Muziek: Amsterdam van het album Om de Hoek van Harry Sacksioni
1 Maart 2023
Aardgasmisere en een Dagje Nemo
Schermloze Avond 133. Maart begon met een opmerkelijk stralende dag en een uitje in de voorjaarsvakantie. Deze week dus een iets andere indeling.
Opmerkelijk
Opmerkelijk dieptepunt van deze week was het rapport van Aardgaswinning Groningen. Een regio is feitelijk opgeofferd aan de neoliberale waanzin, uitgezogen en aan zijn lot overgelaten toen het op compensatie van de schade aankwam.
Daarnaast zitten we nu met hoge gasprijzen doordat onze eigen voorraad goedkoop is verkocht aan het buitenland. Wederom houdt voor het kabinet de grens van de beschaafde wereld binnen Nederland op bij de Utrechtse Heuvelrug, alleen de Randstad is blijkbaar van belang.
Geld vloeit rijkelijk met miljarden tegelijk naar het buitenland en buitenlanders waarbij er allerlei figuren uit de ruif mee vreten. De Groningers zitten daarentegen gevangen in een proceduredoolhof waaraan ze na jaren bij wijze van spreken nog geen tientje overhouden voor de schade aan hun huizen en hun vertrouwen in de politiek. En dan hebben we het nog niet gehad over de gezelligheid voor de dorpelingen in het eveneens Groningse Ter Apel.
Okee, dit jaar dus van mij sowieso een proteststem bij de Statenverkiezingen. Het huidige VVD/D66 kartel mag niet aan de macht blijven en dat streven begint nu in de Eerste Kamer. Ik ben het gebrek aan actieve herinneringen en het toevallig zoek raken van interessante data bij al die affaires meer dan zat. Daarnaast: dit kabinet moet echt vallen met Rutte voorop, een schone lei is hard nodig.
Dagje Uit
Over Randstad gesproken, vandaag ga ik een keertje die kant op. Het is voorjaarsvakantie en vandaag maak ik mijn achterstallige verjaardags-uitje dat door twee jaar Corona steeds werd uitgesteld, want de hele dag handjes ontsmetten, afstand houden, vaccinatiediscriminatie en stikken in een mondkapje zag ik totaal niet zitten.
Kleindochter Iris had een goed idee: Het techniek- en wetenschapsmuseum Nemo in Amsterdam. Dat werd dus de bestemming van een dagtochtje met mijn beide dochters en kleindochter. 😉 Opa gaat op stap!
Als ik de naam Nemo (Niemand in het Latijn) hoor, denk ik met weemoed aan de boeken van Jules Verne. Menigeen zal zich de blauwe boekjes met goudkleurige letters nog herinneren.
Nemo is de kapitein van de onderzeeboot Nautilus uit 20.000 Mijlen onder Zee. Hij is in werkelijkheid een Indiase prins, waarvan de Britten de familie hebben uitgemoord. Daarom neemt hij wraak op de (Britse) beschaving door hun schepen tot zinken te brengen. De hoofdpersonen maken met deze onderzeeër een avontuurlijke reis, totdat het vaartuig in een draaikolk vergaat. Zoals in veel boeken van Verne, zien we ook hier vele technologische snufjes.
We besluiten met de trein te gaan. Reeds op station Hengelo blijkt dat daluren waanzinnig populair zijn in combinatie met een redelijk beperkt aanbod van transportmiddelen: De trein westwaarts is een stuk korter dan verwacht. Zodoende raken we gescheiden.
Ik deel een blokje van vier met drie jongedames die tienertoeren voor een dagje shoppen naar Amsterdam. Ze zijn druk met elkaar waarbij het uitgaansleven (disco Bruins in Saasveld) en amoureuze verwikkelingen (uit met die, aan met weer een ander, die uit met weer een ander niet helemaal praktiseert) de revue passeren. Met regelmatige onderbreking door appjes van bewonderaars achter glas. Ik stel met een glimlach vast, dat alleen de telefoon verschillend is van de verwikkelingen van tieners uit mijn jonge jaren. Met een e-book leid ik mijn aandacht af.
Overstappen in Hilversum. We blijven op hetzelfde perron, we hoeven de weg niet aan Gerard Cox te vragen. Wie wijst mij de weg in Hilversum… Een arrangementje van het bekende Do you know the way to San José van de onlangs overleden Burt Bacharach (1928 – 2023).
In de trein naar Amsterdam blijkt andermaal het capaciteitstekort van de spoorwegen. Geen zitplaats meer en ik raak beklemd tussen de automatisch sluitende deuren. Twintig minuten staan is overkomelijk. Een oude vrouw met een grote bos bloemen zucht en steunt staande, maar begint een enthousiast verhaal over de historie van het natuurgebied zodra ik Iris op het Naardermeer wijs. Dat maakt de reis weer wat korter. Een beetje heemkennis is nooit weg.
Op Amsterdam Centraal staat mijn jongste dochter al te wachten. Hoog tijd voor koffie.
De Schreierstoren is tegenwoordig een koffietentje. Bijzonder voor de plek waar vroeger gezin en familie in tranen de zeelui uitzwaaiden die op de onzekere vaart naar de Oost vertrokken. We worden voor de zekerheid direct in het Engels begroet. Opvallend is de muurversiering aldaar: Boekenkasten vol met encyclopedieën. Winkler Prins, Grote Oosthoek, Readers Digest, noem maar op.
Met Wikipedia en Google is kennis nu vluchtig geworden… En voor het onderscheiden van “echt nieuws”, “nepnieuws”, “complotnieuws”, “gepolariseerd nieuws” kun je een onlinecursus volgen bij de diverse meningsdenominaties. De waarheid vinden? Ach, dat blijft al een raadsel zolang de menselijke beschaving die in pacht meent te hebben. Het schijnt dat je jezelf eerst goed moet bezatten voordat je de waarheid te pakken hebt.
Koffie met de traditionele appeltaart verdrijft de ergste trek.
Op naar Nemo. Het valt me op hoe Amsterdam is veranderd in de omgeving van Het Centraal. De PTT-sorteervestiging aan het spoor van vroeger is vervangen door dure hoogbouw en zakenpanden. We banen ons een weg door de drukte.
“Pas op voor fietsers, ze zijn kleurenblind,” waarschuwt mijn jongste dochter, “ze zien alles groen.”
Langs-suizende Pedelecs met gehelmde en bezonnenbrilde snelheidsduivels in strakke pakjes bevestigen dit oordeel. Dat doen ze samen met de bakfietsjes van geëlektrificeerd baby- en peutervervoer. Zouden die werkelijk Groen Links stemmen? Eigenlijk een schande met die milieuverpestende batterijen in hun fiets. Een onderzoek toonde echter aan dat de bakfietspiloten (m/v) voornamelijk VVD stemmers waren, die hadden geld voor zo’n ding. 😉 Neoliberale Klimaatliefde?
Het uitzicht op de stad is mooi in het zonnetje. De vertrouwde masten van zeilschip Pollux voor het Scheepvaarthuis blijken lang verleden tijd.
In Nemo zie je duidelijk dat het voorjaarsvakantie is. Uitverkocht staat er op de deur. Gelukkig hadden we de kaartjes al. Omdat Nemo een doe-museum is, geldt er een maximumaantal bezoekers binnen. Goed idee, want aan Efteling-taferelen (nog drie uur wachten…) hebben we hier niets.
Er is van alles te doen. Eens per uur hebben we de kettingreactie, een uitgebreide opstelling waarmee de conversie van potentiële energie (massa x hoogte x gravitatieconstante, m.h.g) naar kinetische energie (½ x massa x snelheid in ’t kwadraat (½.m.v2). Een ingenieuze opstelling van oorzaak en gevolg met allerlei huis, tuin en keukenvoorwerpen. Kleindochter Iris mocht het zetje geven aan een van de shows.
Een andere leuke activiteit is het scheikundelaboratorium. Daar is de rij aanmerkelijk, maar uiteindelijk zijn opa en kleindochter aan de beurt. We bekijken het effect van zout op smeltend ijs. Een aanmerkelijke smeltpunt verlaging tot -15 oC (zout) ten opzichte van de 0.3 oC van gewoon smeltend ijs laat zien waarom er ’s winters zout op de weg wordt gestrooid als het vriest.
Al met al brengen we meer dan vijf uur door in het museum en vervelen we ons geen moment. Het is al leuk om op een rustig plekje naar mensen te kijken die met van alles bezig zijn. Het is echt een museum voor alle leeftijden.
Ik loop langs de vitrines en herken verscheidene voorwerpen die in mijn jeugd en zelfs toen ik al volwassen was de modernste snufjes waren. Tja, wie pronkt er nu nog met een discman? Ik vond het destijds geweldig achter het bureau op het werk en het werd door de baas nog gezien als afleiding.
Ja, daar hebben we nu de Smartphonekoorts voor.
Sluitingstijd nadert. Mijn jongste dochter weet nog een eetcafétje aan de De Ruijterkade vlak bij de pont. Een Amsterdamse Hamburger met Vlaamse Friet stillen de honger.
We pakken de Internationale trein naar Bad Bentheim voor de terugreis. Een verademing ten opzichte van de heenreis. We kunnen ruim zitten in een blokje van vier met tafeltje. Lezen, filmpje kijken (door kleindochter Iris) en spelletjes zoals Woordenslang zorgen ervoor dat de tijd vliegt.
Iris rekent uit dat we meer dan twaalf uur in touw zijn geweest. Nou, dat voel ik dan ook wel aan de benen!
Verhaal voor het Slapen Gaan
Deel Twee van Anderland, Rivier van blauw Vuur loopt op zijn eind. De contouren van de protagonisten en antagonisten worden gaandeweg duidelijker. Het wordt ook steeds lastiger om de plot samen te vatten met al die parallelle lijnen.
Daarom maak ik een nieuwe start in Deel Drie: De Berg van Zwart Glas.