Muziek: Un Sueño En La Floresta van Augustin Barrios gespeeld door John Williams op klassieke gitaar
26 Oktober 2022
NS Publieksprijs, Rioolratten en Invriezen
De honderd en vijftiende aflevering van Schermloze Avonden.
Het vijftiende jaar van deze eeuw werd getekend door de aanslag op Charlie Hebdo, de aanslag in het Bataclan theater, de wandaden van de Islamitische Staat en het begin van de oorlog in Jemen die nog steeds voortwoekert. Dat is een tragedie die in omvang de oorlog in Oekraïne overtreft maar desondanks in de media weinig aandacht krijgt.
Tja, Von der Leyen staat nu vooraan in het nieuws met “Unserer (Welt?)Krieg”…
Opmerkelijk
Het programma Vandaag Inside, ooit Voetbal Inside, houdt zich tegenwoordig met politiek bezig. Derksen en Co vonden een liquidatie van Baudet een goed idee en willen Forum van Democratie leden en mensen die daarop stemmen laten opsluiten in een gesticht. Ze vallen over het rioolrattenfilmpje van Van Meijeren. Mijn stellige indruk is echter dat de rioolratten bij Voetbal Inside zitten in de vorm van Derksen, Van der Gijp en Genee, waarbij sommige gasten zoals Özcan Akyol zelfs nog het nodige aan de kwade reuk toevoegen. De kwaadaardigheid die ze aan FVD-stemmers toeschrijven wordt perfect gedemonstreerd, deze Moral-gutmenschen laten zien hoe je moet gedragen in zo’n geval.
Laten deze heren zich vooral weer tot voetbal beperken… Ieder ander onderwerp is niet aan ze besteed. Dat hebben we aan de “jeugdherinneringen” bij kaarslicht van Derksen wel gezien.
De rol van de ogenschijnlijk vrije journalistiek in de Haagse Kaasstolp is al eens boeiend beschreven in Je hebt het niet van mij, maar… van Joris Luyendijk. Daaruit blijkt dat de vrije journalistiek in die kringen een schone schijn is. Die vrijheid gaat namelijk niet verder dan het narratief waarin de berichtgeving moet passen. Als je jezelf daaraan niet conformeert, dan word je als journalist uitgesloten. Heb je dus een perskamer in het Binnenhof, zoals mevrouw Merel Ek, dan zit je in dat spel. Vrije journalistiek zit niet rond het Binnenhof…
***
Deze week kregen we een voorwaarschuwing van het mogelijke effect van een Central Bank Digital Currency (CBCD).
De rechter achtte het terecht dat de ING bank de rekening van de stichting Viruswaarheid heeft stopgezet op verdenking van “niet integer handelen”. De stichting krijgt nergens bankrekeningen meer en is dus uitgesloten van betalingsverkeer. Met die 500 euro die je van de Belastingdienst contant thuis mag hebben, kom je niet ver. Zo schakelt men een tegenstander van het destructieve coronabeleid van de overheid effectief uit.
“Niet integer handelen”, ja dan komen me eerder zaken als de Siewert-mondkapjes deal en Von der Leyen’s vaccindealtje met Pfizer in gedachten. Gepleegd door lieden die door het kartel buiten schot worden gehouden.
Zie het gevaar. Voor hetzelfde geld wordt je politieke mening en je CO2 verbruik als “Niet integer handelen” opgevat. Met een CBCD en een paar algoritmen kun je zo ieder tegengeluid smoren, want zonder geld kom je nergens.
CBCD, weg ermee!
***
Lezen in de trein is een aangename bezigheid. De Nederlandse Spoorwegen hebben een NS Publieksprijs waarbij het publiek kan stemmen voor het boek. Daar zit wel een commercieel luchtje aan, omdat het slechts gaat om de zes best verkochte boeken. Gelukkig kon je ook nog een boek buiten de nominaties als beste kiezen.
Dat werd voor de gevestigde orde een probleem. Afgelopen jaar was Het Coronabedrog van Thierry Baudet een bestseller. Die populariteit merkte men bij de Nederlandse Spoorwegen ook, het boek had duidelijk voldoende stemmen voor de hoofdprijs.
😉 O jee, o jee, dat doet reptielen zeer! Zo’n boek mag geen aandacht krijgen, ook al is het publiek enthousiast.
Dus kwam er na jaren zonder problemen opeens de uitspraak dat er gesjoemeld zou zijn met de stemming. Ondanks het feit dat iedere stemmer zijn keuze via een email moet bevestigen, net zoals bijvoorbeeld bij Petitie.nl, dus een Internet-bot heeft geen kans.
De prijs is voor dit jaar geannuleerd en het prijzengeld en de vrij-reizen kaarten worden onder de nominanten verdeeld. Nou, dat riekt pas naar manupilatie!
Muziek in de Luie Stoel
Vandaag brengt de mp3-speler me Barrios, the Great Paraguayan gespeeld door John Williams op klassieke gitaar.
John Williams (1941) kwam al als kleuter in aanraking met de gitaar en bouwde een indrukwekkende carrière op als klassiek gitarist. Ik hoorde voor het eerst van hem in de zeventiger jaren. Sommigen hadden kritiek op zijn spel omdat het weliswaar virtuoos zou zijn, maar ook mechanisch. Op zijn beurt heeft hij kritiek op het onderwijssysteem voor klassieke gitaar dat volgens hem te veel op solo optreden gericht is. Hijzelf is een groot voorstander van leren in samenspel.
Begin negentiger jaren kwam de CD op. Eerst waren de zilveren schijfjes hartstikke duur, gaandeweg kwamen de aanbiedingen. Een daarvan was Latin American Music by Barrios and Ponce, een verzameling van oudere opnames van Williams. Ik kocht de cd en kwam in aanraking met de romantische muziek van Agustín Barrios Mangoré (1885 – 1944). William’s speelstijl op die cd was die van de zeventiger jaren. Hier en daar vond ik de kritiek op Williams terecht, maar ik vond Barrios’ muziek ook erg mooi.
Iedere artiest wordt ouder tijdens zijn loopbaan en groeit in zijn spel, waarbij sommigen een rijpheid bereiken die de muziek ontzettend goed doet. Zo ook John Williams op Barrios, the Great Paraguayan, uitgebracht in 1994. Het verschil met zijn eerdere Barrios opnames is significant. Er zit geduld, adem en een duidelijke dynamiek in zijn nieuwe opnames. Zo ontzenuwt hij de kritiek uit zijn jonge jaren.
Achtergrondmuziek wordt Barrios’prachtige tremolo avontuur Un Sueño En La Floresta. Een mooi stuk, waarvoor je eigenlijk een twintigste fret op je gitaar nodig hebt. Het klassieke Torres-model heeft die fret niet, bij mijn Kwakkel Merula was die inbegrepen.
Boek op Schoot
Ik ga verder met Herman Finkers in zijn boek De cursus ‘Omgaan met teleurstellingen’ gaat wederom niet door. Een mooie verzameling teksten en gedichtjes die bij het lezen regelmatig een glimlach op mijn gezicht brengen.
Lekker ontspannend. Ik kan het aanbevelen. Een prima booster voor media-hygiene!
Gitaar op Schoot
Mijn rugklachten van het moment vormen een hinderpaal bij het spelen. Echter, als ik een tijdje bezig ben, zwakt de pijn een beetje af en kan ik aardig ongestoord spelen. Ik richt me vanavond op een paar stukken van José Ferrer.
Knutselen met Blokjes
Vanavond bouw ik niet. Ik demonteer de robotjes die gedrieën op de foto zijn gegaan voor het verhaal Transhumaantjes. Soms moet je iets slopen om ruimte te maken voor iets nieuws.
Verhaal voor het Slapen Gaan
De voorraad De Cockjes is nog niet op. In De Cock en de Sluimerende Dood spelen twee zaken.
Een rijke ongeneeslijk zieke oude vrouw met haar kat verdwijnt spoorloos. Haar vriend waarmee ze binnenkort wil trouwen komt aangifte doen. Het blijkt dat de kinderen tegen het huwelijk zijn omdat bij een gemeenschap van goederen meer dan de helft van het vermogen naar “de verkeerde kant” gaat. Dat terwijl een paar familieleden wel een paar centje skunnen gebruiken.
Verder komt de architect van het huis dat De Cock na zijn pensioen wil kopen door moord om het leven
De zaak wordt ingewikkeld als ook de vriend en een dochter van de familie verdwijnen en er verband bestaat tussen de vermoorde architect en de familie van de oude dame. De ontknoping vindt plaats in de kelder van een illegaal gebouwde villa waar de oude dame, haar vriend en de dochter door invriezing om het leven zijn gekomen.
Een tikkeltje creepy deze keer.