Muziek: Inspiração van Garoto gespeeld door Ricardo Cobo op klassieke gitaar
11 Januari 2023
Koken is dodelijk, Niveausplitsen en Anderland
De Honderd Zes en Twintigste. Op het moment leeft mijn blog op de Schermloze Avonden. Ik ben bezig met een off-line schrijfproject, vandaar.
Opmerkelijk
Een opmerkelijk gerucht deze week: In Nederland zouden 70.000 kinderen astma hebben gekregen door het koken op gas.
Ik herinner me van de middelbare school dat aardgas voor het grootste deel Methaan is (CH4). Bij verbranding ontstaat water (H2O) en het bekende CO2. Krijg je daar astma van? Je ademt CO2 zelfs uit.
Wel, om de urgentie te verhogen noemt men daarnaast fijnstof. Datzelfde spul dat van de autobanden af komt die onze transportgevoelige economie in leven houden. Alleen hoor je daar nooit iets over, want het is keep it rolling voor de economie. Al die bezorgdiensten leven ervan.
Dit is weer de zoveelste manipulatie-truc. Als je het volk van het aardgas af wilt dringen, maak het aardgas dan een vermeend gevaar voor de gezondheid. Ik zie de sticker op de gasfornuizen al: Koken is Dodelijk.
Direct verscheen er nepnieuws waarin Van Dissel (RIVM) de aanbeveling deed om met een mondkapje op te koken. Dan is er gelijk emplooi voor een nieuwe mondkapjesdeal. Duidelijk een hoax, ik vond het wel humoristisch. Wie zou erin trappen?
Maar zeg nou zelf: Zijn de lui nou echt gek? Koken is Dodelijk?
***
In Amerika ontstond er ophef rond een geschiedenisles van Dr. Erika López Prater, een docente aan de Hamline University, een kleine privé-universiteit in Minnesota.
Zij toonde een afbeelding van Mohammed in een geschiedkundig werk van Rashid al-Din (1247 – 1318). Hij was de auteur van Album van Kronieken, het eerste geschiedkundige werk dat de historie van zowel islamitische als niet-islamitische samenlevingen uit zijn tijd trachtte te beschrijven. Het was een bewogen tijd, dat wel. Rashid al-Din was zelf enige tijd grootvizier in Iran, wat uiteindelijk zijn dood werd na beschuldigingen van hoogverraad. Vermoedelijk hofintrige.
Echter, een zwarte islamitische studente voelde zich zeer beledigd door de afbeelding van de Roeping van Mohammed door de aartsengel Gabriel. In sommige stromingen van de Islam is het verboden om Allah af te beelden en blijkbaar was Mohammed als heilige dezelfde status toegedacht. Het werk van Rashid al-Din toonde echter aan, dat die soep niet overal zo heet gegeten wordt.
De studente beschuldigde de docente van totaal gebrek aan respect voor de Islam en haar eigen persoon en klaagde haar aan bij het universiteitsbestuur. Het bestuur ontsloeg de (zwarte) docente op staande voet met termen als ondoordacht, kwetsend, beledigend en gebrek aan empathie. De angst voor wokisme zit er blijkbaar diep in.
Een opmerkelijk geval van combinatie van wokisme en religieus fanatisme. Het is treurig dat een universiteit de academische vrijheid opoffert aan “maatschappelijke correctheid”. Daar krijg je echt geen goede wetenschap van.
Ik besloot daarom een petitie ter ondersteuning van deze docente te ondertekenen. Toen bleek me een andere kant van het spel. Na het invullen van allerlei zaken popte een rekening van 3 dollar op met de mededeling betalen of de petitie delen op social media. Nou, betalen doe ik niet en gedwongen delen op social media al helemaal niet.
Daarom schrijf ik dit verhaal. Laten we oppassen dat de woke-waanzin ons niet tot verstandsverbijstering gaat leiden met “aangepaste” wetenschap. We hebben in de coronacrisis namelijk al gezien wat “aangepaste” wetenschap veroorzaakt. Dat is niet zonder bijwerkingen…
Muziek in de Luie Stoel
Vandaag pak ik er een mooi stukje klassieke gitaarmuziek bij. Inspiração van de Braziliaanse componist Garoto, ook wel bekend als Aníbal Augusto Sardinha. Het is een hommage aan zijn leraar.
Ik ben in de stemming omdat ik een brandende vraag tegenkwam. In een divers en vriendelijk gezelschap van amateurgitaristen van verschillend niveau krijg je gelegenheid om een stukje voor te spelen voor allemaal. Een aantal mensen meldt zich aan, anderen luisteren alleen, misschien dat ze een volgende keer de stap wagen.
Wat moet je doen als luisteraars zich overdonderd voelen door de kwaliteit van het spel van degenen die het aandurven en zelf daardoor de stap naar het podium niet meer wagen?
Eerlijk is eerlijk, ik zou het als speler niet fijn vinden om te merken dat mijn optreden anderen ontmoedigt. Daarvoor zit ik daar helemaal niet.
De oplossing werd om het clubje te splitsen naar niveau’s. Jammer, want juist die diversiteit in vaardigheid maakt het gezelschap interessant. Goed, het lijkt veilig binnen de grenzen van je eigen niveau te blijven, je bent onder lotgenoten. Gaat je dat echt helpen om dat lot te verbeteren? Maakt je dat zekerder van jezelf?
Ik heb echt mijn twijfels.
Boek op Schoot
Vanavond breng ik een tijd door met de studieboeken van Neuro-Linguistisch Programmeren. Na een lastige les met oefeningen op mezelf, zit hier weer wat meer theorie in. Het onderwerp van deze keer is positieve en beperkende overtuigingen. Sluit dat even mooi aan op Muziek in de Luie Stoel.
Gitaar op Schoot
Het opname-apparaat staat weer paraat. Een klein Rondo van Carcassi staat op het programma. Heel langzaam probeer ik mijn concentratieboog uit te breiden naar stukken van een paar minuten.
Daar is nog een weggetje te gaan. Aan het einde van het stuk heb ik rode oren, een verhoogde hartslag (dat is lastig voor het tempo houden) en de frustratie van een aantal net niet helemaal soepel gespeelde bijna gelijke passages. Terug naar analyse. Is de vingerzetting wel optimaal? Is de oplossing van de ene passage soms net verwarrend voor de andere.
Gelukkig is mijn Tascammetje geduldig met 4 Gigabyte aan ruimte. Ik eindig de sessie, onthoud waar ik aan moet werken en roep: “Volgende keer beter.”
Met een stukje onopgenomen muziek als uitsmijter.
Knutselen met Blokjes
Ditmaal is het zover. Ik haal de doos van de gedemonteerde Piratenboot tevoorschijn en begin aan de variant Piraten café. Het eerste werkstuk is een paard en wagen voor de goudschat. Allemaal kleine en bij tijd en wijle zeldzame Lego-blokjes. Tjonge, wat een puzzel in die stapel blokjes op tafel. Ik heb mijn leesbril nodig.
Gelukkig assisteert mijn Lief me met haar onbevooroordeelde blik voor een paar lastige stukjes!
Verhaal voor het Slapen Gaan
Ik besluit om rechercheur De Cock even te laten voor wat hij is. Op zolder vond ik een stapeltje boeken die daar al heel lang staan. Met name de serie Heugenis, smart en het sterrenzwaard van Tad Williams. Ik heb de boeken op mijn e-reader, dus de papieren exemplaren kunnen naar Marktplaats.
Toen herinnerde ik me een indrukwekkende serie van deze auteur: Anderland. Het verhaal speelt in de nabije toekomst in een wereld waarin Internet een virtuele wereld an sich vormt.
Een elitair clubje superrijken wil een virtuele wereld bouwen waarin ze onsterfelijk zullen worden. Daar is ontzettend veel energie voor nodig. Die betrekken ze uit de zielen van kinderen die ze op duistere wijze aan Internet binden en die daardoor in een vegetatieve toestand leven. Dit noemt met het Tangadore Syndroom.
Stephen, de jonge broer van de technische lerares Renie Sulaweyo, valt ten prooi aan dit syndroom. Zij besluit op onderzoek uit te gaan om erachter te komen wat dit syndroom veroorzaakt, wie erachter zit en of ze haar broer kan redden van een eeuwige coma. Daarmee komt ze in conflict met een machtige en niets-ontziende elite die op anderen parasiteert.
Dit verhaal uit de vorige eeuw krijgt actualiteit omdat mensen op Internet worden aangesloten met een bio-poort, zodat ze toegang krijgen tot een virtueel universum. Het verhaal toont warempel transhumanistische trekjes. En het gebruik van kinderen voor onsterfelijkheid van de elite… Waar heb ik dat verhaal onlangs eerder gezien?
Ik begin vanavond de odyssee die totaal vier boeken omvat.