Mediterrane lidstaten, een onzekere factor voor de waardevastheid vormt.
Okee, het is gemakkelijk dat je niet meer naar een grenswisselkantoor hoeft om in Duitsland of Belgie iets te kopen. De risico’s zijn echter eveneens evident.
Keek op de Week
De boerenacties gaan door. Overal bij ons in de omgeving hangen de omgekeerde vlaggen. De media zijn druk bezig met demoniseren. Ik blijf solidair, het stikstof-”beleid” slaat nergens op. Trek dan in ieder geval de zaak gelijk met Duitsland.
Het loopt tegen Augustus, traditioneel de maand van de studenten-introductie. Het Amsterdamse studentencorps ASC/AVSV raakte opnieuw in opspraak, ditmaal wegens de “hoerenspeech” waarin een zeer laakbaar beeld van vrouwen werd gepresenteerd. Dit soort akkefietjes kom je vaker tegen in corpsclubs. Ik herinner me de bangalijsten van de Groningse club Vindicat nog.
Ja, hier is naar mijn mening ingrijpen op zijn plaats, temeer omdat corpsleden later nog weleens op hoge en verantwoordelijke functies in bedrijven en overheid terechtkomen. Met zo’n mentaliteit ben je ze dan liever kwijt dan rijk. Je zult maar secretaresse van zo iemand zijn. Misschien moeten ze dan een vergiftigd mesje in de hak voeren, net zoals Rosa Klebb in een James Bondfilm. Dan kunnen de dames hout snijden met de ballen van deze figuren.
Ook de gemeente Amsterdam gaat discrimineren, net zoals in Utrecht zijn de komende tijd sociale huurwoningen alleen beschikbaar voor statushouders. Ik begrijp de weerstand daartegen. Als je al tig jaar op de wachtlijst staat voor een huurwoning in deze tijden van woningnood, zit je niet te wachten op dit soort politieke capriolen waarbij je een gevoel krijgt dat je als autochtone Nederlander wordt gediscrimineerd. Het is niet slim om meer migratie te promoten dan je ruimte hebt. Dat wekt verwachtingen en verwachtingen veroorzaken zoals altijd problemen.
Het rommelt weer op het pandemie-front. Met een onbegrijpelijke procedure heeft de WHO-baas Tedros Apenpokken tot wereldgevaar verklaard. Daardoor begint de vaccinatietrein met drang en dwang weer te lopen, de GGD was kwaad dat de mensen niet direct in de rij staan voor een ander experimenteel vaccin. Mij zul je daar zeker niet zien!
Vervelende bijvangst van deze WHO-verklaring is dat Apenpokken voornamelijk voor lijken te komen onder mannen met wisselende seksuele contacten. Krijgen we weer het “straf van God” syndroom dat we bij Aids al hebben waargenomen?
Muziek in de Luie Stoel
Ik blader op mijn mp3-speler naar Bridge van Øystein Sevåg. Deze klassiek geschoolde musicus en componist houdt zich bezig met ambient muziek. Het is een vriendelijke soort ambient met een duidelijke muzikale structuur.
Ooit begon Brian Eno met experimenten gebaseerd op Minimal Music. Resultaat waren soundscapes, sfeerklanken die letterlijk een muzikaal landschap creëren, vooral geschikt als achtergrond. Een klankschilderijtje aan de muur.
Bij Øystein Sevåg komt de ambient duidelijk meer uit de achtergrond, maar het blijft aangename muziek om bij weg te dromen en te mijmeren. Het nummer Cobalt voormt de achtergrond bij dit blog.
Boek op Schoot
Ik lees verder in Zen en de Kunst van Motoronderhoud van Robert Pirsig. Ik ben aanbeland bij het gedeelte over arbeidsvreugde. Het is belangrijk dat je energie opdoet uit wat je doet en arbeidsvreugde vormt daar een belangrijk deel van. Pirsig beschrijft wat het doet en hoe je het op diverse manieren kwijt kunt raken. Ondertussen rijdt zijn motorfiets richting de ontknoping aan de Amerikaanse westkust.
Ik stuitte deze week op een interessant vraaggesprek met de wiskundige professor Ronald Meester over de rol van de wetenschap in de huidige maatschappij. Reden voor mij om Wetenschap als Nieuwe Religie voor mijn e-book aan te schaffen.
Tijdens de coronacrisis vond ik al, dat de overheid nogal verslaafd was aan de “wetenschap” van RIVM en OMT, zeker omdat ieder tegengeluid op de conclusies van deze instellingen stuitte op bagatellisering, ridiculisering, uitsluiting, strafvervolging en massaal negeren.
Dit deed me sterk denken aan de houding van “ware gelovigen” richting “heidenen”, zoals je helaas in veel religies tegenkomt. Een houding die ook sterk aanwezig is in het werk van Yuval Harari, een belangrijke adviseur van het World Economic Forum. Hij promoot die wetenschap en techniek als ultieme middelen om als mens zelf God te worden. Ik kreeg zelf de kriebels van zijn boeken, vooral waar het over transhumanisme ging en wie daarvan zouden profiteren en wie niet.
De coronacrisis legde een spirituele leegte in onze huidige maatschappij bloot, waarbij men denkt, of hoopt, dat de wetenschap en technologie die zullen invullen. In Wetenschap als Nieuwe Religie beschrijft Meester de valkuilen hiervan. De wetenschap is namelijk structureel ongeschikt als religie, goede wetenschap wil bijvoorbeeld empirisch bewijs, ook voor zaken die je in religieuze zin zou geloven zonder bewijs. Daarnaast kun je de wetenschap ook overvragen. De wetenschap heeft geen oplossing voor ieder menselijk probleem.
Tijdens de coronacrisis werden we continu gebombardeerd met getallen, waarvan een groot deel statistisch werd bepaald. Het ene scorebord na het andere. Statistiek betekent dat er betrouwbaarheidsmarges op getallen zitten en dat je niet voetstoots kunt aannemen dat ze de realiteit vertegenwoordigen. Meester geeft een aantal interessante voorbeelden van de onbetrouwbaarheid van deze scoreborden, zeker als ze pessimistisch worden geïnterpreteerd door het volk. De tragiek werd echter, dat menigeen die onbetrouwbaarheid links liet liggen, geen onderzoek deed en gewoon geloofde wat kabinet, RIVM en OMT voorspiegelden als “wetenschappelijk bepaald”.
In een paar rekenvoorbeelden rond de Covid sterftekans en de effectiviteit van het Pfizer vaccin laat Meester zien dat je met statistiek alles aan kunt tonen wat je wilt, ook al is de realiteit anders. Voorzichtigheid is dus geboden.
Coronabeleid werd vaak gebaseerd op uitkomsten van rekenmodellen. Meester laat in zijn boek voorbeelden zien van de modellering voor het promoten van massavaccinatie, QR-codes (2G, 3G) en het effect van schoolsluiting op besmettingscijfers. Daaruit blijkt dat het a) verrekt lastig te modelleren is en b) er simplistisch is geacteerd rond de modellering zelf en de resultaten daarvan.
De vaststelling dat een Tweede Kamer zonder enige kennis van zaken op basis van een snel in te zien onbegrijpelijk rapport ingrijpende vrijheid berovende en ongrondwettelijke maatregelen accordeert is naar mijn idee stuitend. Dat is meer geloof dan wetenschap…
Eveneens stuitend, maar dat wist ik ook wel, is dat men de meningen van RIVM en OMT maatgevend vond en er nauwelijks onderzoek is gedaan naar de resultaten van de maatregelen die deze instituten voorstonden. Dat is ook wetenschap, evalueren en kwantificeren van de effecten en niet het nabauwen van meningen van wetenschapshogepriesters die regelmatig buiten hun expertise treden.
Meester verzucht op het eind dat wetenschap en technologie ons geen menswaardige samenleving gaat opleveren. Inderdaad, de plannen rond een wereldwijd identificatie- en controlenetwerk wijzen ook niet in die richting. We zullen zelf moeten nadenken over hoe we met elkaar en de wereld willen omgaan zonder slaaf te worden van wat wetenschappelijk en technologisch mogelijk is. Dat betekent overigens dat we de wetenschappelijke voorspellingen rond bijvoorbeeld het klimaat ook in perspectief moeten bekijken en zeker zien te onttrekken aan de dogma’s van het religieuze geloof van de klimaatzeloten.
Ik vind het boek een aanrader.
Knutselen met Blokjes
Ik zet de dozen op tafel en knutsel wat blokjes in elkaar. Uiteindelijk blijkt dat ik inspiratie mis voor een eigen ontwerp. Dus demonteer ik het zaakje weer en ruim de dozen netjes op.
Gitaar op Schoot
Ik speel het eerste deel van Comme des Chansons van Thierry Tisserand door. Vandaag recreëer ik, en ik vermaak me prima.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik lees het laatste hoofdstuk van Wetenschap als Nieuwe Religie door en pak dan nog even De Strijd der Koningen van de Lied van IJs en Vuur serie van George Martin. Ik moet zeggen dat het steeds gewelddadiger wordt. De auteur werkt hier met suggestie, uit een paar aanwijzingen moet je zelf het wrede einde van de slachtoffers fantaseren.
Het verhaal vermeldt bijvoorbeeld de in teer gedoopte gevilde hoofden van de jonge zonen van Catelyn van Winterfel die op staken op de wallen van het kasteel staan. Tja, dan hoef je niet veel fantasie meer te hebben over hoe dat zo gekomen is. Ik ben benieuwd of deze scenes in de serie dan wel zijn uitgewerkt. Kijkers vinden een paar special effects vast wel leuk…
Nu ben ik wel benieuwd hoe Catelyn van Winterfel wraak gaat nemen.