Muziek: A Hug for Pixingha van het album Journey to the Amazon van Sharon Isbin.
30 November 2022
WeeKaa, verzetshelden en Iphone-onderdrukking
Schermloze Avond 120. Het jaar twintig van deze eeuw was dramatisch. Een uit een laboratorium in China ontsnapt “function gained” virus veroorzaakt een pandemie. 😉 Als je dit beweert ben je volgens velen direct al een complot-wappie, maar de tekenen wijzen er wel op dat het covid virus duidelijk kunstmatige genetica bevat.
Na de eerste paniek kwamen de maatregelen: lockdown, verplicht thuiswerken, schoolsluiting, quarantaines, “gedragseffect”-mondkapjes, avondklok, vaccinatiedwang en QRG-discriminatie.
Uitsluiting en polarisatie werden opeens gewoon. De vrees gold gebrek aan zorgcapaciteit: Men vergat echter wel even de structurele afbraak van de zorg onder de kabinetten Balkenende en Rutte en de vage dealtjes en politieke manoeuvres om “de geesten rijp te maken” voor vrijheidsbeperking. Er bleken steeds meer actieve herinneringen te verdwijnen. Ernstige bijwerkingen van vaccins bleven uit het nieuws, de reclamecampagne voor de Pfizer en Moderna experimenten gingen gewoon door.
“O Tempora, o Mores”, verzuchtte de redenaar Cicero voor het begin van de jaartelling al bij zijn redevoering om een politiek complot te ontmaskeren.
Opmerkelijk
Het WK-voetbal in Qatar is in volle gang. Ik beperk me tot samenvattingen op Youtube. Wat ik zie: Voorzichtig voetbal, stel dat je uitgeschakeld raakt, en van tijd tot tijd hak en breekwerk. Ik hoop niet dat onze jonge pupillen uit de achtste klasse A zaterdagamateurs hier een voorbeeld aan nemen. In dat geval moet je namelijk de EHBO-capaciteit gaan verdubbelen en verdwijnt het woord sportief uit de Dikke VanDale.
De FIFA doet zijn uiterste best om politieke issues zoals de regenboog-agenda op afstand te houden middels gele kaarten en selectief camerawerk in het geval er een enkele demonstrant verschijnt.
Underdogs leveren soms leuke prestaties. Dat kan met een bal die rond is. Alleen jammer dat een aantal relschoppers op het Marokkaanse feestje in Amsterdam zich als traditionele hooligans gedroegen en zodoende bijdroegen aan de segregatie in Nederland.
Het viel me op dat de technologie steeds verder oprukt in het voetbal. Scheidsrechters zijn immers slechts feilbare mensen in het licht van alle belangen, dus hebben we nu de heilige Video Assistant Referee (VAR) met talloze camera’s op het veld. Een mini-surveillancestaat, alle bewegingen worden vastgelegd. Er zijn protocollen van raadpleging ontwikkeld op het gebied van buiten spel, overtredingen en handsballen.
De buitenspel-analyses blijken nu plots millimeter werk. Een wapperende haardos “over de lijn” kan al fataal zijn voor een mooi gescoord doelpunt. En blijkbaar bestaat “aangeschoten hands” nu ook niet meer. Daar krijg je weer meer strafschoppen van.
Aan dit alles kun je zien dat voetbal geen sport meer is, maar een politieke uiting van vermeende superioriteit van de diverse nationaliteiten.
In de tv-reportages vindt men stilstand blijkbaar achteruitgang. Daarom worden we gebombardeerd met slow-motion terugblikken. Als die er niet zijn, zwaait de camera al snel naar de mooie vrouwen in het publiek. Karakteristiek voor mannen-voetbal? Ik ben dan heel benieuwd naar de beelden van het vrouwen-WK in Australië en Nieuw-Zeeland volgend jaar.
***
De firma Apple ondersteunt het Chinese regime tegen de coronademonstraties in dat land. De communicatiefunctie AirDrop in Iphones die je in staat stelt buiten het (bewaakte) Internet te communiceren is middels een “beveiligingsupdate” alleen voor Chinese toestellen ernstig beperkt. Dat maakt het gemakkelijker om demonstraties neer te slaan, de mensen kunnen elkaar niet meer onopvallend waarschuwen als de tanks van het regime de hoek om komen.
Lippendiensten aan oppressieve regimes. Ziehier een signaal van de onbetrouwbaarheid van de Big Tech. Wie betaalt, bepaalt. Denk daar eens aan bij massaal Big Tech gedreven begrippen zoals European Digital Identity en Central Bank Digital Currency. In China zie je nu duidelijk de gevaren die wij straks gaan lopen. Waakzaamheid geboden!
***
Het Verzetsmuseum in Amsterdam schrapt de term verzetsheld en maakt er verzetsmens van.
Ik kijk in de Dikke Van Dale naar het woord held: Dapper krijgsman, strijder die door moed uitblinkt. De mensen bij het verzet waren lang niet allemaal krijgslieden, maar ze hadden de moed om in verzet te komen tegen een ontmenselijkte ideologie en liepen daarbij hetzelfde gevaar als krijgslieden: Levensgevaar. Zowel voor henzelf als voor hun directe omgeving.
Helden zouden volgens het bestuur van het verzetsmuseum te veel als onfeilbaar worden gezien, een voorbeeld van hoogstaande moraliteit. Net zoals in de grote verhalen en mythen. Dat zou verering in de hand werken, terwijl de mensen in kwestie objectief bekeken zeker ook verkeerde dingen deden. Een nabestaande van iemand waarvan een familielid op verdenking van vermeend heulen met de vijand onterecht door het verzet is geëxecuteerd zal dit kunnen bevestigen.
Helden zijn niet onfeilbaar. In dat kader verwijs ik graag naar De Held met de Duizend Gezichten van Joseph Campbell, een interessante analyse van de rol van de helden in de grote verhalen en mythes. Het boek is ook bekend als De Reis van de Held. Menselijkheid en feilbaarheid vormen daar een integraal onderdeel van, in verhalen worstelen helden daarmee en stijgen soms met gevaar voor hun eigen leven boven zichzelf uit. In een aantal gevallen falen ze ook jammerlijk.
Misschien ligt het aan deze tijd, maar deze terminologie-wijziging irriteert me. Ik voel duidelijke sporen van wokisme. Gezien het (lage) percentage van de Nederlanders die daadwerkelijk in verzet kwamen in de Tweede Wereldoorlog, moet je al veel moed en overtuiging hebben voor je die stap zet. Misschien voelden de verzetsmensen zich geen held en willen ze niet zo worden aangeduid, maar een heldendaad is wat ze deden wel. Dat lijkt mij de kwalificatie verzetsheld waard.
Muziek in de Luie Stoel
Ik begin mijn muziekje luisteren niet in de luie stoel maar op de hometrainer. Mijn rugklachten vragen om beweging. Op de mp3-speler kies ik Journey to the Amazon van de Amerikaanse gitariste Sharon Isbin. De Latin klanken helpen prima bij een lekker tempo maken.
In 1990 kwam ze spelen in De Twents Schouwburg in Enschede. Er was toen nog een gitaarserie die onze Twentse uithoek aandeed in plaats van voornamelijk in Amsterdam en Den Haag te blijven. Een mooie tijd, zo maakte ik concerten mee van de nog jonge Assads en David Russell.
Sharon Isbin speelde een mooi nummertje weg. Een grote verrassing bleek haar stemgeluid. Ze is klein van stuk, maar met die stevige lage stem kon ze de hele zaal bereiken om de toegift aan te kondigen.
Journey to the Amazon is een samenwerkingsproject met Thiago de Mello op percussie en Paul Winter op saxofoon. In een aantal nummers blijkt dat Sharon Isbin ook prima speelt in de begeleidersrol. De plaat bevat lekkere Latin met onder meer swingende bewerkingen van bekende solo’s van Leo Brouwer, Augustin Barrios en Antonio Lauro. Vooral de bijdrage van de percussie is letterlijk en figuurlijk swingend.
Achtergrondmuziek wordt A Hug for Pixingha van Andrea Marquee. Een stuk met een lyrisch en bijna triest begin dat uitmondt in een troostrijk feestje. Dat kunnen we gebruiken in deze tijd!
Boek op Schoot
Ik lees weer een stukje door in Je Leven Schrijven van Julia Cameron. Ditmaal een interessant hoofdstuk over de kwetsbaarheid van je schrijfwerk en de behoedzaamheid die je moet betrachten bij het feedback vragen.
Ik heb een tijdje op Facebook in een korte verhalen groep gebivakkeerd waarin leden feedback konden geven op elkaars verhalen. Daar merkte ik hoe lastig echt constructieve feedback is en hoe gemakkelijk je als schrijver door een snel oordeel gedemotiveerd en gefrustreerd kunt raken.
Recenseren is een vak waarbij je een goed gevoel moet hebben voor de inhoud zelf en de potentie die iemand heeft. Dat vraagt een leesstijl en inlevingsvermogen die misschien wel net zo veel moeite kosten als het schrijven van het verhaal.
Cameron raadt in ieder geval aan om je proeflezers met grote zorg te kiezen. Tussen de regels lees ik dat ze groepsrecensies zoals op social media in feite afraadt. Tja, dat is mijn interpretatie. Toen zij in 1998 dit boek uitbracht, bestonden er namelijk nog geen social media zoals nu.
Gitaar op Schoot
Ik vermaak me met de opname van een tweetal stukken uit Amusement Op. 10 van Matteo Carcassi: Allegretto en Rondo. Het is alweer een behoorlijke tijd geleden dat ik voor de microfoon zat. Ik vind het resultaat oké en maak er binnenkort videootjes van voor Youtube.
Knutselen met Blokjes
De Legodoos blijft dicht vandaag. De tijd vliegt tegenwoordig ook op Schermloze Avonden.
Verhaal voor het Slapen Gaan
Rechercheur De Cock en zijn secondant Vledder zijn weer van de partij. Het lezen van De Cock en de Dansende Dood brengt me een interessante vaststelling. Ondanks het onderwerp -moordzaken- zijn de verhalen relatief luchtig, ik identificeer me er niet direct mee. De moorden worden opgelost, de dader gepakt en op de eindborrel bij De Cock thuis wordt alles duidelijk.
In De Cock en de Dansende Dood is dat anders. De titel Dansende Dood slaat op Marianne van Buuren die haar verdriet en frustratie “er uit danst”. Zij heeft de tragische rol. Ze was al vroeg weeskind en is ooit zwanger geraakt van de zoon van het pleeggezin waarbij ze woonde. Ze ging zwerven met het kind en kwam uiteindelijk in een kraakpand terecht.
De Cock verschijnt ten tonele vanwege de moord op haar vriendin, de heroïneverslaafde Colette. Bij die gelegenheid vinden ze een kind, dat veel later inderdaad Marianne’s kind blijkt te zijn. Colette spande samen met de vader van Mariannes kind om het voor veel geld te verkopen aan rijke mensen die hun dochter en kleinkind waren kwijtgeraakt door een ongeluk waar Marianne getuige van was en waardoor ze op de vlucht sloeg.
Toen Marianne daar achter kwam, vermoordde ze Colette, maar wist De Cock te misleiden. Daarna traceerde ze de vader, die het kind had meegenomen en vermoordde ook hem. Uiteindelijk komt het tot een confrontatie met De Cock waardoor ze levensgevaarlijk gewond raakt.
De kracht van dit verhaal zat hem in de tragiek, het verraad van een vriendschap, de kille opportunistische houding van de vader en het tragische einde van de moordenares. Het komt in de verhalen van De Cock niet zo heel vaak voor, dat de moordenaar zelf sterft.